Τρεις Βέλγοι τραγουδάνε ρεμπέτικα στις Βρυξέλλες και δεν πέφτει καρφίτσα
Στις Βρυξέλλες δεν περιμένεις να ακούσεις ρεμπέτικο. Ειδικά από δύο Φλαμανδούς κι έναν Βέλγο. Όταν μπήκα στο Art Base και γνώρισα τον Frans de Clercq κατάλαβα πως το ρεμπέτικο μπορεί να ταξιδεύει από τον Πειραιά, την Κουμουνδούρου, το Μεταξουργείο και να φτάνει μέχρι το Βέλγιο.
Οι μάγκες που κρατούσαν το κομπολόι στο αριστερό τους χέρι και θα μπορούσαν να είναι ήρωες του Tαραντίνο δίνουν τη σκυτάλη τους σε φιλέλληνες που μεταφράζουν ρεμπέτικα τραγούδια σε αγγλικά, γαλλικά και φλαμανδικά, δημιουργώντας έτσι ένα είδος μουσικού κινήματος Ευρωπαίων ρεμπετών.
Το βράδυ που έμαθα πως σε κάποιο μαγαζί θα έπαιζαν ρεμπέτικο, πήρα την ομπρέλα μου κι έφυγα σφαίρα. Όταν μπήκαμε στο Art Base, έπαιζε το «Δερβισάκι» («Je suis pauvre, j' etais riche, je suis un petit derviche, au café Aman, mon amour aman») και καρφίτσα δεν έπεφτε. Γάλλοι, Φλαμανδοί, Άγγλοι, Έλληνες κι ένας γέρος που φορούσε σκωτσέζικη φούστα και δερμάτινες μπότες.
Διαβάστε την συνέχεια στο: www.lifo.gr
Στις Βρυξέλλες δεν περιμένεις να ακούσεις ρεμπέτικο. Ειδικά από δύο Φλαμανδούς κι έναν Βέλγο. Όταν μπήκα στο Art Base και γνώρισα τον Frans de Clercq κατάλαβα πως το ρεμπέτικο μπορεί να ταξιδεύει από τον Πειραιά, την Κουμουνδούρου, το Μεταξουργείο και να φτάνει μέχρι το Βέλγιο.
Οι μάγκες που κρατούσαν το κομπολόι στο αριστερό τους χέρι και θα μπορούσαν να είναι ήρωες του Tαραντίνο δίνουν τη σκυτάλη τους σε φιλέλληνες που μεταφράζουν ρεμπέτικα τραγούδια σε αγγλικά, γαλλικά και φλαμανδικά, δημιουργώντας έτσι ένα είδος μουσικού κινήματος Ευρωπαίων ρεμπετών.
Το βράδυ που έμαθα πως σε κάποιο μαγαζί θα έπαιζαν ρεμπέτικο, πήρα την ομπρέλα μου κι έφυγα σφαίρα. Όταν μπήκαμε στο Art Base, έπαιζε το «Δερβισάκι» («Je suis pauvre, j' etais riche, je suis un petit derviche, au café Aman, mon amour aman») και καρφίτσα δεν έπεφτε. Γάλλοι, Φλαμανδοί, Άγγλοι, Έλληνες κι ένας γέρος που φορούσε σκωτσέζικη φούστα και δερμάτινες μπότες.
Διαβάστε την συνέχεια στο: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου