Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ (Ντοκιμαντέρ)

Ντοκιμαντέρ με θέμα την ιστορία του ρεμπέτικου. 

video by AvonRuLeZ
Η αναδρομή ξενικά με αναφορά στα μουσικά καφενεία του Πειραιά της δεκαετίας του 1930 και πιο συγκεκριμένα στο καφενείο του Γιώργου Μπάτη στην πλατεία Καραϊσκάκη, όπου το ρεμπέτικο τραγούδι εκφράζει τους απόκληρους της κοινωνίας της εποχής. Στη συνέχεια γίνεται διάκριση στις τρεις κυριότερες φάσεις της ρεμπέτικης ιστορίας: στην προ του 1922 περίοδο, στην περίοδο από το 1922 ως το 1940, οπότε και επέρχεται ο συγκερασμός με το ύφος των σμυρναίικων τραγουδιών που φέρνουν μαζί τους οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, και στην τελευταία φάση από το 1940 ως το 1953, που συμπίπτει με την πλήρη άνθηση και εμπορευματοποίηση του ρεμπέτικου, και τελικά με την παρακμή του. Δίνεται το στίγμα της ρεμπέτικης ιδεολογίας ως αντίθετης στην κυρίαρχη κουλτούρα και γίνεται εκτενής αναφορά στους θρυλικούς ρεμπέτες της εποχής ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, ΑΡΤΕΜΗ (ΑΝΕΣΤΗ ΔΕΛΙΑ), ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, αλλά και στους μεταγενέστερους ΜΑΝΩΛΗ ΧΙΩΤΗ και ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ. Αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Μ. ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ διατρέχουν την ιστορία του ρεμπέτικου, ενώ την αφήγηση συμπληρώνει σπάνιο φωτογραφικό και οπτικοακουστικό αρχειακό υλικό.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ :

https://docs.google.com/document/d/1C...

Μπρέγκοβιτς: Τα ρεμπέτικα είναι η καλύτερη μουσική των Βαλκανίων

Το καλύτερο είδος μουσικής που έχουν τα Βαλκάνια χαρακτήρισε τα ρεμπέτικα ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς, μιλώντας στην ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας «Νέος Κόσμος».

 Ο Μπρέγκοβιτς, ο οποίος βρέθηκε στην Αυστραλία για συναυλίες, δήλωσε ότι η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου στην ταινία «Ρεμπέτικο» ήταν από τις μεγαλύτερες επιρροές στην καλλιτεχνική του προσωπικότητα. Στο σπίτι του έχει μια μεγάλη συλλογή από παλιά ρεμπέτικα τραγούδια και δίσκους, στην οποία επανέρχεται συχνά.

Ο Σέρβος μουσικοσυνθέτης θεωρεί ότι τα ρεμπέτικα είναι ένα φυσικό μείγμα οθωμανικής και ορθόδοξης μουσικής. Αναγνωρίζει ότι η σέρβικη μουσική υπήρξε πάντα κάτω από τη μεγάλη επιρροή της ελληνικής. Τη σέρβικη και την ελληνική μουσική ακόμα και σήμερα, λέει, δένει το γεγονός ότι στα καλύτερά τους χρόνια, ήταν γραμμένες για να συνοδεύσουν το ποτό. «Από την πρώτη μου συνάντηση με τους Έλληνες μουσικούς, την περίοδο που έκανα το πρώτο μου τραγούδι με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, ένιωσα πως η μουσική μου στην Ελλάδα βρίσκεται στο σπίτι της» λέει.

Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο 62χρονος μουσικός, συνθέτης και καλλιτέχνης, σημείωσε τεράστιες εμπορικές επιτυχίες και στην Ελλάδα, με καταπληκτικές μουσικές από τις ταινίες «Arizona Dream», «Underground» και «Καιρός των Τσιγγάνων» ειδικά όταν αυτό αξιοποιήθηκε από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη που τραγούδησε το «Βενζινάδικο».

Πηγή  www.newsbomb.gr

Σταύρος Κουγιουμτζής(12/3/2005 8 χρόνια από τόν θανατό του)

"Θα 'ταν 12 του Μάρτη" έγραψε ο στιχουργός Μιχάλης Μπουρμπούλης το 1976 και ο Σταύρος Κουγιουμτζής το μελοποίησε με μοναδικό τρόπο, φτιάχνοντας ένα "προφητικό" τραγούδι, καθώς έφυγε από τηζωή 12 Μαρτίου 2005.

"Θα 'ταν 12 του Μάρτη" Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης/Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής - ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου

Πέρασαν 8 χρόνια από την ημέρα (12 Μαρτίου 2005) που έφυγε από τη ζωή ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ελληνες μουσικοσυνθέτες, με πολλά σημαντικά τραγούδια στο ενεργητικό του και συνεργασίες με κορυφαίους Ελληνες ερμηνευτές.
Ο γεννημένος το 1932, μικρασιατικής καταγωγής Θεσσαλονικιός δημιουργός, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη γενέτειρά του την οποία υπεραγαπούσε.
Στο χώρο της μουσικής μπήκε σε ηλικία μόλις 15 ετών, καθώς οι σπουδές του στο πιάνο το επέτρεπαν, άρχισε να εργάζεται ως πιανίστας στα νυχτερινά κέντρα της πόλης.
Το 1961 γράφει το πρώτο του τραγούδι με τίτλο "Το περιστεράκι" με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη και παίρνει μέρος στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ.

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ (12 Μαρτίου 1938)

Ο Μάνος Ελευθερίου (Ερμούπολη Σύρου, 12 Μαρτίου 1938) είναι Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος. Έχει συγγράψει μέχρι τώρα εννέα ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα, πάνω από 400 τραγούδια και έχει επιμεληθεί διάφορα λευκώματα βασισμένα σε προσωπικές συλλογές του. Παράλληλα έχει εργαστεί ως αρθογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.
Για το πρώτο του μυθιστόρημα, ο Καιρός των Χρυσανθέμων, έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του 2005. Οι στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από όλους σχεδόν τους διαπρεπείς Έλληνες συνθέτες. Έγινε γνωστός ως στιχουργός τη δεκαετία του '70, συνεργαζόμενος με το Μίκη Θεοδωράκη (Λαϊκά: Το παλληκάρι έχει καημό, Σ' αυτή τη γειτονιά, Πολιτεία Γ & Δ), τον Δήμο Μούτση (Ο Άγιος Φεβρουάριος: Η σούστα πήγαινε μπροστά, Άλλος για Χίο τράβηξε, Ο χάρος βγήκε παγανιά) και τον Γιάννη Μαρκόπουλο (Θητεία: Μαλαματένια λόγια, Τα λόγια και τα χρόνια, Παραπονεμένα λόγια). Αργότερα στίχοι του θα γίνουν τραγούδια από τον Γιάννη Σπανό (Η μαρκίζα), τον Σταύρο Κουγιουμτζή (Ελέυθεροι κι ωραίοι, Στα χρόνια της υπομονής), τον Θάνο Μικρούτσικο (Άμλετ της Σελήνης, Δεν είμαι άλλος, Δίκοπη ζωή), τον Ηλία Ανδριόπουλο (Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες) και τον Χρήστο Νικολόπουλο (Διαθήκη, Στων αγγέλων τα μπουζούκια). Θεωρείται μάλιστα ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκφραστές του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Βιογραφικά στοιχεία

AΓΑΘΩΝ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ

Ο Αγάθωνας Ιακωβίδης γεννήθηκε στον Ευαγγελισμό του Νομού Λαγκαδά από γονείς Μικρασιάτες πρόσφυγες, το 1955. Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα προέρχονται από τον κοινωνικό του περίγυρο και είναι έντονα διαποτισμένα από τις μελωδίες της Μικράς Ασίας.

Με τη μουσική αρχίζει να ασχολείται συστηματικά από το 1971. Αυτοδίδακτος, με μόνο οδηγό τα μουσικά του ακούσματα, μαθαίνει σχεδόν όλα τα έγχορδα που χρησιμοποιούνται στα ρεμπέτικα τραγούδια: κιθάρα, μπαγλαμά, ούτι, μπουζούκι, τζουρά, μαντόλα και μαντολίνο.

Τι σημαίνει η λέξη ‘μπάτσος’;

Η μαγεία της ελληνικής γλώσσας δεν κρύβεται μόνο στη γλώσσα της Διανόησης αλλά και στη γλώσσα των απλών ανθρώπων (αλλά μεγάλων ποιητών), όπως καταγράφονται στη λαϊκή τραγουδοποιία, είτε είναι ανώνυμη (δημοτικά τραγούδια), είτε επώνυμη (λαϊκά τραγούδια)

Μελετώντας το ρεμπέτικα τραγούδια της δεκαετίας του 1930 θα ακούσετε σπάνια τη λέξη μπάτσος.

Το ‘μπάτσος’ (από το τουρκικό bac > αστυνόμος, φοροεισπράκτορας) πάντα με υποτιμητική σημασία, αρχικά, δήλωνε τον τούρκο φοροεισπράκτορα, που έπαιρνε αυθαίρετα και δια της βίας χαράτσια από τους υπηκόους (λέτε, σήμερα, να μετονομαστούν σε ‘μπάτσοι’ οι υπάλληλοι της ΔΕΗ;)

Η λέξη μπάτσος αναφέρεται, μάλλον, για πρώτη φορά σε τραγούδι στο ‘τούτοι οι μπάτσοι που ήρθαν τώρα’ σε ηχογραφημένο το1928, Νέα Υόρκη από τον Γιαννάκη Ιωαννίδη και στο μπουζούκι τον Μανώλη Καραπιπέρη

Υπάρχει και ένα άλλο τραγούδι αρκετά πιο αθυρόστομο και με την πασίγνωστη κατάληξη ‘μάγκες πιάστε τα γιοφύρια/ μπάτσοι κλ…’. Η παρακάτω εκτέλεση, όμως, πρέπει να θεωρείται νεότερη και δε συνάδει με το ρεμπέτικο πνεύμα της δεκαετίας του 1930

ΚΑΝΕΛΟΡΙΖΑ - Παραδοσιακό (στο ''Στέκι του Θανάση'')

Στο μπουζούκι, ο Θανάσης Μάνεσης στο ''Στέκι του Θανάση''

ΚΑΝΕΛΟΡΙΖΑ            

Τραγούδι με προέλευση από την επαρχία Λυδίας στα Δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.
Ο ρυθμός του κομματιού στον πρώτο στίχο κάθε στροφής είναι 9/8 (2-3-2-2), ενώ στο δεύτερο στίχο αλλάζει και γίνεται 7/8 (3-4), χορεύεται στα βήματα του «ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΚΡΥΣΤΟΥ» και κινείται μελωδικά σε δρόμο Σαμπά.

  Τραγούδι-Κιθάρα: Βασίλης ο ''Γιατρός'' Κιθάρα:Δημήτρης Μάνεσης Μπουζούκι:Θανάσης Μάνεσης

Παρακμή και τέλος του ρεμπέτικου

Aπό την αρχή της δεκαετίας του 1950 τα ρεμπέτικα άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα, κι ενώ ένα νόθο είδος έγινε τότε της μόδας, τα λεγόμενα αρχοντορεμπέτικα. Eπρόκειτο για τραγούδια γραμμένα από συνθέτες ελαφράς μουσικής, όμορφα κι αυτά, αλλά καθόλου γνήσια. O Xιώτης, συνθέτης μα και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, πρόσθεσε μια χορδή στο τρίχορδο όργανο, για να παράγει ήχους όπως η κιθάρα, ενώ αργότερα στο μπουζούκι προστέθηκε ηλεκτρικός ήχος. Kατά τον Mάνο Xατζιδάκι, ο οποίος σε μια περίφημη διάλεξη που έκανε σε θέατρο της Aθήνας το 1949 ύμνησε το είδος με τα λόγια "Tο ρεμπέτικο κατορθώνει με μια θαυμαστή ενότητα να συνδυάζει τον λόγο, τη μουσική και την κίνηση", το 1978 έγραψε ότι "το ρεμπέτικο δεν υπάρχει περίπου από το '50". Πρόσθεσε επίσης: "υπήρχε μόνον έναν καιρό που λειτουργούσε παράνομα σε απρόσιτες και απομακρυσμένες κρυψώνες, κάπου στα πέριξ".