«ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ …» «ΑΣΜΑΤΟΡΟΙ» «ΤΟ…ΕΥΦΡΑΝΤΙΚΟΝ»!!! Του Μπάμπη Κ.Μώκου

Τι είναι η παρείστικη Λαική Αστική ερασιτεχνική μουσική; Ένα πολιτιστικά περιούσιο είδος έκφρασης, το πιο κοντινό εκφραστικά (τρόπος, τόπος), στη γόνιμη συντήρηση, μεταφορά  και κατανόηση χιλιάδων από τα τραγούδια, που με  θαυμαστό ,απλό  τρόπο, εναλλακτικά σαν προφορική αρχικά αφήγηση  και αργότερα γραμμοφωνημένα, μας μεταφέρθηκαν, ζούν μέχρι τους καιρούς  μας και ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Όπου παλιότερες γενιές θυμόντουσαν, βίωναν και αποτύπωναν συλλογικά η κατά μόνας ο,τι έγραφε το μυαλό  και η ψυχή τους για γλέντια, οικογενειακές η άλλες ευχάριστες η δυσάρεστες στιγμές της ζωής τους. Όμως,ένα βασικό, κομβικού χαρακτήρα αρνητικότατο στοιχείο έχει να κάνει κάμποσες φορές με την συμπεριφορά τρόπο φέρεσθαι ορισμένων  από τα μέλη  της παρέας και είναι απαραίτητο να  αναλυθεί.
Πρόκειται για στάση συμπεριφορά αλλόκοτη, που αρχικά προκαλεί αμηχανία και κατόπιν εμφανή σύγχυση, εκνευρισμό και συνήθως αλλοιώνει αρνητικά το παρείστικο πνεύμα. Γιατί όμως πρόκειται;
Αφορά εν πολλοίς διαθέσεις-προτιμήσεις  για άλλου είδους μουσικά ακούσματα που κατ’επιθυμίαν εκφράζουν φορές-φορές κάποιοι  από τους κατά συγκυρία μετέχοντες σε παρείστικες μουσικές κρασοκατανυκτικές συντροφιές.

Δύο είναι τα βασικά αιτιολογικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν –πιστοποιούν τα συγκεκριμένα αρνητικά δεδομένα –το μπέρδεμα,τη σύγχυση. Το πρώτο και βασικότερο, η μη από προοίμιο η κατά νοοτροπία- κατανόηση, όλων αυτών των κάποιων που με τους άλλους συγχρωτίζονται συναποτελώντας την παρέα ,να αντιληφθούν που είμαι, με ποιόν συνευρίσκομαι  συνδιασκεδάζω, τι θέλω να ακούσω, γιατί ήρθα να το ακούσω και εάν με ευχαριστεί.

Σαφέστατα ,αιτιολογικά, το πρώτο έχει βασικά –πρωταρχικά σαν ρίζα του το  έλλειμμα μουσικής η άλλης παιδείας η το ενδεχόμενο επίδειξης «εξυπνακισμού» από κάποιους συνευρισκόμενους  και αιτιατό, σαν δεύτερο, το γεγονός πως αυτοί οι…κάποιοι αποφάσισαν να μετέχουν στην παρέα, έτσι για να περάσει η ώρα τους,χωρίς να πολυεδιαφέρονται  για την ουσία,τη στχουργική  η μελωδική εκφορά όσων ακούν, σχετικά με το είδος, την τεχνοτροπία και το ύφος των τραγουδιών.

 
Ο λόγος ότι καθημερινά από τα μουσικά ΜΜΕ, βομβαρδίζονται από αίσχιστα ,ευκαιριακά, ρηχά, φαιδρά μουσικά επινοήματα. Κι’ αφού βέβαια έχουν τις συγκεκριμένες  μουσικές  προσλαμβάνουσες, εμμένουν σ’ αυτές, ακόμα και υπαγορεύοντας στην παρέα το τι θα πεί!.

 
Υπεισέρχεται όμως εδώ και η προσωπική ευθύνη του καθενός, που, αφού επιθυμεί ν’ ακούει αυτού του είδους τα τραγούδια, κακώς επιλέγει συγκεκριμένες συντροφιές και  χώρους  να  συνευρίσκεται παρείστικα. 

 
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Στις μουσικές συντροφιές είναι βασική προϋπόθεσή η  συναντίληψη του παρείστικου κώδικα που σημαίνει σε κάθε περίπτωση σεβασμό στον διπλανό σου. Στα παιξίματα που αφορούν το Λαϊκό Αστικό Τραγούδι και την εκφορά παραδοσιακών ακουσμάτων αυτό πρέπει να  τηρείται απόλυτα.

 
Οι ερασιτέχνες «παιχνιδοπαίχτες» και «ασματόροι» δεν είναι  …διασκεδαστές.Έχουν δικό τους κώδικα .Διασκεδαστές είναι άλλοι…αλλού.

 
Σαν αιτία, το δεύτερο αφορά επίσης,την κατανόηση ,την εκτίμηση του κάθε συνευρισκόμενου στη δυναμική εκφραστικότητας, που διαθέτει ο παίχτης η τραγουδιστής, ερασιτέχνης την ουσία,που αυτόν μέν τον διαπερνά ως τα τρίσβαθα της ψυχής του, αφού κατέχει την ειδική μουσική…γεωγραφία, ενώ τον άλλο,τον… αφαιρετικά ακροατή, ουδόλως τον συγκινεί, τον εμπνέει.

 
Ο τελευταίος απλά,ευκαιριακά μετέχει στην παρέα και αφού «έτυχε» να  παρευρίσκεται  σαν ακροατής, λογίζει την συμμετοχή του σαν μιά ακόμα… συνήθη τυπική διασκέδαση και ανάλογα συμπεριφέρεται,γράφοντας στα παλαιότερα  των υποδημάτων του την ομήγυρη.
Δεν είναι έτσι όμως.
Το ετερόλητο, κάποιες φορές,σύνθεσης  της παρέας, είναι  ένα ακόμη βασικό στοιχείο, παράπλευρα καθοριστικό, για το πώς θα αρχίσει, πως θα περπατήσει ευχάριστα, γόνιμα και πως θα τελειώσει όμορφα κάθε μουσική ερασιτεχνική βραδυά. 

 
Αυτό είναι που ωθεί τους  ερασιτέχνες ,συνήθως εμπειρικούς μουσικούς, να προσδιορίζουν αυστηρά και να έχουν, κατά το δυνατόν, ειδικό μέτρο επιλογής των μελών κάθε σχετικής παρέας.
Είναι που  αδιαπραγμάτευτα, εξ υπαρχής, σαφώς έχουν επιλέξει και το είδος και τον τύπο  και τον κύκλο των τραγουδιών τους. Είναι, με λίγα λόγια αυτό που λέμε: Εμείς αυτοί είμαστε, αυτά παίζουμε,
έτσι τα παίζουμε.

 
Κι’ αν δεν σας αρέσουν, αφού βρεθήκατε στην παρέα, αρκεστείτε στο να ακούετε και μόνον, άσχετα αν είναι για σας πρωτόγνωρα. Αν πάλι δυσφορείτε  η επιθυμείτε ρυθμούς, μουσικές νοοτροπίες η τραγούδια αλλιώτικα, λυπούμαστε, δεν μας ενδιαφέρετε, με την παρέα δεν ταιριάζετε, κάνατε λάθος επιλογή. Δεν θα « χαλάσουμε» δα και τις καρδιές μας. Ψάξτε άλλη παρέα. Εδώ υπάρχει κώδικας αλλιώτικος. Φίλε, εδώ δεν… κάνουμε «πρόγραμμα», δεν μας πληρώνεις να σου παίξουμε  και να έχεις απαιτήσεις . Δεν είμαστε …πανηγυρτζήδες.
Εδώ το μεράκι,τους πόνους της ψυχής μας βγάζουμε,τη χαρά μας εκδηλώνουμε κι’ αν δεν σου αρέσει, τη…βόλτα σου!.

 
Γι’ αυτό και ο όρος «επιθυμία» η –κατά το…μάγκικο «παραγγελιά» είναι από προοίμιο μη αποδεκτός ακόμα και «αφορισμένος» από κάθε ρεμπετοερασιτεχνική διάθεση . , όταν συμμετέχεις σε τέτοιου είδους παρέες, πρέπει να σέβεσαι, να σιωπάς, ν’ ακούς με προσοχή,χωρίς θόρυβο η ενδιάμεσες  συζητήσεις της στιγμής ο,τι οι ερασιτέχνες πασχίζουν να σου προσφέρουν. Αλλιώς δεν έχει αυτοσεβασμό και καταλήγεις  αποδεικνύεσαι για την παρέα ξένο σώμα, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεσαι μικρονοικός, «φελλός», «κολοκύθας»,ακόμα και «ρόμπα». Είναι αξιωματικό. Ιδιαίτερα στη μουσική  ρεμπέτικη οινοπαρέα πρέπει να ταιριάζουν τα γούστα .
Κι΄αν θέλεις να περάσεις καλά, πρέπει να έχεις πάντα κατά νού ,ένα πράγμα: Ο ρεμπετοπαίχτης είναι …αρσενικό   μασίφ. 
Όσο για τη ρεμπετοπαίχτρια ,πρόκειται για γυναίκα με …«Γ κεφαλαίο. Γι’αυτό, χωρίς δεύτερη κουβέντα , να τους υπολογίζεις,να τους σέβεσαι.

 
Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ο ερασιτέχνης δεν αρκείται στο επιδερμικό, το εύκολο,το εύπεπτο. Οι «παρτιτούρες» και τα «αναλόγια»είναι γι΄αυτόν …περικοκλάδες.Είναι γνωστικά αυθόρμητος στις επιλογές του που βέβαια ταιριάζουν σαν τραγούδια στο παρείστικο κλίμα όπως ώρα με την ώρα εξελίσεται και διαμορφώνεται στην παρέα. Αυτό και τον ευχαριστεί, τον ευφραίνει. Δεν εχει βέβαια την απαίτηση ο κάθε ακροατής να γίνει  μουσικά…αμφιθυμικός!..

 
Ο ερασιτέχνης πριν «πει» ο,τι «πει», πριν το παίξει, πριν το τραγουδήσει, έχει μοχθήσει, έχει «βασανισθεί « πολύ γι’ αυτό. Γι’ αυτό και μανιωδώς υπερασπίζεται και έχει σε υψηλή, υψηλότατη θέση εκτίμησης τον γνήσιο μουσικό παραδοσιακό πλούτο. Κι’ αν ποιοτικά κάποιο παίξιμο η τραγούδι δεν μπορεί να το πλησιάσει,δεν το αγγίζει. Σέβεται ότι σαν παράδοση, σαν ύφος,σαν μελωδία ,σαν στίχος του έχει παραδοθεί  από τον «πρωτομάστορα» συνθέτη η ερμηνευτή. Έχει ψάξει, έχει…σκαλίσει, τις πιο πολλές φορές και διυλίσει το πρωτοάκουσμα, ώστε προσπαθώντας να το εκφράσει, να μην το αδικήσει, μην το αλλάξει, μην το «χαλάσει», μην το ευτελίσει. Πλειάδα νεώτερων, κυρίως, ενασχολούμενων με την παραδοσιακή λαϊκή αστική μουσική, είναι καθοριστικά και σωστά στην πλειοψηφία τους παντελώς ανυπότακτοι-ανυπάκουοι σε κακέκτυπα, εμπορικές πρόχειρες  εκδόσεις «νεώτερων βελτιωμένων εκτελέσεων». Κι’ αυτό είναι θετικό, καλό.

 
Είναι χιλιοειπωμένο και παραδεκτό: Ο ερασιτέχνης έχει βαθύτατο σεβασμό στην παραδοσιακότητα και τεχνοτροπία έκφρασης λαϊκών παραδοσιακών-ακόμα και εξειδικευμένων ακουσμάτων-που σαν παρακαταθήκη μας κατέλιπαν παλιότερες γενιές και δημιουργοί. 

 

Γι’αυτόν η συγκεκριμένη θέση,είναι στάση, πίστη, μονόδρομος.

 

Οτιδήποτε διαφορετικό αλλιώτικο, παραλαγμένο, το θεωρεί …παρακείμενο,ξένο, ακόμα και ιεροσυλία. Γι’ αυτό, βαθειά συνειδητοποιημένος με τα παραπάνω, ξεκινά να συνθέτει την  παρέα του με πρώτο πυρήνα τους δικούς του ανθρώπους. Κατόπιν καλεί και άλλους αγαπημένους φίλους, ώστε να προκύπτει γόνιμη συλλογικότητα. Ο  λόγος πως πιστεύει ακράδαντα και πάγια σε υγιείς δομές που συναρτούν και συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή,αφού σαν πρωτόλειο κύτταρό της, σε κάθε περίπτωση, λογίζει τη γόνιμη  παρέα.Έχει κάνει ξεκαθάρισμα  μέσα
του ,με τον εαυτό του,συμμετέχοντας σε διαρκή… συζήτηση από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την ατομική συνείδηση η την συλλογική;

 
Ο ίδιος πιστεύει χωρίς αμφιβολία πως η ατομική ευθύνη γεννά αυτογνωσία. Το έχει εμπαιδώσει.
Για τούτο διαθέτει μηχανισμό αυτόματης αντιμετώπισης όποιας απόκλισης για ο,τι πιστεύει και εκφράζει στην παρέα του, μεταφράζοντας το συναίσθημα σε σε λόγο και νότες. Είναι άρθρωση, αποτυπωτικά,απόλυτα συναισθηματική .Ο λόγος πως πιστεύει βαθειά στην πανανθρώπινη γλώσσα της μουσικής και συμπεριφέρεται ανάλογα,ορίζοντας δυναμικά και ιδιόμορφα , με απόλυτη ενάργεια σαν πρόταγμα, διαθέσεις  και στόχους για της ψυχής …το αλάφρωμα. Έτσι καθορίζει με όλη την δύναμη της ψυχής του, με την καρδιά του ,όπως μόνο εκείνος γνωρίζει ,τα όρια της …χαρμολύπης που τα τραγούδια εκφράζουν.Αυτό  και  προσπαθεί να μεταδώσει στην παρέα του.

 
Το να είσαι ερασιτέχνης στη μουσική παρέα είναι πραγματικότητα ψυχικής ανύψωσης από τη μία, μα και…επικίνδυνη από την άλλη, καθώς χρειάζεται ,εκτός των άλλων είναι απαραίτητη, η αισθητική κατεύθυνση καθώς και αδιάλειπτη εργατικότητα για συνεχή βελτίωση της απόδοσής σου. Η σχέση με τη μουσική είναι σχέση «δια βίου μάθησης» ,ευγενούς ιδιαίτερου ατομικού-προσωπικού αγώνα διαρκείας.Το ταλέντο  είναι απλά έφεση.Δεν φθάνει.Χρειάζεται δουλειά,εργατικότητα, συνεχής ενημέρωση, επιμονή, αλήθεια και πλατιά γκάμα συναισθημάτων. (Το αναφέρουμε και αλλού).

 
Στην παρέα ,με το κρασί και τη μουσική …ξορκίζεις τον πόνο.Η χαρά σαν συναίσθημα βιώνεται και εξωτερικεύεται .Ο πόνος ,η λύπη,το πρόβλημα, θέλουν άλλη αντιμετώπιση. Τι εννοούμε όταν σαν παρέα αποφασίζουμε να «βγούμε» ; Εννοούμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα,τα προβλήματα,να ξεδώσουμε. Αυτό δεν λέμε; Να απαλύνουμε την οδύνη, όχι να λιγοστέψουμε τη χαρά.

 
Στην ερασιτεχνική μουσική κρασοπαρέα τα συναισθήματα συναντώνται συχνά αντικρουόμενα η και αντιφατικά. Δεν κρύβονται.Είναι  παιχνίδι περίπλοκο,διαρκές, μυστήριο στο… γήπεδο της ψυχής. Ο ερασιτέχνης  σαν συμμέτοχος στη μουσική παρέα κατανοεί πράγματα πέρα από τις λέξεις.
Είναι σχεδόν αδύνατο – αδιανόητο, να  αρκεσθεί σε αισθητική φορμαλιστική.Στηρίζοντας δυναμικά την αισθητική δεν παίζει με συνταγές.

 
Άτομο δημιουργικό που με το έργο του , εκτός των άλλων, προσδοκά σαν συναίσθημα και το άγγιγμα της ομήγυρης. Όχι το… χειροκρότημα  η την καταξίωση από τους γύρω. Είναι το σκαλί όπου πατά ώστε να φθάσει στην ψυχική ανόρθωση.Μ’ αυτόν τον τρόπο θα αντλήσει και ο ίδιος από την παρέα αισιοδοξία.Είναι και για τον ίδιο ο μοναδικός τρόπος να μπορεί να…βγαίνει στο φως. «Βλέπει» τα μέλη της παρέας σαν πρωτόλειο ευγενή πυρήνα, σαν δικούς του ανθρώπους.Τους θεωρεί αγαπημένους  όχι απλούς συνδιασκεδαστές. Σαν… διαβατήριο για σύνθεση γόνιμης υπέρτατης πολιτιστικής συλλογικότητας, στην οποία πιστεύει ακράδαντα και διαρκώς πασχίζει να την υπηρετεί.

 
Σαν προαπαιτούμενο για ελάχιστο υγιή ανθρώπινο συγχρωτισμό.
Οι μουσικές μαζί και «οινικές» παρακαταθήκες είναι  γι’ αυτόν…οξυγόνο, η…πεμπτουσία  της ανθρώπινης εθιμικής δράσης.
Για τον ερασιτέχνη ρεμπετοπαίχτη στερεότυπα επίκλησης διασκευαστικού μουσικού χαρακτήρα τάχα εξελικτικού μουσικού προωθητικού εμπλουτισμού και ρεμπέτικο δεν ταιριάζουν.Είναι αξιωματικά απόλυτο.Αν το ρεμπέτικο χάσει τη…δροσιά και τη …φλόγα του, τότε μόνο ρεμπέτικο δεν είναι.

 
Και είναι κρίμα που κάποιοι το ταλαιπωρούν επιχειρώντας μουσικές…προσομειώσεις  η προσμίξεις με άλλους ρυθμούς και είδη,επιδιώκοντας αναγνώριση η προβολή μουσικής τους επάρκειας.
Σ’ αυτό ο ερασιτέχνης ρεμπετοπαίχτης δεν αντιτάσσεται απλά,δεν εξανίσταται ,μα άμεσα απαξιώνει και εν τέλει συντρίβει κάθε προσπάθεια παραποίησης ,μεταποίησης , «φρεσκαρίσματος»και φάλτσας νεωτερίστικης μουσικής πρόσμιξης.
Εδώ δεν μιλούμε γα…κακοποίηση, παρά για «μοδάτη χυδαιότητα»που σακατεύει τη λαική  παράδοση.

 
Αν για κάποιους το ρεμπέτικο είναι απλά τραγούδι, για τον ερασιτέχνη ρεμπετοπαίχτη είναι η… προσευχή του!.
Στο ρεμπέτικο …εικονοστάσι κάθε «πρωτομάστορα» ο ρεμπετοπαίχτης …«ομνύει» συνεχώς και αδιάκοπα. Είναι πίστη, λειτουργία, τρόπος ζήν. Είναι γι’ αυτόν θέση-στάση αδιαπραγμάτευτη.

 
Γι’ αυτό και σέβεται κάθε καλό που έχουν κάνει ,που έχουν παραγάγει και προσφέρει παρόμοιες παρέες.Δεν το ανταγωνίζεται, δεν το προσβάλλει, δεν το απαξιώνει, δεν το αλλοιώνει,δεν το καταστρέφει.Μακριά απ’ αυτόν τα όποια σύνδρομα εγωκεντρισμού, αλλαζονείας η μουσικού συντηρητισμού.

 
Πιστεύει ακράδαντα στο νόμο της γόνιμης συνέχειας.Γι’ αυτό και αδιαπραγμάτευτα βάζει βέτο πάνω από τον εαυτό του.Έτσι η στάση του καθορίζεται  ως υπεύθυνη. Η ατομική ευθύνη γεννά αυτογνωσία.
Μ’ αυτόν τον τρόπο τιμά υπέρτατατα αγαθά όπως ο μουσικός πολιτισμός. 

 
Συνεχώς πασχίζει να βγει νικητής σε πόλεμο που μέσα του παλεύουν συνήθως συναισθήματα δύσκολα,σκληρά,οδύνης . κατανοήσει  πως η οδύνη οδηγεί στην …ελπίδα.Και πως σαν άνθρωπος δεν χρειάζεται  να «καβουρδίσει» το κεφάλι του. Να καταστρέψει το «άρωμα των ιδεών του», όσα πιστεύει, όσα παίζει και τραγουδά.
Γι’ αυτόν τα πράγματα είναι απλά.Μεταφράζει το συναίσθημα σε λόγο και μελωδία. Είναι στοχοπροσήλωση  σε άρθρωση  αποτυπωτική-συναισθηματική.  Πίστη στην πανανθρώπινη γλώσσα της μουσικής.

 
Το συναίσθημα σπάνια μας προδίδει.Υπάρχει βέβαια και η άλλη λογική των ορθολογιστών,των βλοσυρών και …τάχα ρεαλιστικών ιδεών . Αλλά αυτά είναι «αλλουνού …ιερέως  ευαγγέλιο» ,άλλη κουβέντα. Ποιος  όμως μπορεί να απαγορεύσει στον καθένα να …ονειρεύεται!...

 
Στον εαυτό του –τη συμπεριφορά του πάνω σ΄αυτό δεν επιτρέπει καμιά απόκλιση. Έτσι είναι ο ερασιτέχνης, αν θέλει βέβαια να λέγεται ερασιτέχνης.

 
Έτσι αγγίζει και απ’ όλα αυτά αντλεί την αισιοδοξία του.Έχει τρόπους το επαναλαμβάνουμε- να μπορεί να βγαίνει στο…φώς!. Για τον ίδιο και την παρέα του που αγαπά και εκτιμά!…

Μια,  όμως  και  η  αναφορά  στη  μουσική συνολικά, είναι θεωρώ- λάθος να αφοριστεί  το  ένα είδος έκφρασης η να υπερθεματιστεί ένα άλλο. Τι πάει να πει Λαικό, Δημοτικό,Ρεμπέτικο, Έντεχνο  κ.λ.π.;  Η  διαφορά  έγκειται  απλά  στην τεχνοτροπία της έκφρασης . Τι θες να «πείς», γιατί  το «λές» και  σε ποιόν απευθύνεσαι. Και  βέβαια στην κάθε φορά αποδοχή του από την παρέα.

 
Το τραγούδι είναι έμπνευση ,μετουσιωμένη  σε πραγματικότητα  ρυθμική ,στιχουργική  και μελωδική. Γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση οφείλεις  να  το  τιμάς , να  το  σέβεσαι. Αλλιώς θα σε εκδικηθεί ,θα γίνεις περίγελος, θα σε …ξεφτιλίσει. Η εκφορά του  στην  παρέα  προσδιορίζεται  από …κώδικα, απαραβίαστο.

 
Είναι προσωπική επιλογή με ποιόν τρόπο ο καθένας εξωτερικεύει  τα εσώψυχά του. Αρκεί  να  υπάρχει…συμβατότητα  με τους γύρω. Θέλεις, φίλε  να  «είσαι  μέσα» στο α  η στο β είδος
δημιουργικά;  Είσαι  αποδεκτός, καλοδεχούμενος. Φθάνει στην παρέα να μην εκφράζεσαι με τρόπο άτεχνο , προσχηματικό. Σε κάθε περίπτωση , αν είσαι «αμουσος», μην τραγουδάς , μην παίζεις . Κάτσε ν’ ακούσεις. Αν πάλι  δεν το αντέχεις, σήκω και φύγε.  Μην  δυστροπείς. Μην  παριστάνεις  τον… ειδικό . «Χαλάς» και τους άλλους .

Αυτονόητο να τηρούνται , χωρίς παρέκκλιση, όλα όσα παραπάνω  μπαίνουν σαν προϋποθέσεις  για  τη  μουσική παρέα. Εξυπακούεται  πως η γνήσια ερασιτεχνική έκφραση οφείλει να έχει τον απόλυτο σεβασμό της επιλογής του καθενός, ανάλογα με το είδος  της  μουσικής  του  προτίμησης. Βέβαια όχι σε βάρος των άλλων.
 

Η παρούσα προσπάθεια σέβεται και τιμά απόλυτα τους επαγγελματίες  μουσικούς,  αλλά   δεν αφορά  αυτούς. Για  τον επαγγελματία η μουσική είναι …δουλειά. Για τον ερασιτέχνη τρόπος ζωής. ( Άσχετα αν πολλοί επαγγελματίες , καλοί  φίλοι ,συμμετέχουν συχνά σε αυτοσχέδιες  παρέες).Πραγματεύεται  κύρια  την  ερασιτεχνική έκφραση,που αποτελεί και το αιτιατό-την αφορμή της δράσης. Να είμαστε  εξηγημένοι. Την  παρείστικη μουσική χαρακτηρίζει  ο  αυθορμητισμός  και ,  σε  καμιά περίπτωση, ο
επαγγελματισμός  και άρα η …πρόβα, το …προγραμματισμένο. 

 
Οι κάθε είδους και μορφής μουσικές ερασιτεχνικές παρέες χτίζονται από  το  μεράκι αυτών που  έχουν κάτι και βέβαια μπορούν  να  το  «πούν». Να  εξωτερικεύσουν  ό,τι  σαν  πόνο, λύπη, παράπονο, χαρά, μεράκι, προβληματισμό και όποια άλλα ανθρώπινα συναισθήματα  έχουν στην ψυχή τους.Από την  άλλη μεριά σίγουρα  δεν είναι εύκολο να νοιώσει  ο καθένας αυτόν που  «τα λέει»  η  που  ασχολείται παίζοντας κάποιο όργανο  στην παρέα. 

 
Για τούτο οφείλει  να «ψάχνει» και να … «ψάχνεται». Να δείχνει  όσο  δύναται  σεβασμό  και  προσοχή  στον  «παίχτη»  η «τραγουδιστή»  που  την  ώρα εκείνη πασχίζει να εκδηλώσει για
χάρη του  εαυτού  του , αλλά κυρίως της συντροφιάς, τα συναισθήματά του.

 
Οι ερασιτέχνες διατηρούν τον …οίστρο και το μεράκι για μια «πρακτικής υφής» ενασχόληση με την ελληνική μουσική, μακριά από πομπώδεις ανοησίες σχετικά με το «ποιοτικό τραγούδι» κ.α.».Μέσα σε κατάνυξη και βαθειά αίσθηση της παρείστικης  κοινότητας.

 
Η παρείστικη ερασιτεχνική κρασονυκτική μουσική διασκέδαση σε θέλει έξυπνο, δεν σε υποτιμά , δεν σε θεωρεί «χαχόλο» ηλίθιο. «Γράφει» στην ιδιοσυγκρασία του κάθε ενός που συμμετέχει.Στο ψυχικό μέρος της ανθρώπινης υπόστασης.
Δεν σε …αποβλακώνει , σε υπηρετεί.

 

Του Μπάμπη Μώκου..