Ρεμπέτικος Επίλογος (Το ρεμπέτικο κατά τον Ροβήρο Μανθούλη)

Zoonar RF via Getty Images

Αυτός δεν είναι λόγος επιτάφιος. Τα ρεμπέτικα θα ζήσουν ακόμα μπόλικες επταετίες. Είναι επίλογος. Που μπορεί να μπει και σαν πρόλογος, αν του κάνει κέφι. Τα ρεμπέτικα είναι ένα παρελθόν που επιμένει να είναι παρόν, έστω χωρίς ρεμπέτες! Όπως τα μπλουζ, το ταγκό, το φλαμένκο και μερικά άλλα δημοφιλή αποκτήματα των πρώιμων βιομηχανικών κοινωνιών. Όλα τους έχουν γεννηθεί στα περιθώρια των άστεων, συχνά λιμανιών, σε συνοικίες αγροτών μεταναστών στις νεογέννητες μεγαλουπόλεις που σιγά-σιγά γεμίζουν με εργοστάσια. Και εργάτες πρώην αγρότες που καταφτάνουν στις μεγαλουπόλεις για να έχουν μια ”μοντέρνα ζωή”. Οι άνεργοι βέβαια θα είναι πολλοί. Θα ζουν σε παράγκες, σε μια ατμόσφαιρα υποκόσμου, αποπνικτική, υπό το βλέμμα του Τμήματος Ηθών της τοπικής Αστυνομίας. Στην Νέα Ορλεάνη και στο Μπουένος Άιρες τα μπλουζ και τα ταγκό γεννήθηκαν μέσα σε συνοικίες πορνείας.  

Είχα την τύχη να με πάρει ο Γκάτσος μαζί του στην περίφημη διάλεξη του Μάνου Χατζηδάκη

Η ζωή στην μεγαλούπολη είναι απότομη, σκληρή και ταχύτερη. Γεμάτη από ξένες μουσικές και καινούρια όργανα. Αυτήν την μήτρα των λαϊκών αστικών τραγουδιών, όπως και στα δικά μας ρεμπέτικα, που έψαλαν  πονεμένες καρδιές δεν την έχουμε σήμερα! Πώς είναι δυνατό να έχουμε ρεμπέτες;   

      Διαβάστε την συνέχεια στο: www.huffingtonpost.gr ...