Αυτό που συμβαίνει στη χώρα με το μουσικό της παρελθόν, δηλαδή το μουσικό μας, είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου.
Σημαντικότατοι δημιουργοί, κάθε χώρου, βρίσκονται για δεκαετίες στο σκοτάδι, με το έργο τους να παραμένει άγνωστο στο πλατύ κοινό. Ή σ' ένα πλατύτερο τέλος πάντων. Αντιλαμβάνεσαι, δε, πόσο πίσω βρίσκεται αυτού του τύπου η έρευνα και περαιτέρω η αποκατάσταση ορισμένων (πολλών) ονομάτων στην Ελλάδα, αν συγκρίνεις με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ ή την Αγγλία, στις ανάλογες περιπτώσεις, εδώ και δεκαετίες.
Όταν στην από 'κει πλευρά του Ατλαντικού άξιοι δημιουργοί του blues, της jazz ή της country από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ακόμη και με ελάχιστη δισκογραφία, «απολαμβάνουν» τεράστιας υστεροφημίας (γίνονται εκδόσεις, γράφονται βιβλία ή κεφάλαια σε βιβλία, άρθρα σε περιοδικά κ.λπ.), εδώ αναλόγου βαρύτητας και βεληνεκούς δημιουργοί χάνονται, δεκαετίες τώρα, στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Γιατί, μήπως από την Αμερική δεν είδαμε εσχάτως μια τέτοια έκδοση «αποκατάστασης» ενός δικού μας ανθρώπου; Αναφέρομαι, φυσικά, στον Κώστα Μπέζο (Α. Κωστής) και στο αμερικάνικο άλμπουμ του "The Jail's a Fine School" [Mississippi / Olvido] από το 2015 (με τα προπολεμικά κομμάτια του). Μένει, τώρα, να δούμε και κανα αμερικάνικο LP με τα τραγούδια του Σωτήρη Γαβαλά, για να δέσει όπως πρέπει η κρέμα.
Σημαντικότατοι δημιουργοί, κάθε χώρου, βρίσκονται για δεκαετίες στο σκοτάδι, με το έργο τους να παραμένει άγνωστο στο πλατύ κοινό. Ή σ' ένα πλατύτερο τέλος πάντων. Αντιλαμβάνεσαι, δε, πόσο πίσω βρίσκεται αυτού του τύπου η έρευνα και περαιτέρω η αποκατάσταση ορισμένων (πολλών) ονομάτων στην Ελλάδα, αν συγκρίνεις με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ ή την Αγγλία, στις ανάλογες περιπτώσεις, εδώ και δεκαετίες.
Όταν στην από 'κει πλευρά του Ατλαντικού άξιοι δημιουργοί του blues, της jazz ή της country από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ακόμη και με ελάχιστη δισκογραφία, «απολαμβάνουν» τεράστιας υστεροφημίας (γίνονται εκδόσεις, γράφονται βιβλία ή κεφάλαια σε βιβλία, άρθρα σε περιοδικά κ.λπ.), εδώ αναλόγου βαρύτητας και βεληνεκούς δημιουργοί χάνονται, δεκαετίες τώρα, στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Γιατί, μήπως από την Αμερική δεν είδαμε εσχάτως μια τέτοια έκδοση «αποκατάστασης» ενός δικού μας ανθρώπου; Αναφέρομαι, φυσικά, στον Κώστα Μπέζο (Α. Κωστής) και στο αμερικάνικο άλμπουμ του "The Jail's a Fine School" [Mississippi / Olvido] από το 2015 (με τα προπολεμικά κομμάτια του). Μένει, τώρα, να δούμε και κανα αμερικάνικο LP με τα τραγούδια του Σωτήρη Γαβαλά, για να δέσει όπως πρέπει η κρέμα.
