Μέτα από πρόσκληση των διοργανωτών του Φεστιβάλ Ρεμπέτικου Σκοπέλου «ΜΕΡΕΣ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ», ομάδα μαθητών της σχολής μας, πρόκειται να ταξιδέψουν από τη Σύρο στη Σκόπελο, το διάστημα 13 έως 16 Ιουλίου 2021 συμμετέχοντας μουσικά ! Ο στόχος «κοινός» και τον υποστηρίζουμε !!!
Φέτος το Φεστιβάλ θα είναι αφιερωμένο στον «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου, Μάρκο Βαμβακάρη.
To κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια μοναδική συναυλία του Δημήτρη Μυστακίδη στο πλαίσιο του Summer in the City – SKG Music Festival.
Ο Δημήτρης Μυστακίδης αναφέρει:
Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου. Τα «16 ρεμπέτικα με κιθάρα» αποτέλεσαν για εμένα, την αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού. Ενός ταξιδιού που μόνο χαρές και γνώση μου έχει δώσει.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης διηγείται την θλιβερή ιστορία του Ανέστου Δεληά, μέλους στην θρυλική κομπανία: "Η Τετράς του Πειραιά".
"Ο Δεληάς ήταν ένα παιδάκι και καθόταν εκεί στο Καστράκι, εκεί που καθόταν οι πρόσφυγες. Εκεί στο Καστράκι υπήρχαν και οι τεκέδες. Επηγαίναμε κι αυτός λοιπόν ετραβιότανε με τους τεκέδες κι έπαιζε κατ' αρχήν κιθάρα. Εγώ τον έβαλα μπρος να μάθει μπουζούκι όπως κι έμαθε".
Ο Μάρκος μνημονεύει και τον πατέρα του Δεληά ως μουσικό από την Μικρά Ασία με το παρατσούκλι "Μαύρη Γάτα": "Δεν θα μπορέσω να θυμηθώ τι όργανο έπαιζε, πώντας μουσικός, βιολί έπαιζε σαντούρι; Δεν θυμάμαι".
Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Ιουνίου 1928 και μεγάλωσε στον Άγιο Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής έχασε το ένα του χέρι, καθώς περιεργαζόταν μία χειροβομβίδα που βρήκε στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Γράμματα δεν έμαθε, αλλά η καλή φωνή του τον οδήγησε κατευθείαν στο λαϊκό τραγούδι. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγός του Ζωή και μαζί δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015. Ήμασταν στο εξοχικό μας, στο Λέντα, στη Νότια Κρήτη, μαζί με φίλους και κάναμε διακοπές. Παράλληλα προετοιμαζόμασταν για μια παράσταση που θα δίναμε λίγες μέρες αργότερα, στο Ηράκλειο. Ο Παντελής είχε ήδη από το 2009 έρωτα με τα ποιήματα και τις επιστολές του Ρεμπώ, κουβαλούσε παντού μαζί του τα βιβλία του κι τα διάβαζε με μανία, ενώ ο Μιχάλης, ειδικά εκείνο το καλοκαίρι, “είχε φάει κόλλημα” κι έπαιζε με πάθος στην κιθάρα τα ρεμπέτικα “λόγια ανταλλάξαμε βαριά” και “μας χώρισαν οι θάλασσες”. Γενικά κι οι δυό μας είχαμε μεγάλο θαυμασμό για το ρεμπέτικο τραγούδι, μας συγκινούσε ιδιαίτερα πολύ.
 |
| γράφει ο Κώστας Μπελιάς |
«Για να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο του Μάρκου έπρεπε να ‘χεις ανάψει τα καντήλια του Πειραιά, να ‘χεις μετρήσει τα βράχια της Πειραϊκής» έλεγε για τον Μάρκο Βαμβακάρη ο γιος του Στέλιος στον συγγραφέα Μάνο Τσιλιμίδη, στο βιβλίο «Άγιος Μάγκας» (Εκδόσεις Κάκτος, 2005).
Προφανώς δεν ήταν απλή περίπτωση ο Μάρκος Βαμβακάρης. Ήταν ένα «Άγιος Μάγκας» με τα παρατσούκλια του, τους νταλκάδες του και την αγαπημένη του ομάδα.
Τα «Μουσικά Καρέ» είναι κάτι παραπάνω από ένα μουσικό κόμικ. Μέσα στις σελίδες τους οι Οasis συναντούν το ρεμπέτικο τραγούδι, οι Jets τα Υπόγεια Ρεύματα και άλλους πολλούς. Εννέα δημιουργοί εικονογραφούν το αγαπημένο τους τραγούδι κι εμείς τους ρωτάμε πότε το άκουσαν για πρώτη φορά και τι σημαίνει γι’ αυτούς.
Το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνηθεί από τον Νικόλαο Κούτση, ενώ τις εννέα ιστορίες έχουν σχεδιάσει οι Θανάσης Καραμπαλίος, Αρινέλα Κοτσίκο, Περικλής Κουλιφέτης, Νικόλας Κούρτης, Σταύρος Κιουτσιούκης, Αγγελική Σαλαμαλική, Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης, Νικόλας Στεφαδούρος και Κώστας Φραγκιαδάκης. Το editorial έχει γράψει ο Θοδωρής Μανίκας. Τέλος, ο γνωστός τραγουδοποιός Νίκος Πορτοκάλογλου παραχώρησε συνέντευξη στον Λεωκράτη Ανεμοδουρά και τον Γαβριήλ Τομπαλίδη.
Are you gonna be my girl (Jets)
«Το ρεμπέτικο είναι το λαϊκό αστικό τραγούδι. Δηλαδή είναι το τραγούδι των λαϊκών μαζών των πόλεων, γι’ αυτό η Σμύρνη είναι η μήτρα του ρεμπέτικου. Γιατί εκεί πρωτομαζεύτηκαν οι πιο πολλοί, εκεί υπήρχε το εμπόριο, τα εργοστάσια» σημείωσε ο μουσικός και τραγουδιστής Μπάμπης Τσέρτος, προσθέτοντας ότι το ρεμπέτικο «δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά πράγματα μαζί. Και όπως λέει ο Παναγιώτης Κουνάδης δεν είναι είδος μουσικό, είναι γένος μουσικό και περιέχει πολλά είδη».
Μια από τις πιο μυθικές του στιγμές όμως, την οφείλει στον Μάνο Χατζιδάκι και στη διάλεξη που έδωσε ο 24χρονος τότε Μάνος στο Θέατρο Τέχνης για να απενοχοποιήσει το ρεμπέτικο στα μάτια της αστικής Αθήνας και να το εντάξει στο μεγάλο ποτάμι της λαϊκής παράδοσης.
Γράφει ο: Γιώργος Σολάρης
Ποιος επισκέπτης και κάτοικος της Σύρου δεν έχει επισκεφτεί την «Κατώγα του ΛΙΛΗ», στην Ανω Σύρο; Την πιο ιστορική ταβέρνα του νησιού, το θρυλικό κατώγι που στις αρχές του ’50 και λίγο αργότερα -το 1953- είχε την τύχη να φιλοξενήσει και τον ίδιο τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Η κατώγα με τα όλα της. Ένας μουσειακός χώρος, που πλέον θα σε ταξιδεύσει στις τότε εποχές, καθώς θα βρίσκεται στην διάθεση σας! Η θρυλική κατώγα, θα είναι ανοιχτά απο το πρωί…
Ο Λιλής, ή Λεονάρδος Ρούσσος, έφτιαξε το Κατώγι και πλέον ο εγγονός του, επίσης Λεονάρδος Ρούσσος, άξιος συνεχιστής του, θα σας ταξιδέψει… τόσο με την ιστορία όσο και τους μεζέδες του!
«Το ρεμπέτικο αρχίζει και φθίνει με τη μορφή που το γνωρίζουμε μέχρι τότε. Ο Μάρκος είναι σε παρακμή, γίνεται ζητιάνος την εποχή του ’50. Ο πατριάρχης του ρεμπέτικου, δεν υπάρχει εκείνη την περίοδο» σημείωσε ο Μπάμπης Τσέρτος, ενώ ο Παναγιώτης Κουνάδης τόνισε πως «με τη λογοκρισία του Μεταξά το ’37 μπήκαν στο περιθώριο όλοι οι παλιοί συνθέτες, ο δε πόλεμος έφερε εκτός ζωής τα μεγαλύτερα ονόματα».
Από τις προβλήτες των λιμανιών, από τις φυλακές, τις υπόγειες ταβέρνες και τους κακοδιωγμένους τεκέδες, το αστικό λαϊκό τραγούδι, σήμερα γνωστό μονολεξεί ως ρεμπέτικο, έφτασε να εγγραφεί στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO (2003) τιμώντας τον Ελληνισμό και εμπλουτίζοντας τα πολιτισμικά της εφόδια.
Είναι το πέμπτο κατά σειρά στοιχείο που εγγράφει η Ελλάδα στονπαραπάνω κατάλογο (μετά την μεσογειακή δίαιτα – από κοινού με Ιταλία, Ισπανία, Μαρόκο, Πορτογαλία, Κύπρο, Κροατία-, την παραδοσιακή μαστιχοκαλλιέργεια στη Χίο, την τηνιακή μαρμαροτεχνία, και το εθιμικό δρώμενο των Μωμοέριων).
Σε ζωντανή αναμετάδοση από τον Φάρο του ΚΠΙΣΝ, ο συνθέτης και ντράμερ Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης συνομίλησε με τους καλεσμένους του για τη ζωή και τις μουσικές τους αναζητήσεις και επιχείρησε να σκιαγραφήσει το πορτρέτο τους, συνδέοντας την ελληνική παράδοση και τα ρεμπέτικα με την τζαζ και την κλασική μουσική, σε ένα πρωτότυπο, ανοικτό στον αυτοσχεδιασμό και την πειραματική διάθεση αποτέλεσμα.
 |
| Η αυθεντική φωνή που έβαλε τον θεμέλιο λίθο στη λαϊκή μας κληρονομιά! |
Οι Uncensored είναι ένα αθηναϊκό συγκρότημα που σχηματίστηκε πριν από δέκα χρόνια και αποτελείται από τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και μπουζουξή Νίκο Τσώλη, τον κιθαρίστα, πιανίστα και κιμπορντίστα Παντελή Πιλάβιο, τον μπασίστα Σταύρο Καλταμπάνο και τον ντράμερ Γιάννη Πάτση.
Το πρώτο τους άλμπουμ «Μέσα μου ζει» κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και σε βινύλιο κι αυτό που το διακρίνει είναι σίγουρα η πολύ φυσική ενσωμάτωση -και όχι απλή πρόσμειξη- στο rock τους πάρα πολλών στοιχείων από τη λαϊκή αλλά και τη δημοτική μουσική παράδοσή μας. Ο δημιουργός των τραγουδιών τους και άτυπη ηγετική φυσιογνωμία τους Νίκος Τσώλης μας εξήγησε το πώς αλλά και το γιατί συμβαίνει αυτό.
Οι βάρκες και τα πλοία έφταναν το ένα μετά το άλλο, εκεί, στην άκρη του λιμανιού, πρώτοι απ’ όλους οι Υδραίοι, οι Μανιάτες και οι Κρητικοί. Ήρθαν απ’ τον Πόρο, μα και Θεσσαλοί και Ηπειρώτες και μαζί με τους Μικρασιάτες από την Σμύρνη, αλλά και απ’ την Πόλη, έφτιαξαν μια “ράτσα” ξεχωριστή, γεμάτη πάθος, μάγκες μιας άλλης κοπής, με το ένα πόδι στη θάλασσα και με το άλλο στη στεριά.
Σκληροί απ’ το αλάτι, “άγριοι” απ’ τους ανέμους, ντόμπροι και παντελονάτοι. Οι Πειραιώτες από τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, μέχρι το “Τουρκολίμανο” και τον Προφήτη Ηλία γράφουν ιστορία με τον ήχο του μπαγλαμά και του μπουζουκιού, με το Ρεμπέτικο, με τσαμπουκάδες και κυνηγητό, με αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις και με μία ομάδα που ήρθε να “κουμπώσει” στο “είναι” τους, τον Ολυμπιακό.
Πώς είναι να ακούς στο πιάνο αγαπημένα τραγούδια των Μητσάκη, Τζουανάκου, Τσιτσάνη, Σκαρβέλη, Μοντανάρη, Βαμβακάρη, δοκιμάζοντας τα όριά τους; Και ανάμεσά τους το αγαπημένο «Εγώ θέλω πριγκιπέσσα», που έχει καταχωριστεί στον Τούντα, να όμως που η μελωδία του συναντάται στην ιστορική δισκογραφία ήδη από το 1910.
Και μάλιστα ηχογραφημένη στη Λιθουανία, 26 χρόνια πριν ακουστεί στην Ελλάδα. Ο Τούντας, βέβαια, τη χρησιμοποίησε με άλλους στίχους και νωρίτερα, το 1932, με την Κάκια Μένδρη στο «Γεροντάκι».
