Βόλτα στην πόλη…αφιερωμένη στο “ρεμπέτικο.

Η αγαπημένη, πρωτότυπη διαδρομή βασισμένη στην έρευνα αλλά και την πλούσια αφήγηση του Τάσου Παπαδόπουλου υλοποιείται και πάλι την Κυριακή 31 Ιανουαρίου.
Αυτή η Κυριακή είναι αφιερωμένη στο “ρεμπέτικο.
Οι δερβίσηδες, οι πρόσφυγες, η μπάρα, οι μαχαλόμαγκες, η «χλίψη» στο καπέλο, το Γεντί Κουλέ και πάνω από όλα η μουσική. Οι μέρες που πέρασε στην Θεσσαλονίκη ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μιχάλης Κατσαρός και οι απίστευτες εμπειρίες του στον κόσμο, τα στέκια στην πόλη και οι περιπέτειες των ανθρώπων όπως αποτυπώθηκαν σε στίχους, είναι το θερμό υλικό αυτής της ξεχωριστής ξενάγησης.
Ο Τάσος Παπαδόπουλος με την πυκνή του αφήγηση συνδέει σημεία, στενά στην Άνω Πόλη, πλατείες, φυλακές ακόμη και έναν τάφο στην Ευαγγελίστρια με το ρεμπέτικο. Μαζί του ανακαλύπτουμε τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια που γράφτηκαν για την Θεσσαλονίκη, τραγούδια που γράφτηκαν στη Θεσσαλονίκη, για τις συνθήκες, τους έρωτες, τις συνήθειες που σχετίζονται μαζί τους.

Οι δαιμόνιοι String Demons μας παρασύρουν σε μία "Συμφωνική γιορτή"

 

Oι “String Demons'' έχουν ξεκινήσει από την Αθήνα την περιπέτεια τους στον κόσμο στέκοντας πανάξια δίπλα στα κορυφαία ξένα σχήματα του είδους τους. 

 
Το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου έρχονται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης για να μας παρασύρουν σε μία 'Συμφωνική γιορτή' με βάση τα έγχορδα σε όλα τα μέρη της Μουσικής.

Από το παραδοσιακό στο κλασσικό, από το heavy metal στο λαϊκό, από τους εκκλησιαστικούς ύμνους στο ρεμπέτικο, στο rock... και όπου φτάνει η μουσική με θετική ενέργεια, τρέλα, ρυθμό και έγχορδα. Το “δαιμόνιο'' πρόγραμμα τους θα το συμπληρώσουν με κομμάτια από τον καινούργιο δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει σύντομα από μεγάλη εταιρία ταυτόχρονα Ελλάδα και εξωτερικό .
Ήδη κυκλοφορεί ένα mini album από την FM Records με τίτλο το όνομα τους προάγγελος του επερχόμενου.
Oι ''String Demons'' αν και έχουν ξεκινήσει σαν group μόλις το 2014 έχουν ήδη τα πρώτα τους sold out

Ερμηνεία-κέντημα...

Από Σάββας Πατσαλίδης
Κάποτε, και εννοώ στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, ήταν πάγια τακτική να μπαίνει φαρδύ πλατύ το ερώτημα: «τι θέλει να πει ο δημιουργός;». 
Και μέσα από το πρίσμα αυτής της λογικής οποιαδήποτε πηγή ενίσχυε τις πιθανές απαντήσεις ήταν καλοδεχούμενη. Εξ ου και η ιδιαίτερη αγάπη των μελετητών για τις συνεντεύξεις που έδιναν στα διάφορα έντυπα οι καλλιτέχνες, για τις επίσημες βιογραφίες τους και εννοείται και τις αυτοβιογραφίες.
Παγίδες
Δεν αντιλέγω ότι εκεί μπορείς να αλιεύσεις χρήσιμο υλικό, αλλά και το αντίθετο: εκεί μπορεί και να παγιδευτείς, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα  «προσωπικά τεκμήρια», δεν είναι και τόσο αξιόπιστα, υπό την έννοια ότι συχνά αποτελούν ωραιοποιημένες ή παραποιημένες ή παραφουσκωμένες εκδοχές του πραγματικού, που σκοπό έχουν να διαμορφώσουν μια επιθυμητή εικόνα της προσωπικότητας ή των προθέσεων των καλλιτεχνών σε ό,τι αφορά κάποιο έργο τους ή την προσωπική τους ζωή κ.ο.κ..
Εκ του αποτελέσματος

TOP 10: Ρεμπέτικα τραγούδια της κλασικής περιόδου (1933-37)

Γράφει: Χρίστος Τάνιος
10. Η φωνή του αργιλέ
Συνθέτης-στιχουργός: Ευάγγελος Παπάζογλου
Ερμηνευτής: Στελλάκης Περπινιάδης
Χρονολογία: 1934
Παλιό ζεϊμπέκικο
«Πέντε χρόνια δικασμένος μέσα στον Γεντί-κουλέ…» Η αυθεντική εκτέλεση ξεκινά με ένα διάλογο του συνθέτη με τον ερμηνευτή, στον οποίο ο δεύτερος αιτιολογεί την συνεχή χρήση του αργιλέ, την οποία ο πρώτος παρατηρεί, λέγοντας ότι «έχει ντέρτια και βάσανα». Δεν αποκλείεται βέβαια η αφήγηση αυτή να αναφέρεται σε φανταστικά γεγονότα ή σε γεγονότα που έζησαν άλλοι. Στην συνέχεια, με το τραγούδι του, αναφέρεται στην φυλάκιση κάποιου ατόμου, η οποία τον οδήγησε στην κατάχρηση. Με τον προαναφερθέντα διάλογο, το τραγούδι αυτό συνιστά μια τομή για το ρεμπέτικο και γενικότερα το ελληνικό τραγούδι, καθότι εισάγει το «θεατρικό τραγούδι».


9. Όσοι έχουνε πολλά λεφτά

Σταύρακας ο Πειραιώτης του Μώρου (Από την ιστορία του Καραγκιόζη)

Του Στέφανου Μίλεση

Το θέατρο Σκιών που έγινε γνωστό απλά ως "Καραγκιόζης", ανεξάρτητα από την προέλευσή του, αναπτύχθηκε και εμπλουτίστηκε στην Ελλάδα, αποκτώντας με το πέρασμα του χρόνου, νέα στοιχεία και νέες μορφές μέσα από τις φιγούρες του.

Η επιτυχία ήταν δεδομένη καθώς κάθε νέα φιγούρα που παρουσιαζόταν ήταν ταυτισμένη με έναν διαφορετικό τύπο ανθρώπου, ανάλογα με την προέλευση καταγωγής που αυτή απεικόνιζε, μετατρέποντας μια απλή παράσταση του δρόμου, σε μια καταγραφή της ελληνικής ηθογραφίας!

Αν πιάσουμε ως παράδειγμα την ίδια την φιγούρα του Καραγκιόζη, θα δούμε ότι ταυτιζόταν με την μορφή του τότε μέσου Έλληνα, που ήταν τραγουδιστής, καλόκαρδος, αγαθός, πατριώτης και μόνιμα πεινασμένος!

Ο Μπαρμπαγιώργος ο τύπος του βουνίσιου Ρουμελιώτη, δυνατού αλλά επίσης αγαθού και ευκολόπιστου ανθρώπου που πάνω από όλα βάζει το συμφέρον της πατρίδας και όχι το δικό του.

Ο Χατζηαβάτης που εκφράζει τον γνωστό τύπο του δειλού που είναι συγχρόνως πονηρός και κόλακας.

Ο Χρυσόστομος Καραντωνίου μιλάει για το «Ρεμπετόριο» και το Νίκο Μαμαγκάκη

Απο: musicpaper.gr
Την τετάρτη 27 Γενάρη στις 21:00, γίνεται κάτι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον στη Στέγη.«Μετασχηματισμοί» στη μουσική…
Έπειτα από πρόσκληση του Ελληνικού σχεδίου για τον κύκλο συναυλιών Μετασχηματισμοί θα έχω τη χαρά την τιμή να ερμηνεύσω στο πρώτο μέρος, το ΡΕΜΠΕΤΟΡΙΟ για σόλο κιθάρα του αξέχαστου Νίκου Μαμαγκάκη…

Τι είναι το ΡΕΜΠΕΤΟΡΙΟ;

Το Ρεμπετόριο βρίσκονταν σχεδόν πάντα στις συζητήσεις που έκανα με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Ήταν μια ιδέα που στριφογύριζε στο μυαλό του τα τελευταία 40 χρόνια της ζωής του. Μια ατέλειωτη σειρά «Ρεμπετόριων» η οποία θα ξεκινούσε από το Ρεμπετόριο για σόλο κιθάρα και ένας Θεός ξέρει που θα κατέληγε.

Εκ Πειραιώς και η έκφραση "γνωστοί άγνωστοι"

Άνεργοι συγκεντρωμένοι σε καφενείο το 1933

Του Στέφανου Μίλεση

Είναι γνωστός σε όλους ο χαρακτηρισμός "γνωστοί άγνωστοι", όταν στις μέρες μας αναφερόμαστε σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, στους κοινώς λεγόμενους "αναρχικούς".
Η έκφραση αυτή φαίνεται όμως ότι υπήρχε πολύ παλαιότερα από ότι πιστεύουμε, χαρακτηρίζοντας έτσι, όχι τους αναρχικούς, αλλά μια άλλη ομάδα ανθρώπων με ιδιαίτερη αλλά γνωστή δράση ο καθένας στον τομέα του, αυτούς που η ασφάλεια αποκαλούσε "σεσημασμένους".
Πώς όμως έφτασαν οι "σεσημασμένοι" τότε να αποκαλούνται "γνωστοί άγνωστοι";
Ποιός είναι εκείνος που χρησιμοποίησε και καθιέρωσε για πρώτη φορά αυτό τον χαρακτηρισμό για τους "σεσημασμένους";
Τι σχέση τέλος, μπορεί να έχει ο Πειραιάς με τους "γνωστούς αγνώστους" της εποχής εκείνης;
Φαίνεται πως πίσω από όλα αυτά, πάλι ένας "Πειραιώτης" υπάρχει, κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Παύλο Νιρβάνα!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ..Ο άρχοντας του μπουζουκιού (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Γιώργος Ζαμπέτας γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1925 στο Μεταξουργείο. Έλκει την καταγωγή του από την Κύθνο. 

Δημιούργησε ως συνθέτης περισσότερα από 250 τραγούδια και συνεργάστηκε με κορυφαίους τραγουδιστές όπως Τόλης Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Δημήτρης Μητροπάνος, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας, Δούκισσα, Πόλυ Πάνου, Στέλιος Καζαντζίδης, Μανώλης Καναρίδης, Πρόδρομος Τσαουσάκης.

Από πολύ μικρός  έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική και για το μπουζούκι ειδικότερα.

Το 1932, σε ηλικία μόλις 7 ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο.

Το 1938 γνωρίζει τον Βασίλη Τσιτσάνη που παίζει καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του.

Στα 1942 λόγω και των οικονομικών συνθηκών λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1950 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια και τα ερμηνεύουν ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Πόλυ Πάνου κ.α.

Το Πρωτότυπον Λεξικόν των Κακοποιών (1936)

Στην οδό Λεωχάρους το 1936

Του Στέφανου Μίλεση

Το 1936 ένας υπαστυνόμος που υπηρετούσε στην Ασφάλεια Πειραιώς, ο Κωνσταντίνος Παναγιωτάκος, σκέφτηκε να φτιάξει ένα "Λεξικό των κακοποιών" όπως ο ίδιος το ονόμασε, το οποίο περιλάμβανε το λεξιλόγιο που μεταχειριζόντουσαν οι κακοποιοί  της εποχής του. 

Το λεξικό του Παναγιωτάκου έχει την δική του αξία, καθώς καταγράφει μια εποχή. Εκτός του ότι έγινε μικρό εγχειρίδιο για χρήση των ανδρών που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια Πειραιώς, παρεδόθηκε τη ίδια χρονιά και στον δημοσιογράφο Γ. Μπουκουβάλα, ο οποίος με τη σειρά του το δημοσιεύσε ταυτόχρονα σε διαφορετικές εφημερίδες στις οποίες έγραφε. 

Ο Βαγγέλης Κορακάκης γράφει για το λαϊκό τραγούδι: «Τώρα το αγαπώ περισσότερο»

 
Σ΄αυτό το λιμάνι να κάνεις κουράγιο / Φουρτούνα το πιάνει σφυρίζει ο καιρός / Σ’ αυτό το λιμάνι σ’ αυτό το μουράγιο / Μικρό το ξωκλήσι μικρός ο σταυρός.

Λιμάνι του κόσμου η Ελλάδα από τότε που αντίκρισε το φως της δημιουργίας του κόσμου. Δύσκολη η μοίρα των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και τις περισσότερες φορές άδικη.
Μια θεϊκή δύναμη τους έδινε κουράγιο να συνεχίσουν τον αγώνα για επιβίωση, ζητώντας την αποκατάσταση των ονείρων τους, μέχρι που έφτασε η σπορά στις μέρες μας και στα χρόνια που θα έρθουν.
Αυτοί σιγοψιθύρισαν στις ερημιές το πόνο και τη προσμονή που έγινε τραγούδι, χορός, γλέντι και ανάσταση της ελπίδας για τη ζωή. Κάπως έτσι ταξιδεύει το καράβι με φουρτούνες με γαλήνη και με αγωνία για τη δικαίωση. Ένα δίπολο ο τόπος μας ανατολής και δύσης κρατώντας γερά το σχοινί για να μη γείρει ούτε από τη μία ούτε από την άλλη μεριά. («Η Ελλάδα ζει από τα μικρά θαύματα») έτσι λέει ο ποιητής.

Η ''Κουρελού'' στο Λονδίνο.

by Lida Aslanidou
Έλληνες μουσικοί από τελείως διαφορετικά background συναντήθηκαν στο Λονδίνο και συνδέθηκαν με έναν περίεργο τρόπο 

“Η Κουρελού είναι αυτό που λέει το όνομα της: κομμάτια από μουσικές που έχουμε παραμερίσει, ήχοι που έχουμε ξεχάσει, αλλά τους αναμορφώνουμε και τους φέρνουμε στη σκηνή.” 

Έλληνες μουσικοί από τελείως διαφορετικά background συναντήθηκαν στο Λονδίνο και συνδέθηκαν με έναν περίεργο τρόπο. Αυτή η κουρελού είναι φτιαγμένη από την Ήπειρο, τον Πόντο, τα Βαλκάνια, τη ρεμπέτικη κουλτούρα, τα παραδοσιακά πανηγύρια αλλά και τους σύγχρονους ήχους του Λονδίνου που ‘υφαίνονται’ με τον πιο αρμονικό τρόπο σε ένα περιβάλλον που δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει σε αυτή τη ξενόφερτη ποικιλομορφία.

Τα κύρια μέλη του σχήματος είναι οι:  Παύλος Μελάς (φωνή  - κιθάρα), Νίκος Κύριος (φωνή-βιολί), Χρήστος Γεωργάκης (φωνή-πιάνο), Κώστας Κοπανάρης (φωνή-κρουστά), Σπύρος Μπολοβίνης (φωνή-μπουζούκι) και ο Θοδωρής Ζιάρκας (φωνή-κόντρα μπάσο). 
Μπορεί να τους έχετε συναντήσει σε άλλες δουλειές τους στο Λονδίνο. Μπορεί όμως να έχω την τιμή να σας συστήνω εδώ για πρώτη φορά σε αυτούς τους πολύ ταλαντούχους μουσικούς που ζουν και δρουν μακριά από την Ελλάδα.

Ναπολέων Σαριπανίδης..(vid)

Ο Ναπολέων Σαριπανίδης είναι ένας καλλιτέχνης με ξεχωριστή παρουσία. 

Από μικρός ανέπτυξε το ιδιαίτερο ταλέντο του στη μουσική και έκτοτε, τραγουδάει, παίζει μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά.

Συμμετέχει στο μουσικό συγκρότημα «Άποροι Άρχοντες» σε συνεργασία με τον ηθοποιό Νίκο Καλογερόπουλο. Έχει εμφανιστεί σε πολλές συναυλίες μαζί με επώνυμους τραγουδιστές.

Συμμετέχει σε θεατρικές μουσικές παραστάσεις με την θεατρική «Ομάδα Χρώμα».

Μαρίκα Νίνου (Μαρίκα ή Ευαγγελία Νικολαΐδου).

Πηγή:rebetiko.sealabs.net

Από που μας ήρθε η Ευαγγελία Αταμιάν

Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο καράβι Ευαγγελίστρια που έφερνε τη μητέρα της, τις δυο αδερφές της και τον οκτάχρονο αδερφό της Μπαρκέβ απο τη Σμύρνη στον Πειραιά.

Οι γονείς της Οβανές (Γιάννης) και Γκιούλα (Τριανταφυλλιά) Αταμιάν ήταν Αρμένιοι της Σμύρνης που γλυτώσανε ως εκ θαύματος στη μεγάλη σφαγή ! Το όνομα της, το έδωσε ο καπετάνιος βαπτίζοντάς την πάνω στο πλοίο, γιατί νόμισαν ότι θα πέθαινε και έτσι ονομάστηκε Ευαγγελία. Μείναν στη Κοκκινιά στην οδό Μεγάρων 50.
 Ο πατέρας της ήταν χύτης, έψαξε για δουλειά και η οικογένεια της πέρασε πολύ δύσκολα χρόνια. Ο αδερφός της άρχισε να δουλεύει σε διάφορες δουλειές και αργότερα άνοιξε μαγαζί με κεμπάπ στον Άγιο Νικόλαο Κοκκινιάς. Στα επτά της χρόνια γράφτηκε στο Αρμένικο σχολείο και ο δάσκαλος της πρότεινε να μάθει μαντολίνο, οπότε μπήκε στην ορχήστρα του σχολείου. Παράλληλα είδαν τα φωνητικά της προσόντα και την πήραν για να ψάλλει στην Αρμένικη εκκλησία του Αγ.Ιάκωβου. Στα 10 της πήγαινε στα κεντράκια της Κοκκινιάς και κοίταζε απ' έξω το πρόγραμμα που μετέφερε αυτούσιο στην τάξη την άλλη μέρα!

Ο 1ος της γάμος

Η ιστορία του θρυλικού ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας

της Χριστίνας Κατσαντώνη

Μέσα στο φλιτζάνι η Κούλα Αγαγιώτου διαβάζει στην κινηματογραφική Ευδοκία (που ακριβώς πριν από 44 χρόνια έπαιρνε το βραβείο των Cineclubs στις Κάννες), Μαρία Βασιλείου, τη μοίρα: «Στρατός. Κι εδώ είναι ο Σταυρός. Φυλάξου απ' τον Σταυρό». Ο φακός ζουμάρει στον πάτο του φλιτζανιού και ξεκινούν οι πρώτες νότες μιας εισαγωγής που όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν. Επόμενο πλάνο, ο Σταυρός. Η σκιά ενός άντρα που στο σκηνικό μιας συνοικιακής ταβέρνας, χορεύει ζεϊμπέκικο, το θρυλικότερο ζεϊμπέκικο της ιστορίας, το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Πίσω του κρύβονται ιστορίες, μικρές και μεγάλες, συναρπαστικές και παθιασμένες.
Ιστορίες για το τραγούδι που γράφτηκε πάνω στο χορό και παίχτηκε με έναν παλιό, ρεμπέτικο, επίμονα ξεκούρδιστο τζουρά. Ιστορίες για τους πρωταγωνιστές, που επιλέχτηκαν σχεδόν από το δρόμο για να απεικονίσουν την έμπνευση μιας μουσικής αναγνωρίσιμης στις πρώτες δύο νότες. Ιστορίες για τον χορό που ξεκίνησε από την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη που έψελνε ψιθυριστά («Σήμερον κρεμάται επί ξύλου») στη διάρκεια των γυρισμάτων για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που ήθελε. Ιστορίες για τη μουσική, που δεν χρειαζόταν στίχους για να αρθρώσει φωνή. Σταυρός, η σκιά ενός άντρα που χορεύει ζεϊμπέκικο. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας αρχίζει.

Ραστ Χιτζάζ..

Οι Ραστ Χιτζάζ δημιουργήθηκαν το 1996 από τρεις -τότε- μαθητές. Παίζουν κυρίως ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά.

Ξεκινούν περιστασιακές εμφανίσεις ήδη από το 1996 σε Αθήνα, Πειραιά και νησιά, οι οποίες μετά το 2004 εντατικοποιούνται. Έχουν μεγάλη αγάπη για τη μουσική γενικά και για το ρεμπέτικο ειδικά. Τα τελευταία χρόνια έχουν τη χαρά να παίζουν και να γουστάρουν μαζί με τη Λένα Κιτσοπούλου.

Μέλη:
Γιάννος Περλέγκας (κιθάρα και φωνή) : Σπούδασε στο Εθνικό Θέατρο. Εργάζεται ως ηθοποιός από τα φοιτητικά του χρόνια. Παράλληλα ασχολείται με την σκηνοθεσία. Ρεμπέτικα ακούει από μωρό. Παίζει με άνεση πιάνο και φυσαρμόνικα. Αυτοδίδακτος στη κιθάρα. Επαγγελματίας μουσικός τα τελευταία 12 χρόνια. Χαρακτηριστικά: Καπνίζει μανιωδώς, τρώει πολλή φέτα. Σκέφτεται να ιδρύσει το Ίδρυμα Μητσάκη.

Σταύρος Χαλιαμπάλιας: «Δεν θα έχει καμία αξία να γίνω ο μεγαλύτερος τραγουδιστής αλλά να έχω πάψει να είμαι άνθρωπος, να είμαι ο Σταύρος.»

Από Δέσποινα Ταστσιόγλου και το mikrofwno.gr
Προέβαλε το ταλέντο του μέσα από την παραδοσιακή μουσική και δικαιώθηκε! Κέρδισε το τηλεοπτικό κοινό το οποίο τον υπερψήφισε όχι μόνο για τη φωνή αλλά και για το ήθος που επέδειξε καθόλη τη διάρκεια του «The Voice 2». 

Αν για κάποιους ήταν άδικη η αποχώρησή του λίγο πριν τον μεγάλο τελικό, για τον Σταύρο Χαλιαμπάλια «σημασία έχει το ταξίδι, οι εμπειρίες, οι συγκινήσεις, η γνώση», όπως μας λέει χαρακτηριστικά. Το ταξίδι στο ελληνικό μουσικό στερέωμα μόλις ξεκίνησε γι’ αυτόν με ένα πρώτο υπέροχο ακουστικό δείγμα, από τη MINOS EMI, που κινείται στα μονοπάτια της παράδοσης. Γνωρίστε τον Σταύρο Χαλιαμπάλια μέσα από την εξαιρετική συνέντευξη που παραχώρησε για το Μικρόφωνο!

Εξαιρετικός στις blind auditions, εξαιρετικός εξίσου και στα lives του The Voice. Έφτασες όμως στην πηγή και δεν ήπιες νερό Σταύρο Χαλιαμπάλια καθώς αποχώρησες στον ημιτελικό. Ή μήπως για σένα στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει, τελικά, αυτή η λαϊκή ρήση;

Ρεμπέτικο μεσημεριανό γλέντι «στου Στράτου» με τον Δημήτρη Μητσοτάκη & τους «Ρε Καντίνι».

Ο στιχουργός, συνθέτης, συγγραφέας και δημιουργός του συγκροτήματος «Ενδελέχεια», Δημήτρης Μητσοτάκης και οι «Ρε Καντίνι» σε ρεμπέτικα μεσημβρινά γλέντια τις Κυριακές 24, 31 Ιανουαρίου και 7 Φεβρουαρίου 2016 στου Στράτου, στη Φωκίωνος Νέγρη, ώρα 3μμ.
Ένα μουσικό πρόγραμμα βασισμένο στους ρεμπέτικους ήχους των πρώτων, αυθεντικών εκτελέσεων τραγουδιών του Μητσάκη, Χιώτη, Βαμβακάρη, Χατζηχρήστου, Τσιτσάνη, Καλδάρα, Παπαϊωάννου κ.α.
«Όσο τα πράγματα στενεύουν τόσο ερχόμαστε πιο κοντά, κοιτάμε προς τα πίσω, και παίρνουμε δύναμη για να πάμε μπροστά. Εκεί γυρνώ κι εγώ, εκεί που ξεκίνησα και που νιώθω ασφαλής», εξομολογείται ο Δημήτρης Μητσοτάκης και μας καλεί να γλεντήσουμε με «τραγούδια της καρδιάς» θυμίζοντάς μας τα σχετικά λόγια του Ηλία Πετρόπουλου:
«Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι τραγούδια της καρδιάς, και μόνον όποιος τα πλησιάσει με αγνό αίσθημα τα νιώθει και τα χαίρεται».

Μηχανή του Χρόνου: Πώς ο Τσιτσάνης κατέκτησε το Χόλιγουντ μετά θάνατον

Η διαμάχη για την πατρότητα των στίχων στην "Συννεφιασμένη Κυριακή" – Γιατί λογοκρίθηκε "Το βαπόρι απ” την Περσία" – Ποια ήταν η "Αρχόντισσα" 

Από τη Μηχανή του Χρόνου:

Συννεφιασμένη Κυριακή
Συννεφιασμένη Κυριακή,
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.

Ο συνθέτης έγραψε τη μουσική του τραγουδιού το 1948. Για τους στίχους, υπάρχουν μέχρι σήμερα αμφιβολίες, αφού την πατρότητα, εκτός από τον Τσιτσάνη, διεκδίκησε και ο συνθέτης Αλέκος Γκούβερης. Ο ίδιος ο Τσιτσάνης, σε συνεντεύξεις του, είχε εξηγήσει πως εμπνεύστηκε τους στίχους την περίοδο της Κατοχής.

«Θυμάμαι αποβραδίς είχε γίνει μπλόκο από τους Γερμανούς σ” ένα κουτούκι και κανείς μας δεν ήξερε, ποιος θα φύγει ζωντανός από μέσα. Μ” έβαλαν και έπαιζα μέχρι το πρωί. Το χάραμα μας άφησαν να φύγουμε. Έξω το χιόνι ήταν στρωμένο και όπως πήγαινα για το σπίτι, είδα τόπους-τόπους πηχτό κόκκινο αίμα. Μέσα στο λίγο φως, είδα το παλικάρι που ήταν σκοτωμένο. Γύρισα σπίτι μου και έγραψα το τραγούδι», είχε πει σε συνέντευξή του στον Γιώργο Λιάνη, το 1972.

String Demons: Live 2016..!

Οι String Demons παρουσιάζουν τα επόμενα Stringdemοnικά Live τους...''Όπου φτάνει η μουσική με ρυθμό,τρέλα,κρουστά-τύμπανα και Έγχορδα''..

24/01/16 Aθήνα Gazarte
06/02/16 Αθήνα/TEDxAthens 

12/02/16 Λάρισα Lido
13/02/16 Θεσσαλονίκη Μέγαρο Μουσικής

27/02/16 Ιωάννινα Δημοτικό Θέατρο

19/03/16 Σύρος Θέατρο Απόλλων

08/04/16 Βερολίνο

stringdemons.gr 

«Τι πάθος ατελείωτο» απόψε στο Επί Λέξει...

Από τις εκδόσεις «Άγρα» παρουσιάζεται από το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Τι πάθος ατελείωτο», στις 19:00 στο Βιβλιοπωλείο Επί Λέξει (Ακαδημίας 32 & Λυκαβηττού, Αθήνα).  
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Νίκος Δαββέτας, συγγραφέας, δημοσιογράφος
Θόδωρος Γρηγοριάδης, συγγραφέας
Κώστας Καλημέρης, κριτικός λογοτεχνίας
Χρίστος Παπαγεωργίου, ποιητής
και ο συγγραφέας
Διαβάζει ο ηθοποιός Σταύρος Μερμήγκης
Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η συλλογή με τίτλο Τι πάθος ατελείωτο του Θωμά Κοροβίνη (από το ομώνυμο βαρύ ζεϊμπέκικο του Μάρκου) αποτελείται από εικοσιπέντε αφηγηματικά κείμενα, το καθένα με ξεχωριστό ύφος και περιεχόμενο.

«Το ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη από το Μεσσηνιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο..

Με ενθουσιασμό συνεχίζονται οι πρόβες για τη μεγάλη παραγωγή που εδώ και μήνες προετοιμάζει το Μεσσηνιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο.
Όπως είναι γνωστό, το ΜΕΘ αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να παρουσιάσει ένα διαφορετικό θεατρικό είδος, μια μουσική παράσταση, για πρώτη φορά στην Καλαμάτα από οποιοδήποτε ερασιτεχνικό ή και επαγγελματικό θίασο. Ο λόγος
για το σπουδαίο έργο του Κώστα Φέρρη «Το ρεμπέτικο», που θα ανέβει από τις 6 έως και τις 22 Φεβρουαρίου, στο Πνευματικό Κέντρο.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά μεγάλη παραγωγή, στην οποία παίζουν 34 ηθοποιοί του ΜΕΘ, ενώ επί σκηνής ζωντανά θα παίζει 9μελής ορχήστρα. Η σκηνοθεσία είναι της Κλεώνης Φλέσσα, η μουσική διδασκαλία του Στάθη Γυφτάκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Βενετσάνου Μπαλόπουλου και η χορογραφία του Σπύρου Ρουμελιώτη.

Το soundtrack της ταινίας «Ουζερί Τσιτσάνης»

Ακούστε το εδώ

«Κατά την περίοδο της κατοχής στη Θεσσαλονίκη εμπνεύστηκα [...] τη "Συννεφιασμένη Κυριακή". Και μου έδωσε την αφορμή ένα από τα τραγικά περιστατικά που συνέβαιναν τότε στον τόπο μας, με την πείνα, τη δυστυχία, το φόβο, την καταπίεση, τις συλλήψεις, τις εκτελέσεις. Το κλίμα που μου ενέπνευσε τους στίχους, μού ενέπνευσε και τη μελωδία. Βγήκε μέσα από τη «συννεφιά» της κατοχής και την απελπισία που μας έδερνε όλους.»
της Μαρία Δημητρίου
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος πάνω από 30 χρόνια μετά από τα εφιαλτικά χρόνια της Κατοχής περιγράφει την ιστορία πίσω από τη σύλληψη και σύνθεση του εμβληματικού τραγουδιού (διαβάστε την ολόκληρη εδώ).
Αυτό, μαζί με το "Μπαχτσέ Τσιφλίκι", το "Για Τα Μάτια Που Αγαπώ", τις "Νύχτες Μαγικές" και άλλα σπουδαία κομμάτια του αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της νέας ταινίας του Μανούσου Μανουσάκη "Ουζερί Τσιτσάνης", που αφηγείται τον έρωτα ενός Χριστιανού και μιας Εβραίας που βρίσκει καταφύγιο στο θρυλικό ουζερί στην υπό γερμανική κατοχή Θεσσαλονίκη του ’42-’43. Η ίδια περίοδος αποτέλεσε αφορμή για τη δημιουργική έξαρση του 26χρονου τότε Τσιτσάνη, που μέσα από το ουζερί μίλησε στις καρδιές μιας ολόκληρης γενιάς με τα κλασικά αριστουργήματά του.

Περί μπαγλαμά...

Ο μπαγλαμάς είναι νυκτό μουσικό όργανο, συγγενές του μπουζουκιού (αλλά μικρότερο σε διαστάσεις), που χρησιμοποιείται στην ελληνική λαϊκή μουσική. 
Κατά κανόνα έχει τρεις διπλές χορδές. Ο ήχος του μπαγλαμά είναι οξύς γιατί κάθε χορδή κουρδίζεται μία οκτάβα υψηλότερα από την αντίστοιχη στο μπουζούκι.
Υπάρχει από παλιά.    Στις φυλακές τους βόλευε πολύ γιατί ήταν μικρός και μπορούσαν να τον κρύβουν εύκολα
Μπαγλαμάς με 7 τάστα
Πριν τυποποιηθεί ο μπαγλαμάς ως μικρό μπουζουκάκι, ήταν λίγο διαφορετικός. Είχε 7 τάστα , και τα κλειδιά ήταν ξύλινα και είχε τέσσερα. Δηλαδή βάζανε ένα τέλι κάτω, ένα στη μέση και δύο απάνω (μια μπουργάνα και ένα ψιλό όπως τα κάτω . Επίσης οι χορδές ήταν μάλλον εντέρινες, αλλά και το παίξιμο γινόταν όχι με πένα αλλά με το νύχι του αντίχειρα.
Κατασκευή

Γιοβάν Τσαούς: Δε θα παίζω εγώ για να χορεύουν οι πουτάνες

Ο Γιοβάν Τσαούς τρίτος από αριστερά..

''Δε θα παίζω εγώ για να χορεύουν οι πουτάνες''Με αυτή τη φράση, σηματοδοτεί την απ αξίωσή του προς τον τρόπο διασκέδασης, τον ξεπεσμό του μουσικού επαγγέλματος, την ποιότητα των θαμώνων, την ακαταλληλότητα των μαγαζατόρων όλης εκείνης της εποχής. Η κατάσταση, όπως τη βρήκε, αλλά και όπως είχε εξελιχτεί στα επόμενα λίγα χρόνια, τον ανάγκασε να μην ασχοληθεί, «σχεδόν», ποτέ με το επάγγελμα του μουσικού, ούτε και να βιοποριστεί όμως ποτέ ως μουσικός.
Έφτασε στην Ελλάδα φέρνοντας μαζί του, περίεργους τρίχορδους ταμπουράδες, που το μέγεθός τους, ως προς το ελεύθερο μήκος της χορδής, έφθανε, ο μεν μεγάλος τα 64 cm, ενώ ο μικρότερος, είχε αντίστοιχο μήκος χορδής τα 52 cm.
Εξ αυτών των οργάνων, μάλλον, ο Πειραιώτης κατασκευαστής οργάνων, Κυριάκος Πεσμαζόγλου η Λαζαρίδης, έκανε αντιγραφές, έχοντάς τα ως μοντέλα.
Τα όργανα αυτά δεν μπορούσαν να τα παίξουν άλλοι δεξιοτέχνες των εγχόρδων, σε όλον τον Πειραιά, αλλά και εξ όσων είχαν δοκιμάσει, παρά μόνον αυτός, που δεν ήταν άλλος από τον:
Γιοβάν Τσαούς (το λοχία του τουρκικού στρατού – εξ ου κ’ η τσαούς = λοχίας παρωνυμία του).
Το κανονικό του όνομα, ήταν Γιάννης Ετσειρίδης ή Γιάννης Ειντζιρίδης ή Γιάννης Ιντζιρίδης.
Γεννήθηκε το 1893 στην Κασταμονή του Πόντου.
Πέθανε τον Οκτώβριο του 1942 στις 22:00 – ενώ μετά από πέντε περίπου ώρες τον ακολούθησε η γυναίκα του Αικατερίνη, στη Κοκκινιά Πειραιά Αττικής.
Διαβάστε την συνέχεια...

Γιώργος Κόρος - 2 χρόνια «ηχηρής» απουσίας (ogdoo.gr)

Δύο χρόνια πέρασαν από τη φυγή του μεγάλου σολίστα και μια ηχηρή «σιωπή» καλύπτει την ιδιαίτερη «περίπτωσή» του.

Αυτό άλλωστε συμβαίνει και με άλλους τρανούς των τεχνών, ειδικά του τραγουδιού, αφού μετά το βιολογικό τέλος τους, ένας βαρύ μουγγό «πέπλο», θαρρείς σκεπάζει την παρουσία τους, τη δράση τους και μοιραία τη μνήμη τους.

Έτσι καλά καλά, δεν ξέρουμε πότε, πώς, πού και με ποιους έδρασαν αυτοί οι θρύλοι, ενώ αντίστοιχα και βαθύτερα κενά υπάρχουν και σε ότι αφορά την δισκογραφική τους πορεία.

Και αναφερόμαστε για καλλιτέχνες που λατρεύτηκαν απ’ το κοινό, αναγνωρίστηκαν ως «Θεοί» απ’ τον κόσμο και τους ομότεχνούς τους και «πούλησαν» όσο λίγοι. Ειδικά οι καλλιτέχνες του παραδοσιακού και λαϊκοδημοτικού τραγουδιού είναι οι μεγάλοι αδικημένοι. 

«Η ΑΠΟΔΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» Του Μπάμπη Μώκου..

 

 Λέξεις κρυφές και άγνωστες για τους πολλούς,για υπογείως μυημένους, πάνω σε μια γραμμή λιτή περιορισμένη σε τρεις-τέσσερις φθόγγους το πολύ,που μιλούσαν για καιρούς και ανατάραζαν καημούς ανικανοποίητους.

Που εδραίωναν ένα είδος λόγου του ταπεινού και της αυτογνωσίας.

Λόγου που είναι σε θέση να εκφράζει μέχρι τις ημέρες μας , τα μύρια όσα ακριβά μας κληρονόμησαν οι… δάσκαλοι των σεμνών καιρών.

Λέξεις που τραβούσαν γραμμή ροής ίσια και σχηματοποίησαν επιρροή πανάκριβη για τον πολιτισμό μας. Λέξεις δυσνόητες, ακαταλαβίστικες για τους πολλούς, μα κτήμα εφραστικότητας, παρασημαντικό μέν, αλλά γνήσια εννοιολογικό για θύμησες και…επιθυμίες,μεράκια,λάθη,πάθη,αδυναμίες, αμαρτίες.Σαν μιά ευγενική μουσική χειρονομία ,που σημάδεψαν και…περι φρονούσαν τον χρόνο. Σπέρματα ουσίας στοιχείων της λαικής κουλτούρας.

Ο νεαρός Ιταλός δημιουργός που αγάπησε την Ελλάδα και τα βίντεο που το αποδεικνύουν!

Ένας νεαρός Ιταλός δημιουργός ταινιών αγάπησε τη χώρα μας ενώ ακόμη σπούδαζε στην Αγγλία. Οι Έλληνες συγκάτοικοί του τον έφεραν σε επαφή με την κουλτούρα μας. Ο Τόμας Κούνστλερ ένιωσε να συνδέεται με το ελληνικό στοιχείο και αυτό αποδεικνύεται από τα βίντεο που βρήκαμε στο διαδικτυακό κανάλι του. 

 
Το πρώτο αφορούσε στο Ρεμπέτικο ενώ το δεύτερο είναι ένα βίντεο μικρής διάρκειας από το ταξίδι που πραγματοποίησε το καλοκαίρι, από τη Ρώμη στην Αθήνα.

 

Ο Thomas Kunstler που περνάει αρκετό καιρό στην Αθήνα, μίλησε στον Αθήνα 984 και τη Νάνσυ Αγγελοπούλου, για τα βίντεό του αλλά και τα επόμενα σχέδιά του.

Οι «Rebetien» ζωντανά στο «Άλικο»

Το «Άλικο» υποδέχεται ζωντανά τους «Ρεμπετιέν» το Σάββατο 9 Ιανουαρίου.

Το μουσικό συγκρότημα «Rebetien» αποτελούν τέσσερις ταλαντούχοι νέοι μουσικοί που ερμηνεύουν τραγούδια και σκοπούς από το ρεπερτόριο του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου τραγουδιού, της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής αλλά και νέες δικές τους συνθέσεις.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της μουσικής τους αποτελεί η προσπάθεια μετάδοσης μιας μουσικής παράδοσης με αφετηρία το αστικό τραγούδι -όπως έχει αποτυπωθεί στους πρώτους ελληνικούς δίσκους γραμμοφώνου- και τις προεκτάσεις του στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.

Η έμφαση που δίνεται στον φυσικό ήχο των οργάνων και στο επιλεκτικό ρεπερτόριο ταξιδεύει τον ακροατή στο χώρο και στο χρόνο και τον παραπέμπει στα μουσικά ακούσματα της περιόδου του μεσοπολέμου.

Όταν ο Antonio Vargas Heredia έγινε ο «Αντώνης ο βαρκάρης». Η δικαστική περιπέτεια του τραγουδιού που είπαν ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στέλιος Καζαντζίδης...

Προς το τέλος της δεκαετίας του ΄30 κυκλοφόρησε το «ρεμπέτικο» τραγούδι «..ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης….» Πιτσιρικάδες εμείς τότε και μαθητές του Κατηχητικού, ήτανε ένα από τα λίγα «ρεμπέτικα» που τραγουδούσαμε γιατί δεν μιλούσε για ντεκέδες, ντουμάνια, λουλάδες, χασίσι, μαύρη και μαστούρα, όπως τα άλλα τα «χασικλίδικα».
Βέβαια το τραγούδι δεν γράφτηκε για κάποιο Πειραιώτη, ζόρικο βαρκάρη, αλλά είναι μια παράφραση μουσική και στιχουργική ενός σπανιόλικου τραγουδιού, που τότε (1938) είχε μεγάλο «σουξέ» του «Antonio Vargas Heredia, el Gitano».
Η δίκη για την πατρότητα του τραγουδιού Ο Μίνωας Μάτσας επινόησε κι έγραψε τους ελληνικούς στίχους (δεν το μετέφρασε) κι ο Περιστέρης το μελοποίησε, έτσι ώστε να μη μοιάζει καθόλου με το ισπανικό τραγούδι. Στον δίσκο, ως στιχουργός αναφέρεται η Πιπίτσα Οικονόμου, που ήταν υπάλληλος του Μ. Μάτσα.
Το όνομα της το χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμο ο Μάτσας για να υπογράψει τους στίχους του. Η επιτυχία ήταν αναπάντεχη τόσο που ο Juan Mostozo, ο Ισπανός συνθέτης, προσέφυγε στην ελληνική Δικαιοσύνη για να προστατεύσει τα δήθεν πνευματικά του δικαιώματα.