«Κουράστηκα για να
σ΄ αποκτήσω αρχόντισσά μου μάγισσα τρανή» αναφωνεί ο 24χρονος Μάνος
Χατζιδάκις στην περίφημη ομιλία που έδωσε για το Ρεμπέτικο στο Θέατρο
του Κουν (Γενάρης του ’49) και το προτάσσει για να δείξει «το
τραγικό στοιχείο του τραγουδιού που ερχόταν αντιμέτωπο σε μια εποχή που
μόνο συνθήματα κυκλοφορούσαν τρέχοντας». Κι αν πέρασαν εβδομήντα χρόνια από τότε, η εποχή δείχνει απαράλλαχτη σε τούτο: τα κούφια συνθήματα εναλλάσσονται με ταχύτητα φωτός. Τρεις
χαράκτες, έξω από τις σειρήνες της εποχής, συνθέτουν τη δική τους
μελωδική γραμμή. Σ’ ένα σπίτι αστικό αλλά δεμένο με την παράδοση της
πόλης, στο κέντρο Τεχνών «Μετς» (Ευγ. Βουλγάρεως 6), συγχορδίζονται
τρεις γενιές δημιουργών: οι Α. Τάσσος, Γιώργος Κόρδης και Φώτης Βάρθης.
Τον τόνο στη συνάντηση των τριών δίνει η εμβληματική ενότητα με τις «Αρχόντισσες των ρεμπέτικων τραγουδιών» του Α. Τάσσου (1914 – 1985). Ο Δάσκαλος της Χαρακτικής που έζησε στη συνοικία του Μετς, σε ένα σπίτι που συνεχίζει ως οργανισμός αφιερωμένος στο έργο του (Αρδηττού 34), αγάπησε το ρεμπέτικο τραγούδι και το ύμνησε σε μια μνημειακή πομπή. Μας χάρισε σε τέσσερις ξυλογραφίες, ισάριθμες κόρες-ιέρειες που κάνουν σπονδή στα χώματα της προσφυγιάς, εκεί όπου γεννήθηκε το ρεμπέτικο: Ανατολή, Δραπετσώνα, Κοκκινιά, Καισαριανή παίρνουν γυναικεία μορφή κρατώντας προσφορά το αρχετυπικό σύμβολο του μουσικού είδους: το μπαγλαμαδάκι.
Τον τόνο στη συνάντηση των τριών δίνει η εμβληματική ενότητα με τις «Αρχόντισσες των ρεμπέτικων τραγουδιών» του Α. Τάσσου (1914 – 1985). Ο Δάσκαλος της Χαρακτικής που έζησε στη συνοικία του Μετς, σε ένα σπίτι που συνεχίζει ως οργανισμός αφιερωμένος στο έργο του (Αρδηττού 34), αγάπησε το ρεμπέτικο τραγούδι και το ύμνησε σε μια μνημειακή πομπή. Μας χάρισε σε τέσσερις ξυλογραφίες, ισάριθμες κόρες-ιέρειες που κάνουν σπονδή στα χώματα της προσφυγιάς, εκεί όπου γεννήθηκε το ρεμπέτικο: Ανατολή, Δραπετσώνα, Κοκκινιά, Καισαριανή παίρνουν γυναικεία μορφή κρατώντας προσφορά το αρχετυπικό σύμβολο του μουσικού είδους: το μπαγλαμαδάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου