Μάρκος Βαμβακάρης και Μιχάλης Γενίτσαρης σε μια "ρεμπέτικη λειτουργία"

Μουσικές αλλά και ιστορικές μνήμες θα ξυπνήσουν στη σκηνή του Θεάτρου Τόπος Αλλού σε μια παράσταση με κεντρικούς ήρωες δύο πρόσωπα που έζησαν σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας, μετατρέποντας στη συνέχεια τα βιώματα σε τραγούδια.  

Ο λόγος για τους Μάρκο Βαμβακάρη και Μιχάλη Γενίτσαρηπου ζωντανεύουν στην παράσταση "Τα κατά Mάρκον, μια ρεμπέτικη λειτουργία",σε ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. 

Το κείμενο διαμορφώθηκε με τη συμβολή του Λάμπρου Λιάβα, καθηγητή εθνομουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών,που διεξήγαγε και την ιστορική - μουσικολογική έρευνα.

«Τα “Κατά Μάρκον”!.. Μια Ρεμπέτικη Λειτουργία», σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου στο Θέατρο Αμαλία

 

Μια πολύ ξεχωριστή θεατρική-μουσική παράσταση «Τα “Κατά Μάρκον”!.. Μια Ρεμπέτικη Λειτουργία», σε κείμενα και μουσική επιμέλεια του Λάμπρου Λιάβα και σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου, παρουσιάζεται στο Θέατρο Αμαλία.

Η παράσταση «Τα “Κατά Μάρκον”!.. Μια Ρεμπέτικη Λειτουργία» ερευνά και προβάλλει τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που γέννησαν την παράδοση του Ρεμπέτικου και προσδιόρισαν το ύφος και το ήθος του. Αφετηρία αποτελούν οι δραματοποιημένες αφηγήσεις δύο από τους κορυφαίους ρεμπέτες, του Μάρκου Βαμβακάρη και του Μιχάλη Γενίτσαρη, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως τη δεκαετία του ’60, καθώς και άλλα αντιπροσωπευτικά κείμενα της περιόδου.

Διαβάστε την συνέχεια... 

 

Ο Μιχάλης Γενίτσαρης εξόριστος στην Ίο (1936-37)

Με πιάσαν επί Μεταξά χωρίς καμιά αιτία,

με βάλαν και υπόγραψα, με στείλαν εξορία.

Σ’ ένα ξερόνησο, στη Νιο, που ‘χε εκκλησιές και μύλοι

 και υποδοχή μου κάνανε ένα κοπάδι ψύλλοι.

Ο ρεμπέτης και μουσικός Μιχάλης Γενίτσαρης (1927) γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1917 στην Αγιά - Σοφιά του Πειραιά και πέθανε στις 11 Μαΐου του 2005. Στα 1936-37 βρέθηκε στην Ίο εξόριστος, («εκτοπισμένος»), μαζί με καμιά εκατοστή ακόμα τοξικομανείς και λίγους «ζωοκλέφτες». Ο ίδιος γράφει: «Στη Νιο όποιος πήγαινε γινόταν τοξικομανής λόγω των συνθηκών εκεί. Ευτυχώς όμως ήμουν λιγάκι κέρβερος και έτσι απέφυγα αυτόν τον κίνδυνο.»

"Ο ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΣ..!" Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος.

0

Λέει ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Μιχ. Γενίτσαρης*.

"Εδούλευα Ζήνωνος και Δεληγιώργη στην Αθήνα απάνω. Σε ένα φούρνο από κάτω του Βλάχου, αυτός που είχε το "Το Δάσος". Με την κατοχή μαγαζί με κρασιά, κρέας δεν υπήρχε. Αυτός έσφαζε ίσα με 5 αρνιά την ημέρα, μια τσανάκα φέτα κ.λ.π.. Πηγαίνανε μέσα, ερχόντουσαν εκεί όλοι οι κλέφτες, μαυραγορίτες, Ιταλοί. Όλα τα ...λουλούδια έπρεπε να 'ρθούν σ'αυτό το μαγαζί.

 

Μια μέρα έρχεται ένα παιδί ονόματι Παναγιώτης, φίλος μου. Τονε βλέπω από πάνω μέχρι κάτω μεταξωτό. Ντυμένος μεταξωτά πουκάμισα.

 

Κατεβαίνω απ'το πάλκο, πάω κοντά του, ρε Παναγιώτη του λέω. Πού και πώς είσαι έτσι; Σαν γιατρός είσαι ντυμένος έτσι ρε.

Μιχάλης Γενίτσαρης (βιογραφία)

Ο Μιχάλης Γενίτσαρης ήταν ακόμη παιδί όταν άκουσε για πρώτη φορά τον ήχο του μπουζουκιού, που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Δεν είχε συμπληρώσει καλά-καλά τα δέκα του χρόνια, όταν έπιασε στα χέρια του το μπαγλαμαδάκι και άρχισε και αυτοσχεδίαζε. 

ΦΩΤΟ-tralala.gr

Δάσκαλός του ο Γιώργος Mπάτης, «ένας άνθρωπος που έκανε τον κόσμο να γελάει», όπως έλεγε ο Μιχάλης Γενίτσαρης, του οποίου το καφενείο-χοροδιδασκαλείο ήταν απέναντι από το καφενείο του πατέρα του. Tην ουσιαστική του είσοδο στον κόσμο του ρεμπέτικου τραγουδιού έκανε στα 1928, όταν γύριζε τη λατέρνα και ο Mπάτης μάθαινε τους Πειραιώτες χορό.