"Έχω την εντύπωση πως τα αρχοντορεμπέτικα προέκυψαν σε μια προσπάθεια όσμωσης μεταξύ ρεμπέτικου και λεγόμενου «ελαφρού» - ξενόφερτου τραγουδιού.
Μια όσμωση όμως, η οποία πέτυχε μόνο στο βαθμό που τα τραγούδια αυτά είχαν αυτό που θα ονομάζαμε «ρεμπέτικη εκφορά». Το είδος αυτό, που μπορεί γενικά να χαραχτηριστεί ως "εξευγενισμένο" ρεμπέτικο, καλλιεργήθηκε την εποχή του Σουγιούλ, όχι ως απάντηση ή αντιστάθμισμα στη γνήσια λαϊκή δημιουργία των Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, αλλά ως ένα νέο είδος. Πρόκειται , ουσιαστικά, για την υιοθέτηση ευρωπαϊκών μελωδιών, ρυθμών και ενορχηστρωτικών μέσων, με σκοπό ν’ "ανεβαστεί" η ρεμπέτικη θεματολογία σ’ ένα πιο εξευγενισμένο ακροατήριο…».
Ο Μιχάλης Σουγιούλ σε συνεργασία με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς, δημιούργησε μεταπολεμικά τη σχολή του "ΑΡΧΟΝΤΟΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ", μία σχολή που συνδύαζε λαϊκότροπους -συνήθως χιουμοριστικούς- στίχους και μουσική, με δυτικότροπες ενορχηστρωτικές επιρροές.
Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν «Το τραμ το τελευταίο» σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση με την μαγική Σπεράντζα Βρανά. ΄Το είδος έλαμψε κατά τη χρυσή περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου όμως κάπου εκεί ήταν που έσβησε και ολοκληρώθηκε ο κύκλος του. Τέλος η απουσία του μπουζουκιού και η σύνδεση του με την πλούσια αστική τάξη της εποχής αποτέλεσε για κάποιους εφαλτήριο για αρνητική κριτική.
Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του αρχοντορεμπέτικου: Το τραμ το τελευταίο, η Ταμπακέρα, Το μονοπάτι, Φεύγουν τα Νιάτα μας, Ας ερχόσουν για λίγο, Ένα βράδυ που βρέχε, Άρχισαν τα όργανα, Ο τραμπαρίφας, Αχ βρε παλιομισοφόρια, Τικ Τικ Τακ, Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα, Σήκω χόρεψε συρτάκι, Θα ζήσω ελεύθερο πουλί.
Source: mousikovlog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου