 |
| source pic: conkalamaras.com |
Λίγο πριν περάσει στους αθάνατους του Ρεμπέτικου, σύχναζε στο “Καφενείο των Παραδοσιακών Μουσικών” στην οδό Μένανδρου, πίσω από το Εθνικό Θέατρο.
Εκεί έβγαινε στην άκρη του δρόμου και κοιτούσε με ένα
βλέμμα λίγο ονειροπόλο, λίγο χαμένο, όμως πάντα λαμπερό και με ένα
ελαφρό μειδίαμα στα κατακόκκινα χείλη της. Αν και μεγάλη σε ηλικία, με
απίστευτα πολλές ρυτίδες, το μαλλί της ήταν πάντα φτιαγμένο σγουρό και
κοκκινωπό και τα μάτια της βαμμένα. Φορούσε ένα μπορντό φουστάνι πλισέ,
από εκείνα που αγαπούσε να φοράει από κοπέλα και ένα παραδοσιακό φυλαχτό
στο λαιμό.
Η Ρόζα Εσκενάζυ είχε μία απίστευτη ζωτικότητα. Δεν γινόταν να μην την προσέξεις. Κόντευε τα 75, όταν ακόμη τραγουδούσε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 σε κάποιο κέντρο στην Πλάκα με άλλους – παλιούς – ρεμπέτες. Σε κάποια στιγμή, αφού τραγούδησε και δημοτικά, έκανε νόημα προς τον κόσμο για χορό. Τότε άφησε την καρέκλα του πάλκου και έγινε ένα με τον κόσμο για να χορέψει. Την τελευταία της ερμηνεία την έδωσε το 1977 στην Πάτρα, όπου πλήθος θαυμαστών συγκεντρώθηκε για να την ακούσει.
Έτσι ήταν η μεγάλη ερμηνεύτρια του σμυρναίικου τραγουδιού, ένας περήφανος, αλλά και ταπεινός άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου