Ρεμπέτικο. Λέξη χωρίς σαφή ετυμολογία. Ως «ρεμπέτικο» περιγράφεται ένα λαϊκό αστικό είδος τραγουδιού, με ρίζες στα δημοτικά και στα μικρασιάτικα.
Πρωτακούστηκε σε φυλακές, σε καπηλειά, σε χαμηλά σπίτια στις εργατικές και τις προσφυγικές συνοικίες.
Ο Γιάννης Τσαρούχης θα έλεγε αργότερα πως «το ρεμπέτικο είναι η ατόφια ελληνική ψυχή».
Η ιδέα της ταινίας «Ρεμπέτικο» γεννήθηκε στην ψυχή και το μυαλό του Κώστα Φέρρη, πολλά χρόνια πριν γίνει σενάριο.
Στην αρχή, ήταν μόνο μια τρελή ιδέα. Η αγάπη έφερε τα υπόλοιπα : το
σενάριο και τα χρήματα, την παραγωγή, τους ηθοποιούς, τις υπέροχες
μουσικές του Ξαρχάκου, τα αυθεντικά κοστούμια και τα σκηνικά– κάπως, σαν
τραγούδι, που του σκαρώνει κάποιος αργά, νότα, νότα, με ένα παλιό
μπουζούκι.
Σαν παραμύθι, που φτιάχνεται όσο το διηγείσαι…
Το «Σαν παραμύθι» φωτίζει τους ανθρώπους στο περιθώριο της Μεγάλης Ιστορίας – μικρές, άγνωστες στιγμές, σπάνια πορτρέτα, παρασκήνια από σημαντικά γεγονότα όπως τα αφηγήθηκαν οι πρωταγωνιστές τους.
