«Βάζω υποψηφιότητα / πρωθυπουργός να γίνω / να κάθομαι τεμπέλικα / να τρώω και να πίνω» (Μάρκος Βαμβακάρης, 1936).
«Οι φόροι και τα κόμματα φέραν' αυτή την κρίση / που
κάνανε τον άνθρωπο να μην μπορεί να ζήσει» (Κώστας Ρούκουνας, 1934).
Στίχοι προπολεμικών ρεμπέτικων τραγουδιών, που μας θυμίζουν πόσο...
άλλαξαν τα πράγματα, καμία σχέση με τους σύγχρονους ευυπόληπτους
πολιτικούς μας και την οικονομική ευμάρεια του τόπου.
Την άγνωστη... ρεπορταζιακή πλευρά των παλιών ρεμπετών στους
στίχους τους (περιγραφική ζωντάνια, αμεσότητα, απλότητα) χάρηκαν προχθές
όσοι παρακολούθησαν στο Γαλλικό Ινστιτούτο την ανάλογη συναυλία που
διοργάνωσε το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ.
Έμπειρος ερευνητής του είδους, ο Πάνος Σαββόπουλος κάλυψε με τεκμηριωμένο, πληθωρικό και σκωπτικό λόγο, αλλά και με προβολή πλούσιου αρχειακού φωτογραφικού υλικού, το αφιέρωμα αυτό στους ρεμπέτες-«ρεπόρτερ».
Στο πλάι του εκλεκτή παρέα, ο ρεμπέτης Αγάθωνας και οι Μάκης Σταμούλης (μπουζούκι), Βασίλης Σκούτας (κιθάρα), Σωτήρης Μαργώνης (βιολί), Μαρία Σταφυλοπάτη (τραγούδι), που ερμήνευσαν είκοσι τραγούδια της περιόδου 1931-1949. Τραγούδια εμπνευσμένα από γεγονότα κοινωνικά, κωμικοτραγικά, εθνικά, ιστορικά.
Ενδεικτικά:
Η δολοφονία ενός εργολάβου («Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου 'μελλε να πάθεις / από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις», του Ιάκωβου Μοντανάρη, 1931).
Το ειδύλλιο-γάμος μιας πριγκίπισσας από το Ιράκ με ξενοδοχειακό υπάλληλο στη Ρόδο («Εγώ θέλω πριγκιπέσα», του Παναγιώτη Τούντα, 1936).
Η σύγκρουση δύο σαπιοκάραβων έξω από το λιμάνι του Πειραιά με 25 θύματα («Οι αδικοπνιγμένοι», του Κώστα Ρούκουνα, 1937).
Στις φυλακές των Τρικάλων ο φόνος ενός νταή δολοφόνου ενέπνευσε τον Βασίλη Τσιτσάνη για τον «Σακαφλιά», 1939.
Ρεμπέτικα τραγούδια εμπνευσμένα από τη γερμανική Κατοχή, «Οι σαλταδόροι» του Μιχάλη Γενίτσαρη το 1943, από τον Εμφύλιο, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Απόστολου Καλδάρα το 1947 (συμμετείχε εκτάκτως σ' αυτό ο δημοσιογράφος Πέτρος Μακρής με το όμορφο «κελάηδημα» της φυσαρμόνικάς του), «Το σβηστό φανάρι» του Γιώργου Μητσάκη το 1949 κ.ά.
Η δολοφονία ενός εργολάβου («Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου 'μελλε να πάθεις / από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις», του Ιάκωβου Μοντανάρη, 1931).
Το ειδύλλιο-γάμος μιας πριγκίπισσας από το Ιράκ με ξενοδοχειακό υπάλληλο στη Ρόδο («Εγώ θέλω πριγκιπέσα», του Παναγιώτη Τούντα, 1936).
Η σύγκρουση δύο σαπιοκάραβων έξω από το λιμάνι του Πειραιά με 25 θύματα («Οι αδικοπνιγμένοι», του Κώστα Ρούκουνα, 1937).
Στις φυλακές των Τρικάλων ο φόνος ενός νταή δολοφόνου ενέπνευσε τον Βασίλη Τσιτσάνη για τον «Σακαφλιά», 1939.
Ρεμπέτικα τραγούδια εμπνευσμένα από τη γερμανική Κατοχή, «Οι σαλταδόροι» του Μιχάλη Γενίτσαρη το 1943, από τον Εμφύλιο, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Απόστολου Καλδάρα το 1947 (συμμετείχε εκτάκτως σ' αυτό ο δημοσιογράφος Πέτρος Μακρής με το όμορφο «κελάηδημα» της φυσαρμόνικάς του), «Το σβηστό φανάρι» του Γιώργου Μητσάκη το 1949 κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου