Σάββατο 2 Μαΐου: αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη στην εκπομπή ''Στην Υγειά μας ρε παιδιά!''

To Σάββατο 2 Μαΐου στις 21:00, η εκπομπή και ο Σπύρος Παπαδόπουλος τιμούν τον Μάρκο Βαμβακάρη, «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Τραγούδια γνωστά και διαχρονικά του μεγάλου ρεμπέτη ερμηνεύουν οι: Χρήστος Δάντης, Βαγγέλης Γερμανός, Στέλιος Βαμβακάρης (γιος του Μάρκου Βαμβακάρη), Σοφία Παπάζογλου, Αντώνης Αινίτης, Εβελίνα Αγγέλου, Βασίλης Προδρόμου, Αθηνά Λαμπίρη.

Συνοδοιπόροι σε αυτό το μουσικό ταξίδι είναι ακόμα πολλοί, εκλεκτοί καλεσμένοι, ενώ
η παιδική  χορωδία του Σπύρου Λάμπρου, με τη σειρά της, προσθέτει τον δικό της τόνο στο αφιέρωμα.

Στα γεράματα και να τραγουδάω γιεγιέ..

Στα αριστερά ο Τάσος Φαληρέας. Στα δεξιά ο Σαββόπουλος με την Μπέλλου.

Ο Αντώνης Πανούτσος θυμάται το Ζεϊμπέκικο με τον Διονύση Σαββόπουλο και την Σωτηρία Μπέλλου και βλέπει ότι με τον Μίκη και τον Σάκη η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Δεν θυμάμαι ποιος μου είπε την ιστορία. Δεν έχω ιδέα αν είναι αλήθεια ή ψέματα αλλά αξίζει τον κόπο. Το 1972 ο Διονύσης Σαββόπουλος ηχογραφούσε το Βρώμικο Ψωμί με την Lyra. 
Ηταν  ο τέταρτος μεγάλος δίσκος της καριέρας του. Πιθανόν ο σημαντικότερος αφού εγκατέλειπε την ροκ πηγαίνοντας σε περισσότερο ελληνικές φόρμες που θα τις διατηρούσε στο υπόλοιπο της καριέρας του.

Βιογραφία - Γρηγόρης Ασίκης

Τραγουδοποιός του ρεμπέτικου και δεξιοτέχνης στο ούτι. Γνώρισε επιτυχία στα χρόνια του μεσοπολέμου.

Ο Γρηγόρης Ασίκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1890 από τον Μυτηληνιό Βίκτωρα και την Πολίτισσα Μαριάνθη.
Τελείωσε το Ελληνικό σχολείο έμαθε πολύ καλά την Τουρκική γλώσσα και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την κατασκευή μπρούτζινων μεταλλικών κρεβατιών υψηλής καλλιτεχνικής αξίας.
Σε ηλικία 15 χρόνων μαθητεύει σε ένα φημισμένο Αρμένη ουτίστα, μαθαίνει τα μυστικά και τις τεχνικές του δύσκολου αυτού οργάνου και ασχολείται ερασιτεχνικά με το ούτι μέχρι το 1922, χρονιά της μεγαλύτερης Εθνικής καταστροφής.

Βαγγέλης Παπάζογλου ή Αγγούρης (1896 Σμύρνη - 1943 Αθήνα)

«Άμα τραγουδάς τον πόνο του κόσμου, τραγουδάς και το δικό σου τον καημό. Άμα λες μόνο το δικό σου το ντέρτι δεν είσαι ρεμπέτης... »
Γεννήθηκε στο Ντουρμπαλί της Σμύρνης το 1896. Ο πατέρας του Γιώργης (πραγματικό επίθετο Καλλίνικος) ήταν φύλακας στους σιδηροδρόμους και το 1896, σε μια από τις συχνές μεταθέσεις του, βρίσκεται στο Ντρουμπαλί της Σμύρνης, όπου γεννήθηκε ο Βαγγέλης.
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια μεταξύ Σμύρνης και Ντουρμπαλί, ακολουθώντας την οικογένειά του και μετά την τρίτη δημοτικού, οπότε σταμάτησε και το σχολείο, βοηθούσε στη δουλειά σαν κοτσαδόρος στα τραίνα. Για να μην υπηρετήσει στον Τουρκικό στρατό πήρε τα χαρτιά του ξαδέλφου του Θεόφιλου Γεροντιδάκη, που είχε πεθάνει νέος.
Μόλις 16 χρονών κλέβει και παντρεύεται τη δεκατετράχρονη Αναστασία Μπαγιάτη. Απόκτησαν δυο παιδιά, που το ένα πέθανε μικρό και το άλλο τη δεκαετία του πενήντα. O γάμος τους δεν κρατά πολύ, χωρίζουν το 1918.

Υπήρξε αυτοδίδακτος μουσικός. Από παιδάκι έπαιζε μαντολίνο και αργότερα έμαθε κιθάρα, βιολί και μπάντζο. Συμμετείχε στην περίφημη Εστουδιαντίνα «Τα Πολιτάκια» ως δεύτερο μαντολίνο (με πρώτο τον Σπύρο Περιστέρη και τον Παναγιώτη Τούντα). Εκεί γνωρίστηκε με τους άλλους μεγάλους Σμυρνιούς μουσικούς Σπύρο Περιστέρη, Παναγιώτη Τούντα, τους Ογδοντάκηδες, το Δημήτρη Σέμση ή Σαλονικιό που γύρω στο 1920 ήταν στη Σμύρνη παίζοντας βιολί κ.ά.

Πήγαμε στα γυρίσματα του «Ουζερί Τσιτσάνης»: Σερσέ λα φαμ στην Πειραιώς

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου με τη Βασιλική Τρουφάκου, στο κέντρο της σκηνής, ερμηνεύουν τον Τσιτσάνη και την τραγουδίστριά του Λέλα

Ο Μανούσος Μανουσάκης κάνει το πιο φιλόδοξο κινηματογραφικό βήμα της καριέρας του διασκευάζοντας για την οθόνη το μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Ουζερί Τσιτσάνης», σε μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών που μας μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη της περιόδου της Κατοχής κι έχει στο καστ της την αφρόκρεμα της νέας γενιάς ηθοποιών.

 Το «α» βρέθηκε στα γυρίσματα της ταινίας και καταγράφει τις πρώτες εντυπώσεις.

Έναν αιώνα μετά την εμφάνισή του το ρεμπέτικο εξακολουθεί να αγαπιέται και να γεννά καλλιτεχνικά πάθη. Το πιο αυθεντικό underground μουσικό ρεύμα που γνώρισε η Ελλάδα δεν εξαντλείται στο πεντάγραμμο, πυροδοτώντας συναρπαστικές ιστορίες σε βιβλία και οθόνες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη ρεμπέτικη μυσταγωγία στο κουτούκι του «Δράκου» ή τη «μελοποιημένη» αφήγηση της τραυματικής νεοελληνικής Ιστορίας στο «Ρεμπέτικο»;

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ - ΧΑΣΙΚΛΙΔΙΚΑ Νο 2

 
  video by: NonStopGreekMusic

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ - ΧΑΣΙΚΛΙΔΙΚΑ

Tα βίντεο είναι από το κανάλι NonStopGreekMusic στο youtube

 

Κώστας Καπλάνης (Βιογραφία)

 

Ο Κώστας Καπλάνης (Σμύρνη, 1921-2 Μαρτίου 1997) ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης, από τους σημαντικότερους του ρεμπέτικου ήχου.

Ο Καπλάνης ήταν ένα από τα 11 παιδιά μιας οικογένειας Σμυρνιών, οι οποίοι μετανάστευσαν στην Ελλάδα (αρχικά στη Χίο), ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή και εγκαταστάθηκαν στον Πειραιά.

Ξεκίνησε να διδάσκεται μπουζούκι από μικρή ηλικία και το 1945 παρουσίασε την πρώτη του δουλειά, μαζί με το Μανώλη Χιώτη, τον "Πασατέμπο".

Ακολούθησαν τα πολύ γνωστά "''Το Μινόρε της Αυγής''", "Φέρε μας κάπελα κρασί", "Ψιλή βροχή", "Ένας Αλήτης πέθανε" (που ερμήνευσε η Σωτηρία Μπέλου), "Όμορφη Πειραιώτισσα" κ.α.
Το 1954 περιόδευσε στις ΗΠΑμε τη Μαρίκα Νίνου.

Τάκης Μπίνης (Βιογραφία-video)

Ο Tάκης Mπίνης είναι η πιο αντιπροσωπευτική φωνή του ρεμπέτικου τραγουδιού. Γεννήθηκε το 1923, από γονείς πρόσφυγες, στη Θεσσαλονίκη. 

Στη δικτατορία του Mεταξά κρατείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του επειδή δεν οργανώθηκαν στην EON (Eθνική Oργάνωση Nέων).

Άρχισε την καριέρα του πολύ μικρός, με το μπουζούκι του και σαν τραγουδιστής, το 1939 στη Θεσσαλονίκη. Παίζει σε γνωστά περιθωριακά στέκια της πόλης, στου «Kέρκυρα», στου «Kαφαντάρη», στου «Mακρή» στην περιοχή του Βαρδάρη κι έτσι συναναστρέφεται με όλους τους μουσικούς της εποχής.

Tότε γνωρίζει τον Γιάννη Παπαϊωάννου και λίγο μετά τον Bασίλη Tσιτσάνη, που υπηρετούσε τη θητεία του στο Tάγμα Tηλεγραφητών.

17 Απριλίου 2012...Σάν σήμερα έφυγε από κοντά μας ο Δημ. Μητροπάνος...

Ο Δημήτρης Μητροπάνος (2 Απριλίου 1948 - 17 Απριλίου 2012) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, από τους σημαντικότερους της σύγχρονης εποχής. Ερμήνευσε χαρακτηριστικά τραγούδια σημαντικών στιχουργών και συνθετών. 
Με τις λαϊκές επιτυχίες του σημάδεψε το χώρο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, κερδίζοντας την εκτίμηση και το σεβασμό ολόκληρου του πανελληνίου.

 Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία στα Τρίκαλα - από την οποία καταγόταν η μητέρα του - στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο Πόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας το Καππά. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειας του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να εργάζεται ως τραγουδιστής. Παράλληλα, οργανώθηκε στη Νεολαία των Λαμπράκηδων, καθώς είχε ήδη πολιτικοποιηθεί από νωρίς, δεχόμενος μάλιστα απειλές ότι δε θα τον άφηναν να σπουδάσει λόγω των αριστερών του καταβολών.

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Οδυσσέας Μοσχονάς..

(Γεννήθηκε στη Σάμο το 1912. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1930)

Τα τραγούδια του Οδυσσέα Μοσχονά είναι γνωστά και ο ίδιος ανήκει στους κλασικούς του ρεμπέτικου.

Έζησε και δημιούργησε σε εποχές που, αν και σχετικά πρόσφατες, φαντάζουν σήμερα τόσο μακρινές.
Πρόκειται για ένα γνήσιο λαϊκό καλλιτέχνη, που έδωσε όλη του τη ζωή στη μουσική.

Το πνεύμα του, το μεράκι του, η απλότητα του χαρακτήρα του, η μεγαλοθυμία του, η ντομπροσύνη του, η μαγκιά του, με έκαναν να ακούσω αλλιώτικα τη μουσική του.

Καίτη Γκρέυ «Δεν ήμουν γεννημένη για το τραγούδι»

Είναι πλέον η τελευταία μεγάλη ερμηνεύτρια της γενιάς του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Παπαϊωάννου, του Μπαγιαντέρα, του Μπακάλη, του Βίρβου, της Παπαγιαννοπούλου.

 

 Έχοντας στο ενεργητικό της 2.500 τραγούδια κατόρθωσε να χτίσει τον μύθο της δίπλα σε κολοσσούς της τέχνης, ενώ τη θαύμασαν απ' άκρου εις άκρον παγκόσμιοι θρύλοι. Ο Ελβις Πρίσλεϊ, ο Τζίμι Χέντριξ, η Μελίνα και πολλοί ακόμα που συνάντησε στην πορεία της ήταν ένθερμοι θαυμαστές της. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το σλόγκαν της χρυσής εποχής του '60 που έλεγαν οι άλλοι τραγουδιστές στην Αμερική όταν βρισκόταν εκείνη εκεί για εμφανίσεις: «Οταν έρχεται η Γκρέυ, καλύτερα να μην πατάει άλλος καλλιτέχνης το πόδι του».

«Το χειροκρότημα το γεύτηκα σε όλο του το μεγαλείο. Δεν μου λείπει πλέον. Εγώ νομίζω πως δεν ήμουν γεννημένη για τραγουδίστρια, αλλά για σπίτι. Για την κουζίνα. Γι' αυτό σταμάτησα γρήγορα» λέει ανοίγοντας την καρδιά της στην «Espresso», σε μια από τις σπάνιες πλέον συνεντεύξεις της. Οι δημόσιες εμφανίσεις της έχουν σταματήσει. Μακιά από κάθε είδους δημοσιότητα η θρυλική Καίτη Γκρέυ περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη, έχοντας κοντά της καλούς φίλους.

Ο Μανώλης Χιώτης και το τραγούδι για τον Άρη Βελουχιώτη που χάθηκε

Μία άγνωστη ιστορία

Ο Μανώλης Χιώτης και το τραγούδι για τον Άρη Βελουχιώτη που χάθηκε

Πίσω από κάθε τραγούδι και ό,τι αυτό μάς «λέει», βρίσκεται πάντα μια ιστορία που τις περισσότερες φορές είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό. 

Μια ιστορία που ξεκινά κατά τη σύλληψη της ιδέας (όχι σπάνια και πριν ακόμα γεννηθεί αυτή) ξετυλίγεται με τη συνεργασία των δημιουργών και ολοκληρώνεται με την παράδοση του τραγουδιού στον τελικό αποδέκτη, που δεν είναι άλλος από το λαό.
Ο σπουδαίος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και συνθέτης πολλών αγαπημένων τραγουδιών Μανώλης Χιώτης (21 Μάρτη 1921–1970) σε ηλικία 24 ετών θα γράψει τη μουσική για ένα τραγούδι αφιερωμένο στο θάνατο του Πρωτοκαπετάνιου της Εθνικής Αντίστασης Άρη Βελουχιώτη.
Τους στίχους έχει ήδη γράψει ο Νίκος Μάθεσης (1907-1975), ο σημαντικός αυτός στιχουργός του ρεμπέτικου τραγουδιού που, πέρα από την εικόνα του σκληρού ρεμπέτη (στην κλειστή κοινωνία των κουτσαβάκηδων και των νταήδων της εποχής του ο Μάθεσης, γνωστός και ως «Νίκος Τρελάκιας», απολάμβανε το σεβασμό και την αναγνώριση), ήταν ένας άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες και ανησυχίες.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...

10 χρόνια χωρίς τον «Σερ» Γρηγόρη Μπιθικώτση (ΒΙΝΤΕΟ)

  Ήταν 7 Απριλίου του 2005, ακριβώς δέκα χρόνια πριν, όταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο «σερ» του ελληνικού τραγουδιού, απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών.

Ο Μπιθικώτσης καταγόταν από την Κάρυστο. Είχε γεννηθεί στις 11 Δεκεμβρίου 1922 και μεγάλωσε φτωχικά σε ένα μικρό σπίτι στο Περιστέρι μαζί με τους γονείς του και τα πέντε αδέλφια του.

Όταν τα σύννεφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφτασαν πάνω από την Ελλάδα, τα αδέλφια του έφυγαν για το αλβανικό μέτωπο κι εκείνος, ως «Βενιαμίν» έμεινε πίσω. Έβγαζε τα προς το ζην ως υδραυλικός, ενώ είχε μάθει να παίζει και κιθάρα. Έπαιζε σε μια ταβέρνα της γειτονιάς του και κέρδιζε και από εκεί κάποια χρήματα, χωρίς όμως ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν η «part time» απασχόλησή του εκείνη που θα τον έκανε διάσημο.

Η Στέγη του μπαρόκ και του... ρεμπέτικου

Οι Latinitas Nostra μας ξενάγησαν νοερά -και μουσικά- από την αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ' στη Γαλλία έως τους τεκέδες του Πειραιά

Μετά την αξέχαστη εμπειρία που είχα πριν από δύο χρόνια, παρακολουθώντας τη μουσική παράσταση «Ένας Αγγλος ταξιδευτής στο Λεβάντε» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω το νέο πρότζεκτ των Latinitas Nostra, αυτή τη φορά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την περασμένη Παρασκευή, 3 Απριλίου.

Όσα δεν ξέρατε για τον Βασίλη Τσιτσάνη..

Ήταν αγαπημένος μουσικός του Α. Παπανδρέου.Ακολουθούσε την Α.Ο.Τρίκαλα.Τα τραγούδια στο πειθαρχείο, ο τρελός έρωτας με τη Νίνου.Η ζωή του Τσιτσάνη που γίνεται έκθεση
της Κατερίνας Λυμπεροπούλου
Είναι ο καλλιτέχνης που έκανε το ρεμπέτικο τέχνη και προχώρησε σε συνειδητή ρήξη με την παράδοση. Είναι ο μουσικός που εμπλούτισε τη λαϊκή ορχήστρα με νέα ηχοχρώματα προσθέτοντας το πιάνο κι επιβάλλοντας το ακορντεόν ως όργανο της κομπανίας. Καινοτόμησε στο στίχο με την απομάκρυνσή του από παραδοσιακές φόρμες του δίστιχου και της ομοιοκαταληξίας και γενίκευσε το ρόλο του ρεφρέν. 

Ο Βασίλης Τσιτσάνης αποτέλεσε ίσως τη σημαντικότερη φυσιογνωμία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού του 20ου αιώνα. Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του (18 Ιανουαρίου 1915),εξακολουθεί να συναρπάζει παλιού και νεότερους παραμένοντας διαχρονικός και επίκαιρος όπως οι μεγάλοι της τέχνης.