γράφει ο Πάνος Σαββόπουλος |
Πάντως, αυτά τα τραγούδια περιγράφουν χαρακτηριστικά, ένα μέρος από τη ζωή των γραφικών αυτών τύπων. Τα κουτσαβάκια (που τώρα τα λένε και «Κουτσαβάκια της παλιάς Αθήνας»), ήταν κάποιοι δήθεν παλικαράδες, ας πούμε γελοίοι ψευτόμαγκες-νταήδες, (το "νταής" προέρχεται από τo τουρκικό "dayi" που σημαίνει προστάτης, παλληκαράς).Λέμε (και λέγανε τότε) «το κουτσαβάκι, τα κουτσαβάκια» και «ο κουτσαβάκης, οι κουτσαβάκηδες». Καμιά φορά λέγανε και «ο κουτσάβακας»! Ούτε δέκα τραγούδια δεν είναι αυτά που αναφέρονται στα κουτσαβάκια κι αυτό είναι λογικό γιατί όταν ξεκίνησαν τα ρεμπέτικα και η δισκογραφία, τέλη του 1800, τότε άρχισαν να "εξαφανίζονται" τα κουτσαβάκια.
Κανονικοί ψευτόμαγκες!
Κατά τους συνήθεις γραφικούς αρχαιόπληκτους, το όνομα "κουτσαβάκι" προέρχεται από το "κουτσά-βαίνω", δηλαδή βαδίζω κουτσά, αφού έτσι περπατούσαν αυτοί. Κουτσά! Αλλά, πότε κούτσαιναν από το δεξί και ποτέ από το αριστερό πόδι, με αντίστοιχη πάντα κλίση του κεφαλιού προς το μέρος του δήθεν χωλαίνοντος άκρου. Γιατί έκαναν ότι κούτσαιναν; Μα γιατί το θεωρούσαν τολμηρό, φιγούρα και …ξεχωριστότητα!Το πώς βάδιζε ένα κουτσαβάκι μπορούμε να το δούμε σε μία σπαρταριστή σκηνή, ολίγων μόνο δευτερολέπτων, στην ταινία "Ο Μπακαλόγατος" (ή "Της κακομοίρας", 1963), στην οποία σκηνή ο Κώστας Χατζηχρήστος βαδίζει κοροϊδευτικά, μιμούμενος το κουτσαβάκι, τον Νίκο Ρίζο. Παρόμοιες συμπεριφορές γερτού βαδίσματος, έχουμε δει σε γαλλικές και ιταλικές ταινίες, κυρίως της δεκαετίας του ‘50.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου