Κρίση χωρίς τους ρεμπέτες .

Τα ρεμπέτικα τραγούδια, ως αυθεντικές λαϊκές καταγραφές, περιγράφουν την καθημερινότητα των ανθρώπων με αξιόπιστο τρόπο. Γι’ αυτό συνιστούν ντοκουμέντα εποχής.

Περιέχουν πληροφορίες, εικόνες, περιγραφές, κοινωνικές αναφορές, αλλά και ψυχολογικές και συναισθηματικές ατμόσφαιρες. Ακούγοντάς τα μπορούμε να αναπαραστήσουμε στο μυαλό και την καρδιά μας τους πρωταγωνιστές τους. Ανθρώπους που κλαίνε, γελάνε, ερωτεύονται, μελαγχολούν, φωνάζουν, εξομολογούνται, εργάζονται, ονειρεύονται. Με ηρωικές, αλλά και μικροπρεπείς συμπεριφορές. Με πάθη δημιουργικά και εξαρτήσεις καταστροφικές.

Με βάση όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικό οι ρεμπέτες να εντάσσουν τις ιστορίες τους όχι μόνο στο κοινωνικό, αλλά και στο ιστορικό πλαίσιο. Οι δημιουργοί ζουν στο πετσί τους τις επιπτώσεις της ιστορίας. Τους πολέμους, τους εμφυλίους, τις δικτατορίες, τις εθνικές καταστροφές, τις οικονομικές κρίσεις. Και τις μεταφέρουν στα λόγια που γράφουν και τις ιστορίες που διηγούνται.

Ολα αυτά αποτελούν τη βάση της μελέτης του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Χρήστου Δ. Καρδάρα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση, με τίτλο «Ιστορία και ρεμπέτικο». Ο συγγραφέας επιχειρεί να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο αντανακλώνται γεγονότα -μείζονος ή ήσσονος σημασίας- της νεοελληνικής ιστορίας, από τα τέλη του 19ου αι. έως το 1960, στα σμυρναίικα και ρεμπέτικα τραγούδια. Με αναφορές στη μετανάστευση, το Μικρασιατικό, την οικονομική κρίση του 1929, τον θάνατο πολιτικών, τη διάδοση της φυματίωσης, τον παγκόσμιο πρωταθλητή Λόντο, τα πρώτα καλλιστεία του 1929, την Κατοχή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο, τα ρεμπέτικα αναδεικνύονται σε ανεπίσημες κι ωστόσο αξιόπιστες ιστορικές πηγές. Ο τρόπος της πρόσληψης των γεγονότων από τους λαϊκούς δημιουργούς αλλά και ο σχολιασμός των εξελίξεων που επιχείρησαν μέσα από τα τραγούδια τους αξίζουν προσοχής. Είπαμε: εκτός από τις πληροφορίες, υπάρχει και η ατμόσφαιρα.

Υ.Γ. Σήμερα δεν υπάρχουν ρεμπέτες, για να μεγεθύνουν μια μικρή –κι όμως καθοριστική- ρωγμή στο κοινωνικό σώμα, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 2010. Ο ιστορικός του μέλλοντος –πέρα από τα κείμενα- θα περιοριστεί στις τηλεοπτικές εικόνες και τους πολιτικούς καβγάδες στα «παράθυρα». Κρίμα, για τον ίδιο και την ιστορία.
Συντάκτης: Γιώργος Μητράκης (gmitrakis@ekdotiki.gr ) 

από: www.agelioforos.gr