Ρεμπέτικο στην Ελλάδα: Του έρωτα και της φυγής

 “Του έρωτα και της φυγής”. Με τούτη τη φράση είχε χαρακτηρίσει ο σπουδαίος Μάνος Χατζιδάκις το ρεμπέτικο τραγούδι σε ομιλία του στις 31 Ιανουαρίου του 1949 στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, επισημαίνοντας την ακριβή θεματολογία του μουσικού αυτού είδους. Σε πόσους όμως είναι γνωστή η πραγματική υπόσταση και έννοια του ρεμπέτικου; Κατά πόσο εν έτει 2019 οι μελωδίες του αντηχούν σαν άλλοτε;

Ζώντας σε καιρούς που η μουσική έχει εμπορευματοποιηθεί, οι ήχοι είναι πλέον ηλεκτρονικοί, φιξαρισμένοι και οι στίχοι πολλές φορές γράφονται σχηματίζοντας ομοιοκαταληξίες δίχως έμπνευση, δίχως πνοή και νόημα, απλώς και μόνο γιατί πρέπει να γραφτούν ώστε συνοδεύσουν το εκάστοτε τραγούδι, με στόχο να γίνει αγαπητό σε όσο περισσότερους γίνεται, – μόνο αυτό το καθιστά επιτυχία-, το ρεμπέτικο υπάρχει για να μας θυμίσει εποχές διαφορετικές, με ιστορία βαρυσήμαντη.

Αν και σήμερα εντάσσεται στη λίστα άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco, η ιστορία του τίποτα δεν προμήνυε κάτι τέτοιο. Βλέπετε μιλάμε για ένα είδος που αν και είναι άμεσα συνυφασμένο με τη  λαϊκή μας παράδοση αποτελώντας ακρογωνιαίο λίθο της, έχει λογοκριθεί όσο κανένα άλλο είδος, απόρροια βέβαια και της εποχής που γεννήθηκε.

Τέλη του 19ου αιώνα στα λιμάνια των πόλεων όπως ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη, όπου ζούσε η εργατική τάξη κάνει την εμφάνιση του το ρεμπέτικο, οι απαρχές του οποίου συνδέονται με τα τραγούδια των φυλακών, ονόματι μουρμούρικα και πιο συγκεκριμένα στο Μεντρεσέ το 1834.

Διαβάστε την συνέχεια στο: www.maxmag.gr ...