Τι απέγιναν οι πέντε μάγκες στον Περαία.

Τραγούδι του Γιοβάν Τσαούς από τα επιφανέστερα του αυθεντικού ρεμπέτικου αναδεικνύει το φαινόμενο της μαγκιάς και της παλικαροσύνης  στον προπολεμικό Πειραιά.

Είναι η εποχή που το υποπρολεταριάτο ζει και βασιλεύει στην Πειραιώτικη πραγματικότητα του μεσοπολέμου γεμάτη από τεκέδες, πορνεία, επικίνδυνους δρόμους και γειτονιές. Από τους πέντε αυτούς μάγκες (στην ουσία έξι) οι οποίοι ήταν πραγματικά πρόσωπα και όχι αποκύημα της φαντασίας του Γιοβάν Τσαούς ξέρουμε με βεβαιότητα τι απέγιναν οι τρεις.

Ο Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας ήταν ένας σημαντικός στιχουργός της Ρεμπέτικης εποποιίας με γνωστότερα τραγούδια του την θρυλική "Γάτα" που τραγούδησε ο Στελάκης Περπινιάδης και τόσοι άλλοι αλλά και το "Σε διώξαν απ' την Κοκκινιά" σε μουσική Βασίλη Τσιτσάνη.

Αυτές είναι οι ιστορίες πίσω από δύο πασίγνωστα ρεμπέτικα τραγούδια..

Τις διαβάσεμε στο συναρπαστικό μυθιστόρημα του Γιάννη Τσιαντή «Το κορίτσι του τεκέ»

Ο Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας –γιος ψαρά από τη Σαλαμίνα – αναφέρει σε μια αφήγησή του:

« Η Δραπετσώνα δεν ήταν όπως τώρα που τη γνώρισες εσύ Κολωνάκι. Η Δραπετσώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στέκια της μαγκιάς. Στους τεκέδες της και στα Βούρλα σύχναζαν κάθε καρυδιάς καρύδι. Στους τεκέδες οι μάγκες κάπνιζαν ναργιλέ».

Στην «Κρεμμυδαρού» ήταν πολλοί τεκέδες όπως του Μίχαλου, του Σάλωνα, του Μαρκεζίνη, του Σαραντόπουλου και άλλων.

Πέντε μάγκες στον Περαία.♫ ♪

γράφει στο fosonline.gr  ο Eνενηντάλεπτος

Μάγκες, νταήδες, πόρνες, κοντραμπατζήδες, τεκέδες, «κοκορομαχίες» και φονικά στον Πειραιά του μεσοπολέμου. Η ψυχή μιας πόλης που γέννησε το ρεμπέτικο.

Βαθιά ψυχή

Στις αγκαλιές του προπολεμικού Πειραιά γεννήθηκε το ρεμπέτικο, γαλουχημένο από εκείνη την άγρια εποχή των τεκέδων και της άδολης αλητείας. Οι νταήδες και τα κουτσαβάκια της εποχής, πιστοί στο πνεύμα της κοκορομαχίας έπαιρναν όρκο μαγκιάς κι έβγαιναν στο κουρμπέτι για να δείξουν την αξία τους.

Η πόλη, όπως κάθε πόλη, άσθμαινε κυνηγώντας τον επιούσιο αλλά στο περιθώριο της καθημερινότητας ένα ασύντακτο σκηνικό από καταγώγια, οίκους ανοχής, χασισοποτεία, από κοντραμπατζήδες, αγαπητικούς, κακοποιούς, πόρνες και ντερβισόπαιδα στροβιλιζόταν σαν μαγικό καρουζέλ. Στους συνοικιακούς καφενέδες κρέμονταν στους τοίχους μπουζούκια και μπαγλαμάδες για τους μερακλήδες.

ΣΤΗΣ ΜΑΣΤΟΥΡΑΣ ΤΟ ΣΚΟΠΟ… ΤΑ AΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ «ΧΑΣΙΚΛΙΔΙΚΑ» ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ -
Πηγή zenithmag.wordpress.com

«Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα

και στη σπηλιά του Δράκου βγήκα

Βλέπω τρεις μαστουρωμένοι

και στην άμμο ξαπλωμένοι.

Ήταν ο Μπάτης και ο Αρτέμης

και ο Στράτος ο τεμπέλης

Βρε συ Στράτο, βρε συ Στράτο

φιάξε αργιλέ αφράτο

να φουμάρει το Μπατάκι

που είναι χρόνια ντερβισάκι

να φουμάρει και ο Αρτέμης

που πάει και μας φέρνει

Μας φέρνει μαύρο από την Πόλη

και μαστούρια είμαστε όλοι

τουμπεκί απ’ την Περσία

πίνει ο μάγκας με ησυχία»…

Πόντιος Κασταμονίτης ήταν ο Γιοβάν Τσαούς που άφησε εποχή στο ρεμπέτικο τραγούδι

 

Ένας ακόμα από τους μεγάλους και αγνοημένους του ελληνικού μας τραγουδιού. Γεννήθηκε στην Κασταμονή του Πόντου και πέθανε στη Δραπετσώνα από δηλητηρίαση, αφού έφαγε τηγανόψωμο φτιαγμένο με χαλασμένο αλεύρι που είχε πάρει από κάποιο βομβαρδισμένο πλοίο στο λιμάνι του Πειραιά. Λίγες ώρες αργότερα πέθανε και η γυναίκα του.

Το σπίτι του ήταν κοντά στα υπόστεγα του λιμανιού, εκατό μέτρα πιο κει από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Αγ. Διονυσίου.

«Πάνω στα μπράτσα των οργάνων του δεν είχε τέλια, αλλά χιλιάδες ξωτικά πουλιά που περίμεναν να τ’ ακουμπήσει για ν’ αρχίσουνε να λαλάνε», έλεγε ο κατασκευαστής οργάνων Κυρ. Λαζαρίδης. Και ο Μ. Βαμβακάρης καθόταν πλάι του «φτιαγμένος» για να τον ακούσει και του ’λεγε: «Παίξε, ρε Γιοβάνη, να χαρείς τα παιδιά σου».

Ο ρεμπέτης Γιοβάν που φτιάχτηκε στο χέρι και τραγουδά με την ψυχή του (Δείτε φωτογραφίες και βίντεο)

Μια κούκλα μάς ξεναγεί στο κουκλοθέατρο και το θέατρο δρόμου στην εποχή της κρίσης - Δείτε φωτογραφίες και βίντεο

Όσοι κάνουν τη βόλτα τους στην οδό Ερμού ή τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το πιθανότερο είναι να τον έχουν συναντήσει μία ή και περισσότερες φορές. 
Το σκηνικό του σπιτιού του, με φόντο το δρόμο και τους περαστικούς, είναι η καρέκλα που κάθεται κι ένα τραπεζάκι με ωραίο τραπεζομάντηλο, το μπρίκι και το φλιτζάνι του καφέ του, τη φωτογραφία της αγαπημένης του. Και φυσικά, το μπουζούκι του.
Είναι ο Γιοβάν ο ρεμπέτης.
Ο Γιοβάν είναι κούκλα, φτιαγμένη από τα χέρια της κουκλοπαίκτριας Αννέτας Στεφανοπούλου. Εκείνη του «δίνει ζωή» εμψυχώνοντάς τον με τρόπο τόσο εκφραστικό που ξεχνάς πού σταματά ο άνθρωπος και που αρχίζει η κούκλα. Άλλωστε εκείνη είναι που του έδωσε «σάρκα και οστά»- ή για την ακρίβεια αφρολέξ, ξύλα και σύρματα.

Γιοβάν Τσαούς: Δε θα παίζω εγώ για να χορεύουν οι πουτάνες

Ο Γιοβάν Τσαούς τρίτος από αριστερά..

''Δε θα παίζω εγώ για να χορεύουν οι πουτάνες''Με αυτή τη φράση, σηματοδοτεί την απ αξίωσή του προς τον τρόπο διασκέδασης, τον ξεπεσμό του μουσικού επαγγέλματος, την ποιότητα των θαμώνων, την ακαταλληλότητα των μαγαζατόρων όλης εκείνης της εποχής. Η κατάσταση, όπως τη βρήκε, αλλά και όπως είχε εξελιχτεί στα επόμενα λίγα χρόνια, τον ανάγκασε να μην ασχοληθεί, «σχεδόν», ποτέ με το επάγγελμα του μουσικού, ούτε και να βιοποριστεί όμως ποτέ ως μουσικός.
Έφτασε στην Ελλάδα φέρνοντας μαζί του, περίεργους τρίχορδους ταμπουράδες, που το μέγεθός τους, ως προς το ελεύθερο μήκος της χορδής, έφθανε, ο μεν μεγάλος τα 64 cm, ενώ ο μικρότερος, είχε αντίστοιχο μήκος χορδής τα 52 cm.
Εξ αυτών των οργάνων, μάλλον, ο Πειραιώτης κατασκευαστής οργάνων, Κυριάκος Πεσμαζόγλου η Λαζαρίδης, έκανε αντιγραφές, έχοντάς τα ως μοντέλα.
Τα όργανα αυτά δεν μπορούσαν να τα παίξουν άλλοι δεξιοτέχνες των εγχόρδων, σε όλον τον Πειραιά, αλλά και εξ όσων είχαν δοκιμάσει, παρά μόνον αυτός, που δεν ήταν άλλος από τον:
Γιοβάν Τσαούς (το λοχία του τουρκικού στρατού – εξ ου κ’ η τσαούς = λοχίας παρωνυμία του).
Το κανονικό του όνομα, ήταν Γιάννης Ετσειρίδης ή Γιάννης Ειντζιρίδης ή Γιάννης Ιντζιρίδης.
Γεννήθηκε το 1893 στην Κασταμονή του Πόντου.
Πέθανε τον Οκτώβριο του 1942 στις 22:00 – ενώ μετά από πέντε περίπου ώρες τον ακολούθησε η γυναίκα του Αικατερίνη, στη Κοκκινιά Πειραιά Αττικής.
Διαβάστε την συνέχεια...

Γιοβάν Τσαούς.

Ο Γιοβάν Τσαούς τρίτος από αριστερά

Τριπλά αδικημένος ο γνωστός επίσης Μικρασιάτης μουσικός Γιάννης Ετσιρείδης ή Ιντζιρίδης, ή ακόμα Γιοβάν Τσαούς, φυσιογνωμία του λαϊκού τραγουδιού την περίοδο 1923-1940: Πρώτον διότι, ενώ όλα πήγαιναν καλά γι' αυτόν -ήτοι 18 χρόνων ήταν φημισμένος σ' όλη τη Μικρά Ασία, σε σημείο να τον καλεί ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ να παίξει στα χαρέμια του μαζί με έναν τραγουδιστή ονόματι Μπουχράν.

Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι από όλους όσοι έπαιζαν στο σεράι του Χαμίτ, οι μόνοι που δεν ευνουχήθηκαν ήταν ο Μπουχράν, ένας άλλος τυχερός, ονόματι Ζουρναλή Μεμέτ και ο Γιοβάν Τσαούς. «Χαλάλι τους», έλεγε ο Χαμίτ.

Ενώ λοιπόν όλα πήγαιναν καλά, έρχεται η μικρασιατική τραγωδία και ο Γιοβάν βρέθηκε από τα παλάτια του Χαμίτ στα προσφυγικά υπόστεγα του Πειραιά. Δεύτερον, διότι δεν ζούσε από τη δουλειά του μουσικού αλλά έκανε το ράφτη, με βοηθό τη γυναίκα του.