Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

«Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο …ΑΝΤΩΝΗΣ Ο ΑΙΝΙΤΗΣ!» [του Μπάμπη Μώκου]


Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος
«Δεν πάγω πιά στο Γαλατά
με τους παλληκαράδες,
που παίζουνε τον μπαγλαμά
και γύρω τους λουλάδες!.

 ***

Δεν πάγω πιά στον Γαλατά
στο «Καφεσλί Σοκάκι»,
εκεί που μου τη δώκανε
τη μαχαιριά στην πλάτη….»

Ακούς το «Καφεσλί  Σοκάκι» από τον Αντώνη, σε συνεπαίρνει η φωνή του σαν να σε…βολτάρει στην Πόλη και κρυφοκυττάς, μπάς και  ξεπροβάλλει,   από καμιά γωνιά στη Μεγάλη Οδό του Πέραν, ανάμεσα Τοπ Χανί και Μπέικογλου, ο μέγας Νταλγκάς!!.-                              

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

«ΜΙΧΑΛΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ» «ΚΙ’ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ που ΔΕΝ…ΠΡΟΛΑΒΑ» (του Μπάμπη Μώκου)

https://i.ytimg.com/vi/wSa1o1p50YY/hqdefault.jpg
Μην σας φαίνεται παράξενο. Η μουσική  πότε σε γυρίζει πίσω , πότε  σε  πάει  μπροστά. Αυτή  είναι και η ομορφιά της.
Σε κάνει…ότι θέλει. Γι’ αυτό  είναι κι’ απ’ τα ωραιότερα . Είναι κάτι  που   μόνον  η  μουσική  μπορεί  να  το καταφέρει. Ο λόγος  για  κάποια τραγούδια  που μπορεί να «βγήκαν» σήμερα,  αλλά  δεν έχουν τίποτα  να ζηλέψουν απ’ το χθες.

 Αρκεί  μια νοηματικά σπουδαία στιχουργική  που αποτολμά ιστορικές αναφορές που σημάδεψαν ανεξίτηλα τόπους και  λαϊκή  ψυχοσύνθεση  και βέβαια  ένα ταιριαστό μουσικό «ντύσιμο».

«Ο Μπάρμπας  μου  ο  Παναγής», είναι απ’ τα τραγούδια, τα  ελάχιστα  που  πληρούν απόλυτα  και  τις  δυο παραπάνω προϋποθέσεις .

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Κώστας Μούρτος 1939 - 2015

Κώστας Μούρτος, μπουζούκι του Τσιτσάνη και του Μητσάκη την δεκ: '60.. με θητεία στα Ο.Υ.Κ συν τοις άλλοις! ...

Γεννήθηκε το 1939 στα Θεοδώριανα είναι χωριό του νομού Άρτας. Aπό μικρή ηλικία κατεβαίνει Αθηνά και μαθαίνει τα μυστικά του μπουζουκιού απ τον δάσκαλο ΜΗΤΣΑΚΗ και ήδη από τα τέλη της δεκ. '60 ήταν από τα περιζήτητα 4χορδα μπουζούκια στα μαγαζιά της Αθηνάς...
Έπαιξε Αμερική για πολλά χρονιά, αργότερα Λονδίνο.. και στην Πλάκα με τη Γαλανή και το Μητσιά, ενώ αργότερα γύρισε στο 3χορδο και στο αγαπημένο του ρεπερτόριο το ρεμπέτικο !
Στα Χανιά κάθισε γύρω στα 3 χρονιά και στη "ΣΚΑΛΑ" (ρεμπεταδικο) γλέντησε όλος ο ρεμπετοκοσμος και όχι μόνο!!...
Έφυγε τις 17 Ιανουαρίου το 2015, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.. Νοσηλεύτηκε στο Ναυτικό νοσοκομείο Αθηνών.

Το ρεμπέτικο συναντά το τανγκό στη Βούλα

Το ρεμπέτικο συναντά το τανγκό στη Βούλα
από: 3vita.gr
Μια ξεχωριστή μουσικοχορευτική βραδιά που ενώνει δύο κόσμους μακρινούς θα φιλοξενήσει η αίθουσα «Ιωνία» της Βούλας το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017 στις 8 μ.μ.
Πρόκειται για «τη μουσική των λιμανιών, της μετανάστευσης, του περιθωρίου και της ελπίδας για μια ζωή καλύτερη», όπως δηλώνουν χαρακτηριστικά οι διοργανωτές.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και την παράσταση διοργανώνει ο Οργανισμός Αθλητισμού Πολιτισμού και Παιδικής Αγωγής του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης.
Οι συντελεστές της παράστασης είναι:
  • Θάνος Θεοδωρόπουλος: μπουζούκι – μαντολίνο, επιμέλεια προγράμματος
  • Χέρμαν Μάγιερ: κιθάρα – πιάνο – μπάσο
  • Λευτέρης Γρίβας: μπαντονεόν, επιμέλεια ενορχήστρωσης
  • Γιώργος Σχοινάς: ακορντεόν – πιάνο
  • Κατερίνα Κουρεντζή: πιάνο, φωνή
  • Άριελ Περέζ / Μαργαρίτα Πλέσσα: χορός – χορογραφίες
  • Άννα Τιαγκουνίδου – Γκόμεζ: σενάριο – σκηνοθεσία
  • Φεντερίκο Μπουσταμάντε: τεχνικός σκηνής
  • Στέφανος Χατζηστεφάνου: εικαστικά
Μια γεύση…

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η κάνναβη στην Ελλάδα και το ρεμπέτικο....



Η ιστορία της κάνναβης στην Ελλάδα
To βιβλίο “Canavaccio / Κείμενα περί της ηδονιστικής δρόγης” παρουσιάζει την ιστορία της κάνναβης στην Ελλάδα, όταν η καλλιέργειά της ήταν νόμιμη, το κράτος τη φορολογούσε  και εκανε μέχρι και εξαγωγές προς άλλες χώρες. Κείμενα και ρεπορτάζ του Τύπου από το 1893 μέχρι το 1960+, καταγράφουν την πλατιά διάδοση της χασισοποσίας σ’ ένα κομμάτι της κοινωνίας, στις φυλακές, στους τεκέδες –που η λειτουργία τους είχε εξαπλωθεί σ’ όλη τη χώρα– και σκιαγραφούν το χαρακτήρα του χασικλή με τα μελανότερα χρώματα...
Η ινδική κάνναβη άρχισε να καλλιεργείται συστηματικά στην Ελλάδα από το έτος 1880, πρώτα στην επαρχία Μαντινείας και στη συνέχεια στην Αργολίδα και στη Ναυπακτία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 σε έγγραφο του Υπουργείου Υγιεινής αναφέρεται ότι:
«τα κύρια αίτια της αναπτύξεως και εντάσεως της καλλιεργείας της ινδικής καννάβεως εν Ελλάδι δεν υπήρξαν τόσο αι τοπικαί ανάγκαι της παραγωγής χασίς δι’ εντοπίαν κατανάλωσιν, όσον το κερδοσκοπικόν πνεύμα προς εφοδιασμόν ετέρων χωρών, εις τας οποίας υφίστατο υπό μεγάλην έντασιν το πάθος της χασισοποσίας και ιδία της Αιγύπτου».(!)
Egyptian types -scenes- "Hashish smokers" -with woter-pipe (Narghiles).
Σύντομα το νέο προϊόν έγινε γνωστό και άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτοι πυρήνες χασισοποτών στην Αθήνα και τον Πειραιά. Ο καθηγητής Μιχαήλ Στριγγάρης αναφέρει το 1937 ότι ο Πειραιάς προ 60 ετών (πριν από το 1880 δηλαδή) είχε μεγάλο αριθμό χαμαιτυπείων και άλλων κέντρων όπου κάπνιζαν χασίς.
 Η «Ακρόπολις» της 30ης Ιουλίου 1893 σημειώνει ότι:
«εκτός των φασουλήδων, αμανέδων, ζεϊμπεκίων και άλλων κοινωνικών πληγών, ο Πειραιεύς έχει και κάτι τι άλλο αγριώτερον τούτο, τους χασισοπότας. Σχεδόν ολόκληρος μία συνοικία η του Κερατοχωρίου, βρίθει αποκρύφων κέντρων εν οις γίνεται άφθονος χρήσις χασίς».
 

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Του μπουζουκιού το ταξίδεμα...«Του Νίκου Τσούλια»

Rembetes_Karaiskaki_1933
Από πού κατάγεται η γοητεία του μπουζουκιού και με ποιους δρόμους ανοίγει το όμορφο ταξίδεμα της ψυχής; Είναι της μουσικής η καθολική δύναμη που μας συνεπαίρνει, που μας αρπάζει από το γήινο κόσμο των αισθήσεων και μας οδηγεί σ’ ένα παράλληλο σύμπαν εκεί που κυριαρχεί το συναίσθημα και της καρδιάς το σκίρτημα; 

Ή μήπως εκτός αυτού υπάρχει και κάποια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και οι χορδές του μπουζουκιού πάλλονται μέσα σε «σκουληκότρυπα» που οδηγεί σ’ άλλους τόπους και σ’ άλλους καιρούς;
Γιατί, πώς μπορεί να εξηγηθεί το ταξίδεμά μας σε άγνωστη χώρα, εκεί που το πάθος πλημμυρίζει κάθε σκέψη μας και η νοσταλγία συγκατοικεί μόνιμα με τη φαντασίωση; Κάθε μουσικό όργανο είναι και ένας ολόκληρος κόσμος˙ σε μυεί σε αρμονική πανδαισία, σε μαγεύει, σε καλεί σε απόδραση από τη συμβατικότητα.

Αλλά το μπουζούκι έχει και τη δική του ιδιαιτερότητα. Έχει την πρωτοκαθεδρία σε βασικές μορφές του τραγουδιού. Ανέδειξε τον τόσο ξεχωριστό κόσμο του ρεμπέτικου και τον προήγαγε στη συνείδηση του λαού και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Είναι πάντα το πρώτο εργαλείο στην εδραίωση και στην κατίσχυση του λαϊκού τραγουδιού.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Πάτρα: Το σχήμα «Τζαρές» παρουσιάζει Σμυρναίικο και Ρεμπέτικο τραγούδι, με ακορντεόν και κιθάρα

Tzares.jpg

Την Κυριακή στο «Μεγάλο Μας Τσίρκο» στην οδό Αρχιεπισκόπου Κυρίλλου 14

Το μουσικό σχήμα με την ονομασία «Τζαρές» καταπιάνεται με την τέχνη του Ακορντεόν στο Πολίτικο, Σμυρναίικο και Ρεμπέτικο τραγούδι.

Αυτή την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017 θα παίξει live από τις 15.00 έως τις 18.00 το απόγευμα, στο «Μεγάλο Μας Τσίρκο» στην οδό Αρχιεπισκόπου Κυρίλλου 14, λίγο πιο πάνω από τη Γ’ ΔΟΥ στην Πάτρα.

Στόχος του σχήματος είναι η αναψηλάφηση και η μελέτη του ιδιαίτερου ύφους μιας ξεχωριστής σχολής οργανοπαικτών διάφορων αερόφωνων οργάνων (π.χ. ακορντεόν, αρμόνικα), όπως αυτό αποτυπώθηκε στους δίσκους των 78 στροφών την εποχή του μεσοπολέμου.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, Μάρκος Βαμβακάρης


από: www.zougla.gr
Σαν σήμερα στις 8 Φεβρουαρίου του 1972, έφυγε από τη ζωή ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, Μάρκος Βαμβακάρης.

Ο σπουδαίος ρεμπέτης καθιέρωσε την ορχήστρα με μπουζούκια και μπαγλαμάδες, η οποία παραμέρισε την προηγούμενη λαϊκή ορχήστρα των σαντουροβιολιών.

Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια καθολικών και ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, έφερε όμως το «μικρόβιο» της μουσικής. Ο πατέρας του έπαιζε γκάιντα και ο παππούς του έγραφε τραγούδια.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

«Γεια σας παίδες!»

Το 1972, η δισκογραφική εταιρεία ODEON της «Μίνως Μάτσας και υιός» αποφάσισε να τιμήσει τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον αποκαλούμενο πατριάρχη του ρεμπέτικου τραγουδιού, μ’ ένα δίσκο: «Μάρκος Βαμβακάρης Σαράντα χρόνια».

Και ζήτησε από τον ίδιο να επιλέξει τα 13 κομμάτια (επειδή δεν ήταν όλα τραγούδια) που θα περιείχε.
Ο Μάρκος λέει σ’ αυτό τον δίσκο μόνο ένα τραγούδι: «Μια γαλανομάτα».
Τα άλλα: Δ. Ευσταθίου, Μ. Παπαδάκης, Ευ. Περπινιάδης, Π. Τσαουσάκης, Πόπη Ρίνα.
Η ενορχήστρωση είναι του Θ. Δερβενιώτη και η διεύθυνση του Μάρκου, του οποίου η χαρακτηριστική φωνή ακούγεται σε μια «Εξομολόγηση», που περιλαμβάνεται και στον δίσκο:

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Οι Αναμνήσεις μας: Οι διαβόητες φυλακές Μεντρεσέ της Πλάκας όπου γεννήθηκαν τα «μουρμούρικα», τα πρώτα ρεμπέτικα που τραγουδούσαν οι κατάδικοι [ηχητικό]


Εδώ, στην καρδιά της πόλης μας, στην Πλάκα, βόρεια των σημερινών «Αέρηδων», άλλοτε περιοχή του Ωρολογίου του Κυρρήστου, έλαβε χώρα το 1834 μία σημαντική πολιτισμική «γέννα»: εδώ δημιουργήθηκαν τα πρώτα ρεμπέτικα, τα λεγόμενα «μουρμούρικα», τα οποία τραγουδούσαν οι κατάδικοι των Φυλακών Μεντρεσέ.

Ο Μεντρεσές των Αθηνών, του οποίου την πύλη μπορεί να θαυμάσει ακόμη κανείς στην Πλάκα, ήταν Ισλαμικό ιεροσπουδαστήριο που είχε ιδρυθεί τον 17ο αιώνα. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η τουρκική λέξη Μεντρεσές.
Επί εποχής Όθωνα και Γεωργίου Α’ χρησιμοποιούνταν ως φυλακές και τόπος εκτέλεσης καταδίκων. Μάλιστα, οι απαγχονισμοί λάμβαναν χώρα στα κλαδιά του αιωνόβιου πλάτανου στο κέντρο της αυλής του, περιμετρικά της οποίας ξεδιπλώνονταν τα κελιά των φυλακισμένων, άλλοτε δωμάτια των ιεροσπουδαστών.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

Η Μαντουμπάλα, η Ζιγκουάλα και η Μαγκάλα

Αφού χάρηκε ο κόσμος τα κάλλη των γυναικών στα χαρέμια, που κολυμπούσαν μες στης Πόλης τα χαμάμ και δάκρυσε με τις περιπέτειες της Ζαΐρας, της Τζεμιλέ, της Σεράχ και της Γκιουλμπαχάρ, ήρθε πλέον ο καιρός των κοριτσιών από πιο μακρινούς τόπους.

Μέσα στον πόλεμο που είχε ξεσπάσει στο ελληνικό τραγούδι για την ινδοπρέπεια, η «Μαγκάλα» έκανε το μεγάλο μπουμ, συμπαρασύροντας στην επιτυχία το άστρο του Μανώλη Αγγελόπουλου που την τραγούδησε (με τη συμμετοχή της Γιώτας Λύδια στα φωνητικά).

«Σ’ έχω βάλει μέσα στην καρδιά μου / αχ! Μαγκάλα, έχεις τόση ομορφιά / Μαγκάλα, Μαγκάλα, κόρη του μαχαραγιά. / Τα γλυκά σου μαύρα μάτια / λάμπουνε σαν τα διαμάντια / αχ! και μ’ ανάψανε φωτιά / αχ! έλα δεν αντέχω πια / αχ! κόρη του μαχαραγιά» σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη (Τσάντα) και μουσική Στράτου Ατταλίδη.

Next page