ΑRTηρία Λευκάδας: Αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη

 

 

Η μουσική ομάδα «ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ» παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον μεγάλο λαϊκό δημιουργό ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατό του, το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 21.00΄ στην ΑRTηρία. 

    Η ομάδα ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ δημιουργήθηκε το 2012 από ανθρώπους που αγαπούν την ελληνική μουσική. Σκοπός της ομάδας είναι η μελέτη και παρουσίαση του έργου ελλήνων δημιουργών από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής (ρεμπέτικο, έντεχνο, παραδοσιακό)..............

ΤΟ ''ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ'' ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ..

Τα ''Bar-Κοντσέρτα'' των String Demons! (ΒΙΝΤΕΟ Τα ματόκλαδα σου λάμπουν)

Μετά από την εμφάνισή τους  στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και κατά τη διάρκεια των εμφανισεών τους ως ''καλεσμένοι'' του Στέφανου Κορκολή στην Αθηναϊδα (Αθήνα) οι String Demons

παρουσιάζουν τα...''Βar-Κοντσέρτα'' εκτός Αθηνών!!

3 Δεκεμβρίου.....Τρίκαλα Suita Art Cafe

12 Δεκεμβρίου...Λιβαδειά Αστραδενή Art Cafe

15 Δεκεμβρίου...Πάτρα Cafe Del Bar

4 Ιανουαρίου.....Γρεβενά Fuit Art Cafe

"Τράβα Ρε Μάγκα".. Μια γεύση από τον επερχόμενο δίσκο της Ελένης Τσαλιγοπούλου.(ΒΙΝΤΕΟ)

"Τράβα Ρε Μάγκα"

Μουσική: Ελένη Τσαλιγοπούλου & Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου

Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς

Με νέο τραγούδι-πρόταση, επιστρέφει η Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Το «Τράβα ρε μάγκα» είναι ένα τραγούδι με ρίζα στο ρεμπέτικο τραγούδι και απόλυτα σημερινή ενορχήστρωση.

Προλογίζει την επόμενη ολοκληρωμένη δουλειά της Ελένης Τσαλιγοπούλου που θα κυκλοφορήσει στις αρχές της επόμενης χρονιάς και μας προετοιμάζει με τον καλύτερο τρόπο για τις επερχόμενες εμφανίσεις της τον Δεκέμβριο στο Passport.

Γιάννης Δραγάτσης ( Ογδοντάκης) Σμύρνη 1886-Αθήνα 1958

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΤΣΗΣ ( Ογδοντάκης) Σμύρνη 1886-Αθήνα 1958

Συνθέτης – στιχουργός- οργανοπαίκτης – μαέστρος.

 Ο Γιαννης Δραγάτσης ανήκε σε μεγάλη οικογένεια μουσικών, γνωστή στη Σμύρνη με το ψευδώνυμο

 " Οι Ογδοντάκηδες". Ο πατέρας του Γιώργος έπαιζε κόντρα μπάσο, ο αδελφός του Θόδωρος έπαιζε βιολί και ο άλλος αδελφός του Χαράλαμπος έπαιζε τσέμπαλο. 

Ο ανιψιός του Γιώργος γιος του Χαράλαμπου έπαιζε πιάνο και ήταν γνωστός συνθέτης και στιχουργός. Ο Γ.Δ ασχολήθηκε με την μουσική από πολύ μικρός και σύντομα έγινε περίφημος μουσικός και άριστος δεξιοτέχνης βιολιστής.

Λέγεται ότι ήξερε πάνω από εξήντα πέντε "δρόμους". Πριν έρθει στην Ελλάδα είχε δουλέψει στη Σμύρνη με τα καλύτερα μουσικά συγκροτήματα και συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους Σμυρνιούς μουσικούς.

Ο φωνόγραφος κλείνει 137 χρόνια

Πριν από 137 χρόνια ο Τόμας Έντισον ανακάλυψε την πρώτη συσκευή εγγραφής ήχου: το φωνόγραφο.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε τον αγαπημένο σας δίσκο, να ευχαριστήσετε τον Τόμας Έντισον γιατί σαν σήμερα το 1877 ανακάλυψε το μυστικό για την εγγραφή ήχου: τον φωνόγραφο.

Το 1877 ο Έντισον προσπαθούσε να βελτιώσει δύο άλλες εφευρέσεις που είχε στα σκαριά: τον τηλέγραφο και το τηλέφωνο. Έτσι, στις 21 Νοεμβρίου του 1877 δημιούργησε μια περίεργη συσκευή με δύο βελόνες που εφάπτονταν σε ένα τσίγκινο κύλινδρο: μια για να ηχογραφεί και μια για αναπαράγει τον ήχο. Μιλώντας στον ειδικό φωναγωγό, οι ηχητικές δονήσεις εγγράφονταν σε έναν κύλινδρο από τη πρώτη βελόνα. Και κατόπιν αναπαράγονταν από τη δεύτερη.

Σύμφωνα με το μύθο, οι πρώτες λέξεις που ηχογράφησε ο Έντισον ήταν οι εισαγωγικοί στίχοι του γνωστού τραγουδιού «Mary had a little lamp».
Το 1878 ο Έντισον δημιούργησε τη δική του εταιρία για να πουλήσει τη νέα του συσκευή,την οποία αποκαλούσε ομιλούσα μηχανή (talking machine).
www.thetoc.gr

Πρόβα Générale την Πέμπτη για το “Ρεμπέτικο” της Πατραϊκής Μαντολινάτας

 

Ένα συναυλιακό τριήμερο στο Θέατρο Λιθογραφείον

Ακολουθώντας την παράδοση των πρωτότυπων θεματικών αφιερωμάτων, που τόσο αγαπήθηκαν από το κοινό της Πάτρας, έρχεται τώρα να προστεθεί μια διαφορετική ανάγνωση του Ρεμπέτικου, μέσα από την επεξεργασία του αυθεντικού μουσικού υλικού, από το Νίκο Δημογιάννη (Καλ/κό Δ/ντη του Ομίλου), αποκλειστικά για Συμφωνική Μαντολινάτα, Χορωδιακά σύνολα & τραγουδιστές, δίνοντας μία τελείως διαφορετική διάσταση σε γνωστά ρεμπέτικα τραγούδια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όπως όλα τα προηγούμενα θεματικά αφιερώματα ( μουσική από τον ξένο & ελληνικό κινηματογράφο- αφιέρωμα Χατζιδάκι-νέο κύμα-παλιό «ελαφρό» ελληνικό τραγούδι, που παρουσιάστηκαν από το 2006 έως σήμερα, έτσι και αυτό («το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ στη ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΜΑΝΤΟΛΙΝΑΤΑ») έχει γραφτεί αποκλειστικά για τα προαναφερόμενα μουσικά σύνολα, και παίζεται σε Α΄εκτέλεση στο Πατραϊκό κοινό.

Mε ένα σμυρνέϊκο μινόρε, η Ρόζα Εσκενάζυ, ανοίγει τα φτερά της πάνω απ’ την Ευρώπη.

Με το “Καναρίνι μου γλυκό” ενός ισραηλινού σκηνοθέτη, φτάνει στην Αγγλία και συγκλονίζει με το πρώτο της αμάν!

 Όλα ξεκίνησαν σε ένα μικρό νυχτερινό κέντρο της Ιερουσαλήμ.
Ο Roy Sher ακούει την τραγουδίστρια Hadas Pal Yarden να ερμηνεύει σε ακαταλαβίστικη για αυτόν γλώσσα, μερικά συγκλονιστικά τραγούδια. Η τραγουδίστρια μοιράζεται με το κοινό τη ζωή της Ρόζας και συνεχίζει με το “Σμυρνέικο Μινόρε”.
Ο Roy εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει τους στίχους, αλλά στο πρώτο ” Αμάν – Αμάν” αισθάνεται ένα ρίγος να τον διαπερνά. Όταν αναζήτησε πληροφορίες για την ιστορία της τραγουδίστριας, βρήκε ελάχιστες. Αποφασίζει να καταγράψει τη ζωή της. Η αποστολή του δεν ήταν εύκολη. Υπήρχαν ελάχιστες αξιόπιστες πηγές για την Ρόζα που τραγoύδια της ακούγονται ακόμη ως σήμερα. 
Ο Roy αποφασίζει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την Ρόζα και τότε συνειδητοποιεί πως στην περίπτωσή της, η μουσική ήταν επιβλητικότερη από την εικόνα.

Οι String Demons με..Τσιτσάνη Καγκέλια στο Μέγαρο Μουσικής!

Στη συναυλία του Βαγγέλη Μπουντούνη και της Μάρως Ραζή, την Πέμπτη  20 Νοεμβρίου (ώρα 20.30) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, οι String Demons παρουσιάζουν το ανατρεπτικό τους πρόγραμμα, από Καγκέλια , Iron Maiden μέχρι Vivaldi και Τσιτσάνη.. σε μία βραδιά γεμάτη εκπλήξεις και πολύ Μουσική.

Εισιτήρια από 5 Ευρώ

Πληροφορίες στο τηλ:210 72 82 333

 

Οι τελευταίοι ναργιλέδες στην Αθήνα

Λεπτομέρεια από τον «ΡΩΜΗΟ» του Γ. Σουρή.

Του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Μετά την Κωνσταντινούπολη έκαναν την επανεμφάνισή τους και στην Αθήνα, κυρίως στα δρομάκια του Ψυρρή, οι βλαβεροί ανατολίτικοι ναργιλέδες. 

Ο διαβάτης βλέπει τα απομεινάρια της νωχέλειας παλαιότερων χρόνων, ακουμπισμένα στα πεζοδρόμια ή στα τραπεζάκια και πολλούς νέους να αρέσκονται στη χρήση τους. Θλιβερά αντίγραφα μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί. Της εποχής την οποία το σπινθηροβόλο πνεύμα του Σουρή απεικόνιζε στον τίτλο της εφημερίδας του με το αραλίκι στον καφενέ, το ναργιλέ έμβλημα της ανατολίτικης απραξίας και του ραχατιού και τον μικρό λούστρο να αγωνίζεται για τα προς το ζην. Αλλά πότε εξαφανίστηκαν από την Αθήνα οι ναργιλέδες;
Ο πρώτος που έδιωξε τους ναργιλέδες από τα καφενεία του, στις αρχές ακόμη του 20ού αιώνα, ήταν ο περίφημος Ζαχαράτος. Εξάλλου, στην πραγματικότητα ελάχιστοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν την τέχνη του. 

Όπως παραδεχόταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, η χρήση του ναργιλέ ήταν μία «μικρά επιστήμη», μια περίπλοκη τέχνη και διαδικασία ολόκληρη με τσιμπίδια, κάρβουνα, επιστόμια, ανάμματα, γουργουρητά. Η χρήση τους στην Αθήνα ήταν μια παρωδία. Ακόμη και το πολυτελές κάρβουνο που χρησιμοποιούσαν στις χώρες της ανατολής και στην επαρχία και προερχόταν από τους κόμπους του κλήματος της αμπέλου, στην ελληνική πρωτεύουσα είχε αντικατασταθεί από το κοινό και κακής ποιότητας κάρβουνο. Τα κομψοτεχνήματα των καφενείων της Σμύρνης, με τα κουδουνάκια, τα λιλιά, τα φιρφιριά και τα αστραφτερά μέταλλα, στην Αθήνα είχαν μεταβληθεί σε γυμνούς, ευτελείς και κακομοίρηδες ναργιλέδες!

1934: Σαν σήμερα γεννιέται στη Νιγρίτα ο Στράτος Διονυσίου. (Βίντεο)

Ο Στράτος, γιος του Άγγελου και της Στάσας Διονυσίου, προσφύγων από τη Μικρά Ασία, από πολύ μικρός μπήκε στα βάσανα της ζωής καθώς η φτώχεια και η κατοχή ήδη ταλαιπωρούσαν πολύ κόσμο.
Σε αυτά ήρθε να προστεθεί και η ορφάνια, καθώς το 1948 έχασε τον πατέρα του.

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1947, ο Στράτος Διονυσίου άφησε το χωριό του και πήγε να ζήσει στους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης.

Το 1955 παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, τη Γεωργία Λαβένη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Άγγελο, την Τασούλα, το Στέλιο και το Διαμαντή.

Έπειτα από διάφορες δουλειές, σαν μικροπωλητής ή σαν ράφτης, ο Στράτος έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας τραγουδιστής στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης.

Βούλα Γκίκα.

Βούλα Γκίκα

Η Βούλα Γκίκα ήταν σύζυγος του λαικού συνθέτη Νίκου Καρανικόλα.

Το 1951 ανέβηκε στο πάλκο.Aπό τότε συνόδευσε όλους σχεδόν τους μεγάλους τραγουδιστές εκείνης της εποχής, Καζαντζίδη, Μπιθικώτση , Διονυσίου, Γαβαλά κ.α.

Θεωρείται η "βασίλισσα" του σεγόντου. Οι "διφωνίες" της -στο πλάι όλων των μεγάλων του ελληνικού τραγουδιού- ξεπερνούν τα 5.000 τραγούδια. Το 1969, σε μια από τις λιγοστές στιγμές που πέρασε στη δισκογραφία σαν "πρώτη φωνή", γνώρισε επιτυχία με το "Ξαναγεννήθηκα" του Άκη Πάνου.

Επί σειρά ετών αποτελούσε το μόνιμο σεγόντο στην εταιρεία Columbia.Ίσως , στο λαικό τραγούδι, να είναι η φωνή με τα περισσότερα σεγόντα.

Πολύ λίγα τραγούδια έχουν ηχογραφηθεί , στα οποία κάνει πρώτη φωνή.

Πηγή Ρεμπετο.Μανια.

Οι φυλακές της Παλιάς Στρατώνας στο Μοναστηράκι..(Βίντεο)

Ρεμπέτικα τραγούδια μαρτυρούν την ιστορία των φυλακών που άλλοτε στέγασαν τον χειρότερο οθωμανό διοικητή της Αθήνας .

«Κάθε φορά που περνούσα από εκεί, έβλεπα από τα σιδερόφρακτα παράθυρα ν' απλώνονται χέρια και ν' ακούωνται φωνές που προκαλούσαν τον οίκτο των διαβατών», αναφέρει ο Αντώνης Βερβενιώτης στο βιβλίο του «Η Αθήνα του 1900». Οι φυλακές της Παλιάς Στρατώνας, δίπλα από την πύλη Ανδριανού στο Μοναστηράκι, υπήρξαν ένα κτίριο που έχει σημαδέψει την ιστορία της πρωτεύουσας από την εποχή που οικοδομήθηκε, το 1780 μέχρι και το 1932 που κατεδαφίστηκε.

Γράφει η Νίκη Παπάζογλου

Η εμφάνιση και η έξαρση της ληστοκρατίας, που επηρέασε την κοινωνική ζωή των Ελλήνων ως τα μέσα της δεκαετίας του 1930 και η αδυναμία απορρόφησης και ενσωμάτωσης των κατοίκων της υπαίθρου στην οικονομική και στην κοινωνική ζωή των πόλεων, όπου μετακινούνταν όλο και περισσότεροι, δημιούργησε περιθωριακά στρώματα.

Στέλιος Σπανός ή «Καρδάρας»

Πηγή  Afthentikos42 .

Ο Στέλιος Καρδάρας ήταν ένας απ' τους ηρωικότερους σαμποτέρ της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών. Ανατίναζε αυτοκίνητα, αποθήκες, σαλταδόρος με καρδιά, άρπαζε τρόφιμα και άλλα αγαθά από τους Γερμανούς και τα μοίραζε στο φτωχό κοσμάκη που πέθαινε της πείνας. 

Η φήμη του σαν Αγωνιστή μεγάλη, Θεός της φτωχολογιάς. Οι Γερμανοί τον καταζητούσανε με λύσσα αλλά που να πιαστεί το παλικάρι. Ότι δεν κατάφεραν οι φασίστες το κατόρθωσαν « έλληνες» χαφιέδες ,οι γνωστοί ταγματασφαλίτες.

Ήταν καλοκαίρι και πήγε να πιει νερό και να πλυθεί σε μια στέρνα στα περβόλια στον Άγιο Γιάννη Ρέντη. Εκεί του την είχανε στημένη, τον πιάσανε τον πήγανε στον Άγιο Διονύση στη Δραπετσώνα κοντά και τον εκτελέσανε. Τέτοιο μίσος του είχανε που του έκοψαν και τα γεννητικά όργανα. Τον άδικο χαμό του 18χρονου λεβέντη θρήνησε όλος ο Πειραιάς, μαζί και ο Μ. Γ. που έκανε το θρήνο του τραγούδι. Να πως περιγράφει την απήχηση που είχε το τραγούδι στον σκλαβωμένο Έλληνα. «Μόλις έβαλα μουσική και το 'παιξα λίγες φορές, το μάθανε παντού. Το μάθανε όλοι οι σαμποτέρ, οι αγωνιστές, οι αντάρτες, όλοι. Το μάθανε και ήρθανε και με πήρανε ΕΑΜίτες και αντάρτες, και με πήγανε στην πλατεία στην Κοκκινιά. Πέντε χιλιάδες κόσμος και παραπάνω μαζεύτηκε. Με βάλανε και το 'παιξα και το τραγούδησα. Πριν αρχίσω, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ήρωα. Όταν το τραγουδούσα όλος ο κόσμος έκλαιγε».

Στίχοι: Μιχάλης Γενίτσαρης
Μουσική: Μιχάλης Γενίτσαρης

Πενθοφορεί η Αγιά Σοφιά
Παλιά και Νέα Κοκκινιά
κλάψε κι εσύ τώρα ντουνιά
πιάσαν το Στέλιο τα σκυλιά

Τον πιάσαν Γερμανόφιλοι
και ταγματασφαλίτες
το Στέλιο τον Καρδάρα μας
στο Ρέντη οι αλήτες

Δεμένο τον επήγανε
μπρος τον Άγιο Διονύση
δέκα τουφέκια του ρίχνανε
ώσπου να ξεψυχήσει

Άδικα τον σκοτώσανε
λες κι ήτανε κατάρα
γιατί ήταν στην αντίσταση
το Στέλιο τον Καρδάρα

  Βίντεο: Afthentikos42 .

Ρεμπέτικα τραγούδια για τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, την κατοχή, και τον εμφύλιο.

 

Μερικά τραγούδια που γράφτηκαν για τον πόλεμο του 40 και την Γερμανική κατοχή..

  Afthentikos42 .  

Μπάμπης Τσέρτος.. 27 Οκτωβρίου 1956

photo: aptaliko.gr

Ο Μπάμπης Τσέρτος γεννήθηκε στα Τρόπαια του Νομού Αρκαδίας (27 Οκτωβρίου 1956). Σε ηλικία 17 ετών έρχεται στην Αθήνα, όπου κατοικεί πλέον μόνιμα.

Παρ' ότι από πολύ μικρός τραγουδάει και ψέλνει επιθυμεί και να σπουδάσει. Το 1974 εισάγεται στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Ήμουν πολύ τυχερός που στην οικογένειά μου τραγουδούσαν όλοι πολύ καλά, ο δε πατέρας μου έπαιζε και μαντολίνο. Ήμουν επίσης τυχερός που μεγάλωσα στα Τρόπαια, που ήταν πάντα εμπορικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο, για την περιοχή. Μου έχουν μείνει πολλά γλέντια αξέχαστα, γλέντια όπου μπορούσαμε να ακούσουμε όλα τα είδη του ελληνικού τραγουδιού».

Βασίλης Τσιτσάνης: Ενα βήμα πέρα από το ρεμπέτικο

Ο Βασίλης Τσιτσάνης είχε 550 ηχογραφήσεις στο ενεργητικό του. Πρώτη φορά αποτιμάται το έργο του σε επίπεδο ακαδημαϊκής μελέτης. Παρουσίαση 23 Οκτωβρίου.

Η εξέλιξη μίας διδακτορικής διατριβής, που εκπονήθηκε στο πανεπιστήμιο ου Leeds της Αγγλίας.
Αυτό είναι το βιβλίο του συνθέτη Νίκου Ορδουλίδη «Η δισκογραφική καριέρα του Βασίλη Τσιτσάνη (1936-1983). Ανάλυση της μουσικής του και τα προβλήματα της έρευνας στην ελληνική λαϊκή μουσική» (εκδόσεις Ιanos), που παρουσιάζεται 23 Οκτωβρίου, στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» στην Αθήνα.

Η δισκογραφική καριέρα του Τσιτσάνη αποκαλύπτει πληροφορίες που δεν αφορούν µόνο την ίδια τη μουσική αλλά και ποικίλες κοινωνιολογικές όψεις του ελληνικού πολιτισμού.
Η έκδοση αποτελεί μετάφραση και εξέλιξη της διδακτορικής διατριβής µε τίτλο The recording career of Vasίlis Tsitsάnis (1936-1983). An analysis of his music and the problems of research into Greek popular music, η οποία εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Leeds της Αγγλίας. Ο πρόλογος είναι του Γιώργου Νταλάρα.

Ο εθνικός θησαυρός

Καλό ταξίδι Σπύρο.....(Βίντεο)

 

Έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, ο σπουδαίος ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης Σπύρος Ζαγοραίος. Η κηδεία του θα γίνει αύριο το απόγευμα από το Γ' Νεκροταφείο.

Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο του Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928. Σε ηλικία 15 ετών έχασε σε ατύχημα το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του στην Αγία Παρασκευή της Αττικής. Παρόλα αυτά, μπήκε δυναμικά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού και ξεχώρισε με τη φωνή του. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγος του Ζωή, δημιουργώντας ένα από τα πιο λαοφιλή ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού. Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής όπου διέμενε και είχε δημιουργήσει το λαϊκό κέντρο "Εντελαμαγκέν".

Δύσκολα τα τελευταία χρόνια της ζωής του

ΦΟΥΣΤΑΛΙΕΡΗΣ- Ο «ρεμπέτης» της Κρήτης

photo: filoi-rempetikou.blogspot.com

Μοναχικός ταξιδιώτης στον μεγάλο μπαξέ της κρητικής μουσικής παράδοσης είναι ο Στέλιος Φουσταλιεράκης (Φουσταλιέρης).
Μεγάλωσε με μικρασιάτικα τραγούδια, έγινε δεξιοτέχνης στο μπουλγαρί, έπαιξε με τους Κρητικούς μαστόρους της μουσικής αλλά -μοναδική περίπτωση- ταίριαξε και με τους μεγάλους ρεμπέτες. Ο απόηχος της μουσικής του παραμένει ζωντανός, παρότι πολλοί πήραν τα τραγούδια του δανεικά και… αγύριστα.

Ο Στέλιος Φουσταλιεράκης γεννιέται το 1911 στο Ρέθυμνο. Παίρνει το όνομα του πατέρα του, που δεν γνώρισε αφού σκοτώθηκε σε δυστύχημα όταν η μητέρα του, Κυριακούλα, ήταν πέντε μηνών έγκυος. Πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο ως τα 11, στην τρίτη δημοτικού, κ’ ύστερα αρχίζει τη μαθητεία του στην τέχνη του ρολογά. Αυτό θα είναι και το «κανονικό» του επάγγελμα.
Η αγάπη του, όμως, για τη μουσική ξυπνάει πολύ νωρίς και με το πρώτο του μισθό, δυο χρόνια αργότερα, αγοράζει ένα μπουλγαρί που είχε ξεμείνει σε κάποια ταβέρνα. «Εκείνη την εποχή το Ρέθυμνο ήταν γεμάτο από μπουλγαριά. Κάθε ταβέρνα είχε κι από ένα. Εκεί πήρα τα πρώτα μου ακούσματα. Έβλεπα τους άλλους που παίζανε και -στο λόγο της αντρικής μου τιμής- έκλαιγα!» Θείος του ήταν ένας ξακουστός λυράρης, ο «Καρεκλάς».

Λωποδύτες και άεργοι στην καθαριότητα σε περίοδο οικονομικής κρίσης!

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Το καλοκαίρι 1893, σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, λίγο πριν ακουστεί το αποδιδόμενο στον Χαρίλαο Τρικούπη «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και λόγω των κρουσμάτων χολέρας που είχαν εμφανιστεί στα Μικρασιατικά παράλια το κράτος αποφάσιζε να παρέμβει στα ζητήματα καθαριότητας των Αθηνών. Η ελληνική πρωτεύουσα παρουσίαζε απαράδεκτη κατάσταση από πλευράς καθαριότητος, λόγω της οικονομικής αδυναμίας του Δήμου Αθηναίων να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οπότε, τα έντονα παράπονα και το πλήθος των δημοσιευμάτων ανάγκασαν την Κυβέρνηση να λάβει μέτρα και να αναθέσει την καθαριότητα της πόλης στην Αστυνομία!
Χρησιμοποιώντας έναν νόμο της εποχής του Όθωνα που προέβλεπε την αναγκαστική εργασία των δημοτών σε έργα κοινής ωφέλειας, η Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών έβαλε σε ενέργεια ένα… διαβολικό σχέδιο. Για να καθαρίσει την πόλη χρησιμοποίησε τους δεκάδες άεργους αλλά και τους λωποδύτες που σύχναζαν στα ύποπτα στέκια. Έκανε μάλιστα και διάκριση, αφού οι άεργοι, οι οποίοι εμφανίζονταν συχνά πυκνά ζητώντας εργασία, θα πληρώνονταν για τις υπηρεσίες τους, ενώ οι λωποδύτες δεν θα πληρώνονταν μέχρι η εργασία τους να ισοψηφήσει με τις κλοπές και λωποδυσίες που έκαναν!
Η Αστυνομία έσπευσε να πραγματοποιήσει «επιχείρηση-σκούπα» συλλαμβάνοντας δεκάδες «υπόπτους δια την δημοσίαν ασφάλειαν» και οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν «δια την καθαριότητα της πόλεως». Το πρόγραμμα βρήκε σύμφωνους τους πολίτες αλλά και τον Δήμο Αθηναίων. Το δημοτικό συμβούλιο έσπευσε να ψηφίσει κονδύλι για να ενοικιάσει κάρα με βυτία διαλυμένου ασβέστη. Και μετά από πρόταση του δημοτικού συμβούλου Ευστάθιου Χοϊδά, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι συμμετείχαν επισήμως στην εκστρατεία καθαριότητας λειτουργώντας ως «επόπτες» και ελέγχοντας όχι μόνον τους δημόσιους αλλά και τους ιδιωτικούς χώρους, συμπεριλαμβανομένων και των αυλών και των αποχωρητηρίων των σπιτιών. Η χολέρα τότε έπληξε μόνον νησιά, ενώ η Αθήνα σε είκοσι ημέρες έλαμπε από καθαριότητα!

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά  από mikros-romios.gr

Οι «The Athenian» τραγουδάνε για τον ΕΝΦΙΑ.

 

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα χιουμοριστικό τραγούδι με θέμα τον ΕΝΦΙΑ.

Το τραγούδι των «The Athenian» περιγράφει τον πόνο ενός άνδρα που χώρισε και τώρα πρέπει να σηκώσει μόνος του το βάρος του χαρατσιού για το ακίνητο!

Από www.enikos.gr

Γιώργος Μαργαρίτης: Από το «Κελί 33» στο Παλλάς.

Ο αυθεντικός λαϊκός τραγουδιστής από το Πετρωτό Τρικάλων μιλάει για όλα χωρίς φόβο και πάθος. Για τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, τη συνεργασία του με τη Ρένη Πιττακή στην παράσταση «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» στο «Παλλάς»,
τα παλάτια στα οποία έχει τραγουδήσει, τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, τη φυλακή και τον τζόγο 

Ο Γιώργος Μαργαρίτης δεν είναι μόνο ένας μεγάλος τραγουδιστής με γνήσια λαϊκή φωνή, αλλά κι ένας άνθρωπος με ιδιοσυγκρασία η οποία δίνει το δικό της ιδιαίτερο τέμπο όχι μόνο στις ερμηνείες αλλά και στα λεγόμενά του. 

Η συζήτηση μαζί του σου δίνει τη μοναδική απόλαυση της ντόμπρας και καθάριας κουβέντας, αφού ο λόγος του είναι ευθύς και λιτός, χωρίς περιττά τερτίπια, τα οποία συνήθως έχουν μοναδικό σκοπό να χαϊδέψουν αυτιά. Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι στην πιο ώριμη ερμηνευτική του φάση.

Σμύρνη: Οι… μόρτηδες αλλά και τα Μορτάκια. Η προέλευση της λέξης, η πανώλη και ο Βαρδιάνος!

Άποψη της Σμύρνης, τέλη 18ου αιώνα.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Αναζητούν χρόνια τώρα οι γλωσσολόγοι και οι λεξικογράφοι την προέλευση της λέξης «μόρτης», η οποία στις ημέρες μας έφθασε να σημαίνει τον άνθρωπο του δρόμου, αυτόν που ζει με ύποπτους ή ανέντιμους τρόπους, τον μάγκα, το αλάνι.

 Οι περισσότεροι βλέπουν ιταλική ρίζα (συγκοπή του beccamorti = τυμβωρύχος και morto = νεκρός).

 Άλλοι το mordace, δηλαδή χλευαστικός, δηκτικός, πικρόγλωσσος και άλλοι το τουρκικό morto/u, δηλαδή το κουφάρι, που είναι και πάλι δάνειο από την ιταλική.

 Αλλά ας αφήσουμε τους γλωσσολόγους και ας πάμε στους Σμυρνιούς ιστορικούς, που έχουν πολλά να μας αφηγηθούν για την ιστορία που κρύβεται πίσω από τους μόρτηδες.

 Έτσι αποκαλούσαν οι Σμυρνιοί όσους είχαν προσβληθεί από πανώλη και είχαν καταφέρει να επιβιώσουν και να περιέλθουν σε κατάσταση ανοσίας.

''Η Παλιά Αθήνα ζει γλεντά, γεύεται 1834-1938''. Ένα κιμπάρικο ανάγνωσμα για μερακλήδες αναγνώστες

 

 Πηγή ανάρτησης www.paliaathina.com

Πώς διασκέδαζε η Παλιά Αθήνα; Πώς διαµορφωνόταν η καθηµερινή ζωή του Αθηναίου και της Αθηναίας; Ποια ήταν η γαστρονοµία της εποχής;

Μέσα από αυθεντικές µαρτυρίες, φωτογραφίες, χρονογραφήµατα, διαφηµίσεις, µικρές πικάντικες ειδησούλες, σχόλια, ανέκδοτα και γελοιογραφίες, ο συγγραφέας µας παρουσιάζει ένα ογκώδες υλικό µε τρόπο γλαφυρό κι ευχάριστο, κρατώντας αµείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε κάθε σελίδα.

Όπως θα έλεγε κι ένας λόγιος κριτικός βιβλίου εκείνης της εποχής: «Το ανάγνωσµα τούτο διδάσκει, φαιδρύνει, τέρπει, ζωγραφίζει, ηθογραφεί, συγκινεί, µορφώνει, διεγείρον το αίσθηµα, την µελέτην, τον γέλωτα, την σκέψιν, το ενδιαφέρον, την φαιδρότητα. Το περιεχόµενόν του, ευφυές, τερπνόν, ευχερές, τερψίθυµον, διδακτικόν όσον και πλήρες αττικού άλατος, υπόσχεται διασκέδασιν, ουχί του ωφελίµου αµέτοχον...».

Στο τέλος ο αναγνώστης αποκτά µια εµπλουτισµένη οπτική και για τη σύγχρονη πόλη, αφού γνωρίζει την ιστορία και την εξέλιξή της στο χρόνο. Μέσα από τα ήθη και τα έθιµα κάθε περιόδου αναδεικνύεται ο χαρακτήρας του κατοίκου αυτής της πόλης και µε τις απαραίτητες συγκρίσεις µάς βοηθά να καταλάβουµε την εξέλιξή του σήµερα.

Η λαογραφική ιστορία της Αθήνας ενός ολόκληρου αιώνα ξετυλίγεται σαν ένα µικρό ντοκιµαντέρ.
«Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, 2011
Κατεβάστε το pdf και ξεφυλλίστε το απόσπασμα, γεμάτο φωτογραφίες, πικάντικα νέα και διαλόγους.

αγόρασέ το

 

Ταβέρνες, ταβέρνες, ταβέρνες

 

  Πίνε πίνε ως τον πάτο

                                Το ξανθό το ρετσινάτο
                                Έξω έξω το μαράζι
                                Όποιος πίνει δεν στενάζει

Οκτώβριος, μήνας αφιερωμένος στο κρασί και την παραδοσιακή ταβέρνα. Ένα μικρό αφιέρωμα-ύμνος, δανεισμένο από την «Βραδυνή» (1940).

«Τις μετρήσατε; Είναι περισσότερες από τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Ταβέρνες, ταβέρνες, ταβέρνες. Και κάθε μέρα ξεφυτρώνει και από μία. Αυτό σημαίνει πώς το κρασί ξεπέρασε το νερό, και πώς το νερό έχασε την υπόληψή του. Σ’ αυτό ίσως να οφείλεται και η λειψυδρία. Ντρέπεται να βρέξη. Σε λίγο θα εκτοπισθεί και από το λουτρό. Οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες θα παίρνουν το μπάνιο τους σ’ ένα βαρέλι με γνήσια ρετσίνα των Μεσογείων. Τα κρασόλουτρα θα διατάσσονται ακόμα και από τους γιατρούς.

Στα καταγώγια του ρεμπέτικου...

Μια αναδρομή στην ιστορία του τραγουδιού που αποτέλεσε συνώνυμο του μάγκα

Το ρεμπέτικο τραγούδι, που πλέον έχει καταχωρηθεί στη συνείδηση του Έλληνα, ανεξαρτήτως τάξης και μόρφωσης, δεν ήταν πάντα δεδομένο ως αυτονόητη ελληνική παράδοση, Χωρίς να αποτελεί πάντα το δημοφιλές αυτό είδος που σήμερα αναγνωρίζουν όλοι, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας, εναντίον του είχε ξεσπάσει ένας σφοδρός πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα…

Γράφει η Νίκη Παπάζογλου

Με διάφορους παράγοντες να συμβάλλουν στη δημιουργία του και στην διαμόρφωση του, όπως τα δημοτικά τραγούδια, η Βυζαντινή και Βαλκανική μουσική, η Τούρκικη και ανατολίτικη μουσική είναι ένα είδος που επηρεάστηκε έντονα και από κοινωνικού περιεχομένου παράγοντες, όπως ο τρόπος ζωής (τεκέδες, φυλακές , παρανομία) και μεγάλα ιστορικά γεγονότα (καταστροφή της Σμύρνης το 22 και το κύμα της προσφυγιάς, η βιομηχανική επανάσταση και η άνοδος -και αργότερα κάθοδος- της αστικής τάξης, οι διάφοροι πόλεμοι -1897, Β' παγκόσμιος, εμφύλιος)…

Οι απαρχές του φαίνεται να συνδέονται με τα τραγούδια των φυλακών στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήδη από το 1850, όταν ο Γάλλος ευγενής Αππέρ επισκέφτηκε την Ελλάδα για να μελετήσει το πρόβλημα των οθωνικών φυλακών, αναφέρθηκε στα τραγούδια που ακούγονταν σ' αυτές. Βέβαια ο Αππέρ δεν ήταν ο μόνος, ο Παπαδιαμάντης, ο Δάφνης και ο Καρκαβίτσας, ο οποίος επισκέπτεται το Μοριά το 1890, καταγράφουν στα χειρόγραφά τους αρκετά από αυτά.

«Έφυγε» από τη ζωή η σύζυγος του μεγάλου ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη

Με το Μάρκο Βαμβακάρη ήταν μαζί απ’ τα πρώτα χρόνια του ΄40 μέχρι και το φινάλε του στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 - Γ ι αυτήν, ο Μάρκος αφιέρωσε πολλές σελίδες ευγνωμοσύνης και αγάπης στην αυτοβιογραφία του - Διαβάστε την τελευταία της συνέντευξη 

Έφυγε από την ζωή η Ευαγγελία Βαμβακάρη. Πρόκειται για τη σύζυγο του μεγάλου και αείμνηστου Μάρκου Βαμβακάρη. Μαζί οι δυο τους απέκτησαν δυο παιδιά τον Στέλιο και τον Δομένικο Βαμβακάρη.
Άφησε την τελευταία της πνοή τη Δευτέρα το βράδυ και η κηδεία της έγινε στο Τρίτο Νεκροταφείο σε στενό οικογενειακό κύκλο μία ημέρα μετά.
Η Ευαγγελία Βαμβακάρη έφυγε στα 96 της χρόνια, αθόρυβα, αφήνοντας πίσω της μονάχα αναμνήσεις σε όσους τη γνώρισαν.

Ποιος ήταν ο Θανάσης για χάρη του οποίου ο Γιώργος Ζαμπέτας τραγούδησε το περίφημο «Που σαι Θανάση;»

«Είχα ένα παλιόφιλο, τα ίχνη του έχω χάσει»....

Ένα από τα πιο γνωστά, τα πιο τραγουδισμένα από τον κόσμο τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα είναι το «Που 'σαι Θανάση». Και όπως συνέβαινε συνήθως με τα τραγούδια του σπουδαίου συνθέτη και τραγουδιστή, ο Θανάσης υπήρξε, πέρασε με κάποιον τρόπο – έστω φευγαλέο- από τη ζωή του και αποτυπώθηκε.

Ο Θανάσης, λοιπόν, ήταν ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές του Ζαμπέτα. Τον ακολουθούσε παντού, στο πρώτο τραπέζι και του φώναζε «Αχ βρε Ζαμπέτα. Ξέρεις από πού έρχομαι για να δω το κάδρο σου;»

Ο Ζαμπέτας, με τον που τον αντίκριζε του φώναζε «Που 'σαι Θανάση»; Κάποια στιγμή ο Θανάσης εξαφανίστηκε. Ο Ζαμπέτας αναρωτήθηκε μιλώντας στην παρέα του που βρίσκεται και τι έπαθε. Ανάμεσα σε αυτούς που το άκουσαν ήταν και ο στιχουργός ο Μπάμπης Βασιλειάδης, γνωστός ως Τσάντας γιατί κρατούσε μια τσάντα γεμάτη στίχους.

Λουκάς Νταράλας (1927-1977)

Ο  Στελάκης, ο Νταράλας, ο Σελασίδης και πίσω ο ακορντεονίστας Μητσάρας (1950)

Αναδημοσίευση από okosmosodikosmou.blogspot.gr

Ο κορυφαίος λαϊκός τραγουδιστής και εξαιρετικός μπουζουξής Λουκάς Νταράλας (1927-1977) έζησε πάντα  ως αυθεντικός ρεμπέτης, περιπλανώμενος και ελεύθερος.

 Ήταν γιός του δεξιοτέχνη του βιολιού Χρήστου Νταράλα (1880-1942) απο την Καρδίτσα, (τον οποίον συναντάμε στον δίσκο 78 στροφών της Columbia, με κωδικό D.G. 6062, που ηχογραφήθηκε το 1935. Εκεί ο Νίκος Καρακώστας (κλαρίνο) και ο Xρήστος Νταράλας (βιολί) , παίζουν τα οργανικά: „Σβαρνιάρα“ και „Πέρα στον πέρα μαχαλά"). 

Παιδιά του ο Γιώργος (Νταλάρας), η Ελένη, ο Χρήστος (πέθανε το 2010) και η Σόνια.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 40 έως και τα τέλη της δεκαετίας του 50 έπαιξε μουσική δίπλα σε μεγάλα ονόματα της ρεμπέτικης αλλά και λαϊκής μουσικής όπως ο Μάρκος, ο Τσαουσάκης, ο Στελλάκης, και το δίδυμο Καζαντζίδη - Μαρινέλλας. 

Ηρώδειο 3 Οκτωβρίου 2014: Μια μουσική παράσταση – αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα, 6 χρόνια μετά το θάνατό του.

Ανάρτηση από mariostokas.gr
Μια μουσική παράσταση – αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα, 6 χρόνια μετά το θάνατό του.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Τραγουδούν

ΓΛΥΚΕΡΙΑ
Γιάννης ΚΟΤΣΙΡΑΣ
Μίλτος ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ
Δώρος Δημοσθένους
Δήμητρα Σταθοπούλου

Τιμητική Συμμετοχή
Γιώργος ΝΤΑΛΑΡΑΣ

Αφήγηση: Στέλιος ΜΑΪΝΑΣ

Δημήτρης Γκόγκος (Μπαγιαντέρας) Ο υμνητής του Έρωτα και της Εθνικής Αντίστασης

ΦΩΤΟ: www.sansimera.gr

Μια πολλή καλή ανάρτηση για τον Μπαγιαντέρα από τον κύριο Πάπιστα στο  rebetiko.gr/news/papistas/mpagianteras
Ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας είναι γεννημένος στον εργατικό Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο, το 1903, από πολυμελέστατη οικογένεια αλλά ευκατάστατη (ήταν 22 αδέλφια και αυτός το τελευταίο της παιδί). Είχανε κτήματα στο Καραπολίτι  του Πόρου. Ο πατέρας του, ο Γιάννης Γκόγκος, ήταν μόνιμος υπαξιωματικός του Λιμενικού Σώματος.
Πιτσιρικάς είχε έφεση στα γράμματα. Τελείωσε το τότε τεταρτάξιο Γυμνάσιο και σπούδασε ηλεκτρολόγος σε μια τεχνική σχολή του Πειραιά, αλλά –όπως λένε οι πληροφορίες– ποτέ δεν εξάσκησε αυτό το επάγγελμα (λόγω του ατίθασου χαρακτήρα που είχε, τις παράνομες δουλειές του ποδαριού έκανε με λαθραία και την ενασχόλησή του με τη γυμναστική και την πάλη). Κατά δήλωση όμως δική του (βλέπε παρακάτω), δούλευε ως «Ηλεκτριστής» (ηλεκτρολόγος) –σ.σ.: έστω και περιστασιακά– στο εργοστάσιο λιπασμάτων της Δραπετσώνας. Ο πατέρας του, βέβαια, είχε αντιρρήσεις για τις επιλογές του γιου του, γιατί τον προόριζε  για το Λιμενικό Σώμα και δεν ήθελε να τον δει μπουζουξή.
Με τη μουσική ασχολήθηκε από πολύ μικρός. Στην αρχή έπαιζε μαντολίνο και κιθάρα μέχρι το 1920 και μετά βιολί και τέλος, από το 1924, άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1925 διασκεύασε την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα», του Εριχ Κάλμαν, για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι και μαντολίνο. Από τότε γίνεται γνωστός με το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας». Συνεπώς, την ίδια εποχή, άρχισε να ασχολείται με τους μπουζουκομπαγλαμάδες, τη σύνθεση και το ρεμπέτικο τραγούδι.
Από το 1930 αρχίζει και τριγυρνά στα γνωστά στέκια του Πειραιά, παίζοντας μπουζούκι και μπαγλαμά, συντροφιά με τον νεώτερό του Στέλιο Κερομύτη και συμμετέχοντας ενεργά πλέον στη μεγάλη παρέα του ρεμπέτικου τραγουδιού, που έμελλε να εξελιχθεί στα επόμενα χρόνια στην «Πειραιώτικη Κομπανία».

Οι φυλακές της "Παλιάς Στρατώνας" ή του "Παλαιού Στρατώνα", στο Μοναστηράκι

Αναδημοσίευση από rebetcafe.blogspot.gr Σε αρκετά προφίλ στο facebook υπάρχουν φωτογραφίες και αναφορές για την παλιά Αθήνα και μέσα σ' αυτές και για τις φυλακές της ΠΑΛΙΑΣ ΣΤΡΑΤΩΝΑΣ που γίνεται αναφορά σε πολλά ρεμπέτικα, διηγήσεις και αναφορές από τους "ρεμπετολόγους" και ερευνητές, ως ο κατ' εξοχήν χώρος που δημιουργήθηκε το ρεμπέτικο στις δεκαετίες 1900-10 και 1910-20.
Η δημιουργία αυτή έχει να κάνει με τη συμβίωση στις φυλακές των κουτσαβάκηδων, των ληστών της υπαίθρου και άλλων παράνομων τύπων, όπου με τα αυτοσχέδια μπουζουκάκια και μπαγλαμαδάκια πλέκοντας παραδοσιακούς στίχους, πάνω σε μικρασιάτικους επί το πλείστον χαβάδες που άκουγαν από τα μικρασιάτικα συγκροτήματα των καφε-αμάν και με χρησιμοποίηση της κουτσαβάκικης και ύστερα της μάγκικης αργκό, έφτιαξαν το νέο αυτό είδος!!
Ειδικά στο προφίλ Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ υπάρχουν πολλά και διαφωτιστικά στοιχεία όπως το παρακάτω:

ΑΡΧΑΙΑ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ, ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Πηγή ανάρτησης Ρεμπέτικες Διαδρομές
Πολλοί από τους κορυφαίους των λυρικών, ιδιαίτερα ο Αρχίλοχος και ο Ιππώναξ, επινόησαν και οπωσδήποτε υιοθέτησαν από την λαϊκή παράδοση μέτρα «ανόμοια», «ασυνάρτητα», και «κουτσά», που ασφαλώς μας φέρνουν σε ορισμένους χορούς του Αιγαίου, πανελλήνιους σήμερα, έτσι και οι ρεμπέτες προτίμησαν τους επιζώντες πολύπλοκους αυτούς ρυθμούς που εκφράζουν και αναδεικνύουν την ατομικότητα και μάλιστα – στην περίπτωση των πέντε ειδών του ζεϊμπέκικου – τη μοναδικότητα του κάθε ορχηστή, ακόμη και του κάθε ακροατή.

Όπως είναι εύλογο σ’ οιονδήποτε ασκήθηκε ποτέ στην εκ του σύνεγγυς σώμα με σώμα αναμέτρηση – από τον έρωτα ως την ξιφασκία – οι αιφνιδιαστικοί εκείνοι ρυθμοί πρέπει να προέκυψαν στην αρχαιότητα από την οπλομαχία. Οι Έλληνες συνέδεαν τον πόλεμο με την όρχηση και ο Αθήναιος μαρτυρεί ότι οι καλύτεροι στη μάχη είναι οι καλύτεροι στους χορούς. Να όμως που και σήμερα ο Ζεϊμπέκικος παρελήφθη – αν αληθεύει – από τους οπλομάχους ζεϊμπέκηδες.

Ρεμπετιέν ..Είναι νέοι και ρεμπέτες (Βίντεο)

Αναδημοσίευση από: www.pathfinder.gr

Μεσημέρι Κυριακής στα νοτιοανατολικά της Πελοποννήσου, και τρεις νέοι μουσικοί μεταφέρουν τις παρέες που έχουν μαζευτεί στο μαγαζί σε αλλοτινές εποχές, με τους σκοπούς τους, με μοναδικές ερμηνείες ρεμπέτικων τραγουδιών και αυτοσχέδια τερτίπια. 

Οι “Ρεμπετιέν” μας αποκαλύπτονται.

Ο Γιάννης, ο Κωστής και ο Θοδωρής είναι τρεις νέοι που αγαπούν τα ρεμπέτικα και το δείχνουν από την κίνηση, το πάθος και την εκφραστικότητα που έχουν όταν παίζουν και τραγουδούν μπροστά στο κοινό τους. Βρεθήκαμε τυχαία σε ένα από τα παραθαλάσσια ταβερνάκια της Λακωνίας που εμφανίζονται αυτό το καλοκαίρι και από το πρώτο άκουσμα τους ξεχωρίσαμε. Σε ένα οικείο κλίμα, το βιολί, η κιθάρα και το μπουζούκι ενώθηκαν για να αποδείξουν πως σαν το ρεμπέτικο τραγούδι δεν έχει.
Στην Αθήνα, η ορχήστρα τους αποτελείται από άλλα δύο μέλη, πλην του Θοδωρή, και ονομάζεται “Rebetien”. Πρόκειται για τέσσερις μουσικούς που ερμηνεύουν με την ψυχή τους τραγούδια και σκοπούς από το ρεπερτόριο του ρεμπέτικου και της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, αλλά και νέες δικές τους συνθέσεις. Χαρακτηριστικό στοιχείο του ήχου του συγκροτήματος αποτελεί το νοσταλγικό χρώμα της εποχής του γραμμοφώνου, σε διακριτικό συνδυασμό ενίοτε, με αλλογενείς μουσικές γεύσεις από ένα κράμα παραδόσεων της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση από τα πρώτα κιόλας, τραγούδια είναι ο φυσικός, ακουστικός ήχος των οργάνων, ο συνδυασμός των οποίων παραπέμπει με έναν τρόπο σε σμυρνέικη ορχήστρα του μεσοπολέμου, καθώς επίσης στον πειραματισμό και στη σύνθεση ενός δικού τους ηχητικού και ενορχηστρωτικού ύφους. Οι τεχνοτροπίες και το φάσμα του ρεπερτορίου τους αποκτούν μεγάλες διαστάσεις όταν παίρνουν τα τρία "μαγικά" μουσικά όργανα στα χέρια τους.

Η ταπείνωση του Μάρκου Βαμβακάρη. Η περίοδος που αναγκάστηκε να βγει στη «ζητιανιά»...

 

Πηγή ανάρτησης   www.mixanitouxronou.gr
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ο Μάρκος Βαμβακάρης βρισκόταν στο ψηλότερο σκαλί του ρεμπέτικου. 
Η συνεργασία του με τον Παπαϊωάννου στην ταβέρνα του Καλαματιανού, γνώριζε μεγάλη επιτυχία. Οι δίσκοι του γίνονταν ανάρπαστοι. Λίγα χρόνια μετά όμως, το 1954, ο Μάρκος αρρώστησε. 

Η παραμορφωτική αρθρίτιδα, που χτύπησε τον δάσκαλο του ρεμπέτικου, ήταν μοιραία. Λόγω της ασθένειας, δεν μπορούσε να παίξει με δεξιοτεχνία μπουζούκι και σιγά- σιγά, όσοι μιλούσαν γι’ αυτόν με θαυμασμό, άρχισαν να τον ξεχνούν. 

Οι εταιρίες του γύρισαν την πλάτη, καθώς το ρεμπέτικο είχε αρχίσει να δίνει τη θέση του στο λαϊκό τραγούδι....

Στα μέρη που χτυπούσε η καρδιά του Πειραιά και του ρεμπέτικου

 

Αναδημοσίευση από: peiraiotika.gr
Στα συνοικιακά καφενεία, τα καταγώγια και τους τεκέδες του Πειραιά χτυπούσε τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα η καρδιά του ρεμπέτικου.
Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:
Τότες ο Πειραιάς ήταν πολύ άγριος…. Παράγκες, τεκέδες, εμπόριο ναρκωτικών στο φόρτε, μπουρδέλα, αγαπητικοί, κακοποιοί, λαθρέμποροι, μάγκες, νταήδες, μπερμπάντηδες, πρεζάκηδες, χασικλήδες, μαχαιροβγάλτες, σκυλόμαγκες, ντερβισόπαιδα, αποφάγια μάγκες…. Όσο για ντεκέδες από την Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Γύφτικα, στο Χατζηκυρειάκειο, στην Τρούμπα και όσο πιο πέρα πήγαινες, Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο. …, σε κάθε καταγώγιο και σε κάθε καφενείο έπρεπε να είναι κρεμασμένα 3-4 μπουζούκια και μπαγλαμάδες για το σκυλολόι (πελάτες) που εσύχναζαν μέσα, όχι όμως στα κεντρικά, μόνον στα συνοικιακά.
Διότι για να είχες τότε καφενείο, έπρεπε να ήσουν μούτρο, δηλαδή να ήσουν του κουρμπετιού και να είχες εγκληματίσει απαραιτήτως. Σε αυτά τα καφενεία, δε σταματούσε μέρα-νύχτα το μπουζούκι από τους κοπρόμαγκες και τους γνήσιους μάγκες.

Πέθανε ο Αντώνης Βαρδής - Θρήνος στο ελληνικό τραγούδι

Έφυγε από τη ζωή ο Αντώνης Βαρδής, ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο. Τους δύο τελευταίους μήνες ο μουσικοσυνθέτης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ της Αθήνας, όπου σύμφωνα με ανακοίνωση του Ιδρύματος, απεβίωσε τα ξημερώματα.

 
Ο Αντώνης Βαρδής γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1948, στο Μοσχάτο στην οδό Κανάρι. Σε ηλικία έξι ετών γνώρισε τον Τσιτσάνη, τον Παπαιωάνου, τον Ζαμπέτα και την Ρένα Ντάλια στο " Φαληρικό" όπου και τραγούδησε για πρώτη φορά.

Για βιοποριστικούς λόγους το 1954 δούλεψε δίπλα στον συνθέτη και δεξιοτέχνη στο μπουζούκι Μανώλη Χιώτη, στη "Γωνιά της Αθήνας" στην Πλάκα. Εργάστηκε σε ψιλικατζίδικο, χρωματοπωλείο, βενζινάδικο, σε οικοδομή σαν βοηθός υδραυλικού και ως ναυτικός.

Τα ρεμπέτικα της βιοπάλης

Αναδημοσίευση από peiraiotika.gr
Μια από τις κύριες διαφορές του ρεμπέτικου από το σύγχρονο «λαϊκό» τραγούδι είναι και η πηγή της έμπνευσης του δημιουργού. 
Το ρεμπέτικο αντλεί τη θεματολογία του σε μεγάλο βαθμό από την καθημερινότητα, «φωτογραφίζοντας» το κοινωνικό περιβάλλον των δημιουργών του. Η ηθογραφική αυτή διάστασή του το καθιστά θαυμάσια πηγή σκιαγράφησης της κοινωνικής πραγματικότητας στη χώρα μας την περίοδο που αυτό ακμάζει, δηλαδή κατά το δεύτερο τέταρτο του εικοστού αιώνα.

Ο ρεμπέτης δημιουργός περιγράφει πρώτα απ’ όλα αυτό που ζει κάθε μέρα στους χώρους που κινείται.
Ήρωες λοιπόν των τραγουδιών γίνονται οι άνθρωποι που τον τριγυρίζουν και ένας πρώτος άξονας περιγραφής είναι η επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Ο χασάπης, ο μανάβης, ο λούστρος, ο τσαγκάρης, ο αμαξάς, ο κουρέας, ο ψαράς, ο ταβερνιάρης, ο καστανάς και οι λοιποί μεροκαματιάρηδες αποκτούν τη θέση τους στο πάνθεον της λαϊκής τέχνης και αποκτούν τραγούδια αφιερωμένα στα επαγγέλματά τους και πολλές φορές επωνύμως και στους ίδιους. Ένα τέτοιο τραγούδι γράφει ο Γρηγόρης Ασίκης το 1932, όπου περιγράφει με ύφος σκωπτικό και κεφάτο μερικά από τα επαγγέλματα του κυριαρχούν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ
(Σύνθεση-Ερμηνεία: Γρ. Ασίκης)

Τραυματίας με εγκαύματα ο Μανώλης Λιδάκης

 Πηγή www.thetoc.gr
Το αυτοκίνητο του τραγουδιστή πήρε φωτιά και ο Μανώλης Λιδάκης τραυματίστηκε όταν προσπάθησε να βγάλει από το φλεγόμενο αυτοκίνητο τον αγαπημένο του σκύλο.
Ο Μανώλης Λιδάκης κατευθυνόταν με το αυτοκίνητό του προς την Κυπαρισσία, όταν στο ύψος της Τσακώνας διαπίστωσε ότι από τη μηχανή του ΙΧ άρχισαν να βγαίνουν καπνοί.
Άμεσα ο τραγουδιστής προσπάθησε να ακινητοποιήσει το όχημά του αλλά τα φρένα δεν έπιαναν και έτσι για να το ακινητοποιήσει το έριξε στις μπάρες.
Βγαίνοντας από το ΙΧ διαπίστωσε ότι ο σκύλος του – ένα μπόξερ- φοβισμένο, είχε μείνει στο πίσω κάθισμα. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Μανώλης Λιδάκης μπήκε και πάλι προκειμένου να σώσει το αγαπημένο του τετράποδο.
Έπαθε εγκαύματα στο δεξί του χέρι, στο πόδι και στο πρόσωπο, αλλά ήταν το λιγότερο που τον ένοιαζε, καθώς ήταν χαρούμενος που κατάφερε να σώσει το σκύλο του.
«Είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και επιστήμονες, η ανθρωπιά που βρήκα στο Κέντρο Υγείας Μεγαλόπολης είναι κάτι σπάνιο και συγκινητικό», είπε ο Μανώλης Λιδάκης για τους γιατρούς οι οποίοι τον φρόντισαν.
Το αυτοκίνητο του Μανώλη Λιδάκη καταστράφηκε ολοσχερώς, ενώ στο σημείο του ατυχήματος χρειάστηκε να διακοπεί η κυκλοφορία για περίπου μισή ώρα
ΠΗΓΗ: eleftheriaonline.gr

Η ζωή σαν παραμύθι της Σωτηρίας Μπέλλου - Σαν σήμερα έφυγε η μεγάλη ρεμπέτισσα

"Συννεφιασμένη Κυριακή", "σαν απόκληρος γυρίζω", "δε λες κουβέντα"...τραγούδια σφραγίδα όπως και η φωνή της μεγάλης ρεμπέτισσας. Η Σωτηρία Μπέλλου έζησε μια ζωή σαν παραμύθι, γεμάτη δόξα αλλά και κακουχίες. To ημερολόγιο έγραφε 27 Αυγούστου 1997 όταν έφυγε...

  Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που "ο μάγκας με φουστάνια" πέρασε στην αιωνιότητα. Η φωνή της ωστόσο δε σίγησε και δεν πρόκειται να σιγήσει ποτέ. Τα τραγούδια της που ύμνησαν τον έρωτα, τον πόνο, τη μοναξιά, την απόρριψη, την περιθωριοποίηση... μας συντροφεύουν είτε στα γλέντια μας, είτε στις άλλες, τις πολύ προσωπικές, μοναχικές μας στιγμές.

Rebetika Greek Music Documentary..Τα μπλούζ της Ελλάδας..

 

Ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τo Ρεμπέτικο και την ιστορία  του. Αν αγαπάτε τα Ρεμπέτικα, τότε θα λατρέψετε αυτό το ντοκιμαντέρ από το BBC. 

 

Παρουσιάζει ο Anthony Quinn 

 

Πηγή βίντεο  Worldwide Greeks and Greek Boston

Σπάνιο τραγούδι..Σταμπούλ Ουσάκ Μανέ - Ρόζα Εσκενάζυ

 

Αμάν αμάν γιαιντες. Όποιος μ,ακούει που τραγουδώ Αμάν αμάν λέει χαρά πως έχω μαιντες αμάν αμάν αμάν. Μα 'γω 'χω στην καρδούλα μου ωχ αμάν αμάν πόνους καημούς και τρέφω αμάν αμάν. 

 

Video by  kotsos32

Τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες... [video]

Φωτογραφία από anemourion.blogspot.com

ΠΗΓΗ: sansimera.gr
Σωτηρία Μπέλλου
Κορυφαία τραγουδίστρια του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1921 στο χωριό Χάλια της Χαλκίδας. Ήταν μέλος εύπορης οικογένειας και η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια της. Είχε το όνομα του αγαπημένου της παππού, Σωτήρη Παπασωτηρίου, που ήταν παπάς στο Σχηματάρι. Στο πλευρό του, «ζυμώθηκε» από μικρή με τους εκκλησιαστικούς ήχους και τη βυζαντινή μουσική.

Τραγουδίστρια αποφάσισε να γίνει όταν είδε στον κινηματογράφο την ταινία «Η Προσφυγοπούλα» με τη Σοφία Βέμπο. Οι γονείς της, όμως, είχαν αντιρρήσεις κι έτσι σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να κατεβεί μόνη στην Αθήνα.
Εκεί παντρεύτηκε τον Βαγγέλη Τριμούρα, ελεγκτή στα λεωφορεία, με τον οποίο είχε γνωριστεί όσο ήταν ακόμη στη Χαλκίδα. Ο γάμος τους κράτησε μόνο έξι μήνες και η Σωτηρία βρέθηκε στις φυλακές «Αβέρωφ», όταν στον τελευταίο τους καβγά του έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο. Στο Εφετείο η ποινή της μειώθηκε από 3,5 χρόνια σε 6 μήνες και αφέθηκε ελεύθερη.

Ξέρετε τους Gadjo Dilo; Η ελληνική gypsy jazz σε απογείωση

Ακούστε πρώτα αυτό το τραγούδι

Πηγή ανάρτησης: www.lifo.gr

Οι Gadjo Dilo είναι ένα συγκρότημα, που ακούγοντάς το ανοίγει η καρδιά σου.

Ακούς τις πενιές του Τσιτσάνη και του Χιώτη που γνωρίζεις καλά μαζί με τη gypsy swing κιθάρα του Django Reinhardt.

Μέσα στο πολύχρωμο σύμπαν της μουσικής τα τραγούδια και οι ήχοι συνδέονται, φωτίζονται από μια νέα μελωδία.

Ένα καινούργιο παιχνίδι γεννιέται. Έχει ήχο και εικόνα.

Τους συναντήσαμε και μας εξήγησαν ακριβώς από που προέρχεται όλο αυτό το κέφι 

Θα συστηθείτε;

Μπάτσοι και ρεμπέτικο τραγούδι

Το βρήκαμε εδώ ksipnistere.blogspot.gr
Μέχρι τώρα από τα ρεμπέτικα άσματα (χαρακτηριστικό αυτό εδώ) είχαμε σχηματίσει μια άποψη για την αντίληψη που είχαν οι παλιοί ρεμπέτες για τις κρατικές δυνάμεις καταστολής της εποχής τους.
Αξιοσημείωτος όμως είναι  και ο
τρόπος με τον οποίον στέκεται απέναντι στο ρεμπέτικο τραγούδι, και στους ρεμπέτες φυσικά, η μπασκηναρία της δεκαετίας του ’50. Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του συντρόφου Γ. Αλεξάτου «Το τραγούδι των ηττημένων. Κοινωνικές αντιθέσεις και λαϊκό τραγούδι στην μεταπολεμική Ελλάδα»,  βρίσκουμε το κύριο άρθρο που έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό  «Αστυνομική  Επιθεώρηση» το 1954.

Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το παραθέτουμε:

«Κατά την περίοδον των τελευταίων τούτων ετών, ο Ελληνικός Λαός έπειτα από τας τόσας δοκιμασίας και συμφοράς αι οποίαι τον έπληξαν, ήρχισε, δυστυχώς, να αποβάλη πολλάς των κληρονομικών του αρετών, των αρετών εκείνων, που χάρις εις αυτάς διετηρησε άσπιλον την εθνικήν του υπόστασιν, την θρησκείαν και τη\ γλώσσαν του επί τόσας χιλιετηρίδας.

Εννοούμεν την εκ μέρους μεγάλου αριθμού νέων μας, προτίμησιν προς την μουσικήν, την άλλως ρεμπέτικην καλουμένην, η οποία αποδίδεται από τα ξενικής προελεύσεως “μπουζούκια”, ως και την προτίμησιν των επίσης προς τους αυτής προελεύσεως και ποιότητος χορούς.

Κώστας Σκαρβέλης ή Παστουρμάς



Πηγή videosmusicview.blogspot.gr
Κωνσταντινούπολη 1880 - Αθήνα 8.4.1942)

Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική. Μετά την ενηλικίωσή του, για να αποφύγει την κατάταξή του στον τουρκικό στρατό, φυγαδεύτηκε και εγκαταστάθηκε με άλλους συγγενείς του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Τουλάχιστον για μια εικοσαετία δεν υπάρχουν στοιχεία για το πού ήταν και με τι ασχολήθηκε. Βέβαιο είναι ότι δεν επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη, ούτε σε άλλο μέρος της Τουρκίας. Στην Αθήνα πρέπει να εγκαταστάθηκε μεταξύ 1915 και 1920, επομένως δεν ανήκει στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η κύρια εργασία του στην Αθήνα πριν από το 1922 ήταν ειδικός τεχνίτης στην κατασκευή υποδημάτων πολυτελείας.

Με την εγκατάσταση των Μικρασιατών στην Ελλάδα, ο Κώστας Σκαρβέλης ξαναβρήκε γνωστά πρόσωπα από τον χώρο των μουσικών και άρχισε αμέσως την επαγγελματική του καριέρα ως μουσικός. Από το 1923 ανέβηκε στο πάλκο ως κιθαρίστας και έπαιξε σε όλα τα γνωστά στέκια που δημιουργήθηκαν από τους Μικρασιάτες μουσικούς στην Αθήνα του Μεσοπολέμου: στον «Πουρούζη» στη Λ. Αλεξάνδρας, στου «Πικίνου» στο Θησείο, στο «Αραράτ» στην Λ. Αλεξάνδρας, στο «Απταιό» στο Φάληρο κ.α. Μαζί του ήταν, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Τζοβένος, ο Μήτσος Αραπάκης, ο Κώστας Καρίπης, ο Αντώνης Νταλγκάς, ο Γιώργος Λαζαρίδης (ή Σπανός), ο Κώστας Ρούκουνας, ο Στελλάκης Περπινιάδης κ.ά.

Βίκυ Μοσχολιού – Η μοναδική φωνή της «έσβησε» πριν από εννέα χρόνια

Η Βίκυ Μοσχολιού ήταν ένας μύθος της ελληνικής μουσικής σκηνής. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, με μια ανεπανάληπτη φωνή – διαμάντι, από εκείνες που δύσκολα μπορούν να αντικατασταθούν. 

Και τη Βίκυ δεν μπόρεσε να την αντικαταστήσει καμία. Τη βραχνάδα της φωνή της, δεν την συναντήσαμε σε καμία. Επίσης, δεν συναντήσαμε πουθενά την αυθεντική μαγκιά της! Είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την έκαναν star.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Ρεμπέτικο και έρως - Τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια (Βίντεο)

Ανάρτηση από videosmusicview.blogspot.gr

Έρωτας και έρως, ο Έντονη συναισθηματική έλξη στην οποία συνυπάρχει και πόθος για σαρκική επαφή. Το συναίσθημα το οποίο δημιουργείται σε κάποιον, όταν το σεξουαλικό του ενδιαφέρον επικεντρωθεί σε ορισμένο πρόσωπο, και εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους: Mεγάλος / παράφορος / σφοδρός / τρελός / φλογερός / κεραυνοβόλος ~. Επιπόλαιος ~. Aμοιβαίος ~. Γάμος από έρωτα. Φυσικός ~ ή σαρκικός ~,η σεξουαλική πράξη• συνουσία. Πλατωνικός ~ ή αγνός ~, από τον οποίο λείπει το σεξουαλικό στοιχείο. Ύμνος / τραγούδι στον έρωτα. Aφροδίτη, η θεά του έρωτα. || Έρωτας, ονομασία του σχετικού θεού της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας: Ο φτερωτός Έρωτας. Παραστάσεις / λατρεία του Έρωτα. Ο Aπρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε. Tον χτύπησαν τα βέλη του Έρωτα, ερωτεύτηκε.

Ο ΕΡΩΤΑΣ γεννήθηκε στην Ελλάδα και μόνο στα ελληνικά λεξικά συναντάται η λέξη έρως. Οι υπόλοιποι λαοί μπορούν να… προσεγγίζουν τον φτερωτό θεό μόνο με την έννοια της αγάπης (love, amor, amore…) . Όμως άλλο η αγάπη και άλλο ο έρως. Ο θεός Έρωτας ήταν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μία από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη «Θεογονία» του Ησιόδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών. «Εν αρχή ην το Χάος» κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δεν γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.
«Έρως ανίκατε μάχαν…». Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στον θεό Έρωτα από τους αρχαίους τραγικούς. Ο Ευριπίδης διαχωρίζει τον έρωτα σε θετική και αρνητική δύναμη, καθώς μπορεί να οδηγήσει τόσο στην Αρετή όσο και στην Αθλιότητα

Οι πρώτοι δίσκοι ρεμπέτικου των Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ

Ένα ικανό κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού ήταν Έλληνες μετανάστες στα διάφορα σημεία του ορίζοντα, κυρίως όμως στην Βαλκανική χερσόνησο και , Αμερική.

Για τη βάση του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού ενδιαφέρει εδώ περισσότερο πληθυσμός των Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, που ανήκει στην τρίτη πληθυσμιακή κατηγορία που αναφέραμε.

Η μετανάστευση, λοιπόν, στην Αμερική αρχίζει ουσιαστικά μετά το 1890 και φτάνει στο απόγειο της στις αρχές 20ού αιώνα.

Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που μας δίνουν οι ελληνικές κρατικές υπηρεσίες στατιστικής, από το 1824 ως το 1889 , φαίνονται εγγεγραμμένοι 2.187 μετανάστες από την Ελλάδα για την Αμερική. Το 1900 το νούμερο έφτανε τις 3.711, το έφτασαν 36.580 μετανάστες Έλληνες στην Αμερική.

Το Ελληνικό Κράτος εκείνη την εποχή είχε 2.631.952κατοίκους. Επίσημα έγγραφα αποδεικνύουν ότι από το 1890 μέχρι το 1922 υπήρχαν στην Αμερική 400.000 μετανάστες Έλληνες.

Εκπομπή ''στήν υγειά μας'' αφιερωμα στο ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ

 

video by aLeKoS2012

Οι Locomondo σε Λαικορεμπέτικα..

photo: www.mixgrill.gr

Οι Locomondo είναι σήμερα ένα από τα πιο γνωστά και αγαπητά συγκροτήματα στην Ελλάδα.
Το όνομα μεταφρασμένο θα πει "τρελός κόσμος" (loco = τρελός στα ισπανικά, mondo = κόσμος στα ιταλικά). Η μουσική τους είναι μία μίξη από Reggae, Ska και Latin ρυθμούς που συνδυάζονται κυρίως με ελληνικό στίχο και συχνά με στοιχεία από την ελληνική παραδοσιακή μουσική.

Ιδρύθηκαν από τον Μάρκο Κούμαρη και το Γιάννη Βαρνάβα το 2003 στην Αθήνα. Αργότερα προσχώρησαν οι: Σπύρος Μπεσδέκης (μπάσο), Σταμάτης Γούλας (πλήκτρα), Θανάσης Ταμπάκης (ηχοληψία), Στρατής Σούντρης (drums), Μιχάλης Μουρντζής (κρουστά). Από το 2003 ως το 2005 drummer του συγκροτήματος ήταν ο Στέφανος Ψαραδάκης. Σήμερα αποτελούνται από αυτόν τον πυρήνα 7 μελών με επικεφαλής τον κύριο συνθέτη και στιχουργό Μάρκο Κούμαρη και πλαισιώνονται κατά καιρούς από διάφορους guest μουσικούς.
H συνέχεια εδώ στην σελίδα του  συγκροτήματος www.locomondo.gr

«Αντιλαλούνε τα βουνά» σε γλώσσα ηλεκτρονική ..

Το παρελθόν συνάντησε το παρόν κοιτώντας στα ίσια το μέλλον, την Παρασκευή και το Σάββατο στη Μικρή Επίδαυρο, χάρη στον Vassiliko και το «Sunday cloudy Sunday».

Θρυλικά λαϊκά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη μπολιασμένα από την ποπ μουσική κουλτούρα παρουσιάστηκαν τις δύο βραδιές, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού.
Μελωδίες του Τσιτσάνη επηρεασμένες από την Ανατολή όπως η «Γκιουλμπαχάρ» αλλά και τραγούδια όπως η «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Αργοσβήνεις μόνη», «Αντιλαλούνε τα βουνά», «Το γράμμα», «Κάνε λιγάκι υπομονή» μεταφράστηκαν σε μία γλώσσα ηλεκτρονική, με φαντασία, έμπνευση και σεβασμό. Το κλίμα το οποίο δημιούργησε ο Βασιλικός μάς αποκάλυψε σχεδόν μια μεταφυσική ταύτιση των δύο δημιουργών, στον λιτό τρόπο εκφοράς και έκφρασης της μελωδίας και του στίχου αλλά και με την ταυτόχρονη ύπαρξη διαφορετικών συναισθημάτων. Ανατρεπτικές ενορχηστρώσεις, παράδοξοι ήχοι, καθηλωτικές ερμηνείες, όλα χτισμένα πάνω σε συνθέσεις του Τσιτσάνη που γαλούχησαν γενιές μουσικών.

«Η μουσική του Τσιτσάνη δεν είπε ποτέ ψέματα»

H «Συννεφιασμένη Κυριακή» θα γίνει «Sunday Cloudy Sunday» και ο ήχος του Βασίλη Τσιτσάνη θα τοποθετηθεί στο σήμερα. Ολα αυτά θα συμβούν αύριο και μεθαύριο στο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου στη σκηνή του οποίου θα βρεθεί ο Vassilikos μαζί με τις δύο προσκεκλημένες του ερμηνεύτριες, τη Δήμητρα Γαλάνη και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.

 Ο τραγουδοποιός, ο οποίος αναδεικνύεται ως ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της γενιάς του, θα παρουσιάσει μια μουσική παράσταση η οποία θα είναι βασισμένη στο υλικό του τελευταίου του άλμπουμ που αποτελεί μια επαναπροσέγγιση στο μουσικό έργο του Τσιτσάνη με στόχο την προβολή του αλλά και την επανατοποθέτησή του στη σύγχρονη εποχή.
Ο Vassilikos, εξάλλου, έχει αποδείξει στο παρελθόν πως είναι πολύ καλός σε τέτοιου είδους σύγχρονες «αναγνώσεις».

Βαρύ ρεμπέτικο - Βαμβακαρης Μαρκος (Φραγκος)

  Video by spiros sal

«Η ελληνική μουσική είναι οικουμενική» λένε οι Ιμάμ Μπαϊλντί στον Καναδά

Το ελληνικό συγκρότημα που πραγματικά έπανέφερε την μουσική της δεκαετίας του '30 και '40, (Βέμπτω, Αττικ κτλ.) έδωσε δύο συναυλίες στο φεστιβάλ τζάζ του Μόντρεαλ ξεσηκώνοντας χιλιάδες Καναδούς και Έλληνες στην κεντρική σκηνή της Μπέλ.

Ήχοι της Ανατολής, των Βαλκανίων, ήχοι πειραγμένοι με ηλεκτρικές νότες, έκαναν τους Ιμάμ Μπαϊλντί να ξεχωρίσουν απ' όλα τα έθνικ συγκροτήματα του φημισμένου διεθνούς φεστιβάλ της τζάζ, αφήνοντας τη σφραγίδα της πρώτης ελληνικής παρουσίας στο Μόντρεαλ της μουσικής.

Στο περιθώριο των συναυλιών τους, συναντηθήκαμε με τον Λύσανδρο Φαληρέα, συνιδρυτή του συγκροτήματος και τον Γιάννη Δίσκο, σαξοφωνίστα που καθηλώνει το κοινό με τον ελληνικό ήχο του κλαρίνου.

Οι δύο νεαροί εκφραστές μιας νέας άποψης για την ελληνική και τη βαλκάνια μουσική μίλησαν για το συγκρότημα Ιμάμ Μπαϊλντί και την προσπάθειά τους να παντρέψουν το παλιό με το καινούριο.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ: Είχαν... συγγένεια Μάνος και Τσιτσάνης.

Δύο κορυφαίοι συνθέτες του ελληνικού τραγουδιού, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Μάνος Χατζιδάκις, θα «συναντηθούν» αύριο βράδυ, στη σκηνή του Ηρωδείου.

Τα υπέροχα, διαχρονικά τραγούδια τους θα «βαδίσουν» για μια βραδιά πλάι πλάι με βασικό συνδετικό κρίκο τη φωνή του Μανώλη Μητσιά ο οποίος θα είναι ο ερμηνευτής της μουσικής αυτής παράστασης με τίτλο «Εσπερινοί διάλογοι. Από τον Τσιτσάνη στον Χατζιδάκι».
Και μπορεί, εκ πρώτης ακροάσεως, οι δύο αυτοί δημιουργοί να μοιάζουν αταίριαστοι και τα τραγούδια τους διαφορετικού μουσικού ύφους, η αλήθεια είναι όμως πως υπάρχουν ανάμεσά τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά όπως η αρμονία, το ήθος, η ποιότητα, η αυθεντικότητα. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι έτρεφαν μεγάλο θαυμασμό ο ένας για τον άλλο.
«Ο Χατζιδάκις θεωρούσε τον Τσιτσάνη μετεμψύχωση του Μότσαρτ» μας λέει χαρακτηριστικά ο Μανώλης Μητσιάς και συμπληρώνει: «Τόσο ο Χατζιδάκις όσο και ο Θεοδωράκης εμπνεύστηκαν από τη μουσική του Τσιτσάνη, άρα είναι αυτονόητο πως υπάρχει μουσική συγγένεια ανάμεσά τους».