Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Στέλιος Σπανός ή «Καρδάρας»


Πηγή  Afthentikos42 .
Ο Στέλιος Καρδάρας ήταν ένας απ' τους ηρωικότερους σαμποτέρ της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών. Ανατίναζε αυτοκίνητα, αποθήκες, σαλταδόρος με καρδιά, άρπαζε τρόφιμα και άλλα αγαθά από τους Γερμανούς και τα μοίραζε στο φτωχό κοσμάκη που πέθαινε της πείνας. 
Η φήμη του σαν Αγωνιστή μεγάλη, Θεός της φτωχολογιάς. Οι Γερμανοί τον καταζητούσανε με λύσσα αλλά που να πιαστεί το παλικάρι. Ότι δεν κατάφεραν οι φασίστες το κατόρθωσαν « έλληνες» χαφιέδες ,οι γνωστοί ταγματασφαλίτες.

Ήταν καλοκαίρι και πήγε να πιει νερό και να πλυθεί σε μια στέρνα στα περβόλια στον Άγιο Γιάννη Ρέντη. Εκεί του την είχανε στημένη, τον πιάσανε τον πήγανε στον Άγιο Διονύση στη Δραπετσώνα κοντά και τον εκτελέσανε. Τέτοιο μίσος του είχανε που του έκοψαν και τα γεννητικά όργανα. Τον άδικο χαμό του 18χρονου λεβέντη θρήνησε όλος ο Πειραιάς, μαζί και ο Μ. Γ. που έκανε το θρήνο του τραγούδι. Να πως περιγράφει την απήχηση που είχε το τραγούδι στον σκλαβωμένο Έλληνα. «Μόλις έβαλα μουσική και το 'παιξα λίγες φορές, το μάθανε παντού. Το μάθανε όλοι οι σαμποτέρ, οι αγωνιστές, οι αντάρτες, όλοι. Το μάθανε και ήρθανε και με πήρανε ΕΑΜίτες και αντάρτες, και με πήγανε στην πλατεία στην Κοκκινιά. Πέντε χιλιάδες κόσμος και παραπάνω μαζεύτηκε. Με βάλανε και το 'παιξα και το τραγούδησα. Πριν αρχίσω, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ήρωα. Όταν το τραγουδούσα όλος ο κόσμος έκλαιγε».

Στίχοι: Μιχάλης Γενίτσαρης
Μουσική: Μιχάλης Γενίτσαρης

Πενθοφορεί η Αγιά Σοφιά
Παλιά και Νέα Κοκκινιά
κλάψε κι εσύ τώρα ντουνιά
πιάσαν το Στέλιο τα σκυλιά

Τον πιάσαν Γερμανόφιλοι
και ταγματασφαλίτες
το Στέλιο τον Καρδάρα μας
στο Ρέντη οι αλήτες

Δεμένο τον επήγανε
μπρος τον Άγιο Διονύση
δέκα τουφέκια του ρίχνανε
ώσπου να ξεψυχήσει

Άδικα τον σκοτώσανε
λες κι ήτανε κατάρα
γιατί ήταν στην αντίσταση
το Στέλιο τον Καρδάρα

 
Βίντεο: Afthentikos42 .

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Μπάμπης Τσέρτος.. 27 Οκτωβρίου 1956

photo: aptaliko.gr

Ο Μπάμπης Τσέρτος γεννήθηκε στα Τρόπαια του Νομού Αρκαδίας (27 Οκτωβρίου 1956). Σε ηλικία 17 ετών έρχεται στην Αθήνα, όπου κατοικεί πλέον μόνιμα.

Παρ' ότι από πολύ μικρός τραγουδάει και ψέλνει επιθυμεί και να σπουδάσει. Το 1974 εισάγεται στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Ήμουν πολύ τυχερός που στην οικογένειά μου τραγουδούσαν όλοι πολύ καλά, ο δε πατέρας μου έπαιζε και μαντολίνο. Ήμουν επίσης τυχερός που μεγάλωσα στα Τρόπαια, που ήταν πάντα εμπορικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο, για την περιοχή. Μου έχουν μείνει πολλά γλέντια αξέχαστα, γλέντια όπου μπορούσαμε να ακούσουμε όλα τα είδη του ελληνικού τραγουδιού».

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Βασίλης Τσιτσάνης: Ενα βήμα πέρα από το ρεμπέτικο


basilis-tsitsanis-ean-bima-pera-apo-to-rempetiko
Ο Βασίλης Τσιτσάνης είχε 550 ηχογραφήσεις στο ενεργητικό του. Πρώτη φορά αποτιμάται το έργο του σε επίπεδο ακαδημαϊκής μελέτης. Παρουσίαση 23 Οκτωβρίου.

Η εξέλιξη μίας διδακτορικής διατριβής, που εκπονήθηκε στο πανεπιστήμιο ου Leeds της Αγγλίας.
Αυτό είναι το βιβλίο του συνθέτη Νίκου Ορδουλίδη «Η δισκογραφική καριέρα του Βασίλη Τσιτσάνη (1936-1983). Ανάλυση της μουσικής του και τα προβλήματα της έρευνας στην ελληνική λαϊκή μουσική» (εκδόσεις Ιanos), που παρουσιάζεται 23 Οκτωβρίου, στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» στην Αθήνα.

Η δισκογραφική καριέρα του Τσιτσάνη αποκαλύπτει πληροφορίες που δεν αφορούν µόνο την ίδια τη μουσική αλλά και ποικίλες κοινωνιολογικές όψεις του ελληνικού πολιτισμού.
Η έκδοση αποτελεί μετάφραση και εξέλιξη της διδακτορικής διατριβής µε τίτλο The recording career of Vasίlis Tsitsάnis (1936-1983). An analysis of his music and the problems of research into Greek popular music, η οποία εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Leeds της Αγγλίας. Ο πρόλογος είναι του Γιώργου Νταλάρα.

Ο εθνικός θησαυρός

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Καλό ταξίδι Σπύρο.....(Βίντεο)

 
Έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, ο σπουδαίος ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης Σπύρος Ζαγοραίος. Η κηδεία του θα γίνει αύριο το απόγευμα από το Γ' Νεκροταφείο.

Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο του Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928. Σε ηλικία 15 ετών έχασε σε ατύχημα το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του στην Αγία Παρασκευή της Αττικής. Παρόλα αυτά, μπήκε δυναμικά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού και ξεχώρισε με τη φωνή του. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγος του Ζωή, δημιουργώντας ένα από τα πιο λαοφιλή ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού. Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής όπου διέμενε και είχε δημιουργήσει το λαϊκό κέντρο "Εντελαμαγκέν".

Δύσκολα τα τελευταία χρόνια της ζωής του

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

ΦΟΥΣΤΑΛΙΕΡΗΣ- Ο «ρεμπέτης» της Κρήτης

http://2.bp.blogspot.com/-1lUiinDhShw/VCmWSUH_moI/AAAAAAAABBc/IN4gnqkoNZA/s1600/foustalieris%2Bmousiko%2Bsxoleio%2Birakleiou%2B-%2Bfiloi%2Brempetikou.jpg
photo: filoi-rempetikou.blogspot.com

Μοναχικός ταξιδιώτης στον μεγάλο μπαξέ της κρητικής μουσικής παράδοσης είναι ο Στέλιος Φουσταλιεράκης (Φουσταλιέρης).
Μεγάλωσε με μικρασιάτικα τραγούδια, έγινε δεξιοτέχνης στο μπουλγαρί, έπαιξε με τους Κρητικούς μαστόρους της μουσικής αλλά -μοναδική περίπτωση- ταίριαξε και με τους μεγάλους ρεμπέτες. Ο απόηχος της μουσικής του παραμένει ζωντανός, παρότι πολλοί πήραν τα τραγούδια του δανεικά και… αγύριστα.
Ο Στέλιος Φουσταλιεράκης γεννιέται το 1911 στο Ρέθυμνο. Παίρνει το όνομα του πατέρα του, που δεν γνώρισε αφού σκοτώθηκε σε δυστύχημα όταν η μητέρα του, Κυριακούλα, ήταν πέντε μηνών έγκυος. Πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο ως τα 11, στην τρίτη δημοτικού, κ’ ύστερα αρχίζει τη μαθητεία του στην τέχνη του ρολογά. Αυτό θα είναι και το «κανονικό» του επάγγελμα.
Η αγάπη του, όμως, για τη μουσική ξυπνάει πολύ νωρίς και με το πρώτο του μισθό, δυο χρόνια αργότερα, αγοράζει ένα μπουλγαρί που είχε ξεμείνει σε κάποια ταβέρνα. «Εκείνη την εποχή το Ρέθυμνο ήταν γεμάτο από μπουλγαριά. Κάθε ταβέρνα είχε κι από ένα. Εκεί πήρα τα πρώτα μου ακούσματα. Έβλεπα τους άλλους που παίζανε και -στο λόγο της αντρικής μου τιμής- έκλαιγα!» Θείος του ήταν ένας ξακουστός λυράρης, ο «Καρεκλάς».

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Λωποδύτες και άεργοι στην καθαριότητα σε περίοδο οικονομικής κρίσης!

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.
Το καλοκαίρι 1893, σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, λίγο πριν ακουστεί το αποδιδόμενο στον Χαρίλαο Τρικούπη «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και λόγω των κρουσμάτων χολέρας που είχαν εμφανιστεί στα Μικρασιατικά παράλια το κράτος αποφάσιζε να παρέμβει στα ζητήματα καθαριότητας των Αθηνών. Η ελληνική πρωτεύουσα παρουσίαζε απαράδεκτη κατάσταση από πλευράς καθαριότητος, λόγω της οικονομικής αδυναμίας του Δήμου Αθηναίων να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οπότε, τα έντονα παράπονα και το πλήθος των δημοσιευμάτων ανάγκασαν την Κυβέρνηση να λάβει μέτρα και να αναθέσει την καθαριότητα της πόλης στην Αστυνομία!
Χρησιμοποιώντας έναν νόμο της εποχής του Όθωνα που προέβλεπε την αναγκαστική εργασία των δημοτών σε έργα κοινής ωφέλειας, η Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών έβαλε σε ενέργεια ένα… διαβολικό σχέδιο. Για να καθαρίσει την πόλη χρησιμοποίησε τους δεκάδες άεργους αλλά και τους λωποδύτες που σύχναζαν στα ύποπτα στέκια. Έκανε μάλιστα και διάκριση, αφού οι άεργοι, οι οποίοι εμφανίζονταν συχνά πυκνά ζητώντας εργασία, θα πληρώνονταν για τις υπηρεσίες τους, ενώ οι λωποδύτες δεν θα πληρώνονταν μέχρι η εργασία τους να ισοψηφήσει με τις κλοπές και λωποδυσίες που έκαναν!
Η Αστυνομία έσπευσε να πραγματοποιήσει «επιχείρηση-σκούπα» συλλαμβάνοντας δεκάδες «υπόπτους δια την δημοσίαν ασφάλειαν» και οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν «δια την καθαριότητα της πόλεως». Το πρόγραμμα βρήκε σύμφωνους τους πολίτες αλλά και τον Δήμο Αθηναίων. Το δημοτικό συμβούλιο έσπευσε να ψηφίσει κονδύλι για να ενοικιάσει κάρα με βυτία διαλυμένου ασβέστη. Και μετά από πρόταση του δημοτικού συμβούλου Ευστάθιου Χοϊδά, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι συμμετείχαν επισήμως στην εκστρατεία καθαριότητας λειτουργώντας ως «επόπτες» και ελέγχοντας όχι μόνον τους δημόσιους αλλά και τους ιδιωτικούς χώρους, συμπεριλαμβανομένων και των αυλών και των αποχωρητηρίων των σπιτιών. Η χολέρα τότε έπληξε μόνον νησιά, ενώ η Αθήνα σε είκοσι ημέρες έλαμπε από καθαριότητα!
του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά  από mikros-romios.gr

Οι «The Athenian» τραγουδάνε για τον ΕΝΦΙΑ.

 
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα χιουμοριστικό τραγούδι με θέμα τον ΕΝΦΙΑ.

Το τραγούδι των «The Athenian» περιγράφει τον πόνο ενός άνδρα που χώρισε και τώρα πρέπει να σηκώσει μόνος του το βάρος του χαρατσιού για το ακίνητο!

Από www.enikos.gr

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Γιώργος Μαργαρίτης: Από το «Κελί 33» στο Παλλάς.

https://i.ytimg.com/vi/fq1jdtZPJR8/maxresdefault.jpg
Ο αυθεντικός λαϊκός τραγουδιστής από το Πετρωτό Τρικάλων μιλάει για όλα χωρίς φόβο και πάθος. Για τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, τη συνεργασία του με τη Ρένη Πιττακή στην παράσταση «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» στο «Παλλάς»,
τα παλάτια στα οποία έχει τραγουδήσει, τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, τη φυλακή και τον τζόγο 

Ο Γιώργος Μαργαρίτης δεν είναι μόνο ένας μεγάλος τραγουδιστής με γνήσια λαϊκή φωνή, αλλά κι ένας άνθρωπος με ιδιοσυγκρασία η οποία δίνει το δικό της ιδιαίτερο τέμπο όχι μόνο στις ερμηνείες αλλά και στα λεγόμενά του. 
Η συζήτηση μαζί του σου δίνει τη μοναδική απόλαυση της ντόμπρας και καθάριας κουβέντας, αφού ο λόγος του είναι ευθύς και λιτός, χωρίς περιττά τερτίπια, τα οποία συνήθως έχουν μοναδικό σκοπό να χαϊδέψουν αυτιά. Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι στην πιο ώριμη ερμηνευτική του φάση.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Σμύρνη: Οι… μόρτηδες αλλά και τα Μορτάκια. Η προέλευση της λέξης, η πανώλη και ο Βαρδιάνος!

http://mikros-romios.gr/wp-content/uploads/2014/09/%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CF%82.jpg
Άποψη της Σμύρνης, τέλη 18ου αιώνα.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Αναζητούν χρόνια τώρα οι γλωσσολόγοι και οι λεξικογράφοι την προέλευση της λέξης «μόρτης», η οποία στις ημέρες μας έφθασε να σημαίνει τον άνθρωπο του δρόμου, αυτόν που ζει με ύποπτους ή ανέντιμους τρόπους, τον μάγκα, το αλάνι.

 Οι περισσότεροι βλέπουν ιταλική ρίζα (συγκοπή του beccamorti = τυμβωρύχος και morto = νεκρός).

 Άλλοι το mordace, δηλαδή χλευαστικός, δηκτικός, πικρόγλωσσος και άλλοι το τουρκικό morto/u, δηλαδή το κουφάρι, που είναι και πάλι δάνειο από την ιταλική.

 Αλλά ας αφήσουμε τους γλωσσολόγους και ας πάμε στους Σμυρνιούς ιστορικούς, που έχουν πολλά να μας αφηγηθούν για την ιστορία που κρύβεται πίσω από τους μόρτηδες.

 Έτσι αποκαλούσαν οι Σμυρνιοί όσους είχαν προσβληθεί από πανώλη και είχαν καταφέρει να επιβιώσουν και να περιέλθουν σε κατάσταση ανοσίας.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

''Η Παλιά Αθήνα ζει γλεντά, γεύεται 1834-1938''. Ένα κιμπάρικο ανάγνωσμα για μερακλήδες αναγνώστες

 
 Πηγή ανάρτησης www.paliaathina.com
Πώς διασκέδαζε η Παλιά Αθήνα; Πώς διαµορφωνόταν η καθηµερινή ζωή του Αθηναίου και της Αθηναίας; Ποια ήταν η γαστρονοµία της εποχής;

Μέσα από αυθεντικές µαρτυρίες, φωτογραφίες, χρονογραφήµατα, διαφηµίσεις, µικρές πικάντικες ειδησούλες, σχόλια, ανέκδοτα και γελοιογραφίες, ο συγγραφέας µας παρουσιάζει ένα ογκώδες υλικό µε τρόπο γλαφυρό κι ευχάριστο, κρατώντας αµείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε κάθε σελίδα.

Όπως θα έλεγε κι ένας λόγιος κριτικός βιβλίου εκείνης της εποχής: «Το ανάγνωσµα τούτο διδάσκει, φαιδρύνει, τέρπει, ζωγραφίζει, ηθογραφεί, συγκινεί, µορφώνει, διεγείρον το αίσθηµα, την µελέτην, τον γέλωτα, την σκέψιν, το ενδιαφέρον, την φαιδρότητα. Το περιεχόµενόν του, ευφυές, τερπνόν, ευχερές, τερψίθυµον, διδακτικόν όσον και πλήρες αττικού άλατος, υπόσχεται διασκέδασιν, ουχί του ωφελίµου αµέτοχον...».

Στο τέλος ο αναγνώστης αποκτά µια εµπλουτισµένη οπτική και για τη σύγχρονη πόλη, αφού γνωρίζει την ιστορία και την εξέλιξή της στο χρόνο. Μέσα από τα ήθη και τα έθιµα κάθε περιόδου αναδεικνύεται ο χαρακτήρας του κατοίκου αυτής της πόλης και µε τις απαραίτητες συγκρίσεις µάς βοηθά να καταλάβουµε την εξέλιξή του σήµερα.

Η λαογραφική ιστορία της Αθήνας ενός ολόκληρου αιώνα ξετυλίγεται σαν ένα µικρό ντοκιµαντέρ.
«Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, 2011
Κατεβάστε το pdf και ξεφυλλίστε το απόσπασμα, γεμάτο φωτογραφίες, πικάντικα νέα και διαλόγους.

αγόρασέ το

 

Ταβέρνες, ταβέρνες, ταβέρνες

 
  Πίνε πίνε ως τον πάτο

                                Το ξανθό το ρετσινάτο
                                Έξω έξω το μαράζι
                                Όποιος πίνει δεν στενάζει

Οκτώβριος, μήνας αφιερωμένος στο κρασί και την παραδοσιακή ταβέρνα. Ένα μικρό αφιέρωμα-ύμνος, δανεισμένο από την «Βραδυνή» (1940).

«Τις μετρήσατε; Είναι περισσότερες από τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Ταβέρνες, ταβέρνες, ταβέρνες. Και κάθε μέρα ξεφυτρώνει και από μία. Αυτό σημαίνει πώς το κρασί ξεπέρασε το νερό, και πώς το νερό έχασε την υπόληψή του. Σ’ αυτό ίσως να οφείλεται και η λειψυδρία. Ντρέπεται να βρέξη. Σε λίγο θα εκτοπισθεί και από το λουτρό. Οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες θα παίρνουν το μπάνιο τους σ’ ένα βαρέλι με γνήσια ρετσίνα των Μεσογείων. Τα κρασόλουτρα θα διατάσσονται ακόμα και από τους γιατρούς.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Στα καταγώγια του ρεμπέτικου...

Μια αναδρομή στην ιστορία του τραγουδιού που αποτέλεσε συνώνυμο του μάγκα

Το ρεμπέτικο τραγούδι, που πλέον έχει καταχωρηθεί στη συνείδηση του Έλληνα, ανεξαρτήτως τάξης και μόρφωσης, δεν ήταν πάντα δεδομένο ως αυτονόητη ελληνική παράδοση, Χωρίς να αποτελεί πάντα το δημοφιλές αυτό είδος που σήμερα αναγνωρίζουν όλοι, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας, εναντίον του είχε ξεσπάσει ένας σφοδρός πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα…

Γράφει η Νίκη Παπάζογλου

Με διάφορους παράγοντες να συμβάλλουν στη δημιουργία του και στην διαμόρφωση του, όπως τα δημοτικά τραγούδια, η Βυζαντινή και Βαλκανική μουσική, η Τούρκικη και ανατολίτικη μουσική είναι ένα είδος που επηρεάστηκε έντονα και από κοινωνικού περιεχομένου παράγοντες, όπως ο τρόπος ζωής (τεκέδες, φυλακές , παρανομία) και μεγάλα ιστορικά γεγονότα (καταστροφή της Σμύρνης το 22 και το κύμα της προσφυγιάς, η βιομηχανική επανάσταση και η άνοδος -και αργότερα κάθοδος- της αστικής τάξης, οι διάφοροι πόλεμοι -1897, Β' παγκόσμιος, εμφύλιος)…

Οι απαρχές του φαίνεται να συνδέονται με τα τραγούδια των φυλακών στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήδη από το 1850, όταν ο Γάλλος ευγενής Αππέρ επισκέφτηκε την Ελλάδα για να μελετήσει το πρόβλημα των οθωνικών φυλακών, αναφέρθηκε στα τραγούδια που ακούγονταν σ' αυτές. Βέβαια ο Αππέρ δεν ήταν ο μόνος, ο Παπαδιαμάντης, ο Δάφνης και ο Καρκαβίτσας, ο οποίος επισκέπτεται το Μοριά το 1890, καταγράφουν στα χειρόγραφά τους αρκετά από αυτά.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

«Έφυγε» από τη ζωή η σύζυγος του μεγάλου ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη

Με το Μάρκο Βαμβακάρη ήταν μαζί απ’ τα πρώτα χρόνια του ΄40 μέχρι και το φινάλε του στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 - Γ ι αυτήν, ο Μάρκος αφιέρωσε πολλές σελίδες ευγνωμοσύνης και αγάπης στην αυτοβιογραφία του - Διαβάστε την τελευταία της συνέντευξη 

Έφυγε από την ζωή η Ευαγγελία Βαμβακάρη. Πρόκειται για τη σύζυγο του μεγάλου και αείμνηστου Μάρκου Βαμβακάρη. Μαζί οι δυο τους απέκτησαν δυο παιδιά τον Στέλιο και τον Δομένικο Βαμβακάρη.
Άφησε την τελευταία της πνοή τη Δευτέρα το βράδυ και η κηδεία της έγινε στο Τρίτο Νεκροταφείο σε στενό οικογενειακό κύκλο μία ημέρα μετά.
Η Ευαγγελία Βαμβακάρη έφυγε στα 96 της χρόνια, αθόρυβα, αφήνοντας πίσω της μονάχα αναμνήσεις σε όσους τη γνώρισαν.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Ποιος ήταν ο Θανάσης για χάρη του οποίου ο Γιώργος Ζαμπέτας τραγούδησε το περίφημο «Που σαι Θανάση;»


«Είχα ένα παλιόφιλο, τα ίχνη του έχω χάσει»....
Ένα από τα πιο γνωστά, τα πιο τραγουδισμένα από τον κόσμο τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα είναι το «Που 'σαι Θανάση». Και όπως συνέβαινε συνήθως με τα τραγούδια του σπουδαίου συνθέτη και τραγουδιστή, ο Θανάσης υπήρξε, πέρασε με κάποιον τρόπο – έστω φευγαλέο- από τη ζωή του και αποτυπώθηκε.

Ο Θανάσης, λοιπόν, ήταν ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές του Ζαμπέτα. Τον ακολουθούσε παντού, στο πρώτο τραπέζι και του φώναζε «Αχ βρε Ζαμπέτα. Ξέρεις από πού έρχομαι για να δω το κάδρο σου;»

Ο Ζαμπέτας, με τον που τον αντίκριζε του φώναζε «Που 'σαι Θανάση»; Κάποια στιγμή ο Θανάσης εξαφανίστηκε. Ο Ζαμπέτας αναρωτήθηκε μιλώντας στην παρέα του που βρίσκεται και τι έπαθε. Ανάμεσα σε αυτούς που το άκουσαν ήταν και ο στιχουργός ο Μπάμπης Βασιλειάδης, γνωστός ως Τσάντας γιατί κρατούσε μια τσάντα γεμάτη στίχους.

Next page