Το ρεμπέτικο ανήκει στο ευρύτερο λαϊκό τραγούδι. Δεν είναι από μόνο του είδος μουσικής, αλλά είδος και φιλοσοφία ζωής πλαισιωμένα από μουσική. Σίγουρα αυτό το είδος ζωής δεν είναι αρμοστό στην σύγχρονη κοινωνία αλλά το διέπουν αρχές που σήμερα έχουν εκλείψει, όπως η μπέσα, η τιμή και η υπόληψη. Κάτι σαν την κοινωνία των Σαμουράι.
Ο Τάκης Μπίνης ήταν η ενσάρκωση αυτού του είδους ζωής και φιλοσοφίας. Με τον θάνατό του έσβησε και ο τελευταίος μεγάλος του αυθεντικού ρεμπέτικου. Πολλοί των παρομοίαζαν με τον τελευταίο των Μοϊκανών. Εγώ πάλι θα έλεγα πως μάλλον ήταν ο τελευταίος Σαμουράι...
Με τον Μανώλη παίζουμε μαζί ρεμπέτικα και κλασικά λα'ι'κά, εδώ στο
Παρίσι, σχεδόν 4 χρόνια τώρα. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στο μαγαζί
γίνεται το αδιαχώρητο, όχι μόνο από Έλληνες αλλά και από Γάλλους,
Αμερικάνους μέχρι και Τούρκους. Και το κυριώτερο, πολλοί απ'αυτούς είναι
γνώστες! Δεν είναι και λίγο πράγμα να έρχεται ο Γάλλος και να σου
ζητάει τους ''δυό σερέτες'' του Νταλγκά, όταν οι 9.9 στους 10 Έλληνες
δεν ξέρουν καν ποιος είναι!
Και οι δυό μας είμαστε από τους φανατικούς του είδους και επιλέξαμε να εκτελούμε τα κομματιά όσο πιο πιστά γίνεται, χωρίς μικροφωνική και χωρίς τα ''περάσματα Νταλάρα''! Στην αρχή, βλέποντας τέτοια ανταπόκριση, είχαμε πιστεί ότι το ρεμπέτικο δεν θα πεθάνει ποτέ. Ωστόσο, όταν εγώ ερχόμουνα Αθήνα και έψαχνα κανά καλό στέκι απογοητευόμουν οικτρά, γιατί εκτός από κανα-δυο μέρη, τα άλλα ήταν γιαλατζί. Ο Μανώλης πιο τυχερός από εμένα, έχει τα κατάλληλα παρεάκια στην Κρήτη και κάνανε συχνά-πυκνά καμιά καλή φτιάξη. Τι ειρωνεία έλεγα, για να ακούσω καλό ρεμπέτικο πρέπει να γυρίσω στο Παρίσι!
Και ξαφνικά, παραμονές Χριστουγέννων, μαθαίνω τα μαντάτα: ο Τάκης Μπίνης πέθανε! Τραγική ειρωνεία, λίγες μέρες πριν έιχα τελείωσει να διαβάζω την βιογραφία του. Και τώρα;
Ο Τάκης Μπίνης, για όσους δεν γνωρίζουν, υπήρξε το συνώνυμο του λα'ι'κου ερμηνευτή μετά την κατοχή και μέχρι που έφυγε για την Αμερική. Στη συνέχεια τον έβγαλε στο προσκήνιο ξανά ο Ξαρχάκος με το ''Ρεμπέτικο''. Είχε συνεργαστεί με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής του και ήταν ο κολλητός του θρυλικού Μπέμπη. Ο ίδιος, μετά το θάνατο του Βαμβακάρη, υπήρξε ο ζωντανός θρύλος αυτού που κοινά αποκαλλείται ρεμπέτικο τραγούδι. Είχα την τύχη να τον δώ στη Στοά των Αθανάτων, αν και σε άσχημη κατάσταση. Ήξερα ότι δεν θα ζήσει πολύ ακόμα αλλά τότε δεν συνειδητοποιούσα τι σήμαινε αυτός ο άνθρωπος για το λα'ι'κο τραγούδι. Τότε ήμουν ακόμα 16-17 χρονών και ακόμα ανακάλυπτα.
Σήμερα, ευχαριστώ το Θεό που πρόλαβα να δώ τον Τάκη Μπίνη αλλά αναρωτιέμαι -και φοβάμαι- μήπως ο θάνατός του οριστικοποίησε τον προαναγγελθέντα θάνατο του ρεμπέτικου;
Αποφεύγω να απαντήσω γιατί φοβάμαι την απάντηση...
Απλώς θα πάρω την κιθάρα μου, θα βάλω ένα ποτήρι ούζο και θα γίνω...Σαμουράι.
Και οι δυό μας είμαστε από τους φανατικούς του είδους και επιλέξαμε να εκτελούμε τα κομματιά όσο πιο πιστά γίνεται, χωρίς μικροφωνική και χωρίς τα ''περάσματα Νταλάρα''! Στην αρχή, βλέποντας τέτοια ανταπόκριση, είχαμε πιστεί ότι το ρεμπέτικο δεν θα πεθάνει ποτέ. Ωστόσο, όταν εγώ ερχόμουνα Αθήνα και έψαχνα κανά καλό στέκι απογοητευόμουν οικτρά, γιατί εκτός από κανα-δυο μέρη, τα άλλα ήταν γιαλατζί. Ο Μανώλης πιο τυχερός από εμένα, έχει τα κατάλληλα παρεάκια στην Κρήτη και κάνανε συχνά-πυκνά καμιά καλή φτιάξη. Τι ειρωνεία έλεγα, για να ακούσω καλό ρεμπέτικο πρέπει να γυρίσω στο Παρίσι!
Και ξαφνικά, παραμονές Χριστουγέννων, μαθαίνω τα μαντάτα: ο Τάκης Μπίνης πέθανε! Τραγική ειρωνεία, λίγες μέρες πριν έιχα τελείωσει να διαβάζω την βιογραφία του. Και τώρα;
Ο Τάκης Μπίνης, για όσους δεν γνωρίζουν, υπήρξε το συνώνυμο του λα'ι'κου ερμηνευτή μετά την κατοχή και μέχρι που έφυγε για την Αμερική. Στη συνέχεια τον έβγαλε στο προσκήνιο ξανά ο Ξαρχάκος με το ''Ρεμπέτικο''. Είχε συνεργαστεί με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής του και ήταν ο κολλητός του θρυλικού Μπέμπη. Ο ίδιος, μετά το θάνατο του Βαμβακάρη, υπήρξε ο ζωντανός θρύλος αυτού που κοινά αποκαλλείται ρεμπέτικο τραγούδι. Είχα την τύχη να τον δώ στη Στοά των Αθανάτων, αν και σε άσχημη κατάσταση. Ήξερα ότι δεν θα ζήσει πολύ ακόμα αλλά τότε δεν συνειδητοποιούσα τι σήμαινε αυτός ο άνθρωπος για το λα'ι'κο τραγούδι. Τότε ήμουν ακόμα 16-17 χρονών και ακόμα ανακάλυπτα.
Σήμερα, ευχαριστώ το Θεό που πρόλαβα να δώ τον Τάκη Μπίνη αλλά αναρωτιέμαι -και φοβάμαι- μήπως ο θάνατός του οριστικοποίησε τον προαναγγελθέντα θάνατο του ρεμπέτικου;
Αποφεύγω να απαντήσω γιατί φοβάμαι την απάντηση...
Απλώς θα πάρω την κιθάρα μου, θα βάλω ένα ποτήρι ούζο και θα γίνω...Σαμουράι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου