Η πολυσχιδής προσωπικότητα του Χριστιανόπουλου έχοντας επεκταθεί σε
διάφορους τομείς όπως στην ποίηση, την πεζογραφία, τις εκδόσεις, την
έρευνα, άφησε το στίγμα της και στον χώρο της μουσικής [1].
Βέβαια, εκείνος δεν ασχολήθηκε με ένα οποιοδήποτε μουσικό είδος, αλλά
όντας αντισυμβατικός, επέλεξε το ‘παρεξηγημένο’ ρεμπέτικο που για αρκετό
καιρό βρισκόταν στο περιθώριο. Η περιθωριακή του θέση έχει να κάνει με
τη συσχέτισή του με τα παραγκωνισμένα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και
την, ενίοτε, παραβατική τους συμπεριφορά, όπως και με το γεγονός ότι
αυτό ξεκίνησε από τις φυλακές και από μέρη που γινόταν ελεύθερη
κατανάλωση χασίς [2].Για τον Χριστιανόπουλο, όμως, το περιθώριο, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας, είναι κάτι που νιώθει την υποχρέωση να υπερασπίσει και να προβάλει και όχι να αποστραφεί. Η αναμόχλευση από την αφάνεια και προβολή λογοτεχνών που βρίσκονταν στο περιθώριο (π.χ. Κόκκινος, Παπατσώνης), όπως και αδικημένων μειονοτικών ομάδων (π.χ. Εβραίοι), αλλά και η συμβολή του στην πολιτισμική ανάδειξη της παραγκωνισμένης περιφέρειας μαρτυρούν κάποιες από τις ενέργειες του προς την κατεύθυνση αυτή. Μένοντας, λοιπόν, πιστός σ’ αυτή του την αρχή να υπερασπίζεται ό,τι οι άλλοι θεωρούν περιθώριο, προσπαθεί ν’ αποκαταστήσει και το μουσικό αυτό είδος. Είναι, όμως, μόνο αυτή του η αρχή που τον έκανε ν’ ασχοληθεί με το ρεμπέτικο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου