 |
| Γράφει ο: Πάνος Σαββόπουλος |
Σας έχω ήδη μιλήσει απ’ αυτή την ιστοσελίδα για τα κουτσαβάκια και ήρθε η ώρα να σας μιλήσω τώρα για τους συναφείς τους μάγκες. Ο μάγκας, λοιπόν, ήταν ένας λαϊκός τύπος των πόλεων, ανάμεσα στα 1900-1910 με 1950 περίπου, ο οποίος συχνά φλερτάριζε με τα όρια νομιμότητας και παρανομίας.
Κάποιες φορές τα ξεπερνούσε, προς την πλευρά της παρανομίας, όμως αυτό δεν αρκούσε για να χαρακτηρίσει κάποιον ως μάγκα, αφού υπήρχαν κι άλλα στοιχεία τα οποία τον ολοκλήρωναν. Και για αυτό το λόγο δεν μπορούσε ο πασαένας να είναι μάγκας!
Ο σωστός μάγκας (ο οποίος σημειωτέον λίγη σχέση είχε με το γραφικό κουτσαβάκι) είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, μάλιστα κάποιες φορές και έπαρση! Είχε, γενικότερα, ελκυστική εμφάνιση και ήταν άψογα ντυμένος με κοστούμι, λευκό πουκάμισο, γιλέκο, μαντηλάκι και ενίοτε γραβάτα. Είχε μουστακάκι, κρατούσε κεχριμπαρένιο κομπολόι, είχε ασημοδαχτυλίδι στο δάχτυλο, ενώ στην τσέπη του υπήρχε πάντα τέμνον όργανον. (Τα φτωχαδάκια περιορίζονταν σε τσαγκαράδικη φαλτσέτα).
Στα πόδια φορούσε στιβάλια, δηλαδή υποδήματα σαν μπότες, όχι ψηλές σαν τις κρητικές, αλλά μόνο 10 πόντους πάνω από τον αστράγαλο. Τέτοια στιβάλια φορούσε κι ο Γιώργος Μπάτης μέχρι που πέθανε. Ο μάγκας είχε αδυναμία στις γυναίκες και δεν ήταν πιστός, γι’ αυτό και κάποιες φορές τ’ άκουγε στα ίσα από τις αντίστοιχες μάγκισες-ρεμπέτισσες της εποχής του. Χαρακτηριστικό τραγούδι είναι το "Τράβα ρε αλάνι" (1933).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου