 |
| Γιώργος Κάρλας |
Γεννήθηκε στο Μαραθόκαμπο της Σάμου το 1922. Από το 1936 ασχολήθηκε με το ρεμπέτικο τραγούδι. Παίζει μπαγλαμά και μπουζούκι. Αν και έχει γράψει πολλά τραγούδια, λίγα έχουν γραμμοφωνηθεί.
Χαρακτηριστικός τύπος ρεμπέτη, δε δούλεψε ποτέ πάνω στο πάλκο, αλλά σαράντα χρόνια γυρνάει από ταβέρνα σε ταβέρνα με τον μπαγλαμά του και τη «σφουγγάρα» του.
Και σήμερα ακόμα τον συναντάς στα ταβερνάκια του Πειραιά και της Κοκκινιάς παίζοντας και τραγουδώντας ρεμπέτικα όπως στον «παλιό καλό καιρό».
«…Στον Πειραιά ήρθα το 1932. Ήμασταν 7 αδέλφια. Τον ένα τον χάσαμε στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Τον κάρφωσαν οι προδότες γιατί ήταν πατριώτης. Πιτσιρικάς ακόμα, με τον Παναγιώτη τον Καμπούρα, τον Κόντη που λέγαμε, το Χρήστο το Δημόπουλο γυρνούσαμε μέσα στους τεκέδες.
Και με άλλους που δεν τους θυμάμαι. Δεν πα να μας κυνήγαγε ο αδελφός του Χρήστου, ο Νίκος, εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
…Στην αρχή έπιασα στα χέρια μου ένα μαντολίνο. Κάθε μέρα στην αστυνομία. Γιατί τούτο, γιατί τ’ άλλο. Στα ’37 με ’38 τσάκωσα ένα γραμμόφωνο στην πλάτη για να σταματήσουν οι τσαμπουκάδες. Το ’39 έπιασα τον μπαγλαμά. Θα τον αφήσω όταν πεθάνω. Αργότερα, έκλεψα ένα ακορντεόν από τους Ιταλούς…
Στην Κατοχή με πιάσαν οι Γερμανοί για σαλτάρισμα. Κάθισα μέσα και μετά την κοπάνισα. ….Από τότε δουλεύω «σφουγγάρα». Ούτε μια ώρα σε μαγαζί. Δε σηκώνει. Κάρλας με παπιγιόν…
….Τρεις άνθρωποι ξεχωρίζω. Ο συγχωρεμένος ο Απόστολος ο Χατζηχρήστος, που τέτοιο χρυσό παιδί δε θα μεταγεννηθεί, δε θα βγάλει η φύση σαν αυτόν, το ίδιο και ο Παπαϊωάννου. Όποιος πει κακιά κουβέντα γι’ αυτούς… Το λοιπόν αυτοί λέγανε στους μαγαζάτορες:
- Όταν έρχεται αυτό το παιδί να βγάζει σφουγγάρα, δε θα το διώχνετε.
Το ίδιο και ο Στράτος. Τούτος είχε ένα λαρύγγι που άρχιζε στο στόμα του και τέλειωνε στην πατούσα του. Και πάρα κάτω ακόμα…
Τραγούδια του:
Ο αλήτης.
Παλιώσανε τα ρούχα μου
δεν έχω να τ’ αλλάξω
και στηνν αλήτικη ζωή
ως πότε θα βαστάξω;
Η ανεργία μ’ έκανε
να φύγω απ’ το σπίτι
και μεσ’ στα παλιοκούρελα
να ζω σαν τον αλήτη.
Ως πότε τόσα βάσανα
εγώ θα τα περνάω
και μες στην ψ εύτικη ζωή
να ζω και να πονάω;
Σαν τον αλήτη.
Σαν τον αλήτη μες στους δρόμους τριγυρίζω
και την κακία όπου πάω αντικρύζω
παραμιλώ και κλαίω μόνος τον καημό μου
κι απ’ το μεράκι έχασα το λογικό μου.
Εγώ μεγάλωσα μέσα στην παραλία
με του περαία τα αιδιά στην αλητεία
και δε με νοιάζει τι θα πουν όσοι με βλέπουν
φράγκο δε δίνω κι όσο κι αν με κατατρέχουν.
Όταν νυχτώσει στις μαούνες την αράζω
κλείνω τα μάτια και κοιμάμαι σα νυστάζω
και κάθε βράδυ μες στο κρύο τουρτουρίζω
και την ορφάνια μου θυμάμαι και δακρύζω.
Επίσης αναφέρονται και άλλα δικά του τραγούδια:
«Στο λιμάνι μια ζωή», «Τα λεβεντόπαιδα», «Του αδελφού μου ο χαμός», «Φτώχεια δε σε φοβάμαι» «Στα Γιάννενα μέσα στου Φιξ» και αναφέρει ο Σχορέλης πως υπάρχουν και άλλα δικά του, τα οποία δεν κατονομάζει.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου