Αρχαία ψυχή σε ρεμπέτικο σώμα: Από τον Όμηρο στον Βαμβακάρη..

Συντάκτης: Διονύσης Αντωνέλλος

Το ρεμπέτικο δεν είναι απλώς μουσική, είναι έκφραση μνήμης και πένθους, τιμής και αντίστασης. Από τον θρήνο της Ανδρομάχης μέχρι το “Συννεφιασμένη Κυριακή”, η ψυχική χροιά παραμένει ίδια. Μοιρολόι για ό,τι χάνεται, και περηφάνια για ό,τι μένει.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, με τον δωρικό του στίχο, θυμίζει τις διαδρομές και τις ρίζες μιας μουσικής που ήρθε για να μείνει. Το ζεϊμπέκικο, μοναχικό και γεμάτο μεγαλείο, δεν είναι χορός διασκέδασης, είναι τελετή αυτοπροσδιορισμού, όπως ο πυρρίχιος, όπως ο χορός των αρχαίων μυστηρίων.

Ο χορευτής δεν εκτελεί βήματα, τεμαχίζει τον πόνο σε κινήσεις, κοιτάζει χαμηλά, όχι από ντροπή αλλά από σεβασμό. Ο Τσιτσάνης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος — όλοι δούλεψαν πάνω σε έναν αρχαίο παλμό, έναν ρυθμό που μιλά από τα έγκατα του ελληνικού ψυχισμού.

Το ρεμπέτικο και το ζεϊμπέκικο δεν εφευρέθηκαν. Ανακαλύφθηκαν εκ νέου σε κάθε γενιά που πονά και τραγουδά.

Το «ρεμπέτικο» δεν σημαίνει απλώς ένα μουσικό είδος. Είναι τρόπος ζωής, κουλτούρα περιθωρίου και αντίδραση. Εκφράζει τα βιώματα μιας τάξης ανθρώπων — προσφύγων, εργατών, φυλακισμένων, ναυτικών — και μιλά για πόνο, έρωτα, θάνατο, τιμή, καταπίεση και ελευθερία.

Στην ουσία, το ρεμπέτικο σημαίνει “τραγούδι του ρεμπέτη”, του ανθρώπου που ζει έξω από τις νόρμες, με δικούς του όρους.

Source: www.sportime.gr