Χρυσούλα Κεχαγιόγλου από: cyclades24.gr
Με έκπληξη παρατηρώ ότι έχει ανοίξει μια διένεξη στη νησί τελευταία για μια προτομή του Μάρκου. Δε χρειάζεται καν το επώνυμο, μόλις αναφέρεις το όνομα όλοι ξέρουν σε ποιον αναφέρεσαι.
Το ρεμπέτικο αναγνωρίστηκε πρόσφατα από την UNESCO ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Έτσι συμβαίνει με τις κουλτούρες που αναπτύσσονται αυθόρμητα σε μια συγκεκριμένη γωνιά του κόσμου, απηχώντας μια πραγματικότητα η οποία διαμορφώθηκε σε ένα μοναδικό σημείο της ανθρώπινης ιστορίας και δε θα επαναληφθεί ποτε και πουθενά με τον ίδιο τρόπο.
Το ρεμπέτικο θεωρείται, λοιπόν, μια τέτοια μοναδική στιγμή, από
ακαδημαϊκούς γνώστες της μουσικής που δε μεγάλωσαν επηρεασμένοι από τα
ελληνικά βιώματα, ως μια μοναδικότητα που αξίζει να διατηρηθεί και να μη
χαθεί μέσα στο καζάνι της παγκοσμιοποίησης.Πέρα από τον ακαδημαϊκό χώρο, γνωρίζει, επίσης, μια νέα άνθιση στο χώρο της «ζωντανής» μουσικής. Μεταφράζεται, διασκευάζεται και παίζεται σε κάποια από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ και συναυλιακούς χώρους του κόσμου, κλασικοί μουσικοί το αγαπούν και το προσθέτουν στα προγράμματά τους, νέοι από όποια χώρα μπορείτε να φανταστείτε ασχολούνται να το γνωρίσουν, η νεολαία της Ελλάδος, ακόμα και μέσα σε αυτή τη χαβούζα που μεγαλώνει δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει ακούσει τη «Φραγκοσυριανή», ή το «Χαράματα η ώρα τρεις», ο Χατζιδάκις το αποθέωσε, ο Ξαρχάκος το αποθεώνει ακόμα, ο Μούτσης έχει αφιερώσει τραγούδια στο Μάρκο…
Η ρεμπέτικη μουσική βρίσκεται αποδεδειγμένα σε μια παγκόσμια άνθιση και ο Μάρκος είναι από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητές της.
Ίσως όλοι αυτοί δε γνωρίζουν ότι ο Μάρκος ήταν φτωχός, επιβίωνε στον υπόκοσμο και έπινε χασίσι. Ίσως να μην τους ενδιαφέρει γιατί αναγνωρίζουν ότι μουσικά μπορεί να σταθεί παντού στον κόσμο, όπως κάνει μετά θάνατον, ειδικά αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Το ρεμπέτικο τραγούδι, όμως, φαίνεται οτι πληροί τις προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν ένα είδος ως διαχρονικό και κλασικό: Έχει απήχηση σε ανθρώπους που δε βίωσαν τις καταστάσεις που περιγράφει, δεν έζησαν ούτε ζουν στη χώρα που το γέννησε, δεν τους το επέβαλλε καμιά παιδεία- το εκτιμούν γιατί τους μιλάει μέσα τους, εκατό χρόνια μετά από τη δημιουργία του. Έχει παγκόσμιο και διαχρονικό χαρακτήρα, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Για να έρθω, λοιπόν, στα καθ’ ημάς, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, στη Σύρο δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κλάψει, γλεντήσει, χορέψει και περπατήσει υπό τους ήχους της μουσικής του Μάρκου Βαμβακάρη. Ο άνθρωπος αυτός, που τώρα συζητιέται αν θα παραχωρηθούν δυο τετραγωνικά μέτρα για τον ανδριάντα του, έχει στρέμματα αναγνώρισης σε κάθε έκφανση της ζωής και της μνήμης μας.
Νομίζω ότι ο Στέλιος Βαμβακάρης θα πρέπει να ξανασκεφτεί το αίτημά του (γιατί το ονόμασε απαίτηση κάποιος; Μας το επέβαλλε με κάποιο τρόπο;). Δεν είμαι σίγουρη αν ένας άνθρωπος τόσο αυθόρμητος θα επιθυμούσε να στέκεται για πάντα δίπλα σε χουντικούς δημάρχους, σε ανθρώπους που απαιτούσαν ή αποδέχονταν να περπατούν οι φτωχοί στην κάτω μεριά της πλατείας και οι πλούσιοι στην από πάνω, σε σάπιους πολιτικούς και λοιπούς που καθόλου δε θα εκτιμούσε εν ζωή- και να μη μπορεί να σηκωθεί να φύγει!
Είμαι της άποψης ότι, ακόμα κι αν δεχτούμε, τελικά, να γίνει ανδριάντας του Μάρκου Βαμβακάρη στη Σύρο, ο γιος του δε θα πρέπει να το επιτρέψει.
Ας γίνει μουσείο, να έχει ο κόσμος σωστή πληροφόρηση για αυτό το (παγκόσμιο και με τη βούλα πλέον) φαινόμενο και να βγάλει κι ο τόπος κάνα φράγκο, ας γίνει ο Μάρκος ευεργέτης και με αυτόν τον τρόπο… Αλλά η προσφορά του Μάρκου δεν είναι τα χρήματα που φέρνει εδώ και χρόνια στο νησί όντας πόλος έλξης για τουρίστες από όλον τον κόσμο. Η προσφορά του είναι η αυθεντικότητα της ζωής του και ο τρόπος που «πάγωσε» μια ολόκληρη εποχή στο χρόνο, ο τρόπος που διατήρησε στη μνήμη μας ανθρώπους φτωχούς και ταλαιπωρημένους, για να μπορούμε να τους γνωρίσουμε κι εμείς. Καλώς ή κακώς, υπάρχουν κι αυτοί, παράγουν πολιτισμό και τους αξίζει η αναγνώριση που δεν τους δόθηκε ποτέ εν ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου