Περισυλλογή. Μέρες Άγιες. Συγκράτηση, νηστεία, κατάνυξη. Εβδομάδα των Αγίων Παθών. Και το μυαλό περιδιαβαίνει θύμησες από μικρά ξωκλήσια, όπου το υπέροχο ψαλτικό ταξίδι σε ταξιδεύει για πολλοστή φορά σε στιγμές ευφραντικές περιούσιων βυζαντινών ύμνων.
Η αφάνταστα,περιούσια επιτηδευμένη βυζαντινή γλυκιά μελωδικότητα που οδηγεί φορές φορές σε αναγωγές, ώστε να συναρτάς τα σχετικά ακούσματα και να τιμάς την αναμφίβολη μελωδική σχέση τους με το ρεμπέτικο και πολλούς από τους εκφραστές του.Ειδική μνεία οφείλεται σε κάποιον από τους σπουδαιότερους πασίγνωστους εκφραστές του. Τον Απόστολο Χατζηχρήστο. Τον αφάνταστα γενναιόδωρο, βαθιά ευγενή, αλληλέγγυο, γλυκύτατο και θρήσκο.
Βαθιά θρήσκο και μύστη του βυζαντινού μελωδικού μουσικού τρόπου.Έχουν γραφεί μύρια για την περιπετειώδη, βασανισμένη ζωή του. Υπάρχουν όμως περιστατικά βαθιά χαραγμένα σαν γνώση διηγούμενα από τις δυο κόρες του. Την Βαγγελιώ και την Καλλιόπη:
Η δεύτερη μάλιστα διηγείται: «Ο μπαμπάς ήταν βαθειά θεοσεβούμενος όπως και όλη η οικογένεια του στην Σμύρνη. Εκεί με την είσοδο του ελληνικού στρατού κατατάχθηκε στρατιώτης. Με την καταστροφή και τον διωγμό εγκλωβίστηκε, αιχμαλωτίστηκε και εγκλείστηκε σε τούρκικο στρατόπεδο. Πάτησε στις πλάτες ενός θείου του σκαρφάλωσε, υπερπήδησε τη μάντρα και τό’σκασε.
Ήταν 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της εορτής του Σταυρού.
Στην οχλοβοή, στη σύγχυση, στη θολούρα, στη φωτιά, η γιαγιά-η μάνα του και η υπόλοιπη οικογένεια κατάφεραν τελικά και πέρασαν από τη Σμύρνη στην Τζιά. Πέρασε ένας χρόνος και η γιαγιά θεωρώντας τον σκοτωμένο-χαμένο-αγνοούμενο ετοιμάζονταν να του κάνει ετήσιο μνημόσυνο. Όταν ένα πρωί, στάθηκε μπροστά της ο Απόστολος. Εκεί η γιαγιά λιποθύμησε.
Μετά από λίγο καιρό όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκαν σε παράγκες του Πειραιά.
Πέρασε καιρός, ο Απόστολος εξελίχθηκε σε μεγάλο μουζικάντη, αλλά παρέμεινε ταπεινόφρων. Αργότερα εγκατασταθήκαμε με την οικογένειά μας στο Θησείο…».
«… Ο μπαμπάς όμως ποτέ δεν ξέχασε την ημερομηνία της διάσωσής του και τον τρόπο που απέδρασε από το τούρκικο στρατόπεδο. Γι’αυτό,σαν υπέρτατα θεοσεβής κάθε χρόνο 14 Σεπτεμβρίου, εορτή του Σταυρού, μέχρι τον θάνατό του, δεν νήστευε απλά, αλλά δεν έπινε ούτε νερό!.. Το είχε σαν τάμα»!.
Αυτός, ανάμεσα στ’άλλα, ήταν ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο «παιχνιδατόρος», ο…μουζικάντης, η φωνάρα, ο αλληλλέγγυος, ο καλωσυνάτος και προπαντός ένας ρεμπέτης αποδεδειγμένα… βαθιά θεοσεβής!
Και…άνθρωπος!...
Στην οχλοβοή, στη σύγχυση, στη θολούρα, στη φωτιά, η γιαγιά-η μάνα του και η υπόλοιπη οικογένεια κατάφεραν τελικά και πέρασαν από τη Σμύρνη στην Τζιά. Πέρασε ένας χρόνος και η γιαγιά θεωρώντας τον σκοτωμένο-χαμένο-αγνοούμενο ετοιμάζονταν να του κάνει ετήσιο μνημόσυνο. Όταν ένα πρωί, στάθηκε μπροστά της ο Απόστολος. Εκεί η γιαγιά λιποθύμησε.
Μετά από λίγο καιρό όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκαν σε παράγκες του Πειραιά.
Πέρασε καιρός, ο Απόστολος εξελίχθηκε σε μεγάλο μουζικάντη, αλλά παρέμεινε ταπεινόφρων. Αργότερα εγκατασταθήκαμε με την οικογένειά μας στο Θησείο…».
«… Ο μπαμπάς όμως ποτέ δεν ξέχασε την ημερομηνία της διάσωσής του και τον τρόπο που απέδρασε από το τούρκικο στρατόπεδο. Γι’αυτό,σαν υπέρτατα θεοσεβής κάθε χρόνο 14 Σεπτεμβρίου, εορτή του Σταυρού, μέχρι τον θάνατό του, δεν νήστευε απλά, αλλά δεν έπινε ούτε νερό!.. Το είχε σαν τάμα»!.
Αυτός, ανάμεσα στ’άλλα, ήταν ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο «παιχνιδατόρος», ο…μουζικάντης, η φωνάρα, ο αλληλλέγγυος, ο καλωσυνάτος και προπαντός ένας ρεμπέτης αποδεδειγμένα… βαθιά θεοσεβής!
Και…άνθρωπος!...
 |
| Του Μπάμπη Μώκου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου