: Οι πενιές μου είναι τα μπλουζ της Β’ Πειραιώς

Εμυ Ντούρου

---

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο σπίτι του Στέλιου Βαμβακάρη στον Κορυδαλλό. Με περιμένει στο καθιστικό. Το πρώτο πράγμα που κοιτάζω είναι τα μάτια του. Αμέσως μετά τα λεπτά και νευρώδη χέρια του. Το μάτι μου κολλάει στο δαχτυλίδι του, ένα ασημένιο κομψοτέχνημα με ένα μεγάλο κόκκινο ρουμπίνι στο κέντρο. Το δαχτυλίδι σε έναν άνθρωπο μαρτυρά όσα και το βλέμμα. Ο Στέλιος Βαμβακάρης από κοντά είναι ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί.

Ουσιαστικός και λιτός. Σχεδόν άυλος. Μια ελεύθερη ψυχή που έχει αποδεσμευτεί από το βάρος της μορφής. Ξεκινάμε να μιλάμε. Για τη ζωή του, τη γειτονιά όπου μεγάλωσε, τη μουσική και τους ανθρώπους που συνεργάστηκε. Πάντα παρών ο Μάρκος, όχι σαν βαριά σκιά, αλλά σαν δροσερό συριανό αεράκι. «Τώρα ήρθες στην πηγή» μου λέει ο Στέλιος και αρχίζει να ξετυλίγει τις μνήμες του.
Μπουζουξής από κούνια
Εμένα με νανούριζαν με καραντουζένια, με πενιές.

Διαβάστε την συνέχεια στο:  www.documentonews.gr...