Ρεμπέτικο και ζεϊμπέκικο ξορκίζουν τους καημούς της ψυχής μας.

γράφει ο: Νίκος Τσούλιας

Το ρεμπέτικο γεννήθηκε στο περιθώριο της κοινωνίας, στις φτωχογειτονιές και στις λαϊκές ταβέρνες.

Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι ζωτικό κομμάτι της ψυχής μας, αυθεντική έκφραση του νεοελληνικού πολιτισμού, εκδήλωση ομορφιάς, αγάπης αλλά και πόνου, έκφραση ζωής. Βαμβακάρης και Τσιτσάνης: διπλό κεφαλόβρυσο της μουσικής μας και του τραγουδιού μας. Μετά απ’ αυτούς η προσωπική και η συλλογική μορφή της ψυχαγωγίας μας αλλάζει ορίζοντες.

Το ρεμπέτικο γεννήθηκε στο περιθώριο της κοινωνίας, στις φτωχογειτονιές και στις λαϊκές ταβέρνες. Πορεύτηκε μόνο του σε σκληρά χρόνια. Η δεξιά το κυνήγησε. Οι αστοί το περιφρόνησαν. Η αριστερά ποτέ δεν το υιοθέτησε – δεν είχε μέσα του επαναστατικότητα, δεν είχε καθαρή σχέση με την εργατική τάξη! Κι όμως άντεξε. Κέρδιζε όλο και πιο πολύ την ψυχή του απλού ανθρώπου, του βασανισμένου από τις δυσκολίες της ζωής. Και αυτό ήταν το μεγαλείο του.

Και όταν απλώθηκε στο λαό, κάποιοι προσπάθησαν να το κάνουν φολκλόρ, να το εμπορευματοποιήσουν, να του αφαιρέσουν την ψυχή του. Μα απέτυχαν. Το ρεμπέτικο ξαναβρήκε τη δική του κοίτη. Συνεχίζει να κουβαλάει το βαρύ φορτίο του στους νέους και στις νέες και οι όποιες διασκευές του και προσαρμογές του δεν μπορούν πλέον να αλλοιώσουν το μεγαλείο του. Θα συνδεθεί με το λαϊκό τραγούδι, θα το τροφοδοτήσει.

Και είναι το ζεϊμπέκικο η καρδιά του ρεμπέτικου. Ποίηση, μουσική και χορός: ένα αδιαίρετο σύμπαν έκφρασης των συναισθημάτων μας, ένας κόσμος ενιαίος με το μπουζούκι σε κεντρικό ρόλο…

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι απλά χορός. Δεν το χορεύεις για να γλεντήσεις. Το χορεύεις γιατί έχεις βαρύ καημό, για ένα μεγάλο παράπονο, για τα χρόνια που περνάνε, για μια πληγή ψυχής, για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, για μια απώλεια αγαπημένου σου προσώπου, για μια γυναίκα. Φυσικά, το χορεύεις για μια μεγάλη χαρά: στο γάμο σου, σε γέννηση, βάφτιση παιδιού σου…

Λατρεύεις το μπουζούκι. Χάνεσαι σαν το ακούς. Η εισαγωγή του μπουζουκιού θα σε αποσπάσει από το περιβάλλον σου. Θα σε ταξιδέψει στον καημό σου, βαθιά θα σε συγκινήσει. Αν αυτά δεν γίνουν, το ζεϊμπέκικο θα έχει από πριν αποτύχει. Χορεύεις για τον εαυτό σου, για της καρδιάς σου το σκίρτημα. Δεν …είσαι στην πίστα. Είσαι περίκλειστος στον δικό σου καημό. Ο χορός είναι τα σύνορά σου. Και εσύ στον κόσμο σου, στο μυστικό σου – κανένας δεν ξέρει για τι χορεύεις.

 Ναι, πρέπει να είσαι μάγκας για να χορέψεις ζεϊμπέκικο – “μαγκίτης και αλανιάρης”. Την ώρα εκείνη προσπαθείς να εκφράσεις το ρεμπέτικο, την ιστορία του, την κουλτούρα του, τον κόσμο του περιθωρίου, της φτώχειας, των καταφρονεμένων. Δεν γελάς. Δεν τραγουδάς. Δεν θες παλαμάκια και αβανταδόρους. Δεν θες λουλούδια. Δεν κάνεις χορογραφίες και τσαλιμάκια. Είσαι βαρύς. Το ζεϊμπέκικο είναι γήινος χορός. Απλά τα λόγια του τραγουδιού – απλές και οι κινήσεις του χορού.

Όλοι μπορούμε να χορέψουμε ζεϊμπέκικο. Αρκεί να αισθανόμαστε το μεγαλείο του. Αρκεί να αγγίζει την ψυχή μας!

 

Πηγή: www.alfavita.gr