Το ρεμπέτικο στο στόχαστρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Μπορεί σήμερα το ρεμπέτικο τραγούδι να έχει κατακτήσει τη θέση που του αξίζει στην ελληνική κοινωνία, αποτελώντας, μαζί με το δημοτικό, τους σταθερούς πυλώνες στήριξης της μουσικής μας παράδοσης, όμως στα μέσα του προηγούμενου αιώνα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.

Τότε, υποστηρικτές του είναι αποκλειστικά οι λαϊκές τάξεις που το τραγουδούν, οι δημιουργοί του και οι δισκογραφικές εταιρίες που βγάζουν χρήματα, ενώ απέναντι βρίσκεται όλο το πολιτικό φάσμα. Από την Ακρα Δεξιά και τα δικτατορικά καθεστώτα της περιόδου μέχρι το Κέντρο και την Αριστερά, με τις αντιδράσεις στον χώρο της οποίας θα ασχοληθούμε σήμερα. Μετά την αμηχανία απέναντι στην εμφάνιση, την εξάπλωση και τη μετέπειτα κυριαρχία του ρεμπέτικου στα λαϊκά στρώματα, στα οποία θεωρεί ότι έχει κυρίαρχο ρόλο, η Αριστερά περνά στην αντεπίθεση.

Χρησιμοποιώντας ως «Δούρειο Ιππο» τα χασικλίδικα τραγούδια, που αποτελούν ένα μικρό κομμάτι του ρεμπέτικου χώρου, ως απαίτηση μάλιστα των εταιριών και όχι των δημιουργών, ταυτίζουν το νέο μουσικό είδος με πορνεία και χαρτοπαιχτικές λέσχες, ενώ χαρακτηρίζουν τους υποστηρικτές του ως λούμπεν.

     Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ: www.eleftherostypos.gr ...