Οι «ρεμπέτες» των ελληνικών θαλασσών.

«Οταν το “Ρομίλντα” απάντησε στη ρότα του τον Μάρκο Βαμβακάρη και το “Νταλιάνα” (φωτ.) τον Στράτο Παγιουμτζή», έγραφε ο Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης στο βιβλίο του με τα 24 «ρεμπέτικα» πορτρέτα για τα πλοία της άγονης γραμμής. (Φωτ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ)

Θα πηγαίναμε στην Τήλο – μια απόφαση της τελευταίας στιγμής, αφού μας γοήτευσε η ιδέα να πάμε σε ένα άγνωστο νησί που θα ήταν χαμένο κάπου στις άκρες του αρχιπελάγους, πέρα από τα όρια των γνώριμων μας Κυκλάδων. Αυτή τη φορά βάλαμε τον στόχο μας κάπου στο περιθώριο των Δωδεκανήσων, κοντά στην Τουρκία, σε θάλασσες που δεν ξέραμε την όψη και τα χρώματά τους.

Η Τήλος, με τις απρόσμενες και θελκτικές της όψεις και ιστορίες, έμοιαζε ιδανική. Στα χέρια μας είχαμε τα εισιτήρια και αυτά μαρτυρούσαν το ποστάλι και τον πλοιοκτήτη: η «Ανθή Μαρίνα» της GA Ferries θα μας πήγαινε έως τη μακρινή Ρόδο, κι εκεί θα αλλάζαμε καράβι. Το επόμενο μεσημέρι στον Πειραιά γινόταν ένα αληθινό πανδαιμόνιο.

Λεπτομέρειες από το κατάστρωμα του «Ανθή Μαρίνα». (Φωτ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ)

Τέλη Ιουλίου του 2007, αφόρητη ζέστη, και η πειραιώτικη προβλήτα στεκόταν πάνω από σκούρα λιμανίσια νερά που έφερναν στον νου τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ στον «Ξένο», που μίλαγε για μια μέρα που «είχε ρίξει άγκυρα σε μια θάλασσα από καυτό ατσάλι».

Πράγματι, έτσι όπως δεχόταν με ανοιχτή την μπουκαπόρτα του ένα σμήνος από διψασμένους για Αιγαίο ταξιδιώτες, το μακρύ και πανύψηλο καράβι έπαιρνε την όψη τεράστιας ατσάλινης κιβωτού. Μέσα του συναντήσαμε αμέτρητα σαλόνια πακτωμένα με επιβάτες, δαιδαλώδη καταστρώματα, ατέλειωτους χώρους και επίπεδα και εστιατόρια με μια αισθητική από την Αγγλία των ’80s.

Ένας διακόπτης του «Ροδάνθη» στο «off». (Φωτ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ)

Ναυπηγημένο στη Γερμανία το 1980, το καράβι είχε για χρόνια ενώσει Αγγλία και Γαλλία, περνώντας το κανάλι της Μάγχης σε λιγότερο από μία ώρα. Στο «Ανθή Μαρίνα», παρόλο που προδίδονταν πάνω του τα σημάδια μιας κουρασμένης ναυτιλιακής εταιρείας, ακόμα και η παρακμή έμοιαζε να είναι κομψή και γοητευτική, γεμάτη με τη μυθολογία των διακοπών και τη σαγήνη του νυχτερινού θαλασσινού ταξιδιού. Ενα χρόνο μετά παροπλίστηκε, έχοντας οργώσει το Αιγαίο για πέντε χρόνια, και, τέσσερα χρόνια μετά από αυτόν τον καλοκαιρινό πλου έως τη Ρόδο, το πέτυχα παροπλισμένο στο λιμάνι του Πειραιά. Ηταν Σεπτέμβρης του 2011, και το καράβι, μαζί με άλλα δύο από τον θρυλικό στόλο του καπτα-Αγούδημου, το «Ροδάνθη» και το «Μιλένα», είχαν αγοραστεί από τη Σπανόπουλος Group Α.Ε., περιμένοντας το τελευταίο ταξίδι προς τα διαλυτήρια «Αλί Αγά» στη Σμύρνη. Εκείνη την εποχή είχε για μένα ξεκινήσει μια καραβίσια εμμονή, με τη δημιουργία ενός εικαστικού φωτογραφικού τυπολόγιου ναυπηγικών λεπτομερειών.

«Ροδάνθη», «Μιλένα» και «Δημητρούλα» δεμένα στον Πειραιά. (Φωτ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ)

Ζητώντας ειδική άδεια, κατάφερα και περιηγήθηκα πάνω τους, με τη συνοδεία ενός από τους φύλακες, που τους θυμάμαι να κάθονται είτε στον ντόκο είτε στην είσοδο του γκαράζ, μπροστά από την μπουκαπόρτα, και να τα φυλάνε, σαν να ήταν στοιχειωμένα παλάτια που περίμεναν καρτερικά την κατεδάφισή τους. Δεν είχε έρθει ακόμα η εποχή του γρήγορου Ίντερνετ και των smart phones, κι έτσι άκουγαν ραδιόφωνο, ή τα λέγανε μεταξύ τους, ενώ τα καράβια στέκονταν ημιθανή, δεμένα δίπλα δίπλα το ένα στο άλλο, με τους μεγάλους τους κάβους να μοιάζουν με αγχόνες έτοιμες να φέρουν τον θάνατο.

Διαβάστε την συνέχεια πατώντας εδώ: www.kathimerini.gr...