«ΠΑΝΟΣ ΤΟΥΝΤΑΣ»- «1886-1942».- Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος

Pic: www.sansimera.gr

Εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε, 23 Μαΐου 1945. Φεύγει από τη ζωή ο Παναγιώτης Τούντας. Ο κορυφαίος Σμυρνιός παιχνιδοπαίχτης, συνθέτης, στιχουργός και μαέστρος. Μια ζωή σαν παραμύθι. Αριστοκράτης την καταγωγή, καλοαναθρεμμένος, με την μουσική στο αίμα του.

Δέκα οκτώ χρονών φεύγει απ’τη Σμύρνη και πάει στην Αίγυπτο, όπου ο δάσκαλος ο μαντολινίστας Μπαρμπαβασιλάκης του μαθαίνει, τον διδάσκει άριστα το μαντολίνο.

Ο μικρός έχει τέτοια έφεση και πρόοδο που στο τέλος ο δάσκαλος του θαυμάζοντάς τον, του  χαρίζει το όργανο. Η ευκατάστατη οικογένειά του του παρέχει τα πάντα. Αφοσιωμένος στην μουσική, άφθαστος πια εντάσσεται σαν βασικό στέλεχος στην περίφημη «Εστουδιαδίνα της Σμύρνης» μαζί με τον Βιτάλη,τον Βαιδιρλή, τον Αριστείδη Περιστέρη, τον Σιδερή, τον Ζώρζ Σαλαρή, αλλά και τον ανεπανάληπτο Νταλγκά.Είναι τα περίφημα «Πολιτάκια» που έφθασαν να παίξουν ως και στο Λονδίνο στη στέψη του Βασιλιά Εδουάρδου!.

 

 Μετά την Μικρασιατική καταστροφή μια ομάδα ταλαντούχων μουσικών έρχεται στην Ελλάδα (Κ.Σκαρβέλης, Σπύρος Περιστέρης, Γιάννης Δραγάτσης (Ογδοντάκης), Δημ.Σέμσης, Βαγγ. Παπάζογλου κ.α.). Είναι η φουρνιά ανεπανάληπτων «παιχνιδοπαιχτών» της Σμυρνέικης Ρεμπέτικης Σχολής που πρωτοδιαμόρφωσαν το νεώτερο Λαϊκό Τραγούδι στην Ελλάδα.

Ανάμεσά τους και ο Π.Τούντας. Εγκαθίσταται στον Πειραιά, πρωτοπαίζει στο «Αραράτ» της Λ.Αλεξάνδρας τον Αύγουστο του 1923 στου Μουρούζη με τον Ευάγγελο Σωφρονίου , αργότερα στου Κεραντζάκη στο Κερατσίνι και με τον χρόνο δημιουργεί την δική του ορχήστρα στο Πασαλιμάνι. (Στον «Αστέρα »).

Παράλληλα εμφανίζεται και παίζει με διάφορους σε πολλές ορχήστρες του Πειραιά και στην Αθήνα. Το πρώτο του τραγούδι είναι η  «Σμυρνιά»  με την Αθηναική Εστουδιαδίνα του Τάκη Μαρίνου και τον τενόρο Μιχαηλίδη.

 

Ώσπου το 1924 αναλαμβάνει την καλλιτεχνική δ/νση της γερμανικής ODEON και το 1931 της COLUMBIA kai HIS MASTER VOICE μέχρι και το 1940. Το σπίτι του, Αιδινίου και Μενεμένης στην Καλλιθέα με την όμορφη αυλή από τα 1924 και δώθε μέχρι και την φυγή του θυμίζει αίθουσα συναυλίας. Ίσα με 90 καναρίνια  και άλλα οικόσιτα είναι η καθημερινή του ζωή. Να ξεκαθαρίζει το μυαλό του, να χαλαρώνει, να συνθέτει και να γράφει, ανάμεσα σε πληθώρα από αμυγδαλιές που αγαπούσε και φρόντιζε υπερβολικά.

Ακάματος εργάτης της μουσικής.Ίσα με 407 τα τραγούδια που υπολογίζονται στο όνομά του. Ρεμπέτικα, Σμυρνέικα, Δημοτικά, Νησιώτικα, ακόμα και οπερετικά και ταγκό. Η άμμος της θάλασσας!. Το Λαϊκό Αστικό Τραγούδι (το ρεμπέτικο) του χρωστάει πολλά,πάρα πολλά,

Μπορεί ο κόσμος να μην γνωρίζει γι’άυτόν πράγματα. Αναγνωρίζει όμως πληθώρα από τα τραγούδια του που μέχρι σήμερα τα τραγουδά.

Από την «Δημητρούλα», ως την «Γκαρσόνα», το «Είναι ευτυχής ο άνθρωπος», «Τα τσόκαρα» ,τον «Εργάτη», την «Παλτουδιά» (Μπήκε ο Χειμώνας»), το «Αερόπλανο θα πάρω», το «Εγω θέλω πριγγηπέσσα», μέχρι «Το Χαρικλάκι», το « Η Λιλή η σκανταλιάρα», αλλά και τους «Δυό σεβντάδες» και την «Αγοροκοριτσάρα» και την περίφημη «Βαρβάρα», ο Τούντας,καίτοι αστός, μπήκε στο πετσί της λαικής κουλτούρας ,την στιχούργησε, την …ζωγράφισε και την αποτύπωσε μουσικά ανυπέρβλητη ανεπανάληπτα και ανεξίτηλα.

Μικρός το δέμας, κοντούλης, μικρόσωμος, φιλάσθενος, ευαίσθητος, αλλά και στη δουλειά, στις επιλογές, του σοβαρός και αυστηρός, έρχεται σήμερα στη μνήμη μας 75 χρόνια μετά για το έργο και την πολιτιστική μουσική τεράστια συμβολή του στη χώρα. Σαν κι’αυτόν λίγοι,ελάχιστοι.

Ο Μαέστρος έφυγε σαν σήμερα στις 23 Μαΐου 1942 από ρευματισμούς. Ήταν 58 μόλις χρονών. Από τότε οι Αμυγδαλιές δεν ξανάνθισαν και τα καναρίνια δεν ξανακελάιδισαν!.