 |
Ο Μιχάλης Μαντέλας εξηγεί γιατί οι νέοι αγαπούν το ρεμπέτικο τραγούδι |
Ρεπορτάζ: Εύη Μποτσαροπούλου.
Κάνοντας μια έρευνα για τα μαγαζιά στα οποία μπορεί κανείς να ακούσει ρεμπέτικα στη Λάρισα, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί το ρεμπέτικο τραγούδι εξακολουθεί να προσελκύει και να γοητεύει τους νέους ανθρώπους. Και δεν υπάρχει καταλληλότερος Λαρισαίος για να συζητήσει κανείς για το ρεμπέτικο στην πόλη από τον Μιχάλη Μαντέλα, που προφανώς δεν χρειάζεται συστάσεις…
Για να καταλάβεις, μου εξηγεί ο Μιχάλης Μαντέλας, θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή… Η αναβίωση του ρεμπέτικου πιστώνεται στον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος από το 1974 και μετά προσέγγισε ουσιαστικά το ρεμπέτικο τραγούδι με σύγχρονες ηχογραφήσεις και εξαιρετικές ενορχηστρώσεις που έδωσαν πολύ μεγάλη πιστότητα στο ήθος και στο ύφος του ρεμπέτικου. Οι φοιτητές το ενστερνίστηκαν αμέσως με αποτέλεσμα όλες οι συναυλίες στους πανεπιστημιακούς χώρους τη δεκαετία του ΄70 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄80, να έχουν σαν θέμα το ρεμπέτικο.
Τότε εμφανίστηκαν και οι πρώτες κομπανίες με πιο χαρακτηριστική την Οπισθοδρομική Κομπανία του Σαββόπουλου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ακολούθησε η Αθηναϊκή Κομπανία, Τα Παιδιά από την Πάτρα και εμφανίστηκαν μεγάλες μορφές όπως ο Αγάθωνας, ο Μπάμπης Γκολές και τότε ξεκίνησε ξανά να ακούγεται το ρεμπέτικο.
Τη δεκαετία του ΄80 έγινε και η πρώτη σοβαρή προσπάθεια στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση να εισαχθούν οι μουσικές σπουδές και έτσι το ρεμπέτικο θεωρήθηκε το ελληνικό μπλουζ καθώς και τα δύο θεωρούνται τραγούδια κοινωνικής διαμαρτυρίας. Το ρεμπέτικο ξεκίνησε στο περιθώριο μιας κοινωνίας των πρέπει και βρήκε τον χώρο του, ανάμεσα στους μετανάστες στο λιμάνι του Πειραιά και στην Αθήνα και στις δυτικές συνοικίες και στη συνέχεια πέρασε σε θέματα καθημερινότητας.
Και ενώ μουσικά το ρεμπέτικο, συνεχίζει απολαυστικά να κάνει την ιστορική αναδρομή ο Μαντέλας, αποτελεί μετεξέλιξη της παραδοσιακής και δη της βυζαντινής μικρασιατικής εκδοχής της, εξελίχθηκε σε μια μουσική που εστίασε στα κοινωνικά θέματα, τα συμπεριέλαβε όλα και έφτασε στους κορυφαίους δημιουργούς, τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου και τον Τσιτσάνη, οι οποίοι δημιούργησαν αριστουργήματα τόσο στιχουργικά, όσο και σε μουσικό επίπεδο. Ο Τσιτσάνης ουσιαστικά είναι αυτός που έβγαλε το ρεμπέτικο από τα καταγώγια και τους τεκέδες και το έβαλε στα σαλόνια της αστικής τάξης και αυτό αποτέλεσε τη βάση για το καλό νέο ελληνικό τραγούδι.
Γιατί όμως παραμένει τόσο διαχρονικό, τον ρωτάω, γιατί εμπεριέχει πολύ έντονα το στοιχείο της “ανυπακοής” στην κοινωνική σύμβαση;
Η θεματολόγια του, με επιβεβαιώνει, παραμένει επίκαιρη, γιατί πάντα θα υπάρχει κοινωνική αδικία και κοινωνικός αποκλεισμός, προδομένος έρωτας, ξενιτιά και ανισότητα. Αυτό αγγίζει πολύ τη νέα γενιά. Άλλωστε, ο ρεμπέτης είναι ο «ρέμπελος», ο επαναστάτης δηλαδή που αγνοεί τις κοινωνικές νόρμες. Αυτό που ταυτίζει τους νέους με το ρεμπέτικο είναι η ανεπιτήδευτη αλήθεια με την οποία έχει ασχοληθεί με όλα αυτά τα θέματα.
Τον ρωτάω αν θα μπορούσε να γραφτεί σήμερα νέο ρεμπέτικο και μου απαντά με σιγουριά όχι. Ούτε οι κοινωνικές συνθήκες, εξηγεί, ούτε η εξέλιξη της μουσικής δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο. Όμως, υπάρχουν δημιουργοί που γράφουν και σήμερα πάνω στη μουσική μανιέρα των ρεμπέτικων.
Και που ακούμε στη Λάρισα ρεμπέτικο λοιπόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου