Μπάμπης Γκολές: Οκτώ χρόνια από τον θάνατό του. Έφυγε στις 11 Ιανουαρίου 2015.

Μπάμπης Γκολές / Από το αρχείο του Ιωάννη Βαγενά

Μπάμπης Γκολές - 8 χρόνια από τον θάνατό του: Η διαδρομή του από την Πάτρα στην Αθήνα, η ρεμπέτικη φωνή του και τα λαϊκά τραγούδια του.

Την Καθαρά Δευτέρα του 1982 με παρασύρει ο Λάμπρος Καρελάς, που τότε ήταν «Οπισθοδρομικός» και κατεβαίνουμε στην Πάτρα για να δω «ιδίοις όμμασι» ένα σπάνιο φαινόμενο. Μια μουσική ύπαρξη που δεν του φτάνουν τα λόγια για να μου την περιγράψει. Το κέντρο λέγεται «Χάραμα» και είναι των αδελφών Οικονόμου. Ένα υπόγειο διακοσοπενηντάρι στην Οβρυά. Στο πάλκο ο Δεληκούρας, ο Παπαγεωργίου, ο Μανωλάκος που παίζουν ρεπερτόριο του «Τζούκμποξ» του 1960. Λαϊκά, σχεδόν «παρεξηγήσιμα».

Αυτή η φοιτητοπαρέα θα διευρυνθεί αργότερα και θα γίνουν «Τα παιδιά από την Πάτρα». Ο ήχος είναι επαρχιακά εξηλεκτρισμένος. Κυριαρχεί το νεοδημοτικό μπασοκίθαρο του Δεληκούρα. Μπουζούκια με μαγνήτες. 

Οι θαμώνες είναι φοιτητές κατά βάση, που χορεύουν με το παραμικρό. Η μέση ηλικία είναι 25 χρόνων. Το πράγμα σαλεύει. Βλέπεις και κάτι παρέες «λαϊκές», σαν σιωπηλή μειοψηφία. Πιο πονεμένοι. Πιο «νυχτόβιοι». Πιο σιωπηλοί. Δεν καταλαβαίνω τη συνύπαρξη. Και συμβαίνει η αποκάλυψη. Βγαίνει ένας εύσωμος με το μπουζούκι του και μας πάει αλλού. Είναι ο Μπάμπης Γκολές. Ένα προπολεμικό, ρεμπέτικο ρεπερτόριο, άγνωστο. Και τους φτιάχνει με «άγνωστα τραγούδια». 

Η φωνή του και η σχολή που τραγουδάει είναι Νταλγκάς, Σκαρβέλης, Τούντας. Δεν λέει ούτε ένα Τσιτσάνη. Μου αρέσει η σέχτα του. Οι ηχητικές συνθήκες είναι άθλιες για αυτό το ρεπερτόριο. Αλλά ο τύπος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Κάνει ένα ανορθόδοξα προσωπικό πρόγραμμα και κυριαρχεί. Όταν παίζει κάτι γρήγορα χασάπικα κι ανεβαίνουν οι λαϊκοί και χορεύουν ιδιόρρυθμα σαν αργό χασαποσέρβικο, λες εδώ κάτι συμβαίνει. Είναι το παλιό πατρινό Ταμπαχανιώτικο χασάπικο. Είναι ο τοπικός τους ήρωας που τους χορεύει ακόμα. 

Δεν μιμείται τους παλιούς. Κουβαλάει το φορτίο τους. Είναι ο χαμένος κρίκος του χθες με το τώρα. Για το 1982 μιλάω. Μιλάμε μετά και είναι σαν μικρό παιδί που κρύβει τα παιχνίδια του. Δεν μοιράζεται πληροφορίες. Δεν λέει κουβέντα. Είναι καχύποπτος. Θέλω να τον αγκαλιάσω. Το κάνω με λόγια. Μου λέει για τη ματιά του.

Αγαπάει το προπολεμικό αστικό τραγούδι. Αγαπάει την οικογένειά του. Ο πατέρας του ήταν μερακλής και άκουγε δίσκους γραμμοφώνου 78 στροφών αυτός και οι φίλοι του. Έτσι κόλλησε. Τους τιμάει με τον τρόπο του. Μαζεύει δίσκους. Είναι συλλέκτης. Ξεκίνησε με κιθάρα και μετά έπιασε το ούτι. Το μπουζούκι ήρθε μετά. Δεν αισθάνεται καλά. Μου είπε πολλά. Λέμε καληνύχτα.

Σε δύο μήνες ξαναβρίσκομαι στην Πάτρα αναπάντεχα, ξέμπαρκος, ανέστιος και πένης. Το μόνο πατρινό τηλέφωνο που έχω είναι του Μπάμπη. Έρχεται και με συνδράμει. Κανένας Αθηναίος δεν με πίστεψε όπου το είπα.

Το 1982 ο Λευτέρης Χαψιάδης, ο στιχουργός, δίνει μια κασέτα του Γκολέ στον Θοδωρή Σαραντή στην Columbia. Ο Σαραντής τη δίνει στον Δημήτρη Αρβανίτη που είναι art director, που τη δίνει στον Πετσίλα που είναι ο διευθύνων και του φαίνεται ενδιαφέρουσα. Λέει στον Αρβανίτη «κάν' το, αφού έχει άνοδο το ρεμπέτικο». Τον βάζει ο Δημήτρης για πρώτη φορά σε στούντιο και ο Μπάμπης τους δίνει μια δισκάρα. Την ονομάζουν «Τσάρκα στα παλιά». Βάζει ο Αρβανίτης μια φωτογραφία παλιά του πατέρα του από ένα ταβερνάκι με τους φίλους του για εξώφυλλο. Κι έχει μέσα «Γυφτοπούλα», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει», «Καϊξής», «Αμαρτωλή».

 Διαβάστε την συνέχεια στο:www.athensvoice.gr. ..