"Ο ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΣ..!" Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος.

0

Λέει ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Μιχ. Γενίτσαρης*.

"Εδούλευα Ζήνωνος και Δεληγιώργη στην Αθήνα απάνω. Σε ένα φούρνο από κάτω του Βλάχου, αυτός που είχε το "Το Δάσος". Με την κατοχή μαγαζί με κρασιά, κρέας δεν υπήρχε. Αυτός έσφαζε ίσα με 5 αρνιά την ημέρα, μια τσανάκα φέτα κ.λ.π.. Πηγαίνανε μέσα, ερχόντουσαν εκεί όλοι οι κλέφτες, μαυραγορίτες, Ιταλοί. Όλα τα ...λουλούδια έπρεπε να 'ρθούν σ'αυτό το μαγαζί.

 

Μια μέρα έρχεται ένα παιδί ονόματι Παναγιώτης, φίλος μου. Τονε βλέπω από πάνω μέχρι κάτω μεταξωτό. Ντυμένος μεταξωτά πουκάμισα.

 

Κατεβαίνω απ'το πάλκο, πάω κοντά του, ρε Παναγιώτη του λέω. Πού και πώς είσαι έτσι; Σαν γιατρός είσαι ντυμένος έτσι ρε.

-Α' μου λέει.Μιχάλη για να ξηγηθώ έτσι παίζω τη ζωή μου κορώνα-γράμματα.

 

Και τον ρωτώ:
Τι κάνεις; Σάλτα μου λέει. Σάλτα. Λέω: Τι σάλτα;

 

-Σαλτάρω, λέει, στ'αμάξι,το μαγκώνω πηδάω απάνω το παίζω κι'έχω 4-5 και πετάω τυριά, φασόλια, ό,τι βρούμε και πάμε και τα πουλάμε και κονομάμε. Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω του λέω.

Τα λόγια του μου έβαλαν την έννοια στο μυαλό.

Μετά από κανα-δυό μέρες γράφω το τραγούδι όπως το λέω, αλλά δεν λέω το θα σαλτάρω, θα σαλτάρω. Το παίζω λοιπόν στο μαγαζί το βράδυ, απαρατήρητο. Ζηλεύουνε, δεν θέλουνε ντυμένο να με δούνε, με την ίδια μουσική. Έχω πάει σε ένα μαγαζί στη Ντανάκουλη τά'χω πιεί και είναι μεσημέρι. Και γυρίζω και στο πακέτο μου γράφω: Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω. Αυτό μόνο.

Και πάω στο υπόγειο και παίρνω το μπουζούκι και το κολλάω ως ρεφρέν. Και το βράδυ το παίζω. Ε'δεν τό'παιξα και 100 φορές!. Οι σαλταδόροι να μας γεμίζουνε λεφτά. Με την δεύτερη μέρα, με την τρίτη μέρα, ερχόντουσαν κλαρίνα, βιολιά, σαντουντζήδες να τονε μάθουν τον Σαλταδόρο, να τονε λένε. Όποιος δεν έπαιζε Σαλταδόρο δεν είχε δουλειά το μαγαζί.

Αυτή είναι η ιστορία.

 

*Διήγηση του Μιχ. Γενίτσαρη στον Αρη Σκιαδόπουλο στην ΕΡΤ.

---

Του Μπάμπη Κ.Μώκου