Θα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί διάλεξες το μπουζούκι για να παίξεις το συγκεκριμένο στυλ μουσικής, αφού σαν όργανο το μπουζούκι πιστεύω δεν είναι και το πιο ευέλικτο από πλευράς ήχου, έχει συγκεκριμένο ήχο ο οποίος δεν «αλλάζει» εύκολα... Δεν είναι όπως η κιθάρα για παράδειγμα που θα μπορούσες να φιλτράρεις τον ήχο με την χρήση κάποιου πεταλιού... Τι πιστεύεις;
To μπουζούκι το επέλεξα επειδή μου αρέσει πολύ περισσότερο από την κιθάρα σαν ηχόχρωμα. Πιστεύω ο ήχος της κιθάρας δεν έχει κατάληξη, τι θέλω να πω ... Το μπουζούκι έχει έναν όγκο και ένα πείσμα στον ήχο, τέλος πάντων, που δεν το βρίσκεις εύκολα σε άλλα όργανα. Αυτό γίνεται επειδή σαν όργανο το μπουζούκι έχει διπλές χορδές πράγμα που σημαίνει ότι όταν παίζεις η πίεση δεν σταματάει, πρέπει να ασκηθεί δηλαδή στις χορδές μια συγκεκριμένη δύναμη, έτσι ώστε οι νότες να ακούγονται όπως πρέπει να ακούγονται ανάλογα βέβαια και με το είδος που παίζεις. Και εκεί βρίσκεται το όλο point...
Για παράδειγμα, με το Trio Rosenberg έπαιζα πιο πολύ με gypsy στυλ όταν παίξαμε μαζί (σ.σ. λεπτομέρειες για την συγκεκριμένη συναυλία μπορείτε να διαβάσετε εδώ) ενώ στο δικό μου set τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αφού το ηχητικό φάσμα ήταν μεγαλύτερο, δηλαδή οι δυναμικές στο παίξιμό μου δεν ήταν σε ένα συγκεκριμένο pick (σ.σ. ανάλογα με την δύναμη που ασκείς στις χορδές αλλάζει η δυναμική και το ηχόχρωμα της νότας που παίζεις), και αυτό συνέβαινε για να μπορείς να βγάλεις και το pizzicato (σ.σ. μουσικός όρος) ας πούμε, ή και άλλα πράγματα... αλλά αυτό εξαρτάται από το πώς εσύ βλέπεις το μπουζούκι μέσα σε μια μπάντα που παίζει jazz ή jazz fusion.
Στο θέμα του ήχου έχουμε ελλείψεις... είναι και θέμα τεχνολογίας αλλά και οι κατασκευαστές του οργάνου έχουν μείνει λίγο πίσω... Δηλαδή, πώς να το πω, δεν έχουμε καλό μαγνήτη για το μπουζούκι, και γι αυτό ακούς όλα αυτά τα μεσαία στα μπουζούκια... δεν βγαίνει το σκάφος του... δηλαδή άμα ακούς ένα μπουζούκι μόνο με το σκάφος του για να «σκάει» η πένα και να έχει «κιλά» η πενιά, αυτό θα γίνει μόνο με μικρόφωνο ή με μικρόφωνο και με μαγνήτη για να παίρνεις και την ατάκα μέσα από τον μαγνήτη... υπάρχουν και άλλα θέματα στα οποία φταίνε οι «παίχτες» κυρίως, και όχι τόσο οι κατασκευαστές, για παράδειγμα εγώ κανονικά, πρέπει να αλλάζω χορδές ανά δύο μέρες, που δεν το κάνω για οικονομικούς λόγους, αφού οι μπουργκάνες, δηλαδή οι μπάσες χορδές κόβονται σε κάθε τάστο και αυτό επειδή το ίδιο το όργανο δεν αντέχει αυτήν την καινούργια προσέγγιση, και όχι λόγω της δικής μου τεχνικής ... το όργανο δεν αντέχει όλες αυτές τις συγχορδίες ή όλο αυτό το flamingo στυλ, ή ό,τι άλλο ... και έχω πρόβλημα με τις χορδές, το έλεγα στους κατασκευαστές για να βρούμε μία λύση για το πώς θα το ντύσουμε όλο αυτό και να μην κόβονται οι χορδές...
Για παράδειγμα έχω μιλήσει με συγκεκριμένους ανθρώπους, εξαιρετικούς και καινοτόμους τεχνίτες, όπως ο Αλέξης Ρόστος, και συζητάγαμε να φτιάξουμε ένα μπουζούκι με nylon χορδές για να δούμε πως θα πάει... Το πρόβλημα που έχουμε στο μπουζούκι σαν κατηγορία είναι ότι ενώ η κιθάρα ας πούμε έχει κλασσική, έχει ακουστική, έχει ηλεκτρική, ακόμα και το μαντολίνο έχει εξελιχθεί, -και έτσι όλο αυτό βοηθά στην σύνθεση-... στο μπουζούκι αντίστοιχα δεν υπάρχει κάποια εξέλιξη και γι' αυτό και μείς είμαστε κολλημένοι σε ένα συγκεκριμένο είδος...
Μιας και το έφερε η κουβέντα, πώς θα ήθελες να κατασκευαστεί το δικό σου custom μπουζούκι; ... Πώς σκέφτεσαι να εξελίξεις το όργανο; Ο μοναδικός που γνωρίζουμε που έχει κάνει κάτι τέτοιο είναι ο μεγάλος Μανώλης Χιώτης, είχες και το γιο του δάσκαλο....
Χωρίς να θέλω να μπω λοιπόν στην διαδικασία οποιασδήποτε σύγκρισης - δεν υφίσταται κάτι τέτοιο άλλωστε - ... θεωρώ όμως ότι η προσέγγιση σου στο όργανο αφήνει περιθώριο στο να σε ρωτήσω κάτι τέτοιο... Τι θα ήθελες να κάνεις εσύ λοιπόν για να πάει το μπουζούκι, ως όργανο, ένα βήμα παρακάτω, γιατί απ' ότι φαίνεται δε σε χωρά η ταστιέρα;
Ξέρεις ο κόσμος έχει μπερδέψει τις έννοιες, το να δεις έναν άνθρωπο ο οποίος θα μπορεί να εξελίξει το όργανο από κει που το άφησε ο Χιώτης δεν είναι κακό να το λες, δηλαδή ...μπορούσαν να το κάνουν και άλλοι αλλά δεν το κάνανε... δηλαδή δεν το επέλεξες, αλλά από την στιγμή που δεν το επέλεξες δεν μπορούσες να το κάνεις κιόλας. Αυτό γίνεται γιατι είναι πολύ δύσκολο να παίξεις jazz στο μπουζούκι.
Πίστεψέ με σ' αυτό, γιατί δεν είναι κιθάρα - και θα σου πω ένα απλό παράδειγμα σ΄αυτό. Όταν παίζεις με alternate picking (σ.σ. μουσικός όρος, κάτω-πάνω η πένα σ' όλη την διάρκεια του παιξίματος) αλλάζοντας τις χορδές, γιατί δεν παίζω με sweep (σ.σ. τώρα αυτό είναι δύσκολο λίγο να περιγραφεί χωρίς video...) δεν το επιλέγω ως τεχνική... δεν μ΄αρέσει... όταν θα φτάσεις στις μπάσες χορδές και κάνεις μια άρση (σ.σ. ουσιαστικά παίζεις κόντρα στο tempo, από κάτω προς τα πάνω -τείνει να γίνει αδύναμη δηλαδή επείδή είναι αντίθετη με την "φυσιολογική" φορά του χεριού), ενώ στην κιθάρα είναι όλα καλά, και πιθανότατα θα ακουστεί η νότα όποια γωνία και έχει ο καρπός σου, στο μπουζούκι δεν θα γίνει το ίδιο.
Ο καρπός στο μπουζούκι δεν αλλάζει παραμένει ίδια η γωνία γιατί αλλιώς στο ίδιο παράδειγμα με την άρση μπορεί να ακουστεί μόνο το καντίνι (σ.σ. η κάτω χορδή από τις διπλές του μπουζουκιού), όπου θα ακούγεται μια οκτάβα πάνω... και αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό στο άκουσμα... Πρέπει ο καρπός να παίζει όλο το φάσμα της χορδής. Μπορείς να παρατηρήσεις μπουζουξήδες οι οποίοι όταν παίζουν οι διπλές χορδές δεν έχουν την ίδια ταλάντωση, δηλαδή βλέπεις ότι κουνιέται μόνο η μία ... αυτό πάει να πει ότι δεν έχει ολοκληρωμένη γωνία ο καρπός και δεν παίζει όλο το φάσμα των χορδών... γι' αυτό και ο ήχος είναι στενός, δεν ηχεί κανονικά.
Όσον αφορά την ερώτησή σου... το μπουζούκι δεν το είδα ποτέ ως πειραματισμό, δεν πήγα σε 3 -4 -5 μουσικές σκηνές να παίξω jazz και να βγει από κει, δεν έκανα αυτό. Το έκανα κατευθείαν στο pick του... Πώς μπορεί να παιχτεί jazz fusion... Έτσι!... Εδώ!!.. "For Piazzola" το ένα (σ.σ. το πρώτο κομμάτι από τον νέο δίσκο του Μιχάλη Παούρη "Disharmony")... Εκεί τα «χώνω» όλα, έχεις καταλάβει τι συμβαίνει, και τις δυναμικές και το έτσι του και το τούτο του... όλα αυτά που ενορχηστρώνω, μ' αυτόν τον τρόπο ακούγεται jazz... δηλαδή αν δεν παίξει η μπάντα jazz δεν θα ακουστεί jazz το μπουζούκι.
Ο κιθαρίστας για παράδειγμα συνοδεύει τον πιανίστα, ο μπουζουξής δεν μπορούσε -τώρα μπορεί- και είμαι μέσα στο όραμά μου δηλαδή το να μπορεί το μπουζούκι να είναι μέσα στην μουσική, δηλαδή να είναι ένα με την μπάντα, να μην είναι τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι. Για παράδειγμα, στα μπουζούκια δεν ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον δηλαδή το τι θα παίξει το μπάσο, η κιθάρα, το μπουζούκι... τον ενδιαφέρει τι θα παίξει αυτός διεκπεραιωτικά και μετά θα φύγει. Οπότε για μένα το επόμενο βήμα που χρειάζεται να γίνει στο μπουζούκι - ο Χιώτης τι έκανε, το έκανε μισή κιθάρα, δεν έβαλε μια χορδή ....όχι.... το έκανε μισή κιθάρα και απέκτησε αμέσως «1600 συγχορδίες» παραπάνω από αυτές που είχε το τρίχορδο-....
...και τις αναστροφές τους(σ.σ. διαφορετικοί τρόποι να παίξεις την ίδια συγχορδία)...
Ναι, βεβαίως... και το solo του βέβαια μπορούσε πια να γίνει μέσα σε τέσσερα με πέντε τάστα. Οπότε για μένα το επόμενο βήμα που θα έπρεπε να γίνει είναι να ολοκληρωθεί αυτό και να γίνει μια κανονική κιθάρα... αλλά βέβαια όχι με αυτό το κούρδισμα.
Τι σημαίνει αυτό... επειδή οι μπουζουξήδες πάντοτε στην προσέγγισή τους είχαν μια απλότητα, τα ακόρντα δηλαδή θέλανε να τα «πιάσουν» όσο πιο απλά γίνεται για να παίξουν λαϊκά, με ένα διαφορετικό κούρδισμα - το οποίο έχω στο μυαλό μου να το κάνω κάποια στιγμή - θα μπορούσες για παράδειγμα να «πιάνεις» ένα Gm7 (σ.σ. σολ μινόρε εβδόμης) με ένα δάχτυλο... δηλαδή να προσφέρεις την απλότητα αλλά ταυτόχρονα να τον «βάλεις» σε ένα άλλο είδος, οπότε αυτό είναι ένα επόμενο βήμα από μόνο του.
Αυτό βέβαια θα γίνει σταδιακά όταν όντως χρειαστεί, γιατί μπορεί να φαίνεται ότι δεν με χωρά η ταστιέρα - ξέρεις να «ακούω» πιο χαμηλές νότες και να θέλω να παίξω πιο κάτω ακόμα- , όμως ακόμα και τώρα το τετράχορδο μπουζούκι ακόμα το ανακαλύπτω... Αυτό που λέω είναι ότι έχουμε ακόμα συνθετικό υλικό να βγει...
Χωρίς να θέλω να μπω λοιπόν στην διαδικασία οποιασδήποτε σύγκρισης - δεν υφίσταται κάτι τέτοιο άλλωστε - ... θεωρώ όμως ότι η προσέγγιση σου στο όργανο αφήνει περιθώριο στο να σε ρωτήσω κάτι τέτοιο... Τι θα ήθελες να κάνεις εσύ λοιπόν για να πάει το μπουζούκι, ως όργανο, ένα βήμα παρακάτω, γιατί απ' ότι φαίνεται δε σε χωρά η ταστιέρα;
Ξέρεις ο κόσμος έχει μπερδέψει τις έννοιες, το να δεις έναν άνθρωπο ο οποίος θα μπορεί να εξελίξει το όργανο από κει που το άφησε ο Χιώτης δεν είναι κακό να το λες, δηλαδή ...μπορούσαν να το κάνουν και άλλοι αλλά δεν το κάνανε... δηλαδή δεν το επέλεξες, αλλά από την στιγμή που δεν το επέλεξες δεν μπορούσες να το κάνεις κιόλας. Αυτό γίνεται γιατι είναι πολύ δύσκολο να παίξεις jazz στο μπουζούκι.
Πίστεψέ με σ' αυτό, γιατί δεν είναι κιθάρα - και θα σου πω ένα απλό παράδειγμα σ΄αυτό. Όταν παίζεις με alternate picking (σ.σ. μουσικός όρος, κάτω-πάνω η πένα σ' όλη την διάρκεια του παιξίματος) αλλάζοντας τις χορδές, γιατί δεν παίζω με sweep (σ.σ. τώρα αυτό είναι δύσκολο λίγο να περιγραφεί χωρίς video...) δεν το επιλέγω ως τεχνική... δεν μ΄αρέσει... όταν θα φτάσεις στις μπάσες χορδές και κάνεις μια άρση (σ.σ. ουσιαστικά παίζεις κόντρα στο tempo, από κάτω προς τα πάνω -τείνει να γίνει αδύναμη δηλαδή επείδή είναι αντίθετη με την "φυσιολογική" φορά του χεριού), ενώ στην κιθάρα είναι όλα καλά, και πιθανότατα θα ακουστεί η νότα όποια γωνία και έχει ο καρπός σου, στο μπουζούκι δεν θα γίνει το ίδιο.
Ο καρπός στο μπουζούκι δεν αλλάζει παραμένει ίδια η γωνία γιατί αλλιώς στο ίδιο παράδειγμα με την άρση μπορεί να ακουστεί μόνο το καντίνι (σ.σ. η κάτω χορδή από τις διπλές του μπουζουκιού), όπου θα ακούγεται μια οκτάβα πάνω... και αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό στο άκουσμα... Πρέπει ο καρπός να παίζει όλο το φάσμα της χορδής. Μπορείς να παρατηρήσεις μπουζουξήδες οι οποίοι όταν παίζουν οι διπλές χορδές δεν έχουν την ίδια ταλάντωση, δηλαδή βλέπεις ότι κουνιέται μόνο η μία ... αυτό πάει να πει ότι δεν έχει ολοκληρωμένη γωνία ο καρπός και δεν παίζει όλο το φάσμα των χορδών... γι' αυτό και ο ήχος είναι στενός, δεν ηχεί κανονικά.
Όσον αφορά την ερώτησή σου... το μπουζούκι δεν το είδα ποτέ ως πειραματισμό, δεν πήγα σε 3 -4 -5 μουσικές σκηνές να παίξω jazz και να βγει από κει, δεν έκανα αυτό. Το έκανα κατευθείαν στο pick του... Πώς μπορεί να παιχτεί jazz fusion... Έτσι!... Εδώ!!.. "For Piazzola" το ένα (σ.σ. το πρώτο κομμάτι από τον νέο δίσκο του Μιχάλη Παούρη "Disharmony")... Εκεί τα «χώνω» όλα, έχεις καταλάβει τι συμβαίνει, και τις δυναμικές και το έτσι του και το τούτο του... όλα αυτά που ενορχηστρώνω, μ' αυτόν τον τρόπο ακούγεται jazz... δηλαδή αν δεν παίξει η μπάντα jazz δεν θα ακουστεί jazz το μπουζούκι.
Ο κιθαρίστας για παράδειγμα συνοδεύει τον πιανίστα, ο μπουζουξής δεν μπορούσε -τώρα μπορεί- και είμαι μέσα στο όραμά μου δηλαδή το να μπορεί το μπουζούκι να είναι μέσα στην μουσική, δηλαδή να είναι ένα με την μπάντα, να μην είναι τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι. Για παράδειγμα, στα μπουζούκια δεν ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον δηλαδή το τι θα παίξει το μπάσο, η κιθάρα, το μπουζούκι... τον ενδιαφέρει τι θα παίξει αυτός διεκπεραιωτικά και μετά θα φύγει. Οπότε για μένα το επόμενο βήμα που χρειάζεται να γίνει στο μπουζούκι - ο Χιώτης τι έκανε, το έκανε μισή κιθάρα, δεν έβαλε μια χορδή ....όχι.... το έκανε μισή κιθάρα και απέκτησε αμέσως «1600 συγχορδίες» παραπάνω από αυτές που είχε το τρίχορδο-....
...και τις αναστροφές τους(σ.σ. διαφορετικοί τρόποι να παίξεις την ίδια συγχορδία)...
Ναι, βεβαίως... και το solo του βέβαια μπορούσε πια να γίνει μέσα σε τέσσερα με πέντε τάστα. Οπότε για μένα το επόμενο βήμα που θα έπρεπε να γίνει είναι να ολοκληρωθεί αυτό και να γίνει μια κανονική κιθάρα... αλλά βέβαια όχι με αυτό το κούρδισμα.
Τι σημαίνει αυτό... επειδή οι μπουζουξήδες πάντοτε στην προσέγγισή τους είχαν μια απλότητα, τα ακόρντα δηλαδή θέλανε να τα «πιάσουν» όσο πιο απλά γίνεται για να παίξουν λαϊκά, με ένα διαφορετικό κούρδισμα - το οποίο έχω στο μυαλό μου να το κάνω κάποια στιγμή - θα μπορούσες για παράδειγμα να «πιάνεις» ένα Gm7 (σ.σ. σολ μινόρε εβδόμης) με ένα δάχτυλο... δηλαδή να προσφέρεις την απλότητα αλλά ταυτόχρονα να τον «βάλεις» σε ένα άλλο είδος, οπότε αυτό είναι ένα επόμενο βήμα από μόνο του.
Αυτό βέβαια θα γίνει σταδιακά όταν όντως χρειαστεί, γιατί μπορεί να φαίνεται ότι δεν με χωρά η ταστιέρα - ξέρεις να «ακούω» πιο χαμηλές νότες και να θέλω να παίξω πιο κάτω ακόμα- , όμως ακόμα και τώρα το τετράχορδο μπουζούκι ακόμα το ανακαλύπτω... Αυτό που λέω είναι ότι έχουμε ακόμα συνθετικό υλικό να βγει...
Αυτό που μου περιέγραψες με την αλλαγή κουρδίσματος είναι μια αλλαγή προσέγγισης στο όργανο, αλλάζεις κούρδισμα, αλλάζεις τονικότητα δηλαδή...
Αλλαγή κουρδίσματος στις δύο χορδές έξτρα εννοώ...
Ουσιαστικά θες να το κάνεις το μπουζούκι εξάχορδο, δηλαδή δωδεκάχορδο...
Ναι, για να έχω περισσότερες σκάλες στο παίξιμό μου και να μπορέσω εκμεταλλευτώ την έκταση των δυνατοτήτων που θα μου παρέχουν οι δύο έξτρα χορδές... πχ. για να μπορέσω να καταφέρω να ακούγονται καλά συνδυαστικά δύο μπουζούκια που αναγκαστικά για να υπάρχει συχνοτικό φάσμα το ένα θα παίξει σε πιο χαμηλή οκτάβα και το άλλο σε μια πιο ψηλή, έτσι γίνεται αυτό... και θα ανοίξει έτσι ηχητικά η έκταση του μπουζουκιού...
Την ιστορία με τον Χιώτη και τον Ηendrix την έχεις ακούσει νομίζω... τώρα πια θα λέμε ο Παούρης με τον Μeola... με τον οποίο «ταιριάζετε» απόλυτα και στα τεχνικά σας χαρακτηριστικά. Δηλαδή πέρα από όλα τα άλλα ο Meola είναι γνωστός για την φοβερή του «πένα» - αυτό το απίστευτο δεξί χέρι -... κάτι ανάλογο έχεις και εσύ πιστεύω... Θέλω να σε ρωτήσω πώς σου φαίνεται όλη αυτή η ιστορία που έχει γίνει μεταξύ σας...
Επίσης θέλω να μας πεις τι ξέρεις για την ιστορία του Χιώτη με τον Hendrix, όντως γνωρίστηκαν; Και βέβαια θα ήθελα να μας μιλήσεις για την όλη προσέγγιση με τον Meola, πώς έγινε όλο αυτό... Πολλά πράγματα ρώτησα μαζί...
Ναι, ο Χιώτης γνώρισε τον Ηendrix, αφού όσο ήταν στην Αμερική, ο Jimi πήγαινε και τον παρακολουθούσε και έβλεπε αυτό το «δεξί χέρι» που ανέφερες και για Meola... Απ' ότι κατάλαβα το νόημα της ερώτησης είναι το αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ουσιαστικά ...κάπως έτσι...
Ναι, ακριβώς.. Θα ήθελα να μου βέβαια και για το θέμα της προσέγγισης, τον βρήκες εσύ, σε άκουσε; Τι έγινε;....
Youtube... Ναι, παίξαμε μαζί στην Γαλλία, σε μια επαρχιακή πόλη...
Ναι αλλά με 15.000 άτομα να σας παρακολουθούν... Πώς αισθάνθηκες;
A... δεν είχα κανένα πρόβλημα... Ξέρεις οι μουσικοί το χουν αυτό... άμα τους πετάξεις πάνω στην σκηνή, αναγκαστικά πρέπει να κάνουν αυτό που ξέρουν, οπότε έχεις δεν έχεις άγχος πρέπει να γίνει...
Είναι και φώτα που σε βοηθάνε και δεν βλέπεις...
Ναι, έχεις δίκιο σ' αυτό γιατί όταν υποκλίθηκα, σήκωσα τα μάτια και οι προβολείς δείξανε το κοινό και εκεί απλά έπαθα πλάκα, έτρεμαν τα πόδια μου μπορώ να πω... με τόσα μάτια να σε κοιτάζουν ....
Αλλαγή κουρδίσματος στις δύο χορδές έξτρα εννοώ...
Ουσιαστικά θες να το κάνεις το μπουζούκι εξάχορδο, δηλαδή δωδεκάχορδο...
Ναι, για να έχω περισσότερες σκάλες στο παίξιμό μου και να μπορέσω εκμεταλλευτώ την έκταση των δυνατοτήτων που θα μου παρέχουν οι δύο έξτρα χορδές... πχ. για να μπορέσω να καταφέρω να ακούγονται καλά συνδυαστικά δύο μπουζούκια που αναγκαστικά για να υπάρχει συχνοτικό φάσμα το ένα θα παίξει σε πιο χαμηλή οκτάβα και το άλλο σε μια πιο ψηλή, έτσι γίνεται αυτό... και θα ανοίξει έτσι ηχητικά η έκταση του μπουζουκιού...
Την ιστορία με τον Χιώτη και τον Ηendrix την έχεις ακούσει νομίζω... τώρα πια θα λέμε ο Παούρης με τον Μeola... με τον οποίο «ταιριάζετε» απόλυτα και στα τεχνικά σας χαρακτηριστικά. Δηλαδή πέρα από όλα τα άλλα ο Meola είναι γνωστός για την φοβερή του «πένα» - αυτό το απίστευτο δεξί χέρι -... κάτι ανάλογο έχεις και εσύ πιστεύω... Θέλω να σε ρωτήσω πώς σου φαίνεται όλη αυτή η ιστορία που έχει γίνει μεταξύ σας...
Επίσης θέλω να μας πεις τι ξέρεις για την ιστορία του Χιώτη με τον Hendrix, όντως γνωρίστηκαν; Και βέβαια θα ήθελα να μας μιλήσεις για την όλη προσέγγιση με τον Meola, πώς έγινε όλο αυτό... Πολλά πράγματα ρώτησα μαζί...
Ναι, ο Χιώτης γνώρισε τον Ηendrix, αφού όσο ήταν στην Αμερική, ο Jimi πήγαινε και τον παρακολουθούσε και έβλεπε αυτό το «δεξί χέρι» που ανέφερες και για Meola... Απ' ότι κατάλαβα το νόημα της ερώτησης είναι το αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ουσιαστικά ...κάπως έτσι...
Ναι, ακριβώς.. Θα ήθελα να μου βέβαια και για το θέμα της προσέγγισης, τον βρήκες εσύ, σε άκουσε; Τι έγινε;....
Youtube... Ναι, παίξαμε μαζί στην Γαλλία, σε μια επαρχιακή πόλη...
Ναι αλλά με 15.000 άτομα να σας παρακολουθούν... Πώς αισθάνθηκες;
A... δεν είχα κανένα πρόβλημα... Ξέρεις οι μουσικοί το χουν αυτό... άμα τους πετάξεις πάνω στην σκηνή, αναγκαστικά πρέπει να κάνουν αυτό που ξέρουν, οπότε έχεις δεν έχεις άγχος πρέπει να γίνει...
Είναι και φώτα που σε βοηθάνε και δεν βλέπεις...
Ναι, έχεις δίκιο σ' αυτό γιατί όταν υποκλίθηκα, σήκωσα τα μάτια και οι προβολείς δείξανε το κοινό και εκεί απλά έπαθα πλάκα, έτρεμαν τα πόδια μου μπορώ να πω... με τόσα μάτια να σε κοιτάζουν ....
Καταλαβαίνω απόλυτα το πώς θα αισθάνθηκες αλλά για πες μου για την προσέγγιση με τον Meola... Ανέφερες το youtube, δηλαδή ανέβασες κάποιο video και σε προσέγγισαν, τι ακριβώς έγινε;
H ιδέα ήταν δική μου, την ανέφερα στον παραγωγό μου και ουσιαστικά έτσι ξεκίνησε, είπα θέλω αυτόν... και αυτό έχει να κάνει με τον πειραματισμό που λέγαμε, δεν ήθελα να πάω σε μια μουσική σκηνή και να παίζαμε jazz και να λέγαμε να... το μπουζούκι παίζει jazz... Oχι, το μπουζούκι δεν παίζει jazz... κανένα όργανο δεν παίζει jazz αν δεν έχει πάρει το εισιτήριο από έναν master....
Oπότε εγώ σκέφτηκα τον Meola... το υλικό το έχουμε, ξέρουμε τι είμαστε, οπότε του είπα πάρε το υλικό και θα δούμε τι θα γίνει. Ήρθε σε επαφή με τον Meola, με είδε ο Meola, και τότε είπε το "....not too fast" τέλος πάντων, και στη συνέχεια αποφάσισε ότι ήθελε να παίξει μαζί μου στo Reims. Δηλαδή είδε τα video, κατέληξε στο συμπέρασμα που κατάληξε, και με κάλεσε λέγοντας «Θέλω τον Μιχάλη στο Reims»... και πήγα... Παίξαμε εκεί και η πρώτη ατάκα που έχει μείνει από τότε είναι το "not too fast"....
Και το επαναλαμβάνει συνέχεια όταν παίζεται μαζί βέβαια. Έχετε παίξει αρκετές φορές από τότε..
Τέσσερις συνολικά, και βέβαια είπε και κάτι άλλο το οποίο μου το παν, δεν το άκουσα εκείνη την ώρα, "Mιχάλης Παούρης the fastest buzuki player in the world" (σ.σ. Μιχάλης Παούρης ο πιο γρήγορος μπουζουξής στον κόσμο)... Το δα στο video μετά... και σκέφτηκα «ωχ,..τί είπε!»...(σ.σ. διαβάστε τι έγινε στην πρόσφατη συναυλία του Al di Meola με τον Μιχάλη Παούρη εδώ)
Κοίταξε δεν έχει και άδικο μπορώ να πω... αφού ο τρόπος που παίζεις είναι τελείως διαφορετικός από ότι έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε για το συγκεκριμένο όργανο.
Κοίταξε να δεις... για παράδειγμα εγώ γνωρίζω αυτή τη στιγμή το τι είναι η κιθάρα, ο άλλος που δεν γνωρίζει τι είναι το μπουζούκι, δεν θα κάτσει να ανακαλύψει το όργανο... δηλαδή άμα βάλεις ένα κιθαρίστα να παίξει μπουζούκι δεν θα το κάνει, ο μπουζουξής θα κάνει αυτή την προσέγγιση κάπως, θα μπορέσει να παίξει... Όταν ανακαλύψουν ότι όλα αυτά που λένε για έναν μπουζουξή αναφέρονται σε έναν άνθρωπο που στην κιθάρα παίζει τα διπλάσια... εκεί τα πράγματα θα είναι λίγο δύσκολα... Είναι η άγνοια κινδύνου που λέμε.. είναι αυτό που λέμε «the fastest buzuki player in the world»...
Με την κιθάρα εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση, μ' αρέσει αλλά μ' αρέσει έως ένα σημείο, δεν μου βγάζει αυτόν τον τσαμπουκά που βγάζει το μπουζούκι... Γι' αυτό άμα άκουσες στους Rosenberg η σύμπραξη ήταν συμπληρωματική...
Δυστυχώς Μιχάλη νομίζω πως στη συγκεκριμένη συναυλία και ειδικότερα στο συγκεκριμένο σημείο ο κόσμος δεν αντιλήφθηκε αυτό που μου λες, διότι ο ήχος δεν ήταν καλός... Μπορεί να θελήσατε να το κάνετε αυτό που λες αλλά δυστυχώς στο σημείο που παίξατε μαζί η κιθάρες δεν ακούγονταν.... Περισσότερο ακουγαμε εσένα με την μπάντα παρά τις κιθάρες των Rosenberg...
Yπάρχει ένα video στο youtube, με τους Rosenberg, το οποίο δεν ξέρω αν το έχεις δει αλλά νομίζω θα αντιληφθείς απόλυτα αυτό το συμπληρωματικό που λέω... Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω ότι το PROVA Studio, δηλαδή ο Xρήστος Βεντούρας ήταν πίσω απ' όλα, με τις πρόβες, με τον δίσκο και όλα αυτά, ήταν μία βοήθεια που δεν την έχει εύκολα πολύς κόσμος, ήταν ο χορηγός μου...
H ιδέα ήταν δική μου, την ανέφερα στον παραγωγό μου και ουσιαστικά έτσι ξεκίνησε, είπα θέλω αυτόν... και αυτό έχει να κάνει με τον πειραματισμό που λέγαμε, δεν ήθελα να πάω σε μια μουσική σκηνή και να παίζαμε jazz και να λέγαμε να... το μπουζούκι παίζει jazz... Oχι, το μπουζούκι δεν παίζει jazz... κανένα όργανο δεν παίζει jazz αν δεν έχει πάρει το εισιτήριο από έναν master....
Oπότε εγώ σκέφτηκα τον Meola... το υλικό το έχουμε, ξέρουμε τι είμαστε, οπότε του είπα πάρε το υλικό και θα δούμε τι θα γίνει. Ήρθε σε επαφή με τον Meola, με είδε ο Meola, και τότε είπε το "....not too fast" τέλος πάντων, και στη συνέχεια αποφάσισε ότι ήθελε να παίξει μαζί μου στo Reims. Δηλαδή είδε τα video, κατέληξε στο συμπέρασμα που κατάληξε, και με κάλεσε λέγοντας «Θέλω τον Μιχάλη στο Reims»... και πήγα... Παίξαμε εκεί και η πρώτη ατάκα που έχει μείνει από τότε είναι το "not too fast"....
Και το επαναλαμβάνει συνέχεια όταν παίζεται μαζί βέβαια. Έχετε παίξει αρκετές φορές από τότε..
Τέσσερις συνολικά, και βέβαια είπε και κάτι άλλο το οποίο μου το παν, δεν το άκουσα εκείνη την ώρα, "Mιχάλης Παούρης the fastest buzuki player in the world" (σ.σ. Μιχάλης Παούρης ο πιο γρήγορος μπουζουξής στον κόσμο)... Το δα στο video μετά... και σκέφτηκα «ωχ,..τί είπε!»...(σ.σ. διαβάστε τι έγινε στην πρόσφατη συναυλία του Al di Meola με τον Μιχάλη Παούρη εδώ)
Κοίταξε δεν έχει και άδικο μπορώ να πω... αφού ο τρόπος που παίζεις είναι τελείως διαφορετικός από ότι έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε για το συγκεκριμένο όργανο.
Κοίταξε να δεις... για παράδειγμα εγώ γνωρίζω αυτή τη στιγμή το τι είναι η κιθάρα, ο άλλος που δεν γνωρίζει τι είναι το μπουζούκι, δεν θα κάτσει να ανακαλύψει το όργανο... δηλαδή άμα βάλεις ένα κιθαρίστα να παίξει μπουζούκι δεν θα το κάνει, ο μπουζουξής θα κάνει αυτή την προσέγγιση κάπως, θα μπορέσει να παίξει... Όταν ανακαλύψουν ότι όλα αυτά που λένε για έναν μπουζουξή αναφέρονται σε έναν άνθρωπο που στην κιθάρα παίζει τα διπλάσια... εκεί τα πράγματα θα είναι λίγο δύσκολα... Είναι η άγνοια κινδύνου που λέμε.. είναι αυτό που λέμε «the fastest buzuki player in the world»...
Με την κιθάρα εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση, μ' αρέσει αλλά μ' αρέσει έως ένα σημείο, δεν μου βγάζει αυτόν τον τσαμπουκά που βγάζει το μπουζούκι... Γι' αυτό άμα άκουσες στους Rosenberg η σύμπραξη ήταν συμπληρωματική...
Δυστυχώς Μιχάλη νομίζω πως στη συγκεκριμένη συναυλία και ειδικότερα στο συγκεκριμένο σημείο ο κόσμος δεν αντιλήφθηκε αυτό που μου λες, διότι ο ήχος δεν ήταν καλός... Μπορεί να θελήσατε να το κάνετε αυτό που λες αλλά δυστυχώς στο σημείο που παίξατε μαζί η κιθάρες δεν ακούγονταν.... Περισσότερο ακουγαμε εσένα με την μπάντα παρά τις κιθάρες των Rosenberg...
Yπάρχει ένα video στο youtube, με τους Rosenberg, το οποίο δεν ξέρω αν το έχεις δει αλλά νομίζω θα αντιληφθείς απόλυτα αυτό το συμπληρωματικό που λέω... Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω ότι το PROVA Studio, δηλαδή ο Xρήστος Βεντούρας ήταν πίσω απ' όλα, με τις πρόβες, με τον δίσκο και όλα αυτά, ήταν μία βοήθεια που δεν την έχει εύκολα πολύς κόσμος, ήταν ο χορηγός μου...
Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε...
Ακριβώς, έχουμε και ένα υλικό «τρικάμερο», αν δεν κάνω λάθος, το οποίο έχει τον ήχο του κανονικά και νομίζω ότι όταν θα ανέβει στο youtube θα καταλάβουν όλοι, είτε ήταν είτε δεν ήταν εκεί, αυτό που έγινε εκείνη την βραδιά. Για να επιστρέψω σ' αυτό που έλεγα, το συμπληρωματικό, το μπουζούκι πήρε για πρώτη φορά το «εισιτήριο» στις 4-5 Νοέμβρη του 2011 - αξέχαστες μέρες για μένα με τον Meola στο Αcropol - γιατί ακριβώς έπαιξε μ' αυτόν τον μουσικό... και χωρίς πρόβα... εντάξει αυτό έχει να κάνει με τον Παούρη αλλά εγώ σου μιλάω για το μπουζούκι...
Είναι πολύ ωραίο αυτό που λες χωρίς πρόβα... γιατί πόσο πιο jazz;
Πόσο πιο jazz; Aκριβώς αυτό που λες εσύ είναι το καλύτερο...
Δηλαδή αν δεν μπορείς να «μιλήσεις» με τον άλλο μουσικό στη jazz γιατί jazz μιλάμε;
Aκριβώς αυτό όμως!.. Mιλάμε την ίδια γλώσσα... Πόσο πιο jazz;... Aυτό είναι... Ενιωσα πραγματικά πολύ ευτυχισμένος, γιατί κάτι τέτοια συναισθήματα δεν τα έχεις κάθε μέρα οπότε φροντίζεις να το κρατάς μέσα σου...
Είχαμε αναφέρει λίγο πιο πριν την οικογένεια του Χιώτη, και τον ίδιο αλλά δεν το πολυαναλύσαμε λόγω της ροής της κουβέντας... Ποια είναι η σχέση σου με την οικογένεια τώρα;... o Διαμαντής υπήρξε δάσκαλός σου (σ.σ. ο γιος του Mανώλη Χιώτη) και εσύ κατά την γνώμη μου είσαι ταλεντάρα και μπορείς να κάνεις θαύματα, ταυτόχρονα η ιστορία του Mανώλη είναι τεράστια και αδιαμφισβήτητη...
Eλπίζω να μην παρεξηγήσεις την ερώτηση αλλά νομίζεις ότι μπορεί να υπάρχει κάποιου είδους ανταγωνισμός πια μεταξύ εσένα και της οικογένειας του Χιώτη;
Ο Διαμαντής μου πρόσφερε πολλά, εξαιρετικός δάσκαλος- πιανίστας αλλά δεν έχουμε καμία επαφή πια. Καμία... Φοβερό πνεύμα. Η οικογένεια δεν έχει κανένα λόγο να με βλέπει ανταγωνιστικά.
Όσον αφορά τον Meola έχω μια ερώτηση oι jazz-ίστες τον βλέπουν ως ροκά και οι ροκάδες ως jazz-ίστα. Τι πιστεύεις;
Eγώ τον βλέπω ως μουσικό, τώρα τι λένε δεν ξέρω... Είναι world μουσικός...
"Όταν ο Παούρης ήταν είκοσι και είπε «γεια σας» γιατί έβλεπε όλη αυτή τη χλέμπα, έκανε την επιλογή του, δεν κρύφτηκε πίσω από το ότι θα μπορούσε να έχει πολλά λεφτά και 2-3 γκόμενες κάθε βράδυ" Μιχάλης Παούρης
Δεν έχω αμφιβολία, όσον αφορά τον χαρακτήρα του;
Είναι φοβερός... Γι' αυτό και παίζει έτσι, απλά τα πράγματα. Αυτά τα επίπεδα δεν πλησιάζονται αν μέσα σου δεν έχεις αυτό. Ξέρεις να είσαι καλός άνθρωπος πρωτίστως. Έχω ακούσει πολλά για τον Meola, αλλά εγώ δεν τον είδα έτσι.
Όσον αφορά την μουσική σου, είσαι υπέρμαχος του «more is more» ή του «less is more»; ... Kαι για να γίνω και πιο σαφής πιστεύεις ότι κάποιος δεξιοτέχνης μπορεί να κρύψει της συνθετικές του αδυναμίες μέσα απ' αυτήν την δεξιοτεχνία του;
Θα σου πω. Άλλο ταχύτητα , άλλο τεχνική, εγώ είμαι υπέρ της τεχνικής. Δηλαδή μπορώ να παίξω με 40 διαφορετικούς τρόπους όσον αφορά το στήσιμο του καρπού μου... η βάση σου εννοείτε πρέπει να είναι ένας καλός ήχος, ο καλός ήχος δεν έρχεται με τους πολλούς τρόπους στησίματος του χεριού.
Οι πολλοί τρόποι του χεριού έρχονται όταν θες να δώσεις αναπνοή και διαφορετικό ηχόχρωμα εκείνη τη στιγμή, δηλαδή όταν «δίνεις» στο μπουζούκι να μπορέσεις να αποσυμφορήσεις το χέρι την κατάλληλη στιγμή... και να πας κάπου αλλού, αυτή είναι η αναπνοή στο χέρι... Αυτός που κατέχει την τεχνική είτε παίξει αργά είτε παίξει γρήγορα ξέρεις ο ήχος του θα είναι στρογγυλός, όπως πρέπει να είναι και όπως επιλέγει εκείνος να είναι...
Γιατί εμείς ακούμε, κρίνουμε, και μπορεί μετά να του πεις ξέρεις εκεί δεν μου άρεσε ο ήχος... και να σου πει ξέρεις το επέλεξα, δεν με νοιάζει αν σου άρεσε ή δεν σου άρεσε εσένα... εγώ το επέλεξα όμως. Τώρα όσον αφορά την σύνθεση... δεν μπορείς να καλύψεις με την τεχνική ατέλειες στην σύνθεση, αυτό είναι πολύ δύσκολο... και ναι μπορείς να χαθείς...
Θα ήθελα να μου πεις μερικά πράγματα για το πώς ξεκίνησες να παίζεις και επίσης πόσο practice πρέπει να κάνει κάποιος για να φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο όπως το δικό σού... Μήπως είναι καθαρά θέμα practicing;... δηλαδή κλείστηκες 5 χρόνια και δεν έκανες τίποτα άλλο πάρα αυτό;
Aυτή είναι η εντύπωση που έχει ο κόσμος για μένα, ότι ήμουν έτσι... αλλά εμένα δεν μου χρειάστηκαν πάνω από δύο ώρες την μέρα, ο κάθε άνθρωπος εξελίσσει τον εαυτό του τελείως διαφορετικά... Είχα βέβαια και τα 7ωρα μου καμιά φορά αλλά το έκανα επειδή γούσταρα. Να φανταστείς είχα φτάσει να παίζω δέκατα έκτα στα 420 bpm (σ.σ. δεν υπάρχει!)... Αλλά σαν μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα.
Όσον αφορά το πώς ξεκίνησα... Όταν ήμουν 7 χρονών ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα μπουζούκι και φυσικά δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που το ζήτησα απλά το έκανα, αλλά βέβαια άκουγα σπίτι μου λαϊκά. Είχα αυτήν την κουλτούρα... τρέλα με Καζαντζίδη και τέτοια... Όταν πήγα 8 όμως μου το αγόρασε, και πήγα στο ωδείο... Στα δέκα μου σταμάτησα γιατί διόρθωνα το δάσκαλό μου, πχ... ήταν ένα κομμάτι ματζόρε μου και το έδειχνε μινόρε και εγώ το άκουγα αυτό, και βέβαια δεν του άρεσε όταν εγώ του επεσήμανα το λάθος ...
Του είπα ότι αυτό είναι λάθος που μου δείχνεις, και τρελάθηκε αυτός... και έλεγε «Τι είναι αυτός; 9 -10 και να με διορθώνει;»... Βέβαια πέρασαν χρόνια για παραδεχθεί αυτό το λάθος... Από τα δέκα μου ξεκίνησε λοιπόν μια επαγγελματική σχέση με την μουσική, δηλαδή μαγαζιά και τέτοια... πέτυχα την εποχή που πήγαινες πάνω από τα τραπέζια και σου έδιναν κατοστάρικα - πολλοί στην ηλικία μου δεν το πρόλαβαν αυτό. Πήγαινες πάνω από τα ζευγάρια και σου έδιναν κατοστάρικο... Ο κόσμος από την άλλη ερχόταν στο μαγαζί και έλεγε... «πάμε να ακούσουμε τον πιτσιρικά στο Στο στέκι του Φωστήρα» ένα μαγαζί στο Μοσχάτο.
Για το θέμα της τεχνικής εκείνη την περίοδο -εγώ μάθαινα τότε- οπότε ζητούσα να μάθω Χιώτη αλλά δεν μου τα έδειχνε αυτός - ήθελε να παίζω πιο αργά κομμάτια -έλεγα τότε «Δείξε μου το "Περασμένες μου αγάπες"», τίποτα αυτός... Σ' έναν δάσκαλο που πήγα μετά ,9 1/5 -10 ήμουν, μου έδειξε κάποια κομμάτια Χιώτη και όταν εγώ ξεκίνησα να παίζω την "Φλόγα" σε μια μεγάλη ταχύτητα, στα 280 bpm περίπου, κομμάτι το οποίο έχει μια πάρα πολύ δύσκολη εισαγωγή...
O δάσκαλος μου τότε για να με φρενάρει επειδή ήθελα να παίξω γρήγορα, μου έλεγε - άκου τώρα τι σκέφτηκε - ότι ο Χιώτης το έπαιζε αργά και έβαζε το δίσκο να τρέχει, ... εμένα αυτό με τρέλανε όμως γιατί ήταν το πρότυπό μου και αυτός τι μου έλεγε;... ότι ο Χιώτης δεν μπορούσε να παίξει γρήγορα;...Kαι εγώ από την άλλη παίζω γρήγορα για να του μοιάσω; Γι΄αυτό και γω το έπαιξα στην τριπλάσια ταχύτητα! Μπορούσα να παίξω «1500» κομμάτια σε μία ώρα...
Σπάστηκα επειδή μου το είχε για λάθος... Τί πρόβλημα έχεις αν ένα παιδί 12 χρονών παίζει γρήγορα;... ή και 15 χρονών;... οπότε το πρόβλημα πρέπει να το έχει ο άλλος όχι εσύ. Αυτό το πρόβλημα με τη ζήλεια το αντιμετώπισα από μικρός, και μέσα στα μαγαζιά και μέσα στο όλο κύκλωμα, αφού από τα 10 μέχρι τα 22 ήμουν μέσα στα μαγαζιά. Μιλάμε για 12 χρόνια νύχτας που είχα παίξει με όλους.
Ακριβώς, έχουμε και ένα υλικό «τρικάμερο», αν δεν κάνω λάθος, το οποίο έχει τον ήχο του κανονικά και νομίζω ότι όταν θα ανέβει στο youtube θα καταλάβουν όλοι, είτε ήταν είτε δεν ήταν εκεί, αυτό που έγινε εκείνη την βραδιά. Για να επιστρέψω σ' αυτό που έλεγα, το συμπληρωματικό, το μπουζούκι πήρε για πρώτη φορά το «εισιτήριο» στις 4-5 Νοέμβρη του 2011 - αξέχαστες μέρες για μένα με τον Meola στο Αcropol - γιατί ακριβώς έπαιξε μ' αυτόν τον μουσικό... και χωρίς πρόβα... εντάξει αυτό έχει να κάνει με τον Παούρη αλλά εγώ σου μιλάω για το μπουζούκι...
Είναι πολύ ωραίο αυτό που λες χωρίς πρόβα... γιατί πόσο πιο jazz;
Πόσο πιο jazz; Aκριβώς αυτό που λες εσύ είναι το καλύτερο...
Δηλαδή αν δεν μπορείς να «μιλήσεις» με τον άλλο μουσικό στη jazz γιατί jazz μιλάμε;
Aκριβώς αυτό όμως!.. Mιλάμε την ίδια γλώσσα... Πόσο πιο jazz;... Aυτό είναι... Ενιωσα πραγματικά πολύ ευτυχισμένος, γιατί κάτι τέτοια συναισθήματα δεν τα έχεις κάθε μέρα οπότε φροντίζεις να το κρατάς μέσα σου...
Είχαμε αναφέρει λίγο πιο πριν την οικογένεια του Χιώτη, και τον ίδιο αλλά δεν το πολυαναλύσαμε λόγω της ροής της κουβέντας... Ποια είναι η σχέση σου με την οικογένεια τώρα;... o Διαμαντής υπήρξε δάσκαλός σου (σ.σ. ο γιος του Mανώλη Χιώτη) και εσύ κατά την γνώμη μου είσαι ταλεντάρα και μπορείς να κάνεις θαύματα, ταυτόχρονα η ιστορία του Mανώλη είναι τεράστια και αδιαμφισβήτητη...
Eλπίζω να μην παρεξηγήσεις την ερώτηση αλλά νομίζεις ότι μπορεί να υπάρχει κάποιου είδους ανταγωνισμός πια μεταξύ εσένα και της οικογένειας του Χιώτη;
Ο Διαμαντής μου πρόσφερε πολλά, εξαιρετικός δάσκαλος- πιανίστας αλλά δεν έχουμε καμία επαφή πια. Καμία... Φοβερό πνεύμα. Η οικογένεια δεν έχει κανένα λόγο να με βλέπει ανταγωνιστικά.
Όσον αφορά τον Meola έχω μια ερώτηση oι jazz-ίστες τον βλέπουν ως ροκά και οι ροκάδες ως jazz-ίστα. Τι πιστεύεις;
Eγώ τον βλέπω ως μουσικό, τώρα τι λένε δεν ξέρω... Είναι world μουσικός...
"Όταν ο Παούρης ήταν είκοσι και είπε «γεια σας» γιατί έβλεπε όλη αυτή τη χλέμπα, έκανε την επιλογή του, δεν κρύφτηκε πίσω από το ότι θα μπορούσε να έχει πολλά λεφτά και 2-3 γκόμενες κάθε βράδυ" Μιχάλης Παούρης
Δεν έχω αμφιβολία, όσον αφορά τον χαρακτήρα του;
Είναι φοβερός... Γι' αυτό και παίζει έτσι, απλά τα πράγματα. Αυτά τα επίπεδα δεν πλησιάζονται αν μέσα σου δεν έχεις αυτό. Ξέρεις να είσαι καλός άνθρωπος πρωτίστως. Έχω ακούσει πολλά για τον Meola, αλλά εγώ δεν τον είδα έτσι.
Όσον αφορά την μουσική σου, είσαι υπέρμαχος του «more is more» ή του «less is more»; ... Kαι για να γίνω και πιο σαφής πιστεύεις ότι κάποιος δεξιοτέχνης μπορεί να κρύψει της συνθετικές του αδυναμίες μέσα απ' αυτήν την δεξιοτεχνία του;
Θα σου πω. Άλλο ταχύτητα , άλλο τεχνική, εγώ είμαι υπέρ της τεχνικής. Δηλαδή μπορώ να παίξω με 40 διαφορετικούς τρόπους όσον αφορά το στήσιμο του καρπού μου... η βάση σου εννοείτε πρέπει να είναι ένας καλός ήχος, ο καλός ήχος δεν έρχεται με τους πολλούς τρόπους στησίματος του χεριού.
Οι πολλοί τρόποι του χεριού έρχονται όταν θες να δώσεις αναπνοή και διαφορετικό ηχόχρωμα εκείνη τη στιγμή, δηλαδή όταν «δίνεις» στο μπουζούκι να μπορέσεις να αποσυμφορήσεις το χέρι την κατάλληλη στιγμή... και να πας κάπου αλλού, αυτή είναι η αναπνοή στο χέρι... Αυτός που κατέχει την τεχνική είτε παίξει αργά είτε παίξει γρήγορα ξέρεις ο ήχος του θα είναι στρογγυλός, όπως πρέπει να είναι και όπως επιλέγει εκείνος να είναι...
Γιατί εμείς ακούμε, κρίνουμε, και μπορεί μετά να του πεις ξέρεις εκεί δεν μου άρεσε ο ήχος... και να σου πει ξέρεις το επέλεξα, δεν με νοιάζει αν σου άρεσε ή δεν σου άρεσε εσένα... εγώ το επέλεξα όμως. Τώρα όσον αφορά την σύνθεση... δεν μπορείς να καλύψεις με την τεχνική ατέλειες στην σύνθεση, αυτό είναι πολύ δύσκολο... και ναι μπορείς να χαθείς...
Θα ήθελα να μου πεις μερικά πράγματα για το πώς ξεκίνησες να παίζεις και επίσης πόσο practice πρέπει να κάνει κάποιος για να φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο όπως το δικό σού... Μήπως είναι καθαρά θέμα practicing;... δηλαδή κλείστηκες 5 χρόνια και δεν έκανες τίποτα άλλο πάρα αυτό;
Aυτή είναι η εντύπωση που έχει ο κόσμος για μένα, ότι ήμουν έτσι... αλλά εμένα δεν μου χρειάστηκαν πάνω από δύο ώρες την μέρα, ο κάθε άνθρωπος εξελίσσει τον εαυτό του τελείως διαφορετικά... Είχα βέβαια και τα 7ωρα μου καμιά φορά αλλά το έκανα επειδή γούσταρα. Να φανταστείς είχα φτάσει να παίζω δέκατα έκτα στα 420 bpm (σ.σ. δεν υπάρχει!)... Αλλά σαν μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα.
Όσον αφορά το πώς ξεκίνησα... Όταν ήμουν 7 χρονών ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα μπουζούκι και φυσικά δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που το ζήτησα απλά το έκανα, αλλά βέβαια άκουγα σπίτι μου λαϊκά. Είχα αυτήν την κουλτούρα... τρέλα με Καζαντζίδη και τέτοια... Όταν πήγα 8 όμως μου το αγόρασε, και πήγα στο ωδείο... Στα δέκα μου σταμάτησα γιατί διόρθωνα το δάσκαλό μου, πχ... ήταν ένα κομμάτι ματζόρε μου και το έδειχνε μινόρε και εγώ το άκουγα αυτό, και βέβαια δεν του άρεσε όταν εγώ του επεσήμανα το λάθος ...
Του είπα ότι αυτό είναι λάθος που μου δείχνεις, και τρελάθηκε αυτός... και έλεγε «Τι είναι αυτός; 9 -10 και να με διορθώνει;»... Βέβαια πέρασαν χρόνια για παραδεχθεί αυτό το λάθος... Από τα δέκα μου ξεκίνησε λοιπόν μια επαγγελματική σχέση με την μουσική, δηλαδή μαγαζιά και τέτοια... πέτυχα την εποχή που πήγαινες πάνω από τα τραπέζια και σου έδιναν κατοστάρικα - πολλοί στην ηλικία μου δεν το πρόλαβαν αυτό. Πήγαινες πάνω από τα ζευγάρια και σου έδιναν κατοστάρικο... Ο κόσμος από την άλλη ερχόταν στο μαγαζί και έλεγε... «πάμε να ακούσουμε τον πιτσιρικά στο Στο στέκι του Φωστήρα» ένα μαγαζί στο Μοσχάτο.
Για το θέμα της τεχνικής εκείνη την περίοδο -εγώ μάθαινα τότε- οπότε ζητούσα να μάθω Χιώτη αλλά δεν μου τα έδειχνε αυτός - ήθελε να παίζω πιο αργά κομμάτια -έλεγα τότε «Δείξε μου το "Περασμένες μου αγάπες"», τίποτα αυτός... Σ' έναν δάσκαλο που πήγα μετά ,9 1/5 -10 ήμουν, μου έδειξε κάποια κομμάτια Χιώτη και όταν εγώ ξεκίνησα να παίζω την "Φλόγα" σε μια μεγάλη ταχύτητα, στα 280 bpm περίπου, κομμάτι το οποίο έχει μια πάρα πολύ δύσκολη εισαγωγή...
O δάσκαλος μου τότε για να με φρενάρει επειδή ήθελα να παίξω γρήγορα, μου έλεγε - άκου τώρα τι σκέφτηκε - ότι ο Χιώτης το έπαιζε αργά και έβαζε το δίσκο να τρέχει, ... εμένα αυτό με τρέλανε όμως γιατί ήταν το πρότυπό μου και αυτός τι μου έλεγε;... ότι ο Χιώτης δεν μπορούσε να παίξει γρήγορα;...Kαι εγώ από την άλλη παίζω γρήγορα για να του μοιάσω; Γι΄αυτό και γω το έπαιξα στην τριπλάσια ταχύτητα! Μπορούσα να παίξω «1500» κομμάτια σε μία ώρα...
Σπάστηκα επειδή μου το είχε για λάθος... Τί πρόβλημα έχεις αν ένα παιδί 12 χρονών παίζει γρήγορα;... ή και 15 χρονών;... οπότε το πρόβλημα πρέπει να το έχει ο άλλος όχι εσύ. Αυτό το πρόβλημα με τη ζήλεια το αντιμετώπισα από μικρός, και μέσα στα μαγαζιά και μέσα στο όλο κύκλωμα, αφού από τα 10 μέχρι τα 22 ήμουν μέσα στα μαγαζιά. Μιλάμε για 12 χρόνια νύχτας που είχα παίξει με όλους.
Ένιωθες περιορισμένος;
Nαι... αλλά έκανα και αυτά που ήθελα... δεν ήμουν διπλωμάτης. Έπαιζα αυτά που έπρεπε αλλά έπαιζα και τα δικά μου... Αυτό όμως είναι κάτι που δεν αρέσει. Φαντάσου να είναι ο τραγουδιστής μπροστά και να φεύγουν τα λουλούδια από πίσω του... Φαντάσου να έχεις τον Άγγελο Διονυσίου και να φεύγουν τα λουλούδια από πάνω του, δεν το λέω για τον Άγγελο φοβερός άνθρωπος, αλλά για φαντάσου αυτό, είναι που δεν αρέσει...
Μιας και το έφερε η κουβέντα πως κρίνεις το γεγονός ότι πολλοί πολύ καλοί μουσικοί επιλέγουν να δουλέψουν σε τέτοιου είδους μαγαζιά... Υπάρχει το βιοποριστικό αλλά πώς το κρίνεις εσύ;
Eχω συγκεκριμένη άποψη γι'αυτό. Είμαι απόλυτος όσον αφορά θέματα αρχών και με την ηθική... είμαι κομπλεξικός με την ηθική, έχω πρόβλημα. Όταν ο Παούρης ήταν είκοσι και είπε «γεια σας» γιατί έβλεπε όλη αυτή τη χλέμπα, έκανε την επιλογή του, δεν κρύφτηκε πίσω από το ότι θα μπορούσε να έχει πολλά λεφτά και 2-3 γκόμενες κάθε βράδυ. Θα μπορούσα να ξυπνάω 5 η ώρα το απόγευμα και να λέω τις ίδιες ατάκες κάθε βράδυ. Η νύχτα σε κάνει ένα με την μάζα δεν σε διαφοροποιεί... Ίδια πράγματα κάθε βράδυ... Αυτό το έχω δει και το έχω ζήσει και δεν μπορούσα άλλο - και να σου πω και κάτι άλλο- απ' όσα έχεις δει ο Παούρης δεν έχει πάρει φράγκο!
Έχω παίξει τέσσερις φορές με τον Meola, αλλά αυτό είναι μια δική μου επιλογή, εγώ το έχω χτίσει αυτό και εγώ το επέλεξα, εγώ θυσίασα τον Πλούταρχο και τα 500 ευρώ το βράδυ και να είμαι με το Meola και να μοιραστώ το όργανό μου και ταυτόχρονα ο άλλος μπουζουξής να με βρίζει. Ενώ βέβαια είναι καλό και γι΄αυτόν... γιατί όταν θα πάει στην Γαλλία και θα πει μπουζούκι, δεν θα πει ο άλλος Ζορμπάς, τζατζίκι και σαλάτες... Θα πει Al di Meola!.. Δεν θα πει Παούρης, θα πει Μeola και κάπου θα θυμηθεί το μπουζούκι.... Χώρια που 5000 μπουζουξήδες με βρίζουν με όλα αυτά που έχουν γίνει αλλά ευτυχώς υπάρχουν και 15 που καταλαβαίνουν... οι υπόλοιποι όμως δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που έκανα το έκανα και γι αυτούς.
Με λίγα λόγια επιλέγεις το πώς θα κινηθείς και αυτό θα σε πληρώσει κάποια στιγμή. Επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη αυτήν την στιγμή που μιλάμε, δεν είμαι ο Μιχάλης ο Παούρης για τον Ιάσονα, είμαι ο Μιχάλης που θα παίξουμε τάβλι... Και αυτό είναι κάτι που επίσης δεν μπορούν να καταλάβουν εύκολα οι μουσικοί αυτής της φάρας στη νύχτα...
Θα έγραφες για κάποιον τέτοιοo τραγουδιστή, που βρίσκεται σε τέτοια μαγαζιά;
Nαι, αλλά θα τον φέρω στα μέτρα μου... δεν θα διαπραγματευτώ.
Υπάρχουν άλλοι που ακολουθούν το παράδειγμα σου στο μπουζούκι αυτή τη στιγμή; Tη «σχολή Παούρη» ας πούμε;
Oχι, αυτή τη στιγμή όχι... έχω ορισμένους μαθητές που πραγματικά είναι πολύ καλοί και ενδιαφέρονται να μάθουν, το ψάχνουν και ρωτάνε με σκοπό να μάθουν... και να πάνε παρακάτω..
Το θέμα με τη jazz πώς προέκυψε για σένα;
Από τα 16 μου άρχισα μου φαίνεται... έπαιζα με τον Θεοδοράκη τότε δεν θυμάμαι.... Από τότε είχα τα ακούσματά μου, μελετούσα πολύ Meola, Rosenberg, κτλ... Ήμουν σε ωδεία αλλά ουσιαστικά μόνος μου έμαθα να γράφω, να διαβάζω μουσική. Αυτός που μου «άνοιξε τα μάτια» στην μουσική, που έδωσε μια άλλη οπτική, και ουσιαστικά τον μπούσουλα να εξελιχθώ, είναι ο Μανώλης ο Μιχαλάκης, μεγάλος δάσκαλος και ας είναι ίσως από τους πιο άγνωστους του χώρου αν και έχει μεγάλη καριέρα...
Τις τενοντίτιδες πώς τις έχεις γλιτώσει; Πολλοί «παίχτες» τραυματίζονται, και είναι εύκολο να γίνει...
Γυμνάζομαι αρκετά, κάνω βάρη - είναι το χόμπι μου - επίσης με την συγκέντρωση-διαλογισμό, έκανα και αϊκίντο κάποιον καιρό... Το πώς οι τένοντές μου είναι έτσι όπως είναι δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό...
Αν έρθει να σου πει κάποιος που θέλει να μάθει μπουζούκι αλλά επίσης ότι θέλει να παίζει σαν και σένα τι θα του πεις;
Πρωτίστως του λέω ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Επίσης του γνωστοποιώ ότι το επίπεδο αυτό είναι δύσκολο, άλλα είναι χαρά μου να σου δείξω όλους τους τρόπους για να το καταφέρεις...
Αυτό που λέγαμε που δεν κάνουν πολλοί Έλληνες ίσως...
Ακριβώς... Αυτό που πρέπει να λες είναι «ναι φίλε, αυτό που λες για μένα ισχύει, αλλά μπορώ να σε βοηθήσω να το κάνεις και συ»... βέβαια μετά εξαρτάται και από τι θέλει ο μαθητής και κυρίως τι στυλ θέλει... Βέβαια έχω συγκεκριμένη ύλη και ουσιαστικά μετά ο μαθητής το βλέπει αλλιώς το όργανο, και αυτό είναι γραμμή του δάσκαλού μου, του Μανώλη του Μιχαλάκη... να έχεις τις βάσεις τις σωστές έτσι ωστέ εσύ να μπορέσεις να το πας όπου θες.
Ποιος είναι ο Μιχάλης Παούρης; Eίναι το παιδί που ξεκίνησε να παίζει στα μαγαζιά από τα έντεκά του; Είναι ο δεξιοτέχνης; Είναι ο δάσκαλος, παρά το νεαρό της ηλικίας του; Είναι ο άνθρωπος που έπαιξε με τους μεγαλύτερους έλληνες συνθέτες; Είναι ο άνθρωπος που τον ακούσαμε να παίζει μπουζούκι στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2004; Είναι ο άνθρωπος που παίζει με τον Meola; Που τοποθετείς τον εαυτό σου;
Eγώ βλέπω έναν άνθρωπο που αγαπάει πάρα πολύ τη μουσική... Και προσπαθώ κάνω επίσης περήφανους του δασκάλους μου - τους καλούς - γι' αυτά τα όμορφα που λένε για μένα ... Με λίγα λόγια όλα για τη μουσική και τίποτα για μας...
Και πότε θα σε ξαναδούμε live; Τι κανονίζεις;
Eχω μία-δυο συναυλίες τον Ιανουάριο, για παράδειγμα στο thissio view... όπου δεν έχει κλείσει η ημερομηνία ακόμα. Κανονίζουμε επίσης ορισμένες συναυλίες στην επαρχία καθώς και στο εξωτερικό αλλά είναι νωρίς ακόμα να μιλήσω γι ' αυτά. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι να έρθει ο κόσμος να δει το τι συμβαίνει και το τι κάνουμε live... να το δει να γίνεται...
Ευχαριστώ πολύ Μιχάλη...
Περισσότερες πληροφορίες για τον Μιχάλη Παούρη: paouris.blogspot.gr facebook mihalis.paouris
Nαι... αλλά έκανα και αυτά που ήθελα... δεν ήμουν διπλωμάτης. Έπαιζα αυτά που έπρεπε αλλά έπαιζα και τα δικά μου... Αυτό όμως είναι κάτι που δεν αρέσει. Φαντάσου να είναι ο τραγουδιστής μπροστά και να φεύγουν τα λουλούδια από πίσω του... Φαντάσου να έχεις τον Άγγελο Διονυσίου και να φεύγουν τα λουλούδια από πάνω του, δεν το λέω για τον Άγγελο φοβερός άνθρωπος, αλλά για φαντάσου αυτό, είναι που δεν αρέσει...
Μιας και το έφερε η κουβέντα πως κρίνεις το γεγονός ότι πολλοί πολύ καλοί μουσικοί επιλέγουν να δουλέψουν σε τέτοιου είδους μαγαζιά... Υπάρχει το βιοποριστικό αλλά πώς το κρίνεις εσύ;
Eχω συγκεκριμένη άποψη γι'αυτό. Είμαι απόλυτος όσον αφορά θέματα αρχών και με την ηθική... είμαι κομπλεξικός με την ηθική, έχω πρόβλημα. Όταν ο Παούρης ήταν είκοσι και είπε «γεια σας» γιατί έβλεπε όλη αυτή τη χλέμπα, έκανε την επιλογή του, δεν κρύφτηκε πίσω από το ότι θα μπορούσε να έχει πολλά λεφτά και 2-3 γκόμενες κάθε βράδυ. Θα μπορούσα να ξυπνάω 5 η ώρα το απόγευμα και να λέω τις ίδιες ατάκες κάθε βράδυ. Η νύχτα σε κάνει ένα με την μάζα δεν σε διαφοροποιεί... Ίδια πράγματα κάθε βράδυ... Αυτό το έχω δει και το έχω ζήσει και δεν μπορούσα άλλο - και να σου πω και κάτι άλλο- απ' όσα έχεις δει ο Παούρης δεν έχει πάρει φράγκο!
Έχω παίξει τέσσερις φορές με τον Meola, αλλά αυτό είναι μια δική μου επιλογή, εγώ το έχω χτίσει αυτό και εγώ το επέλεξα, εγώ θυσίασα τον Πλούταρχο και τα 500 ευρώ το βράδυ και να είμαι με το Meola και να μοιραστώ το όργανό μου και ταυτόχρονα ο άλλος μπουζουξής να με βρίζει. Ενώ βέβαια είναι καλό και γι΄αυτόν... γιατί όταν θα πάει στην Γαλλία και θα πει μπουζούκι, δεν θα πει ο άλλος Ζορμπάς, τζατζίκι και σαλάτες... Θα πει Al di Meola!.. Δεν θα πει Παούρης, θα πει Μeola και κάπου θα θυμηθεί το μπουζούκι.... Χώρια που 5000 μπουζουξήδες με βρίζουν με όλα αυτά που έχουν γίνει αλλά ευτυχώς υπάρχουν και 15 που καταλαβαίνουν... οι υπόλοιποι όμως δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που έκανα το έκανα και γι αυτούς.
Με λίγα λόγια επιλέγεις το πώς θα κινηθείς και αυτό θα σε πληρώσει κάποια στιγμή. Επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη αυτήν την στιγμή που μιλάμε, δεν είμαι ο Μιχάλης ο Παούρης για τον Ιάσονα, είμαι ο Μιχάλης που θα παίξουμε τάβλι... Και αυτό είναι κάτι που επίσης δεν μπορούν να καταλάβουν εύκολα οι μουσικοί αυτής της φάρας στη νύχτα...
Θα έγραφες για κάποιον τέτοιοo τραγουδιστή, που βρίσκεται σε τέτοια μαγαζιά;
Nαι, αλλά θα τον φέρω στα μέτρα μου... δεν θα διαπραγματευτώ.
Υπάρχουν άλλοι που ακολουθούν το παράδειγμα σου στο μπουζούκι αυτή τη στιγμή; Tη «σχολή Παούρη» ας πούμε;
Oχι, αυτή τη στιγμή όχι... έχω ορισμένους μαθητές που πραγματικά είναι πολύ καλοί και ενδιαφέρονται να μάθουν, το ψάχνουν και ρωτάνε με σκοπό να μάθουν... και να πάνε παρακάτω..
Το θέμα με τη jazz πώς προέκυψε για σένα;
Από τα 16 μου άρχισα μου φαίνεται... έπαιζα με τον Θεοδοράκη τότε δεν θυμάμαι.... Από τότε είχα τα ακούσματά μου, μελετούσα πολύ Meola, Rosenberg, κτλ... Ήμουν σε ωδεία αλλά ουσιαστικά μόνος μου έμαθα να γράφω, να διαβάζω μουσική. Αυτός που μου «άνοιξε τα μάτια» στην μουσική, που έδωσε μια άλλη οπτική, και ουσιαστικά τον μπούσουλα να εξελιχθώ, είναι ο Μανώλης ο Μιχαλάκης, μεγάλος δάσκαλος και ας είναι ίσως από τους πιο άγνωστους του χώρου αν και έχει μεγάλη καριέρα...
Τις τενοντίτιδες πώς τις έχεις γλιτώσει; Πολλοί «παίχτες» τραυματίζονται, και είναι εύκολο να γίνει...
Γυμνάζομαι αρκετά, κάνω βάρη - είναι το χόμπι μου - επίσης με την συγκέντρωση-διαλογισμό, έκανα και αϊκίντο κάποιον καιρό... Το πώς οι τένοντές μου είναι έτσι όπως είναι δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό...
Αν έρθει να σου πει κάποιος που θέλει να μάθει μπουζούκι αλλά επίσης ότι θέλει να παίζει σαν και σένα τι θα του πεις;
Πρωτίστως του λέω ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Επίσης του γνωστοποιώ ότι το επίπεδο αυτό είναι δύσκολο, άλλα είναι χαρά μου να σου δείξω όλους τους τρόπους για να το καταφέρεις...
Αυτό που λέγαμε που δεν κάνουν πολλοί Έλληνες ίσως...
Ακριβώς... Αυτό που πρέπει να λες είναι «ναι φίλε, αυτό που λες για μένα ισχύει, αλλά μπορώ να σε βοηθήσω να το κάνεις και συ»... βέβαια μετά εξαρτάται και από τι θέλει ο μαθητής και κυρίως τι στυλ θέλει... Βέβαια έχω συγκεκριμένη ύλη και ουσιαστικά μετά ο μαθητής το βλέπει αλλιώς το όργανο, και αυτό είναι γραμμή του δάσκαλού μου, του Μανώλη του Μιχαλάκη... να έχεις τις βάσεις τις σωστές έτσι ωστέ εσύ να μπορέσεις να το πας όπου θες.
Ποιος είναι ο Μιχάλης Παούρης; Eίναι το παιδί που ξεκίνησε να παίζει στα μαγαζιά από τα έντεκά του; Είναι ο δεξιοτέχνης; Είναι ο δάσκαλος, παρά το νεαρό της ηλικίας του; Είναι ο άνθρωπος που έπαιξε με τους μεγαλύτερους έλληνες συνθέτες; Είναι ο άνθρωπος που τον ακούσαμε να παίζει μπουζούκι στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2004; Είναι ο άνθρωπος που παίζει με τον Meola; Που τοποθετείς τον εαυτό σου;
Eγώ βλέπω έναν άνθρωπο που αγαπάει πάρα πολύ τη μουσική... Και προσπαθώ κάνω επίσης περήφανους του δασκάλους μου - τους καλούς - γι' αυτά τα όμορφα που λένε για μένα ... Με λίγα λόγια όλα για τη μουσική και τίποτα για μας...
Και πότε θα σε ξαναδούμε live; Τι κανονίζεις;
Eχω μία-δυο συναυλίες τον Ιανουάριο, για παράδειγμα στο thissio view... όπου δεν έχει κλείσει η ημερομηνία ακόμα. Κανονίζουμε επίσης ορισμένες συναυλίες στην επαρχία καθώς και στο εξωτερικό αλλά είναι νωρίς ακόμα να μιλήσω γι ' αυτά. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι να έρθει ο κόσμος να δει το τι συμβαίνει και το τι κάνουμε live... να το δει να γίνεται...
Ευχαριστώ πολύ Μιχάλη...
Περισσότερες πληροφορίες για τον Μιχάλη Παούρη: paouris.blogspot.gr facebook mihalis.paouris
Πηγή ανάρτησης www.allaboutmusic.gr
