Αγάθωνας: Το ρεμπέτικο είναι η Φεράρι της μουσικής και δεν έχει ανάγκη κανέναν

Ο γνωστός εκπρόσωπος του ρεμπέτικου τραγουδιού μίλησε στο KAVALAPOST με το γνωστό του... ρεμπέτικο ύφος για ένα μουσικό είδος που ζει στην αφάνεια, γιατί απλά δεν έχει ανάγκη την... επιφάνεια και εξηγεί γιατί δε θα αφιέρωνε κανένα ρεμπέτικο τραγούδι στους κυβερνώντες τούτης της γης

Στην Καβάλα βρίσκεται ο γνωστός εκπρόσωπος του ρεμπέτικου τραγουδιού, όπως θέλει ο ίδιος να τον αποκαλούν, Αγάθωνας Ιακωβίδης, προσκεκλημένος στο διήμερο αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι που ηταν χθες, Δευτέρα 13 και σημερα Τρίτη 14 Μαρτίου 2017 στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου το Μουσικό Σχολείο Καβάλας σε συνεργασία με τον δήμο Καβάλας, τη Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Μουσικού Σχολείου Καβάλας (περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε εδώ).
Να σημειωθεί, δε, ότι επειδή δεν κατάφεραν όλοι να δουν τη συναυλία-αφιέρωμα στο Προπολεμικό και Μεταπολεμικό Ρεμπέτικο που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017 στο κατάμεστο Αντιγόνη Βαλάκου, η συναυλία θα επαναληφθεί και την Τρίτη 14 Μαρτίου στον ίδιο χώρο στις 20:30.

Ο Αγάθωνας μίλησε στο KAVALAPOST για το ρεμπέτικο τραγούδι, γιατί θέλουν κάποιοι να παραμένει στην αφάνεια «το ωραιότερο μουσικό είδος του κόσμου», ποιος ο ρόλος του έντεχνου και του σκυλάδικου σ’ αυτόν τον «ακήρυχτο πόλεμο» και γιατί το ρεμπέτικο θα ζήσει άλλα 100 χρόνια, κόντρα στις αντι-ρεμπέτικες εποχές. Να σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, ότι ο Αγάθωνας παίζει στην Θεσσαλονίκη στο καφενείο «Η Πρίγκηπος» κάθε Δευτέρα και στο Καφέ του Μύλου κάθε Σάββατο.



Είμαστε στην εποχή που το ρεμπέτικο έχει «νομιμοποιηθεί» στις συνειδήσεις του κόσμου;
Όχι… Η ελληνική κοινωνία, η δήθεν, η «καθωσπρέπει», δεν αποδέχτηκε ποτέ το ρεμπέτικο. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι για λίγους, όπως όλα τα καλά πράγματα. Πόσες Φεράρι κυκλοφορούν στον δρόμο; Ελάχιστες και όχι μόνο γιατί είναι ακριβές, αλλά επειδή τις φοβούνται κιόλας. Ε λοιπόν το ρεμπέτικο είναι η Φεράρι της μουσικής. Δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από τα λαϊκά στρώματα που άκουγαν ό,τι να ‘ναι.
Πάντως τα ρεμπετάδικα είναι της μόδας…
Ήταν της μόδας, κυρίως την δεκαετία του 1980. Ασχολούμαι με το ρεμπέτικο από το 1973, πάνω από 40 χρόνια και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι μας καπέλωσε το έντεχνο και το σκυλάδικο κι ενώ βγαίνουν καλύτεροι ρεμπέτες μουσικοί από αυτούς της δικής μου γενιάς, είναι καταδικασμένοι να είναι στην αφάνεια, γιατί τώρα είναι η πιο δύσκολη εποχή για το ρεμπέτικο. Πάντως υπάρχουν και κάποια καλά ρεμπετάδικα, τα οποία, όμως, δε θέλουν να τα βρει ο κόσμος. Θέλουν να πουλάνε τα υποπροϊόντα τους και όχι το αυθεντικό τραγούδι. Τους πειράζει που ασχολούμαστε με τραγούδια που έχουν γραφτεί πριν από 60 και 70 χρόνια.


Αν το δούμε αντίστροφα, αν είχαμε περισσότερο ρεμπέτικο θα ήταν διαφορετική και η εποχή μας;
Νομίζω πως ναι. Σε όλες τις Τέχνες υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Έτσι και στο ρεμπέτικο κι αν το αποδεχόταν αυτό το πράγμα ο κόσμος σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Να σας πω ένα παράδειγμα… Το ρεμπέτικο έχει βγάλει τραγούδια για κάθε έκφανση της ζωής και δεν σε ρίχνει ψυχολογικά, σε αντίθεση με άλλα τραγούδια, τα λεγόμενα λαϊκά ή έντεχνα, που τα ακούς και σου μαυρίζουν τη ψυχή.

Δε θα αφιέρωνα κανένα ρεμπέτικο τραγούδι στις κυβερνήσεις, γιατί είναι όλοι άσχετοι. Θα τους αφιέρωνα, όμως, ένα σκυλάδικο

Πάντως το ρεμπέτικο είναι κατεξοχήν πολιτικό τραγούδι και «γεννήθηκε» για να προβληματίζει…
Το ρεμπέτικο δεν προβληματίζει κανέναν. Το ρεμπέτικο είναι αυτό που είναι και λέει αυτό που λέει. Αν το ακούσεις προσεκτικά και το αποδεχτείς, είτε μουσικά είτε στιχουργικά, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Δε σε κοροϊδεύει και δεν εννοεί κάτι άλλο από αυτό που ακούς. Δεν μπερδεύει ρυθμούς, όπως κάνουν αυτοί οι συνθέτες της κακιάς ώρες που δεν ξέρουν να γράψουν ένα κανονικό ζεϊμπέκικο ή ένα χασάπικο. Είναι ακριβώς αυτό που δείχνει.
Υπάρχουν ρεμπέτες σήμερα;
Δεν υπάρχουν ρεμπέτες… Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με το ρεμπέτικο και μάλιστα περισσότεροι από τη δικιά μου εποχή και σ’ αυτό συνετέλεσαν και τα μουσικά σχολεία, μεταξύ άλλων.


Γιατί θεωρείτε ότι δεν υπάρχουν ρεμπέτες;
Ρεμπέτες με την έννοια που εννοεί ο κόσμος δεν υπήρχαν ποτέ ή αν υπήρχαν τότε θα υπάρχουν και σήμερα. Τι θα πει ρεμπέτης; Είναι ο κατεξοχήν ελεύθερος άνθρωπος που εκφράζει τα συναισθήματά του και λέει αυτό που σκέφτεται κι έχεις έναν μπροστά σου αυτή τη στιγμή. Με κυνηγάει όλη η Ελλάδα μ’ αυτά που λέω. Αλλά δε θα ‘θελα να λέω ότι είμαι ρεμπέτης. Είμαι ένας εκπρόσωπος του ρεμπέτικου τραγουδιού, του ωραιότερου μουσικού είδους παγκοσμίως, ο πλούτος του οποίου είναι μέσα στον κάθε στίχο, στην κάθε νότα…
Ποιο ρεμπέτικο τραγούδι θα αφιερώνατε στις κυβερνήσεις αυτής της χώρας;
Δε θα τους αφιέρωνα κανένα τραγούδι, γιατί είναι όλοι άσχετοι. Θα τους αφιέρωνα, όμως, ένα σκυλάδικο. Για να θέλει κάποιος να σε κυβερνήσει για να σε σώσει, σημαίνει ότι κάπου χάνει. Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί θέλουν να μας κυβερνήσουν και πρέπει να είμαστε πολύ χαζοί για να μην ξέρουμε το λόγο. Και χαζοί εμείς δεν είμαστε. Ο λαός ποτέ δεν ήταν χαζός, ασχέτως αν έκανε χαζομάρες γιατί έβλεπε κοντόφθαλμα.


Χρειάζεται «σπρώξιμο» και προβολή το ρεμπέτικο;
Όχι. Το ρεμπέτικο δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Θα ζήσει ό,τι και να γίνει. Δεν έχει ανάγκη κανέναν. Όλοι θα πεθάνουμε, το ρεμπέτικο θα συνεχίζει να ζει, όπως όλες οι δυνατές λαϊκές μουσικές. Δε χρειάζεται προβολή, απλώς δε χρειάζεται να το κρύβουν. Αν δεν το κρύβουν και του δώσουν τις ίδιες ευκαιρίες με όλα τα άλλα είδη μουσικής, θα τους φάει λάχανο όλους.
Θα ξαναπηγαίνατε Eurovision;
Εξαρτάται με ποιους θα πήγαινα κι αν πήγαινα μόνος θα καθόμουν σε μια καρέκλα, θα έπαιζα, θα τα ‘ξυνα και θα ‘φευγα (γέλια).