 |
γράφει ο Δημήτρης Μανιάτης |
Ο μουσικός και ερμηνευτής μιλάει για τις διαδρομές του στο καλλιτεχνικό τοπίο της Μεταπολίτευσης και εκφράζει τον προβληματισμό του για την αυριανή «συναυλία για την ειρήνη».
Τον βρίσκω στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Αλεξάνδρας σε ένα καφέ να διαβάζει «ΤΑ ΝΕΑ». Ο Μπάμπης Τσέρτος δεν είναι ο κλασικός τύπος αναβιωτή του ρεμπέτικου ή του λαϊκού ή του αστικού ελαφρού, το είδος που υπηρετεί εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Είναι πάνω από όλα ένας πολίτης, όπως του αρέσει να λέει, με έγνοια και άποψη για τα κοινωνικά και διεθνή δρώμενα.
Μακριά από φανατισμούς, πέρασε μέσα από την έντονη Μεταπολίτευση της πολιτικοποίησης από τη μία και της «τρέλας» για το ρεμπέτικο από την άλλη, και κράτησε ένα ήθος και μια αφοσίωση μαζί με μια ανοιχτότητα για τη δουλειά του που τον φέρνει σήμερα να συνεχίζει ακούραστα να εργάζεται.
Ο Τσέρτος ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που ταυτόχρονα ερευνά το είδος που ερμηνεύει, ενώ έχει βαθιά γνώση και για τον κώδικά του. Από τη ρεμπέτικη σκηνή των Εξαρχείων μετά το ’74, μέχρι το χωριό του στη Γορτυνία και τα παιδικά του χρόνια, αλλά και τις μεγάλες του συνεργασίες, είναι ένας σοβαρός και ακριβής συνομιλητής, μια αθόρυβη δύναμη του σημερινού πολιτισμικού τοπίου.
▪ Ξέρω πως έχετε πολιτική άποψη, έλεγα να αρχίσουμε λίγο ανάποδα. Ενδιαφέρεστε για τα κοινά, κάτι που δεν είναι αυτονόητο για όλους τους καλλιτέχνες. Τώρα, ας πούμε, έχουμε έναν πόλεμο, μια ρωσική εισβολή. Αυτό επιδρά σε εσάς, σας επηρεάζει ή θα μπορούσατε να ασχολείστε απλώς με τη δουλειά σας, τις εμφανίσεις σας;
Θεωρώ πως η πρώτη μου ιδιότητα είναι πως είμαι πολίτης. Του κόσμου και της χώρας μου. Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική κατάσταση και τα κοινωνικά θέματα από το μετερίζι κάθε φορά που επιλέγω σύμφωνα με τις απόψεις μου να είμαι. Προφανώς ασχολούμαι με τη ρωσική εισβολή. Και την καταδικάζω απερίφραστα. Θεωρώ πως είναι από τα χειρότερα πράγματα των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς να δικαιολογώ τις επεμβάσεις των Αμερικανών που προηγήθηκαν. Θεωρώ όμως πως αυτή η επέμβαση είναι η χειρότερη, γιατί είναι πλήρως αναθεωρητική και μπορεί να επηρεάσει την παγκόσμια κατάσταση. Αυτός ο μεγαλοϊδεατισμός του Πούτιν δεν ξέρω αν θα ελεγχθεί ή πού μπορεί να φτάσει.
▪ Γίνεται μια συζήτηση αυτές τις ημέρες για το κίνημα ειρήνης, την αυριανή συναυλία στα Προπύλαια όπου συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες. Σχολιάζεται από πολλούς πως δεν μιλάνε σαφώς για τον θύτη του πολέμου…
Χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν εκ των καλλιτεχνών που συμμετέχουν, διαφωνώ, διότι συνήθως πίσω από όλες αυτές τις επιτροπές ή κινήσεις ειρήνης κρύβονται κόμματα και θεωρώ πως ο κομματισμός κάνει μεγάλο κακό. Και διακρίνω και μια υποκρισία. Δηλαδή, όταν έγινε η μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και αλλού το 1999 για το σερβικό, δεν καταγγέλλαμε τον επιτιθέμενο; Την Αμερική; Και το ΝΑΤΟ; Τώρα τι σημαίνει το πλαίσιο «με την ειρήνη»; Δεν καταγγέλλουμε την εισβολή του Πούτιν; Στο Ιράκ δεν καταγγέλλαμε την Αμερική; Έχουμε συγκεκριμένο γεγονός. Δεν θα μιλήσουμε, δεν θα καταγγείλουμε αυτό το συγκεκριμένο γεγονός; Πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Δεν μπορώ να καταλάβω.
▪ Είναι και μια κλασική μεταπολιτευτική συμπεριφορά λέτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου