«Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο …ΑΝΤΩΝΗΣ Ο ΑΙΝΙΤΗΣ!» [του Μπάμπη Μώκου]

Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος

«Δεν πάγω πιά στο Γαλατά
με τους παλληκαράδες,
που παίζουνε τον μπαγλαμά
και γύρω τους λουλάδες!.

 ***

Δεν πάγω πιά στον Γαλατά
στο «Καφεσλί Σοκάκι»,
εκεί που μου τη δώκανε
τη μαχαιριά στην πλάτη….»

Ακούς το «Καφεσλί  Σοκάκι» από τον Αντώνη, σε συνεπαίρνει η φωνή του σαν να σε…βολτάρει στην Πόλη και κρυφοκυττάς, μπάς και  ξεπροβάλλει,   από καμιά γωνιά στη Μεγάλη Οδό του Πέραν, ανάμεσα Τοπ Χανί και Μπέικογλου, ο μέγας Νταλγκάς!!.-                              

Υπάρχουν κάποιοι  άνθρωποι που είναι  χαρισματικοί…ευλογημένοι. Για  να  αποκαλέσεις κάποιον φίλο  πρέπει να σου δώσει  την αφορμή, το…δικαίωμα. Δεν  έχει σημασία πως, αλλά πόσο και κάτω από ποιες συνθήκες τον γνώρισες, πως σου…«ξηγήθηκε».
Πως στην  παρέα συμπεριφέρεται, πως σαν άτομο λειτουργεί. Δεν υπάρχει δυνατότερο  συναίσθημα απ’ το να διαπιστώσεις  πως «κάποιος»  σ’ εκτιμά, σε  σέβεται  γι΄ αυτό που είσαι, γι’ αυτά που λές, γι’ αυτά που πιστεύεις. Σου ανοίγεται τότε διάπλατα μια πόρτα αλληλοεκτίμησης, εμπιστοσύνης.

Κάνεις  κάποιον  γνωστό  όταν αρχικά  σου εκφραστεί  με ειλικρίνεια  και αξιοπρέπεια,  φίλο όμως τον κάνεις όταν σου απόδείξει ότι σε υπολήπτεται, όταν σ’ εμπιστευτεί, όταν σου…ανοίξει την καρδιά του. Υπάρχει διαφορά.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι χαρισματικοί…ευλογημένοι. Προσιτοί, μετριοπαθείς  αποδεδειγμένα  γνήσιοι σε ότι πιστεύουν και  πως το εκφράζουν, χαίρονται και σ’ …αγκαλιάζουν  ανενδοίαστα  όταν  χαίρεσαι,  σε  «παίρνουν χαμπάρι» όταν «πέφτεις»  συναισθηματικά,  σε  συμπονούν, σε καταλαβαίνουν  και το δείχνουν.

Ο φίλος μου ο Αντώνης, πατριωτάκι από τα Ρεβένια, παρατάει τα πάντα και έρχονταν κάθε τόσο στη Λαμία να «δεί»και να φροντίσει την ηλικιωμένη μανούλα του.

Ήταν ο,τι  του  απόμεινε, ύστερα  από τον θάνατο του πατέρα του  και  τον  άδικο  και  αναπάντεχο  χαμό  του αδελφού του Γιώργου (σε δυστύχημα).
Ο φίλος μου ο Αντώνης ο  Αινίτης, είναι βασανισμένος, φέρεται σαν παιδί. Είναι…παιδί. «Πονεσιάρης», ευσυγκίνητος, ευαίσθητος, παραπονιάρης, βαθειά ανθρώπινος και συναινετικός. Εκτιμά τους ανθρώπους, αλλά και τους …φοβάται. Όπως κι’ εγώ. Στη ζωή του έχει…πάθει  και  έχει …μάθει. Eγώ να …δείς.
Σαν άνθρωπος έχει ελαττώματα. Κι΄εγώ, μπορεί … μεγαλύτερα. Ποιος δεν έχει;

Ο φίλος μου ο Αντώνης δεν είναι σερμαγιόκομπος…μπαγιοκλής. Ο,τι βγάζει, ό,τι έχει τα…τρώει.
Όταν καμιά φορά συζητούμε στην παρέα για πάρτη του, το συμπέρασμα είναι ένα:  Ο,τι λέει, ό,τι παίζει, όπως τα τραγουδά και τα παίζει, θα μπορούσε να έχει στα πόδια του όλον τον ντουνιά. Αθήνα και Περαία. Του το λέμε  κι’εκείνος …γελάει!

-Μάγκες, να περνάμε καλά, να είμαστε καλά…τίποτα άλλο!

Όταν τον «τσιγκλίσεις» και αρχίσει να μιλάει για μουσικές συνάξεις  του πατέρα του στη Λαμία, με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη   τον  Μανησαλή  κ.α.,  τα  μάτια του «αστραποβολούν».

-Ξέρεις φίλε, ποιοι και πόσοι πέρασαν από ‘δώ και τι «μαγκιές» έπαιξαν  και  τραγούδησαν. (Α΄, ρε  Αντώνη)!.

-Εμείς τι είμαστε;

Τόσοι δά είμαστε μπροστά τους. Ούτε το μικρό τους δακτυλάκι.

Λιγομίλητος, καλόβουλος, με  διαρκές  χαμόγελο στα  χείλη, ξέρει ν’ ακούσει και να σου απαντήσει, να σου μιλήσει. Ο,τι  έχει να σου πεί, θα σου το πεί αλλιώς:  Θα σου το «παίξει»  και  και θα σου το τραγουδήσει. Με τον Αντώνη και την παρέα μας έχουμε τελευταία «αλωνίσει» .  Και που  δεν  έχουμε πάει, και  τι δεν έχουμε «πεί».

Ας είναι  καλά  ο Κώστας ο Μπαρτσώκας που έκανε το «προξενειό». (Άλλος …καλός αυτός). Όλοι μαζί, πέντε, έξη μέχρι και δέκα  « παίχτες», «όργανα»  και «ακροατές», τα πίνουμε, συζητάμε, καλαμπουρίζουμε, τραγουδάμε, παίζουμε, γουστάρουμε.

Όμως  κάποιοι  «καλλιτεχνικά  επαρκέστεροι» ξεχωρίζουν.

Πρώτος ο Αντώνης.

Ο φίλος μου ο Αντώνης  είναι  βιρτουόζος  στο μπουζούκι. Στη φωνή και το τραγούδι αξεπέραστος, σε καθηλώνει. Η ιδιόμορφη  φωνή  του  σε  κάνει  να …υποκλίνεσαι και να  σκέφτεσαι: Έτσι έπρεπε να παίζουν και να τραγουδούν όσοι…χρίζουν εαυτούς  εκφραστές  του  ρεμπέτικου. Ο Αντώνης  έχει αίμα…ρεμπέτικο. Στη δουλειά και τη ζωή του θαυμαστός. Δεν  είναι «ψηλό  καπέλλο» -εγωιστής.

Είναι …ευλογημένος, χαρισματικός, όμως μετριόφρων. Δεν περηφανεύεται για ο, τι έχει καταφέρει  στη  ρεμπέτικη  μουσική  και  το  τραγούδι. Όταν όμως του κλέβουν  τον  κόπο, τα  τραγούδια  του, «βγάζει  ζάντζες», γίνεται  θηρίο. (Αναφ.Τραγ. «Θεέ  μου Μεγαλοδύναμε…κ.λ.π).

Αυτός είναι ο Αντώνης ο Αινίτης, ο φίλος μου. Ζόρικος, άνθρωπος, καραρεμπέτης. Όχι  δήθεν. Θα  έχει  κι’  αυτός, όπως  κι’εμείς τύχη καλή. Για  την τσέπη του θα λογίζεται φτωχός.  Για το μυαλό, το ταλέντο και  τον  χαρακτήρα του…κροίσος. - Δεν βαριέσαι ρε Αντώνη, «Αν  θέλει  η  τύχη η στραβή στα φέρνει  και στα …δίνει. Αλλιώτικα  σε  κυνηγά, στα  παίρνει  και σε … γδύνει».

-Δεν είδαμε απ’ τα… μάτια, θα δούμε απ’ τις…τσίμπλες; Έτσι έλεγε η μάνα μου!.

του Μπάμπη Μώκου