Ο Γιάννης Μπέζος σε παράσταση «αφιέρωμα» στα ρεμπέτικα!

Ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι θα παρουσιάσει ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, στο θέατρο «Κιβωτός», στις 4 έως 8 Μαΐου και το τριήμερο 13 έως 15 Μαϊου.

Στη μουσική παράσταση «Μέσα απ' τα φύλλα της καρδιάς», θα τραγουδάει μαζί με την Χριστίνα Μαξούρη τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Βασίλη Τσιτσάνη, Γιώργου Μητσάκη και άλλων.

Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρει: «Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στον εμφύλιο πόλεμο και μετά, φαίνεται πως οι πρόγονοί μας δεν ήθελαν πολλά για να διασκεδάσουν. Αργότερα αποκτήσαμε αυτήν τη συνήθεια. Διότι για συνήθεια πρόκειται.

Όχι για ανάγκη. Την πραγματική μας ανάγκη για να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε και να ελπίσουμε την εκφράζει η λιτότητα, ο καθαρός στίχος, οι ρυθμοί της καταγωγής μας και της ρίζας μας, τα βυζαντινά μας μουσικά πατήματα.

Ας αφεθούμε σ' αυτά τα τόσο απλά και ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτικά τραγούδια. Τα γνήσια λαϊκά. Είναι δικά μας».
Πηγή www.star.gr

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου …;»

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Ρεμπέτες και ρεμπέτικα..

του Φίλιππου Φιλίππου
Όλοι οι ειδήμονες συμφωνούν ότι το επονομασθέν ρεμπέτικο τραγούδι είναι το ελληνικό αστικό τραγούδι που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα στα μεγάλα εμπορικά και κοινωνικά κέντρα, εκφράζοντας τους καημούς, τους πόθους και τις αντιλήψεις των περιθωριακών ατόμων, τα οποία είχαν αποκληθεί ή αυτοαποκληθεί, ρεμπέτες.

H ίδια η λέξη ρεμπέτης έχει κατά καιρούς επιδεχθεί ποικίλες ερμηνείες. Άλλοι χαρακτηρίζουν με αυτήν τον απείθαρχο, άλλοι τον παράνομο (ιδιότητα που περιλαμβάνει τον αλήτη, τον μάγκα, τον νταή, τον κουτσαβάκη) κι άλλοι τον γλεντζέ, τον ξενύχτη.

H λέξη ρεμπέτης και ρεμπέτικο προέρχονται πιθανότατα από την τουρκική γλώσσα (ρεμπέτ = ανυπότακτος) ή από τη σερβική (ρεμπέτ = με την έννοια του αντάρτη) ή ίσως από τη βενετική rebelo (αντάρτης) και την ισπανική rebelde (αντάρτης, επαναστάτης).

Οι κουτσαβάκηδες και ο Μπαιρακτάρης.

Αθήνα, 19ος αιώνας, συνοικία του Ψειρή (συναντάται κι ως Ψυρή ή Ψυρρή).

Η συνοικία αυτή έγινε πασίγνωστη, λόγω του ότι, το κυρίαρχο στοιχείο της, ήταν οι Κουτσαβάκηδες, ιδιόρρυθμοι τύποι κακοποιών, που είχαν κυριαρχήσει στην περιοχή αυτή, επί 50 περίπου χρόνια, από τα τελευταία χρόνια του Όθωνος, εώς το τέλος του 19ου αιώνος και είχαν μεταβάλει τον κοσμοβριθή οικισμό του Ψειρή, σε ένα «κράτος εν κράτει».

Το όνομά τους οι Κουτσαβάκηδες, το οφείλουν στον Μήτσο Κουτσαβάκη, έναν δεκανέα του στρατού επί Όθωνος, που είχε γίνει ονομαστός για τα κατορθώματά του ως κακοποιός.
«Κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» αυτού, αναφάνηκαν και πολλοί άλλοι που ήταν ιδιόρρυθμοι και τυποποιημένοι στο ήθος, στην ενδυμασία, στην κόμμωση, ακόμη και στους τρόπους και τις μεθόδους.
Σαν αντάξιοι μιμητές του αρχικού τους προτύπου, επονομάσθηκαν κι αυτοί «Κουτσαβάκηδες», ή «Κούτσαβοι», αλλά παράλληλα και «Παλληκαράδες».

Το ρεμπέτικο τραγούδι...

Η γέννηση του ρεμπέτικου τραγουδιού

Το ρεμπέτικο τραγούδι, είδος αστικού τραγουδιού, φαίνεται ότι γεννήθηκε στην αναπτυγμένη οικονομικά και πολιτιστικά Σμύρνη από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα Το μουσικό ύφος που διαμορφώθηκε στην πόλη, φέρει επιδράσεις από Δύση και Ανατολή αφού συναντάμε από δυτικού τύπου μαντολινάτες έως και ανατολίτικου ύφους ορχήστρες με βιολιά, σαντούρια, ούτια, πολίτικες λύρες κ.α. Τα τραγούδια που δημιουργήθηκαν από τα μέσα του 19ου αιώνα έως το 1922 διαδόθηκαν ταχύτατα οπουδήποτε υπήρχαν Έλληνες.
Έτσι δημιουργήθηκαν εστίες κατ’ αρχήν στην Κωνσταντινούπολη η οποία διαδραμάτισε επίσης σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του ρεμπέτικου μουσικού ύφους στη Θεσσαλονίκη, στην Αλεξάνδρεια αλλά και μεταξύ των Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής από όπου έχουμε και μια παρακαταθήκη μοναδικών ηχογραφήσεων ρεμπέτικων τραγουδιών από το 1900 και μετά.

Τα καφέ αμάν

"ΚΑΦΕ ΑΜΑΝ"

Το Καφέ-Αμάν (όνομα που πιθανώς να προήλθε ίσως από το τούρκικο Μάνι Καβέσι), ήταν είδος λαϊκού καφενείου της προπολεμικής Ελλάδας μέσα στο οποίο δύο ή τρεις τραγουδιστές, οι επωνομαζόμενοι αμανετζήδες, αυτοσχεδίαζαν λέγοντας στίχους, συχνά στη μορφή του διαλόγου μεταξύ τους, πάντα σε ελεύθερο ρυθμό και μελωδία.
Χαρακτηριστικό ήταν το επαναλαμβανόμενο επιφώνημα "αμάν, αμάν" που προσπαθούσαν με αυτό οι τραγουδιστές να κερδίσουν χρόνο για ν`αυτοσχεδιάσουν καινούργιους στίχους. Άλλη συνώνυμη ονομασία τέτοιου τύπου καφενείου ήταν και το Καφέ Σαντούρ, που ήταν συνηθέστερη στη Μικρά Ασία, και κυρίως στη Σμύρνη. Τα δε τραγούδια που άδονταν σ΄ αυτά λέγονταν αμανέδες ή μανέδες ή αμάνι.
Από τις παλιότερες μορφές αυτών των τραγουδιών ο αμανές, όπως το έλεγαν οι Ελληνες, ή "μανές", κατά τους Τούρκους, οι "αμάνι" κατά τους Μικρασιάτες, ήταν ακριβώς αυτό το ημι-αυτοσχέδιο τραγούδι που χαρακτηριζόταν από τη διασπορά ανάμεσα στους στίχους μεγάλων μελισμάτων πάνω στη λέξη αμάν και που ως επί το πλείστον ήταν καταθλιπτικού περιεχομένου.

Ντοκυμαντέρ για τον Μάρκο Βαμβακάρη

Ντοκυμαντέρ του Δεύτερου Προγράμματος της γερμανικής τηλεόρασης ZDF. εμφανίζεται ο Μάρκος και ο γιός του Στέλιος καθώς και ορχήστρα. Ο Μάρκος τραγουδά την "Άτακτη".

Ο εκφωνητής της γερμανικής τηλεόρασης λέει κάποια στιγμή πως ο Μάρκος έγραψε περίπου 2000 τραγούδια. Επίσης αντί να πει ρεμπέτικο λέει "ρεμπότικουμ".

Βέβαια και μόνο που βλέπεις τον Μάρκο να τραγουδά την "Άτακτη" αρκεί.
Είχα διαβάσει γι' αυτό το ντοκυμαντέρ στο βιβλίο του Μάνου Τσιλιμίδη "Ο Άγιος Μάγκας". Εκεί μπορείτε να διαβάσετε και πως αντιμετώπισε ο Μάρκος τους Γερμανούς όταν πήγαν να τον πληρώσουν. Μεγαλείο.
Ευχαριστώ τον ulco64 που ανέβασε το απόσπαμα στο διαδίκτυο.
Πηγή www.rebetiko.gr

ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ (1907-1975) Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΡΕΜΠΕΤΗΣ

photo: andro.gr

O θρυλικός ρεμπέτης Νίκος Μάθεσης (1907-1975), γράφει στα απομνημονεύματά του οπως τα παρέδωσε στον Κωστα Χατζηδουλή

«Ο Πειραιάς πριν μισό αιώνα με τα καταγώγια, τους ντεκέδες, τα μπαρμπουταντζίδικα, τα Βούρλα και τα «καφέ-σαντάν» του. Ο Πειραιάς με τους νταήδες του, τους μάγκες, τους ρεμπέτες, τους αγαπητικούς, τους πορτοφολάδες και τους κλέφτες των λιμανιών.

Ο Πειραιάς προ 57 χρόνια όπως τον έζησα εγώ, τότε ήμουν 11 χρονών και τον θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Τότε και πριν έλθουν οι πρόσφυγες ήταν μικρός.

Λευτέρης Παπαδόπουλος: Νέα αφηγήματα για τους μεγάλους του τραγουδιού

Με τίτλο "Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια" ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ αφηγήματα για τη ζωή μυθικών ονομάτων του ελληνικού τραγουδιού: Στέλιος Καζαντζίδης, Κώστας Βίρβος, Παναγιώτης Τούντας, Γιώργος Ζαμπέτας, Γιάννης Παπαϊωάννου, Πυθαγόρας, Βασίλης Τσιτσάνης, Ρόζα Εσκενάζυ, Απόστολος Καλδάρας, Ανέστης Δελιάς, Μανώλης Χιώτης, Χρήστος Κολοκοτρώνης, Τάσος Σχορέλης, Δημήτρης Χριστοδούλου, Αλέκος Σακελλάριος.

Είναι 210 ελκυστικές σελίδες από την πένα του μεγάλου δημοσιογράφου και στιχουργού, που βρίσκεται στα χείλη των Ελλήνων με τα τραγούδια του. Ίδια μαγευτικά και τα κείμενά του ,για δεκαπέντε πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο ρεμπέτικο αλλά και στο έντεχνο.

Αναμνήσεις και κρίσεις . Ντοκουμέντα και στιγμιότυπα. Περιστατικά και εικόνες. Προσωπικές μαρτυρίες και διηγήσεις τρίτων. Με τη ματιά του ανθρώπου ο οποίος καταξίωσε ,όσο κανείς άλλος, την έννοια του στιχουργού.
Αυτός ο συγγραφέας τρίλεπτων τραγουδιών-ταξιδιών, που διαρκούν στον αιώνα, μας χαρίζει ένα ακόμη βιβλίο γεμάτο με άνθη μνήμης και καρδιάς. Και μας ταξιδεύσει, σαν αληθινός παραμυθάς που είναι, σε μία άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα του 50 και του 60, όταν η διασκέδαση είχε αρχαιοελληνικές διαστάσεις :
"Τώρα τα μπουζουξίδικα, όσα απομείνανε, δουλεύουν δύο-τρείς φορές την εβδομάδα, με πολύ λίγο κόσμο. Και, φυσικά, ούτε κουβέντα για λουλουδοπολέμους και σπάσιμο πιάτων. Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και στον αστερισμού του ΔΝΤ".
ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.greekmoney.gr

«Τσιτσάνη έργα - Κάποια βραδιά μαγική»

Στο έργο του Βασίλη Τσιτσάνη είναι αφιερωμένη η νέα δισκογραφική δουλειά της Γιώτας Βέη με τίτλο «Τσιτσάνη έργα - Κάποια βραδιά μαγική» που παρουσιάστηκε πρόσφατα στον «Ιανό».

Στην παρουσίαση η Γιώτα Βέη μίλησε για τη γνωριμία της με τον δάσκαλο Τσιτσάνη και υπογράμμισε ότι η αύρα που υπήρχε στη σχέση τους ήταν μοναδική και ενώ μίλησε και για την ιερή στιγμή που αυτή η αύρα ξαναβγήκε στην επιφάνεια κατά την προετοιμασία αυτού του cd.

O κριτικός και ιστορικός μουσικής Γιώργος Μονεμβασίτης χαρακτήρισε τον Τσιτσάνη ως αστείρευτη πηγή πολιτισμού και τη Γιώτα Βέη ως μια τολμηρή τραγουδίστρια που, παρότι ανήκει στον χώρο του δημοτικού τραγουδιού, τόλμησε να πει ρεμπέτικα και τα κατάφερε.

ΠΗΓΗ www.ethnos.gr

Γιώργος Ζαμπέτας: 86 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μουσικοσυνθέτη

25 Ιανουαρίου του 1925, γεννήθηκε ο Γιώργος Ζαμπέτας, γνωστός για τη δεξιοτεχνία, με την οποία χρησιμοποιούσε το μπουζούκι και ο «μάγκικος» τρόπο, με τον οποίο ερμήνευε τα τραγούδια του.

Γιος κουρέα, βοηθούσε τον πατέρα του από μικρός στο μαγαζί και παράλληλα μάθαινε τις πρώτες νότες στο μπουζούκι. Μόλις στα εφτά του χρόνια κέρδισε το πρώτο βραβείο για το παίξιμό του σε σχολική γιορτή.

Η γνωριμία του με το Βασίλη Τσιτσάνη και η  μετακόμισή του στο Αιγάλεω, τον έδεσαν συναισθηματικά ακόμη περισσότερο με τη μεγάλη του αγάπη. Στα χρόνια της Κατοχής τραγουδούσε καντάδες, κάτι που άλλαξε τη δεκαετία του 1950, όταν και δημιούργησε πολλά γνωστά ρεμπέτικα τραγούδια του. Από το 1960 και ενώ είχε αρχίσει η συνεργασία του με το Μάνο Χατζιδάκι, καθιερώθηκε ως ο αθυρόστομος «σόουμαν», που εμφανιζόταν σε λαϊκά κέντρα, σε πολλές ελληνικές ταινίες και θεατρικά έργα ξεσηκώνοντας τους θαμώνες.

Γιώργος Μουφλουζέλης - 1912-1991 (Βιογραφία)

Πηγή φωτογραφίας: katiousa.gr

Από την Μυτιλήνη στον Πειραιά

Ο Γιώργος Μουφλουζέλης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1912 και, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, κατάφερε και κατέβηκε οριστικά στον Πειραιά το 1958.

Τα πρώτα χρόνια δούλεψε, ψήνοντας καφέδες, στο καφενείο του Μπάτη, όπου και γνώρισε όλους τους ρεμπέτες (Βαμβακάρη, Μάνεση, Δελιά, Παγιουμτζή κ.ά.), ενώ, μετέπειτα, κέρδιζε τα προς το ζην βγάζοντας “πιατάκι” σε ταβέρνες και κουτούκια.

Αυτή την εποχή γνώρισε τον Απόστολο Καλδάρα και κυκλοφόρησε το πρώτο του δισκάκι με το «Ανεβαίνω σκαλοπάτια», χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομά του στην ετικέτα. Δεύτερη επιτυχία του ήταν το «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο» με ερμηνευτή το Γρηγόρη Μπιθικώτση, ενώ, αυτή τη φορά, εμφανίζεται, κατόπιν εκβιασμού, ως συνδημιουργός ο Μπάμπης Μπακάλης, αφού, εκείνα τα χρόνια, είχε το ελεύθερο να κυκλοφορεί ότι ήθελε στις εταιρείες.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΕΡΟΜΥΤΗΣ 1908-1979 (Βιογραφία)

Αξιόλογος ρεμπέτης, ο λεγόμενος «αριστοκράτης μπουζουξής», γνωστός και ως Μπούμπης. Γεννήθηκε το 1903 στον Πειραιά και καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια.
Το μπουζούκι το έπιασε στα χέρια του από πολύ μικρός. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα βλέποντας τον πατέρα του Χαρίλαο, που την εποχή εκείνη συγκαταλεγόταν μέσα στα πέντε καλύτερα μπουζούκια του Πειραιά, αν και ποτέ δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά, λόγω της επιχειρηματικής του δραστηριότητας.
Με το ρεμπέτικο ασχολήθηκε από το 1926, όταν γνώρισε τον Μάρκο Βαμβακάρη, με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια.
Το 1935, κατόπιν συστάσεως του Στράτου Παγιουμτζή, μπήκε για πρώτη φορά σε στούντιο και ηχογράφησε το «Μες στου Βάβουλα τη γούβα». Η Columbia τον προόριζε ως το «αντίπαλο δέος» του Βαμβακάρη, που εκείνη την περίοδο συνεργαζόταν με την Odeon.
Ως λαϊκός καλλιτέχνης συγκέντρωνε όλα τα προτερήματα ενός ολοκληρωμένου δημιουργού. Συνέθετε, έγραφε τους στίχους των τραγουδιών του, έπαιζε μπουζούκι, μπαγλαμά και κιθάρα, ενώ η φωνή του ανήκε στην παραδοσιακή λαϊκή σχολή, που εκπροσωπήθηκε από άξιους τραγουδιστές όπως Μάρκος Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γιώργος Κάβουρας και ο Στελλάκης Περπινιάδης.

Το κόμικς το αντάμωσαν πέντ' έξι χασικλήδες

pic: greekcomics.gr

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Οι ρεμπέτες και το ρεμπέτικο τραγούδι δεν είναι πλέον θέμα ταμπού στην ελληνική κοινωνία. Εν τούτοις, ουδείς Ελληνας κομίστας σκέφτηκε να δημιουργήσει μ' αυτό το πολύχρωμο και δραματικό υλικό χάρτινους ήρωες. Μήπως επειδή ήταν πολύ δικό μας, ήταν την ίδια στιγμή και πολύ ξένο; Ποιος ξέρει.

Η ώρα της αποθέωσης του ρεμπέτη, όταν χορεύει το ζεϊμπέκικο Το θέμα «ανάστησε» με άριστο σεναριογραφικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ο 41χρονος Γάλλος κομίστας Νταβίντ Προυντόμ, δημιουργώντας το «Ρεμπέτικο», που φέρει τον εύγλωττο υπότιτλο «Το κακό βοτάνι» (πρωτότυπος τίτλος: «Rebetiko, La Mauvaise Herbe», Futuropolis). 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΓΚΟΣ (ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑΣ) 1903-1985

Σπουδαίος ρεμπέτης, γνωστός και ως «Μπαγιαντέρας». Γεννήθηκε το 1903 στο Χατζηκυριάκειο, στον Πειραιά, και ήταν το τελευταίο από τα 22 παιδιά του Γιάννη Γκόγκου, υπαξιωματικού του Βασιλικού Ναυτικού από τον Πόρο, και της Αγγελικής από την Ύδρα.
Από μικρός ακολούθησε το δρόμο των γραμμάτων και σπούδασε ηλεκτρολόγος. Δεν άσκησε, όμως, ποτέ το επάγγελμα, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του και της ενασχόλησής του με την ελευθέρα πάλη.
Με τη μουσική καταπιάστηκε από μικρός. Έως το 1920 έπαιζε μαντολίνο και κιθάρα, μετά βιολί και από το 1924 άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και μπαγλαμά. Το μπουζούκι το γνώρισε στη φυλακή, όταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στο ναυτικό καταδικάστηκε σε κάθειρξη 6 ετών, γιατί τροφοδοτούσε με εκρηκτικά φίλους του ψαράδες.
Το 1925 διασκεύασε την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα», του Έριχ Κάλμαν, για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι και μαντολίνο. Από τότε απέκτησε το παρατσούκλι Μπαγιαντέρας.

Στελλάκης Περπινιάδης (1899 Τήνος – 1977 Αθήνα) ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Στελλάκης Περπινιάδης γεννήθηκε στην Τήνο το 1899. Ήταν το τελευταίο παιδί της 11μελούς οικογένειας από τα οποία έζησαν μόνο τα πρώτα δυο αδέλφια, ο Ηλίας και η Ευγενία. Από το 1900 μέχρι το 1906 έζησε στην Αλεξάνδρεια, μετέπειτα μετακινήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μέχρι και το 1919, ενώ αργότερα βρίσκεται στην Σμύρνη και στην Πόλη ως στρατιώτης του Ελληνικού στρατού. 

Ο πατέρας του δούλεψε για αρκετά χρόνια στο φούρνο του αδελφού του στον Γαλατά ενώ αργότερα μοίραζε ψωμί στα σπίτια με τη βοήθεια του μικρού Στελλάκη. Παράλληλα με το σχολείο ο μικρός Στελλάκης πήγαινε τακτικά και στην εκκλησία του Άγιου Ιωάννη των Χίων στον Γαλατά όπου έμαθε και να ψέλνει πλάι σε πολύ καλούς ψάλτες της εποχής. Στην Σμύρνη έμεινε μέχρι την κατάρρευση του μετώπου τον Αύγουστο του 1922. 

Με τις τραγικές μέρες της καταστροφής περνάει με τους μετανάστες στα Μεστά της Χίου (το χωριό της μητέρας του) και καταλήγει στον Πειραιά στην περιοχή της Δραπετσώνας. Μέχρι το 1925 ο Σταλλάκης Περπινιάδης εργάζεται σε χρωματοπωλείο ενώ παράλληλα συνεχίζει την ενασχόληση του ως ψάλτης.

ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΥ 1890-1980 (Βιογραφία)

Κορυφαία ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου τραγουδιού.
Η Ρόζα Εσκενάζυ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των ετών 1883 - 1890 από γονείς Εβραίους, σεφαρδίτικης καταγωγής (Ισπανοεβραία). Το πραγματικό όνομά της ήταν Σάρα Σκενάζι.
Γύρω στο 1900 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Δέκα χρόνια αργότερα και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της, η Ρόζα ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία ως χορεύτρια σε θέατρα και κέντρα διασκέδασης, ενώ σύντομα άρχισε και να τραγουδά, ελληνικά, τούρκικα και αρμένικα τραγούδια.
Στα μέσα της δεκαετίας του '20 κατέβηκε στην Αθήνα κι έπιασε δουλειά ως τραγουδίστρια στα στέκια των μουσικών της προσφυγιάς. Ο Παναγιώτης Τούντας δεν άργησε να την ανακαλύψει κι έτσι το 1928-29 έκανε τις πρώτες της ηχογραφήσεις. Γρήγορα έγινε αρκετά γνωστή και κατά τη δεκαετία του 1930 ηχογράφησε πάνω από 500 ρεμπέτικα, σμυρναίικα και δημοτικά τραγούδια, ενώ συνεργάστηκε με μεγάλους συνθέτες της Σμύρνης και της Πόλης, όπως ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Ιάκωβος Μοντανάρης, ο Ιωάννης Δραγάτσης (ή Ογδοντάκης), ο Κώστας Τζόβενος, ο Σπύρος Περιστέρης, ο Κώστας Καρίπης, ο Γρηγόρης Ασίκης, ο Σωτήρης Γαβαλάς, ο Μανώλης Χρυσαφάκης, ο Βαγγέλης Παπάζογλου και άλλοι.

Μιχάλης Γενίτσαρης (βιογραφία)

Ο Μιχάλης Γενίτσαρης ήταν ακόμη παιδί όταν άκουσε για πρώτη φορά τον ήχο του μπουζουκιού, που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Δεν είχε συμπληρώσει καλά-καλά τα δέκα του χρόνια, όταν έπιασε στα χέρια του το μπαγλαμαδάκι και άρχισε και αυτοσχεδίαζε. 

ΦΩΤΟ-tralala.gr

Δάσκαλός του ο Γιώργος Mπάτης, «ένας άνθρωπος που έκανε τον κόσμο να γελάει», όπως έλεγε ο Μιχάλης Γενίτσαρης, του οποίου το καφενείο-χοροδιδασκαλείο ήταν απέναντι από το καφενείο του πατέρα του. Tην ουσιαστική του είσοδο στον κόσμο του ρεμπέτικου τραγουδιού έκανε στα 1928, όταν γύριζε τη λατέρνα και ο Mπάτης μάθαινε τους Πειραιώτες χορό.

Βασίλης Τσιτσάνης.. Βιογραφία

 Βασίλης Τσιτσάνης, ο μεγαλύτερος Έλληνας δημιουργός του λαϊκού τραγουδιού.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα από γονείς Ηπειρώτες. Τσαρουχάς ο πατέρας του, είχε ένα μαντολίνο με το οποίο έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά κλέφτικα τραγούδια της πατρίδας του. 
Αυτά ήταν τα πρώτα ακούσματα του μικρού Βασίλη μαζί με τις βυζαντινές ψαλμωδίες που άκουγε στην εκκλησία.
Στα 11 χρόνια του χάνει τον πατέρα του και μόνον τότε πέφτει στα χέρια του το μαντολίνο - το οποίο στο μεταξύ έχει μετατραπεί από κάποιον ντόπιο οργανοποιό σε μπουζούκι.
Στα γυμνασιακά του χρόνια στα Τρίκαλα μαθαίνει παράλληλα βιολί, συμμετέχοντας με αυτό σε τοπικές εκδηλώσεις. Το μπουζούκι όμως, αν και χωρίς κοινωνική καταξίωση στη μικρή τοπική κοινωνία, τραβάει περισσότερο το ενδιαφέρον του.