ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΣΙΤΣΑΝΗ

Το πρώτο μουσείο για Έλληνα δημιουργό στη χώρα μας σε λίγους μήνες θα είναι πραγματικότητα χάρη στις πρωτοβουλίες της δημοτικής αρχής και προσωπικά του δημάρχου Τρικκαίων Μιχάλη Ταμήλου , σε συνεργασία με την οικογένεια Τσιτσάνη και τη βοήθεια σπουδαίων ερευνητών που βοήθησαν στην συγκέντρωση και την καταγραφή των στοιχείων και ντοκουμέντων για τη ζωή και το έργο του μεγάλου δημιουργού.

Σκοπός του «ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ – ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΣΙΤΣΑΝΗ» είναι η ψηφιακή καταγραφή, τεκμηρίωση και προβολή σημαντικών στοιχείων και τεκμηρίων από τη ζωή και το έργο του Βασίλη Τσιτσάνη, με βασικό στόχο την παρουσίαση και ανάδειξή του στο κοινό.
Κι αυτό γιατί το έργο του Βασίλη Τσιτσάνη δεσπόζει στη ζωή του Ελληνικού λαού για περισσότερο από 60 χρόνια, αντλώντας τη δύναμή του από τη ζωή του λαού, από τούς καθημερινούς του αγώνες για δικαιοσύνη, από τις πίκρες του και τούς πόνους του, από την αγάπη, από ότι όμορφο και αληθινό έχει αυτός ο τόπος.
Τα εκατοντάδες τραγούδια του Τσιτσάνη, σπάνια σε ομορφιά και αυθεντικότητα, εκφράζουν το λαό, αποτελούν πηγή δύναμης, ελπίδας, παρηγοριάς, συμπαράστασης, αγάπης και τρυφερότητας, για όλες τις πτυχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας και φυσιογνωμίας του ελληνικού λαού.

merry christmas....

Μπετόβεν - Τσιτσάνης: ομοιότητες και διαφορές στη ζωή και το έργο τους (6α από 6)

Ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν μας έδωσε ένα συμφωνικό έργο, αποτέλεσμα της έλλειψης κατοχής των θεωρητικών και τεχνικών γνώσεων των δομών συγκρότησης των συμφωνικών μορφών ή γενικότερης μουσικής παιδείας. 
Μας πρόσφερε όμως ένα εμπνευσμένο έργο, ένα λαϊκό τραγούδι ντυμένο με τα επαναστατικά μουσικά εκφραστικά στοιχεία πού έλειπαν στην προ Τσιτσάνη εποχή και που πάνω του επένδυσαν με τα λαϊκά και άρα εθνικά μουσικά χρώματα το τεράστιο έργο τους ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Μίκης Θεοδωράκης και τόσοι άλλοι νεότεροι Έλληνες συνθέτες. Ο Τσιτσάνης ξεκαθάρισε γλωσσικά το ελληνικό τραγούδι από την λεκτικά περιορισμένη αλλά και κακόφωνη περιθωριακή αργκό και έκανε το κακόφημο ρεμπέτικο τραγούδι λαϊκό, καθημερινό βίωμα όλων των στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Με μοναδικές μελωδίες και αρμονική συγκρότηση άνοιξε καινούργιους δρόμους μουσικής έκφρασης . Πλούτισε τη θεματολογία από τις προσωπικές συναισθηματικές σχέσεις, τη χαρά του έρωτα, την απόλαυση της ζωής, τον πόνο του χωρισμού, περνά με μοναδικό τρόπο στην κοινωνική αδικία, την ανισότητα και την καταπίεση στον όλεθρο του πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού.
Όπως ο ίδιος λέει “Τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια μου διότι και αυτό το θεωρούσα χρέος. Έγραψα για την Ελλάδα, για τη φτώχεια, για τη γυναίκα, για την εργατιά, για τον πόνο, για την αδικία, για το χαμό, για τη φυγή, για τη λευτεριά, για τον πόθο, για το ανικανοποίητο”.

Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού 1961 Συγγραφέας: ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ.   Θεσσαλονίκη
στον αγέραστο Βασίλη Τσιτσάνη
και στην αξέχαστη Μαρίκα Νίνου
Υπάρχει πάντα μέσα μας μια παράξενη περιέργεια για το ρεμπέτικο. Είτε γοητευόμαστε από τη μουσική του, είτε μάς βάζει σε σκέψεις η βαριά μελαγχολία του, κατά βάθος αναρωτιόμαστε τι έχει αυτό το τραγούδι και μας τραβά, πού βρίσκει τη δύναμη να εκμηδενίζει κάθε επιφύλαξη. Αν ρωτήσουμε ένα απλό άνθρωπο, θα μας πει: «Τα ρεμπέτικα είναι τραγούδια τού λαού. Είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή και γι αυτό μιλούν στην καρδιά.» Η απάντηση αυτή, παρά την απλοϊκότητα της, τοποθετεί σωστά τα πράγματα. Είναι τραγούδια τού λαού, αυθεντικά και πηγαία. Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι καταβολές τους και από τι στάδια πέρασαν ώσπου να φτάσουν στη σημερινή τους μορφή.
Με το πάρσιμο της Πόλης από τούς Τούρκους, ο ελληνισμός έπαψε πια να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια. Η επίδρασή του στα μεγάλα κέντρα ελαττώθηκε. Ένα χαρμάνι από φυλές - Τούρκοι, Αρμένηδες, Εβραίοι, Σλάβοι, Αλβανοί και, φυσικά, Ελληνες - δάνεισε και δανείστηκε, πήρε κι έδωσε, έχασε και κέρδισε το αίμα του, τη λαλιά του, τις παραδόσεις του, και φυσικά, και τα τραγούδια του.

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ - Ντοκιμαντέρ ΕΡΤ

Το επεισόδιο αυτό παρουσιάζει αποσπάσματα από παλαιότερα ντοκιμαντέρ και συνεντεύξεις από τη ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΙ, τον ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΛΔΑΡΑ, τον ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΑΖΗ και τον ΧΡΙΣΤΟ ΜΙΓΚΟ, όλοι σημαντικές μορφές του ρεμπέτικου τραγουδιού. 
Περιλαμβάνονται αποσπάσματα από παλαιότερα ντοκιμαντέρ, όλα κινηματογραφημένα μέσα στη δεκαετία του 70, του σκηνοθέτη ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΥΠΙΔΗ, όπου οι τέσσερις μουσικοί μιλούν για τη ζωή τους, την ενασχόληση με το τραγούδι και τη μουσική. Οι ρεμπέτες αναφέρουν περιστατικά της ζωής τους και αναμνήσεις από τα πρώτα τους βήματα, όπως ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΑΖΗΣ που αναφέρεται στα χρόνια της κατοχής ή η ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΙ που περιγράφει την φτώχεια στη Θεσσαλονίκη και το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με το χορό και μετά το τραγούδι. Περιλαμβάνονται επίσης πλάνα με τους ίδιους τους καλλιτέχνες να ερμηνεύουν γνωστά αλλά και αγαπημένα τους τραγούδια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το πρώτο μέρος που αναφέρεται στη ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΙ, γυρισμένο το 1976, όπου η ίδια σε ηλικία περίπου ογδόντα χρονών χορεύει ζεϊμπέκικο, ενώ τη συνοδεύουν οι μουσικοί του κέντρου στο οποίο εμφανίζεται.

Δείτε το Ντοκιμαντέρ πατώντας εδώ: archive.ert.gr...

www.ert-archives.gr/

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΥΒΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ιδανικός ερμηνευτής τού Γιουβάν Τσαούς.

Από τον Πάνο Σαββόπουλο.

Ο Αντώνης Καλυβόπουλος μπήκε ξαφνικά, και από το ...πουθενά στη δισκογραφία το 1936 και πολύ σύντομα, πάλι ξαφνικά, βγήκε. 
Κι όμως, αυτό το λίγο έφτασε για ν' αφήσει το σημάδι του!
Και το σημάδι αυτό το αναγνωρίζουν ακόμα και σήμερα όσοι ακούνε τα 6, και μοναδικά, τραγούδια που δισκογράφησε, όλα συνθέσεις του Ιωάννη Εϊτζιρίδη, γνωστότερου ως Γιουβάν Τσαούς. Σημειωτέον ότι δεν ήταν τραγουδιστής στο επάγγελμα, αλλά μηχανολόγος, και γι' αυτό είπα ότι μπήκε στη δισκογραφία από το ...πουθενά. Τον αποκάλεσα δε, στον τίτλο, «ιδανικό ερμηνευτή» των τραγουδιών τού Γιουβάν Τσαούς για διάφορους λόγους: Ο Γιουβάν Τσαούς ήταν ένας εντελώς ξεχωριστός δημιουργός, με δισκογραφημένα μόνο 12 ασύγκριτα τραγούδια του, τα οποία δεν έμοιαζαν με τίποτε γνωστό ώς τότε, σαν να λέμε ότι ήρθαν κι αυτά από το ...πουθενά. (Ο Γιουβάν Τσαούς ήταν δηλαδή κάτι σαν τον ...Χιερόνιμους Μπος -της ζωγραφικής- στο ρεμπέτικο). Επιπρόσθετα, ο Γιουβάν Τσαούς, όπως και ο Καλυβόπουλος, δεν είχε ως επάγγελμα τη μουσική. Τα υπόλοιπα 6, από τα 12, τραγούδια του τα δισκογράφησε με τη φωνή του υπερεπαγγελματία Στελλάκη Περπινιάδη.
Ο Στελλάκης, ως γνωστόν, τραγουδούσε τον ...άμμο της θάλασσας, όπως ρεμπέτικα, μικρασιάτικα, αστικά λαϊκά, μανέδες, δημοτικά... Η ερμηνεία του, λοιπόν, στα 6 τραγούδια του Γιουβάν Τσαούς ήταν ακόμα μία απόδειξη των τεράστιων φωνητικών και εκφραστικών του δυνατοτήτων, αλλά και του προσωπικού του ύφους. Ηταν, κοντολογίς, κάτι ...εντελώς αναμενόμενο.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ Σίγησαν τα... Μαγεμένα αναλόγια

«Ο Αργύρης Κουνάδης σφράγισε την ιστορία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής» ΥΠΟΤΤ

Ο σπουδαίος συνθέτης, αρχιμουσικός και πιανίστας «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών

Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, ο σπουδαίος συνθέτης, αρχιμουσικός και πιανίστας Αργύρης Κουνάδης έφυγε προχθές από τη ζωή. Ηταν 87 ετών. Γεννημένος το 1924, στην Κωνσταντινούπολη, ο Αργύρης Κουνάδης ξεκίνησε την επαφή του με τη μουσική σπουδάζοντας πιάνο στο Ωδείο Αθηνών, ενώ είχε την τύχη να μαθητεύσει, μεταξύ άλλων, δίπλα στον μεγάλο Γιάννη Παπαϊωάννου.

Τα πρώτα βήματα της καριέρας του συνδέθηκαν με το ενδιαφέρον που επέδειξε για το ρεμπέτικο τραγούδι το οποίο και επηρέασε βαθιά τα έργα που έγραψε κατά την περίοδο 1949-1957. Εντονες, εκείνη την ίδια περίοδο, υπήρξαν και οι επιρροές από τον Μπάρτοκ και τον Στραβίνσκι.

''ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ'' ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Από την Πέμπτη 3 Νοέμβρη ξεκίνησε το νέο χειμερινό πρόγραμμα στο Στέκι του Θανάση με ένα μοναδικό μουσικό σχήμα. Πέμπτη - Παρασκευή - Σάββατο

ΤΑΒΕΡΝΑ-ΚΟΥΤΟΥΚΙ 

''ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ''

ΣΙΦΝΟΥ 8 ΑΙΓΑΛΕΩ (Ε.Α.Κ ΑΙΓΑΛΕΩ)

Σας περιμένουμε για καλό φαγητό, για καλό κρασί και πολύ Δ Ι Α Σ Κ Ε Δ Α Σ Η ....

Οι Imam Baildi στην Ακτή Δυμαίων στις 25 Νοεμβρίου

Οι Imam Baildi στην Ακτή Δυμαίων στις 25 Νοεμβρίου

Στις 25 Νοεμβρίου η 8μελής παρέα των Imam Baildi θα κάνει μια στάση στην Ακτή Δυμαίων
για να σερβίρει τις αγαπημένες μουσικές της αλχημείες στο κοινό της Πάτρας: ο Ζαμπέτας συναντά το hip-hop, το ρεμπέτικο την trip-hop αισθητική και το μπουζούκι το electro-swing.

Ένα κύμα από 5000 χέρια στο πρόσφατο ΑRΚ Festival στην Τεχνόπολη, stage diving στα Χανιά, Nορβηγοί να χορεύουν επί σκηνής (κάτι σαν) τσιφτετέλι στο Oslo World Music Festival: Μερικά πρόσφατα στιγμιότυπα που δείχνουν ότι οι Imam Baildi διανύουν την πιο κεφάτη περίοδό τους μέχρι στιγμής.

Το 2011 ξεκίνησε με την κυκλοφορία του 2ου album τους (The Imam Baildi Cookbook) το οποίο μπήκε απευθείας στα top 10 των ελληνικών charts και τον Ιούνιο του 2011 έφτασε την 5η θέση στα European World Music Charts.

Συνέχισε με συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ (Γερμανία, Ολλανδία, Νορβηγία, Μπαχρέιν), ενώ έπονται ακόμα η Πράγα, η Κωνσταντινούπολη και ένα τουρ στη Γερμανία το Φεβρουάριο του 2012.

Ο φετινός χειμώνας θα τους βρει στο club του Σταυρού του Νότου (Πέμπτες από 24 Νοεμβρίου) αλλά και στις οθόνες των κινηματογράφων, καθώς θα συμμετέχουν στο Τανγκό των Χριστουγέννων, την πολυαναμενόμενη νέα ταινία του Νίκου Κουτελιδάκη.

Τα Balkan πνευστά μιξάρονται με latin ρυθμούς και ο Τσιτσάνης συναντά την mambo big band ενορχήστρωση. Σε αυτά προσθέστε αρκετά καινούρια κομμάτια και έχετε στο πιάτο σας την πιο γευστική συνταγή που έχουν ετοιμάσει ως τώρα οι Imam.

ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΣΤΙΣ 21.00
ΕΙΔΟΔΟΣ 10 ΕΥΡΩ ΜΕ ΜΠΥΡΑ

http://www.patrinorama.com/v2012/index.php?option=com_content&view=article&id=70171:-imam-baildi-25-&catid=290:clubs&Itemid=2

Στα χνάρια της Εσκενάζυ

Η ζωή της Ρόζας Εσκενάζυ στο πανί. Οχι από Έλληνα σκηνοθέτη, αλλά από τον Ισραηλινό Ρόι Σερ που φαίνεται να είναι ερωτευμένος με την ιστορία της ντίβας του ρεμπέτικου. «Καναρίνι μου γλυκό» από τον Νοέμβρη στις αίθουσες.

Η μεγάλη Ρόζα Εσκενάζυ. Η φωνή που πούλησε χιλιάδες δίσκους από την εποχή του '30 κι έπειτα, που ταξίδεψε το ρεμπέτικο και το δημοτικό στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, που λατρεύτηκε κι έγινε σύμβολο μιας εποχής.

Από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη και από 'κεί στην Αθήνα, ένα οδοιπορικό μιας ταραχώδους ζωής, που μέσα της κουβαλάει και τη μοίρα χιλιάδων συμπατριωτών της - Εβραία, φτωχή, πρόσφυγας, καλλιτέχνις, σε μια εποχή που τίποτε απ' όλα αυτά δεν έδινε διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή.

Γιοβάν Τσαούς.

Ο Γιοβάν Τσαούς τρίτος από αριστερά

Τριπλά αδικημένος ο γνωστός επίσης Μικρασιάτης μουσικός Γιάννης Ετσιρείδης ή Ιντζιρίδης, ή ακόμα Γιοβάν Τσαούς, φυσιογνωμία του λαϊκού τραγουδιού την περίοδο 1923-1940: Πρώτον διότι, ενώ όλα πήγαιναν καλά γι' αυτόν -ήτοι 18 χρόνων ήταν φημισμένος σ' όλη τη Μικρά Ασία, σε σημείο να τον καλεί ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ να παίξει στα χαρέμια του μαζί με έναν τραγουδιστή ονόματι Μπουχράν.

Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι από όλους όσοι έπαιζαν στο σεράι του Χαμίτ, οι μόνοι που δεν ευνουχήθηκαν ήταν ο Μπουχράν, ένας άλλος τυχερός, ονόματι Ζουρναλή Μεμέτ και ο Γιοβάν Τσαούς. «Χαλάλι τους», έλεγε ο Χαμίτ.

Ενώ λοιπόν όλα πήγαιναν καλά, έρχεται η μικρασιατική τραγωδία και ο Γιοβάν βρέθηκε από τα παλάτια του Χαμίτ στα προσφυγικά υπόστεγα του Πειραιά. Δεύτερον, διότι δεν ζούσε από τη δουλειά του μουσικού αλλά έκανε το ράφτη, με βοηθό τη γυναίκα του.

Συναυλίες… με μακό και μπλουτζίν

Διοργανώνεται για δεύτερη φορά το φεστιβάλ ανοιχτής έκφρασης και δημιουργίας με τίτλο «Κ.Ο.Θ. underground» στη Θεσσαλονίκη.

Σε αυτή τη συναυλία οι μουσικοί δεν θα φορούν μαύρα κοστούμια και φορέματα αλλά μακό και μπλουτζίν.
Σε αυτές τις συναυλίες οι μουσικοί δεν θα είναι βλοσυροί - όπως το επιβάλλει η «σοβαρότητα» της μουσικής που θα ερμηνεύουν - αλλά χαμογελαστοί, συνεργάσιμοι καλλιτέχνες και μάλιστα «underground». Kαι εκτός από τα λεγόμενα «Κλασσικά» κομμάτια, παίζουν τζαζ και ροκ και τάγκο, αλλά και ρεμπέτικα, ενώ αφιερώνουν στο Βασίλη Τσιτσάνη.
Είναι εξάλλου η δεύτερη φορά και το «πείραμα» πέτυχε πέρσι που επιχειρήθηκε για πρώτη φορά.
Στο φετινό 2ο φεστιβάλ ανοιχτής έκφρασης και δημιουργίας με τίτλο «Κ.Ο.Θ. underground» μετέχουν οι βασικοί διοργανωτές - ο Σύλλογος Μονίμων Υπαλλήλων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης- το ΚΕΘΕΑ «Ιθάκη» και το ΚΕΘΕΑ «Ανάδυση».

Αφιέρωμα στο ρεμπέτικο από μια γνήσια ρεμπέτισσα

Συναυλία της Φωτεινής Βελεσιώτου (στη φωτ. με συνεργάτες της)

Μία από τις πιο άξιες ερμηνεύτριες του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού στις μέρες μας είναι αναμφίβολα η Φωτεινή Βελεσιώτου. 
Δεν θα υπήρχε λοιπόν καταλληλότερη από αυτήν για να ανταμώσει με ρεμπέτες που ζούνε στα Βασιλικά και να στήσουν μια γιορτή. Εκεί θα βρεθεί απόψε η ίδια με την ορχήστρα της, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων “Θέρμης δρώμενα”.
Ακούγοντας τη Φωτεινή Βελεσιώτου να ερμηνεύει λαϊκά και ρεμπέτικα ταξιδεύεις πολύ πίσω. Σε ήχους και ρυθμούς άλλης εποχής. Το να τη βλέπεις όμως ζωντανά, σε συναυλίες και μουσικές σκηνές, είναι από μόνο του ένα ταξίδι. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί την αποκαλούν “Σωτηρία Μπέλλου”. Το ηχόχρωμα και το πάθος της επί σκηνής φανερώνουν αλήθεια και γνησιότητα, που όμοιες δεν βρίσκουμε εύκολα σήμερα. Η Φωτεινή είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αισιόδοξη ακόμη και στις δυσκολίες, χαμηλών τόνων, χαμογελαστή, μας πρόσφερε μια συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή τη μουσική, αλλά επεκτάθηκε και σε όσα άλλα βιώνουμε.

Θα ανταμώσεις λοιπόν με ρεμπέτες που ζούνε στα Βασιλικά.

1946 «Ο πασατέμπος»

Μανιάτης Δημήτρης Ν

---

Ο ερωτικός καημός και το παράπονο δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός μουσικού είδους. Από το ρεμπέτικο μέχρι τη soul και από το δημοτικό μέχρι τα blues οι δημιουργοί έχουν κατά καιρούς διατυπώσει πλευρές της ερωτικής απογοήτευσης.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν να λείπει απ' το εν λόγω πεδίο του πικρού συναισθήματος ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός και μάλιστα στην πιο πρώιμη φάση του έργου του. Και ειδικότερα, σε νεαρή ηλικία - εν μέσω του αδελφοκτόνου Εμφυλίου Πολέμου. Είπατε τίποτε;

Ο Μανώλης Χιώτης, λοιπόν, συνέθεσε τον περίφημο «Πασατέμπο» στα 25 του, το 1946 - το έτος που γεννιέται ο Σιλβέστερ Σταλόνε και η Πάτι Σμιθ - και σε στίχους του θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Γιαννακόπουλου. Το τραγούδι ερμήνευσε περίφημα η Ιωάννα Γεωργακοπούλου συνοδεία του Στελλάκη Περπινιάδη και στην πρώτη εκτέλεση μπουζούκι παίζει ο ίδιος ο Χιώτης.

Η λογοκρισία του παρελθόντος

Η πρώτη επαφή των περισσότερων με το ρεμπέτικο γίνεται με τραγούδια όπως η «Φραγκοσυριανή» και το «Πριν το χάραμα», κλασικά δηλαδή λαϊκά τραγούδια αισθηματικής θεματολογίας που τραγουδιούνται εδώ και εβδομήντα χρόνια. 
Η έκπληξη όμως έρχεται όταν για πρώτη φορά ακούς κάποια από τα τραγούδια που το περιεχόμενό τους περιγράφει φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας της εποχής, χωρίς περιστροφές και αποσιωπήσεις. Τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια αναφέρονται στη χρήση ινδικής κάνναβης και λιγότερα στην ηρωίνη και την κοκαΐνη.Λέει ο Βαγγέλης Παπάζογλου στο «Λαθρέμπορα», ένα ζεϊμπέκικο του 1935, με τη φωνή Στελλάκη Περπινιάδη:

Τα κονομούσα έξυπνα και πάντοτε στη ζούλα.
γιατ' ήμουνα λαθρέμπορος και τα πουλούσα ούλα.
Τι όμορφα που πέρναγα, με εκείνο το μαυράκι,
μα η πρέζα μου τα πότισε, τα σωθικά φαρμάκι
Για είκοσι γραμμάρια που μ’ έκαναν πιαστό
μ’ ένα χρονάκι μ’ έστειλαν στην Αίγινα σκαστό.
Και σαν να μην καλάρεσε στον Πρόεδρο το φίλο
Μου ’χει και παραθέρισμα εξάμηνο στην Πύλο.

Απόστολος Νικολαΐδης: ο οικοδόμος που έγινε ρεμπέτης

Συντάκτης: Ελένη Κεφαλληνού

Ο Απόστολος Νικολαΐδης είναι Έλληνας τραγουδιστής, γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1938 και «έφυγε» στις 22 Απριλίου του 1999.

Η μουσική του καριέρα ξεδιπλώνεται για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες. Γεννήθηκε στην Δράμα, αλλά μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Είναι πολύ γνωστός ως ο πρώτος Έλληνας που ηχογράφησε ή τραγούδησε τα «απαγορευμένα» ρεμπέτικα της δεκαετίας του ’70, σε μια εποχή που το συγκεκριμένο είδος μουσικής περνούσε από λογοκρισία της Χούντα των Συνταγματαρχών.

Οι οικοδόμοι είναι άνθρωποι που στέκουν ανάμεσα ουρανού και γης, χτίζουν και τραγουδάνε. Με τα χέρια τους χτίζουν τα σπίτια των ανθρώπων, με τα τραγούδια τους χτίζουν όνειρα και σκάλες, που οδηγούν στον ουρανό. Ο Απόστολος Νικολαϊδης ήταν οικοδόμος. Το όνειρό του ήτανε να γίνει ένας επαγγελματίας τραγουδιστής.

Σε… ρυθμούς Imam Baildi!

Οι Ορέστης και Λύσανδρος Φαληρέας, μίλησαν στο Onsports για την επιτυχία που σημειώνει το συγκρότημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ένα από τα πολλά υποσχόμενα συγκροτήματα είναι οι Imam Baildi, που έχουν… ταράξει τα νερά της ελληνικής μουσικής.
Η μπάντα, που έχει την… τάση να samplάρει τακτικά ελληνικά κομμάτια και δη ρεμπέτικα, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και «εκτός των ελληνικών τειχών», καθώς το νέο τους άλμπουμ «Cookbook», έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό.
Οι διασκευές των Imam Baildi, εξάλλου, σε κλασικά τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Μανώλη Χιώτη, μέσα από ένα εντελώς αντισυμβατικό πρίσμα, προκάλεσαν αμέσως αίσθηση.
Εξάλλου, το live ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει μια μίξη παλιών τραγουδιών και ήχων με ένα χορευτικό rhythm section με μπουζούκι, τσέλο, τρομπέτα, σαξόφωνο, μπάσο και κρουστά!
Ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος, είναι οι Ορέστης και  Λύσανδρος Φαληρέας, οι οποίοι παραχώρησαν αποκλειστική συνέντευξη στο Onsports και μίλησαν για την έως τώρα πορεία τους, στα μουσικά δρώμενα.
Παράλληλα, αναφέρθηκαν στα άμεσα σχέδιά τους, αλλά και την επιτυχία που σημειώνουν στο εξωτερικό.
 -Πώς ξεκίνησε η δημιουργία του συγκροτήματος;

Η μαγκιά και οι ρεμπέτες...

Και έτσι για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τον παρεξηγημένο όρο ρεμπέτης, παρακάτω θα διαβάσετε μια διαφορετική άποψη ...

Tις λέξεις ρεμπέτης και ρεμπέτικη ζωή ...τις έφεραν εδώ οι πρόσφυγες Mικρασιάτες, όπως κι άλλες πολλές τούρκικες λέξεις που με το χρόνο ελληνικοποιήθηκαν και καταχωρίστηκαν στο ελληνικό λεξιλόγιο. H έννοια αυτής της λέξης στην τουρκική γλώσσα δεν είναι καλή, διότι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που ζει άσωτη και αλήτικη ζωή.

Στην Eλλάδα όμως η λέξη ρεμπέτης αποδόθηκε σ' αυτούς που ζούσαν ανέμελη ζωή. Δηλαδή στους γλεντζέδες, στους σπάταλους, στους τζογαδόρους, στους αγαπητικούς της παλιάς εποχής και γενικά σ' όλους αυτούς που με κάθε τρόπο απολάμβαναν τη ζωή γλεντώντας ποικιλοτρόπως και δεν τους ενδιέφερε το μέλλον, η αποταμίευση, η σταδιοδρομία και η δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. "Aς περάσουμε καλά σήμερα κι έχει ο Θεός για αύριο".

Η ΤΑΙΝΙΑ ''ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ'' ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΦΕΡΡΗ

«Το ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του είδους του στον ελληνικό κινηματογράφο.
Πρόκειται για την ιστορία μίας μεγάλης τραγουδίστριας του ρεμπέτικου της Μαρίκας Νίνου, η οποία γεννήθηκε το 1919 στη Σμύρνη και λίγα χρόνια πριν συμπληρώσει τα σαράντα της βρέθηκε στην Αθήνα.
Μέσα από τις περιπέτειες της ηρωίδας, τους έρωτές της, τις επιτυχίες και αποτυχίες της παρουσιάζεται με μοναδικό τρόπο η ιστορία του μικρασιατικού Ελληνισμού και του ρεμπέτικου τραγουδιού. Η φτώχεια, οι κακουχίες αλλά και οι έρωτες, το φιλότιμο και η ελπίδα ήταν τα συστατικά που φτιάξανε το ρεμπέτικο τραγούδι. Την εξιστόρηση των γεγονότων συνοδεύει η μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου και η ποίηση του Νίκου Γκάτσου.
Το πιθανότερο είναι να έχετε ακούσει όλα τα τραγούδια του  soundtrack χωρίς να ξέρετε ότι γράφτηκαν για το Ρεμπέτικο..

«Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Θανάση» (Vids)

Σε ηλικία 84 ετών πέθανε σήμερα το πρωί ο αγαπημένος Έλληνας κωμικός Θανάσης Βέγγος, μετά από πολλές περιπέτειες με την υγεία του.

Ο Θ. Βέγγος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες.

Ο Θανάσης Βέγγος έφυγε από τη ζωή διακριτικά έτσι όπως έζησε, παρά την φήμη του και το γεγονός ότι δημοσιογράφοι και κάμερες τον πολιορκούσαν στενά τα τελευταία χρόνια. Απέφευγε τις συνεντεύξεις και στις λιγοστές δημόσιες εμφανίσεις του οι δημοσιογράφοι κρέμονταν από τα χείλη του κυριολεκτικά.

ΦΙΛΕ ΜΑΣ ΘΑΝΑΣΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ. ΚΑΛΟ   Τ Α Ξ Ι Δ Ι  !!!!!!

Ο Γιάννης Μπέζος σε παράσταση «αφιέρωμα» στα ρεμπέτικα!

Ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι θα παρουσιάσει ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, στο θέατρο «Κιβωτός», στις 4 έως 8 Μαΐου και το τριήμερο 13 έως 15 Μαϊου.

Στη μουσική παράσταση «Μέσα απ' τα φύλλα της καρδιάς», θα τραγουδάει μαζί με την Χριστίνα Μαξούρη τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Βασίλη Τσιτσάνη, Γιώργου Μητσάκη και άλλων.

Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρει: «Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στον εμφύλιο πόλεμο και μετά, φαίνεται πως οι πρόγονοί μας δεν ήθελαν πολλά για να διασκεδάσουν. Αργότερα αποκτήσαμε αυτήν τη συνήθεια. Διότι για συνήθεια πρόκειται.

Όχι για ανάγκη. Την πραγματική μας ανάγκη για να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε και να ελπίσουμε την εκφράζει η λιτότητα, ο καθαρός στίχος, οι ρυθμοί της καταγωγής μας και της ρίζας μας, τα βυζαντινά μας μουσικά πατήματα.

Ας αφεθούμε σ' αυτά τα τόσο απλά και ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτικά τραγούδια. Τα γνήσια λαϊκά. Είναι δικά μας».
Πηγή www.star.gr

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου …;»

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Ρεμπέτες και ρεμπέτικα..

του Φίλιππου Φιλίππου
Όλοι οι ειδήμονες συμφωνούν ότι το επονομασθέν ρεμπέτικο τραγούδι είναι το ελληνικό αστικό τραγούδι που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα στα μεγάλα εμπορικά και κοινωνικά κέντρα, εκφράζοντας τους καημούς, τους πόθους και τις αντιλήψεις των περιθωριακών ατόμων, τα οποία είχαν αποκληθεί ή αυτοαποκληθεί, ρεμπέτες.

H ίδια η λέξη ρεμπέτης έχει κατά καιρούς επιδεχθεί ποικίλες ερμηνείες. Άλλοι χαρακτηρίζουν με αυτήν τον απείθαρχο, άλλοι τον παράνομο (ιδιότητα που περιλαμβάνει τον αλήτη, τον μάγκα, τον νταή, τον κουτσαβάκη) κι άλλοι τον γλεντζέ, τον ξενύχτη.

H λέξη ρεμπέτης και ρεμπέτικο προέρχονται πιθανότατα από την τουρκική γλώσσα (ρεμπέτ = ανυπότακτος) ή από τη σερβική (ρεμπέτ = με την έννοια του αντάρτη) ή ίσως από τη βενετική rebelo (αντάρτης) και την ισπανική rebelde (αντάρτης, επαναστάτης).

Οι κουτσαβάκηδες και ο Μπαιρακτάρης.

Αθήνα, 19ος αιώνας, συνοικία του Ψειρή (συναντάται κι ως Ψυρή ή Ψυρρή).
Η συνοικία αυτή έγινε πασίγνωστη, λόγω του ότι, το κυρίαρχο στοιχείο της, ήταν οι Κουτσαβάκηδες, ιδιόρρυθμοι τύποι κακοποιών, που είχαν κυριαρχήσει στην περιοχή αυτή, επί 50 περίπου χρόνια, από τα τελευταία χρόνια του Όθωνος, εώς το τέλος του 19ου αιώνος και είχαν μεταβάλει τον κοσμοβριθή οικισμό του Ψειρή, σε ένα «κράτος εν κράτει».

Το όνομά τους οι Κουτσαβάκηδες, το οφείλουν στον Μήτσο Κουτσαβάκη, έναν δεκανέα του στρατού επί Όθωνος, που είχε γίνει ονομαστός για τα κατορθώματά του ως κακοποιός.
«Κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» αυτού, αναφάνηκαν και πολλοί άλλοι που ήταν ιδιόρρυθμοι και τυποποιημένοι στο ήθος, στην ενδυμασία, στην κόμμωση, ακόμη και στους τρόπους και τις μεθόδους.
Σαν αντάξιοι μιμητές του αρχικού τους προτύπου, επονομάσθηκαν κι αυτοί «Κουτσαβάκηδες», ή «Κούτσαβοι», αλλά παράλληλα και «Παλληκαράδες».

Φορούσαν μαύρο σακάκι, αλλά το φορούσαν μόνο απ’ το αριστερό μανίκι. Είχαν ριγέ χρωματιστό παντελόνι, που ήταν πολύ φαρδύ στα σκέλη, αλλά και πολύ στενό στους αστράγαλους. Στη μέση τους είχαν ζωσμένο ένα πολύ πλατύ και πολύπτυχο ζωνάρι, όπου τοποθετούσαν, τόσο τα όπλα τους (συνήθως κουμπούρες ή φοβερές αμφίστομες κάμες), όσο και τα καπνιστικά τους είδη.

Το ρεμπέτικο τραγούδι...

Η γέννηση του ρεμπέτικου τραγουδιού

Το ρεμπέτικο τραγούδι, είδος αστικού τραγουδιού, φαίνεται ότι γεννήθηκε στην αναπτυγμένη οικονομικά και πολιτιστικά Σμύρνη από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα Το μουσικό ύφος που διαμορφώθηκε στην πόλη, φέρει επιδράσεις από Δύση και Ανατολή αφού συναντάμε από δυτικού τύπου μαντολινάτες έως και ανατολίτικου ύφους ορχήστρες με βιολιά, σαντούρια, ούτια, πολίτικες λύρες κ.α. Τα τραγούδια που δημιουργήθηκαν από τα μέσα του 19ου αιώνα έως το 1922 διαδόθηκαν ταχύτατα οπουδήποτε υπήρχαν Έλληνες.
Έτσι δημιουργήθηκαν εστίες κατ’ αρχήν στην Κωνσταντινούπολη η οποία διαδραμάτισε επίσης σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του ρεμπέτικου μουσικού ύφους στη Θεσσαλονίκη, στην Αλεξάνδρεια αλλά και μεταξύ των Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής από όπου έχουμε και μια παρακαταθήκη μοναδικών ηχογραφήσεων ρεμπέτικων τραγουδιών από το 1900 και μετά.

Τα καφέ αμάν

"ΚΑΦΕ ΑΜΑΝ"

Το Καφέ-Αμάν (όνομα που πιθανώς να προήλθε ίσως από το τούρκικο Μάνι Καβέσι), ήταν είδος λαϊκού καφενείου της προπολεμικής Ελλάδας μέσα στο οποίο δύο ή τρεις τραγουδιστές, οι επωνομαζόμενοι αμανετζήδες, αυτοσχεδίαζαν λέγοντας στίχους, συχνά στη μορφή του διαλόγου μεταξύ τους, πάντα σε ελεύθερο ρυθμό και μελωδία.
Χαρακτηριστικό ήταν το επαναλαμβανόμενο επιφώνημα "αμάν, αμάν" που προσπαθούσαν με αυτό οι τραγουδιστές να κερδίσουν χρόνο για ν`αυτοσχεδιάσουν καινούργιους στίχους. Άλλη συνώνυμη ονομασία τέτοιου τύπου καφενείου ήταν και το Καφέ Σαντούρ, που ήταν συνηθέστερη στη Μικρά Ασία, και κυρίως στη Σμύρνη. Τα δε τραγούδια που άδονταν σ΄ αυτά λέγονταν αμανέδες ή μανέδες ή αμάνι.
Από τις παλιότερες μορφές αυτών των τραγουδιών ο αμανές, όπως το έλεγαν οι Ελληνες, ή "μανές", κατά τους Τούρκους, οι "αμάνι" κατά τους Μικρασιάτες, ήταν ακριβώς αυτό το ημι-αυτοσχέδιο τραγούδι που χαρακτηριζόταν από τη διασπορά ανάμεσα στους στίχους μεγάλων μελισμάτων πάνω στη λέξη αμάν και που ως επί το πλείστον ήταν καταθλιπτικού περιεχομένου.

Ντοκυμαντέρ για τον Μάρκο Βαμβακάρη

Ντοκυμαντέρ του Δεύτερου Προγράμματος της γερμανικής τηλεόρασης ZDF. εμφανίζεται ο Μάρκος και ο γιός του Στέλιος καθώς και ορχήστρα. Ο Μάρκος τραγουδά την "Άτακτη".

Ο εκφωνητής της γερμανικής τηλεόρασης λέει κάποια στιγμή πως ο Μάρκος έγραψε περίπου 2000 τραγούδια. Επίσης αντί να πει ρεμπέτικο λέει "ρεμπότικουμ".

Βέβαια και μόνο που βλέπεις τον Μάρκο να τραγουδά την "Άτακτη" αρκεί.
Είχα διαβάσει γι' αυτό το ντοκυμαντέρ στο βιβλίο του Μάνου Τσιλιμίδη "Ο Άγιος Μάγκας". Εκεί μπορείτε να διαβάσετε και πως αντιμετώπισε ο Μάρκος τους Γερμανούς όταν πήγαν να τον πληρώσουν. Μεγαλείο.
Ευχαριστώ τον ulco64 που ανέβασε το απόσπαμα στο διαδίκτυο.
Πηγή www.rebetiko.gr

ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ (1907-1975) Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΡΕΜΠΕΤΗΣ

photo: andro.gr

O θρυλικός ρεμπέτης Νίκος Μάθεσης (1907-1975), γράφει στα απομνημονεύματά του οπως τα παρέδωσε στον Κωστα Χατζηδουλή

«Ο Πειραιάς πριν μισό αιώνα με τα καταγώγια, τους ντεκέδες, τα μπαρμπουταντζίδικα, τα Βούρλα και τα «καφέ-σαντάν» του. Ο Πειραιάς με τους νταήδες του, τους μάγκες, τους ρεμπέτες, τους αγαπητικούς, τους πορτοφολάδες και τους κλέφτες των λιμανιών.

Ο Πειραιάς προ 57 χρόνια όπως τον έζησα εγώ, τότε ήμουν 11 χρονών και τον θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Τότε και πριν έλθουν οι πρόσφυγες ήταν μικρός.

Λευτέρης Παπαδόπουλος: Νέα αφηγήματα για τους μεγάλους του τραγουδιού

Με τίτλο "Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια" ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ αφηγήματα για τη ζωή μυθικών ονομάτων του ελληνικού τραγουδιού: Στέλιος Καζαντζίδης, Κώστας Βίρβος, Παναγιώτης Τούντας, Γιώργος Ζαμπέτας, Γιάννης Παπαϊωάννου, Πυθαγόρας, Βασίλης Τσιτσάνης, Ρόζα Εσκενάζυ, Απόστολος Καλδάρας, Ανέστης Δελιάς, Μανώλης Χιώτης, Χρήστος Κολοκοτρώνης, Τάσος Σχορέλης, Δημήτρης Χριστοδούλου, Αλέκος Σακελλάριος.

Είναι 210 ελκυστικές σελίδες από την πένα του μεγάλου δημοσιογράφου και στιχουργού, που βρίσκεται στα χείλη των Ελλήνων με τα τραγούδια του. Ίδια μαγευτικά και τα κείμενά του ,για δεκαπέντε πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο ρεμπέτικο αλλά και στο έντεχνο.

Αναμνήσεις και κρίσεις . Ντοκουμέντα και στιγμιότυπα. Περιστατικά και εικόνες. Προσωπικές μαρτυρίες και διηγήσεις τρίτων. Με τη ματιά του ανθρώπου ο οποίος καταξίωσε ,όσο κανείς άλλος, την έννοια του στιχουργού.
Αυτός ο συγγραφέας τρίλεπτων τραγουδιών-ταξιδιών, που διαρκούν στον αιώνα, μας χαρίζει ένα ακόμη βιβλίο γεμάτο με άνθη μνήμης και καρδιάς. Και μας ταξιδεύσει, σαν αληθινός παραμυθάς που είναι, σε μία άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα του 50 και του 60, όταν η διασκέδαση είχε αρχαιοελληνικές διαστάσεις :
"Τώρα τα μπουζουξίδικα, όσα απομείνανε, δουλεύουν δύο-τρείς φορές την εβδομάδα, με πολύ λίγο κόσμο. Και, φυσικά, ούτε κουβέντα για λουλουδοπολέμους και σπάσιμο πιάτων. Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και στον αστερισμού του ΔΝΤ".
ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.greekmoney.gr

«Τσιτσάνη έργα - Κάποια βραδιά μαγική»

Στο έργο του Βασίλη Τσιτσάνη είναι αφιερωμένη η νέα δισκογραφική δουλειά της Γιώτας Βέη με τίτλο «Τσιτσάνη έργα - Κάποια βραδιά μαγική» που παρουσιάστηκε πρόσφατα στον «Ιανό».

Στην παρουσίαση η Γιώτα Βέη μίλησε για τη γνωριμία της με τον δάσκαλο Τσιτσάνη και υπογράμμισε ότι η αύρα που υπήρχε στη σχέση τους ήταν μοναδική και ενώ μίλησε και για την ιερή στιγμή που αυτή η αύρα ξαναβγήκε στην επιφάνεια κατά την προετοιμασία αυτού του cd.

O κριτικός και ιστορικός μουσικής Γιώργος Μονεμβασίτης χαρακτήρισε τον Τσιτσάνη ως αστείρευτη πηγή πολιτισμού και τη Γιώτα Βέη ως μια τολμηρή τραγουδίστρια που, παρότι ανήκει στον χώρο του δημοτικού τραγουδιού, τόλμησε να πει ρεμπέτικα και τα κατάφερε.

ΠΗΓΗ www.ethnos.gr

Γιώργος Ζαμπέτας: 86 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μουσικοσυνθέτη

25 Ιανουαρίου του 1925, γεννήθηκε ο Γιώργος Ζαμπέτας, γνωστός για τη δεξιοτεχνία, με την οποία χρησιμοποιούσε το μπουζούκι και ο «μάγκικος» τρόπο, με τον οποίο ερμήνευε τα τραγούδια του.

Γιος κουρέα, βοηθούσε τον πατέρα του από μικρός στο μαγαζί και παράλληλα μάθαινε τις πρώτες νότες στο μπουζούκι. Μόλις στα εφτά του χρόνια κέρδισε το πρώτο βραβείο για το παίξιμό του σε σχολική γιορτή.

Η γνωριμία του με το Βασίλη Τσιτσάνη και η  μετακόμισή του στο Αιγάλεω, τον έδεσαν συναισθηματικά ακόμη περισσότερο με τη μεγάλη του αγάπη. Στα χρόνια της Κατοχής τραγουδούσε καντάδες, κάτι που άλλαξε τη δεκαετία του 1950, όταν και δημιούργησε πολλά γνωστά ρεμπέτικα τραγούδια του. Από το 1960 και ενώ είχε αρχίσει η συνεργασία του με το Μάνο Χατζιδάκι, καθιερώθηκε ως ο αθυρόστομος «σόουμαν», που εμφανιζόταν σε λαϊκά κέντρα, σε πολλές ελληνικές ταινίες και θεατρικά έργα ξεσηκώνοντας τους θαμώνες.

Γιώργος Μουφλουζέλης - 1912-1991 (Βιογραφία)

Πηγή φωτογραφίας: katiousa.gr

Από την Μυτιλήνη στον Πειραιά

Ο Γιώργος Μουφλουζέλης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1912 και, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, κατάφερε και κατέβηκε οριστικά στον Πειραιά το 1958.

Τα πρώτα χρόνια δούλεψε, ψήνοντας καφέδες, στο καφενείο του Μπάτη, όπου και γνώρισε όλους τους ρεμπέτες (Βαμβακάρη, Μάνεση, Δελιά, Παγιουμτζή κ.ά.), ενώ, μετέπειτα, κέρδιζε τα προς το ζην βγάζοντας “πιατάκι” σε ταβέρνες και κουτούκια.

Αυτή την εποχή γνώρισε τον Απόστολο Καλδάρα και κυκλοφόρησε το πρώτο του δισκάκι με το «Ανεβαίνω σκαλοπάτια», χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομά του στην ετικέτα. Δεύτερη επιτυχία του ήταν το «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο» με ερμηνευτή το Γρηγόρη Μπιθικώτση, ενώ, αυτή τη φορά, εμφανίζεται, κατόπιν εκβιασμού, ως συνδημιουργός ο Μπάμπης Μπακάλης, αφού, εκείνα τα χρόνια, είχε το ελεύθερο να κυκλοφορεί ότι ήθελε στις εταιρείες.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΕΡΟΜΥΤΗΣ 1908-1979 (Βιογραφία)

Αξιόλογος ρεμπέτης, ο λεγόμενος «αριστοκράτης μπουζουξής», γνωστός και ως Μπούμπης. Γεννήθηκε το 1903 στον Πειραιά και καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια.
Το μπουζούκι το έπιασε στα χέρια του από πολύ μικρός. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα βλέποντας τον πατέρα του Χαρίλαο, που την εποχή εκείνη συγκαταλεγόταν μέσα στα πέντε καλύτερα μπουζούκια του Πειραιά, αν και ποτέ δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά, λόγω της επιχειρηματικής του δραστηριότητας.
Με το ρεμπέτικο ασχολήθηκε από το 1926, όταν γνώρισε τον Μάρκο Βαμβακάρη, με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια.
Το 1935, κατόπιν συστάσεως του Στράτου Παγιουμτζή, μπήκε για πρώτη φορά σε στούντιο και ηχογράφησε το «Μες στου Βάβουλα τη γούβα». Η Columbia τον προόριζε ως το «αντίπαλο δέος» του Βαμβακάρη, που εκείνη την περίοδο συνεργαζόταν με την Odeon.
Ως λαϊκός καλλιτέχνης συγκέντρωνε όλα τα προτερήματα ενός ολοκληρωμένου δημιουργού. Συνέθετε, έγραφε τους στίχους των τραγουδιών του, έπαιζε μπουζούκι, μπαγλαμά και κιθάρα, ενώ η φωνή του ανήκε στην παραδοσιακή λαϊκή σχολή, που εκπροσωπήθηκε από άξιους τραγουδιστές όπως Μάρκος Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γιώργος Κάβουρας και ο Στελλάκης Περπινιάδης.