Συγκίνηση στην Ομογένεια για τον θάνατο του Λινάρδου Βαμβακάρη.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο Λινάρδος (Λίλος) Βαμβακάρης, ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού που διασκέδασε τους ομογενείς τη δεκαετία του ’60 και του ‘70 δεν είναι πια ανάμεσά μας.

Τον πρόδωσε η καρδιά του στις 11 Σεπτεμβρίου και άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 59 ετών.

Ο πρόωρος θάνατός του έχει βυθίσει στο πένθος την σύζυγό του Ειρήνη, τα παιδιά του Αρετή και Αργύρη, την μητέρα Κυπαρισσία (Σούλα) Βαμβακάρη, τα αδέλφια του Νικολέτα και Αθανάσιο Κουτσοθανάση, Μαρία-Ελπίδα και Δημήτριο Καντάρη, τα ανίψια Αργυρώ και Νικόλαο Μάσσιο, Κυπαρισσία-Σούλα και Ριχάρδο Γουίλντ, Φραντσέσκα και Κώστα Κουρμούση, Ιωάννη και Ειρήνη Καντάρη, Κατερίνα και Δημήτριο Μπεγνή.

Ο θυελλώδης και «παράνομος» έρωτας του Τσιτσάνη με τη Νίνου

Τα επεισόδια και το φινάλε μια σχέσης που ενέπνευσε τον μεγάλο ρεμπέτη να γράψει το «τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα»

Οι μεγάλοι έρωτες και τα ανεξέλεγκτα πάθη, δεν αναγνωρίζουν τις ανθρώπινες νόρμες. Δεν μπαίνουν σε καλούπια. Είναι από τις φορές που η καρδιά εξεγείρεται, πυρπολεί σκέψεις και συναισθήματα και αγνοεί λογική και μυαλό.

 Τέτοιοι έρωτες είναι συνήθως οι «παράνομοι» έρωτες, αυτοί που έχουν ημερομηνία λήξης, που είναι αδιέξοδοι, οι ιστορίες των οποίων, στην ολότητά τους, είναι ανείπωτες. Ο μεγάλος ρεμπέτης Βασίλης Τσιτσάνης και η σπουδαία Μαρίκα Νίνου, έζησαν έναν τέτοιο έρωτα. Έναν από αυτούς που έχουν ημερομηνία λήξης.

«ΜΑΚΑΜΙΚΗ …ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ …ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ!».

Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος

Όσο κι’ αν ορισμένοι ερευνητές – ιστοριοδίφες ισχυρίζονται το  αντίθετο, αποδειγμένα  δεν  συναντάται εξ υπαρχής ελληνικότητα στην προέλευση  του σύνθετου αυτού μουσικού-μακάμικου, βυζαντινού  ύφους – ρεμπέτικου .  

Αποτελεί  αυθαίρετη και ενδεχόμενα αίολη  ιστορική  «υπέρβαση»  από  τον  Ι.  Παπαρηγόπουλο, το γεγονός   ότι   εξέδωσε  την 1η  Ιστορία  του Ελληνικού Έθνους, «βγάζοντας»  όλη τη Βυζαντινή περίοδο «ελληνική».  Αμφισβητείται ως τα σήμερα  η προσπάθειά του να  αποκαταστήσει δήθεν τη  χρονική  επικοινωνία  με τους αρχαίους και έτσι να «θεμελιώνεται  ότι  ελληνικό έθνος  υπάρχει από την αρχαιότητα».

Τότε δεν υπήρχαν έθνη. Και η όποια μουσική παιδεία (πόλεων-κρατών) ήταν νηπιακή και άναρχη.

ΚΟΣΜΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ H «ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ» ΜΟΥΣΙΚΗ» ΜΑΚΑΜΙΑ και ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ! - του Μπάμπη Μώκου

 Το «οινικόν , περίοπτον ες Ρωμανίαν  ορίζεται»=Το κρασί θεωρείται σπουδαίο στο Βυζάντιο . Απέραντες εκτάσεις με αμπελώνες , κύρια καλλιεργούμενους από μοναχούς παράγουν εκλεκτά κρασιά. Την αμπελουργία (Βλ.Κεφάλαιο «Οινοφιλοσοφία»-«Οινοδιαδρομή» κ.λ.π.),…θεράπευαν πρωταρχικά  οι μοναχοί θεωρούντες το κρασί ως «έτερον της Αγίας Κοινωνίας λατρευτόν στοιχείον κατά πρόσμειξιν…».

Και οι απλοί όμως λαικοί κατείχαν μεγάλες εκτάσεις αμπελιών. Άλλωστε το Βυζάντιο έκανε και εξαγωγή κρασιών.
(«Μεγίστην τοις άλλοις οινικήν καπηλείαν*  διέθετεν».).
Οι Βυζαντινοί, όπως θα λέγαμε σήμερα, ήταν «κρασοκανάτες». Σε κάθε ανεπίσημο η επίσημο γεύμα η δείπνο το κρασί ήταν απαραίτητο. Στις παρέες , στα μιμαρεία * στα καπηλειά*, στις πλατείες κατανάλωναν ποσότητες «οίνου εν θέρμη» (έπιναν πάντα το κρασί ζεστό) και ποτέ νερωμένο.