Τι κρατάμε σήμερα από τον Στέλιο Καζαντζίδη; (γράφει η: Γεωργία Δρακάκη)

Είκοσι χρόνια και μία νύχτα από το σβήσιμο της ανεπανάληπτης φωνής

Το μαρτυρούν οι μνήμες που μας απέμειναν: ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν πολύ αγαπητός και δημοφιλής στους ανθρώπους.

Αυτό το χάρισμα δεν το έχει ο καθένας. Είναι κάτι μεγαλύτερο από μια καλή, από μια άριστη φωνή. Είναι αυτό που μπολιάζει την φωνή με άρωμα οικειότητας, αυτό που την κάνει άξια να εκπροσωπήσει χιλιάδες, εκατομμύρια άλλες φωνές.

Στις μέρες μας, η αποδοχή του δεν είναι όσο καθολική ήταν κάποτε. Θεωρείται τραγουδιστής της γκρίνιας και της κλάψας, με ξεπερασμένη τοποθέτηση και όχι-και-τόσο-καλό ρεπερτόριο (τουλάχιστον σε σχέση με άλλους, όπως ας πούμε τον Διονυσίου).

Όμως, είναι πραγματικά γνωστά σε όσους τον σχολιάζουν τα δύσκολα που έζησε, από μικρό παιδί ακόμα;

«Τραγούδι θυμάμαι απ’ τη γιαγιά μου. Νομίζω τα βάσανα που τράβηξα – και τραβάω – είναι αυτά που κάναν τη φωνή μου τέτοια, να έχει γεμίσει πόνο και να βγάζει αυτή την πίκρα από μέσα της. Γιατί δεν θυμάμαι να γέλασα ποτέ στη ζωή μου αληθινά.

Δεν θυμάμαι ποτέ, μα ποτέ. Κατοχή, φτώχεια, μιζέρια, φόβοι… Πήγαμε στο χωριό. Αρρώστιες. Ο πατέρας μου είχε έλκος. Γυρίσαμε, δελτίο, το ψωμί λίγο. Να βγω να βοηθήσω. Ο πατέρας μου δεν ήταν σε θέση να εργαστεί. Πέθανε σε λίγο… Είχαμε νεογέννητο μωρό τον Στάθη. Βγήκα εγώ σε οικοδομές, τσιγάρα, πούλαγα νερό με στάμνα, πούλαγα κάστανα.

Ποιο παιδί μπορεί να σηκωθεί στις 3 και τις 4 το πρωί να βράζει κάστανα για να πάει να πουλήσει;

Σε σημείο όπου φεύγαν οι εργάτες με τις βούρτσες στον ώμο για να πάνε να σουβαντήσουνε διάφορα σπίτια… έτσι γινόταν τότε. Στην Νέα Ιωνία, στη συνοικία.

Και πήγαινα εκεί, το λέγαμε “εργατικό κέντρο”. Εκεί πήγαινε ο καθένας, που ήθελε να να πάρει εργάτη να φτιάξει το σπίτι του μερεμέτια διάφορα και αυτά…»

Μόλις πρωτομπαίνει στην εφηβεία, χάνει τον πατέρα του. Ο 44χρονος Χαράλαμπος  δολοφονείται από παρακρατικούς αντικομμουνιστές κι ο Στέλιος αναγκάζεται να αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά για τα καλά, πια.

Ποιος ήταν, τελικά, ο Στέλιος Καζαντζίδης;

«Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο πρώτος λαϊκός καλλιτέχνης. Απόδειξη: Δεν βγαίνει στο πάλκο από το 1965, δεν τραγουδά σε δίσκους από το 1976. Η δημοτικότητά του, όμως, αντί να πέσει ανεβαίνει», γράφει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Πάνος Γεραμάνης στο περιοδικό Ντέφι.

Και συνεχίζει:

Διαβάστε την συνέχεια πατώντας εδώ: www.in.gr...