Είμαστε 8 άτομα, ο Ορέστης (dj, μπάσο), ο Λύσανδρος (drums, κρουστά), η Ρένα Μόρφη (τραγούδι), ο MC Yinka, ο Αλέξης Αραπατσάκος (μπουζούκι), ο Γιάννης Δίσκος (κλαρίνο, σαξόφωνο), ο Περικλής Αλιώπης (τρομπέτα) και ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης εναλλακτικά με το Στέλιο Προβή στην ηλεκτρική κιθάρα. Έχουμε όλοι πολύ διαφορετικές μουσικές καταβολές και γούστα και αυτό είναι κάτι που δεν το καταπιέζουμε στις συναυλίες μας. Από την άλλη, επειδή παίζουμε αρκετά συχνά, πλέον ο καθένας ξέρει να λειτουργεί αρκετά καλά μέσα στο σύνολο.
Ακούγοντας παραγωγούς όπως ο Dj Shadow, o Μοby, οι Thievery Corporation, που με αφετηρία τη δεκαετία του ’90 ξεκίνησαν να δημιουργούν ένα καινούργιο είδος μουσικής στηριγμένο σε samples παλιάς μουσικής. Σκεφτήκαμε να δούμε πώς θα ακούγεται αν κάναμε το ίδιο με την ελληνική μουσική.
Αρχίσαμε να εκτιμάμε τη μουσική των δεκαετιών αυτών και ιδίως το ρεμπέτικο, αφού τελειώσαμε το σχολείο, γύρω στα 20 μας. Και φυσικά, όσο περνά ο καιρός ανακαλύπτουμε και αγαπάμε ακόμα περισσότερα στοιχεία στην παλιά ελληνική μουσική. Εξακολουθούμε πάντως να ακούμε σχεδόν αποκλειστικά ξένη μουσική.
Άγχος έχεις για κάθε κομμάτι που κάνεις, είτε είναι δικό σου είτε είναι remix. Προσπαθούμε να φτάσουμε κάθε κομμάτι σε ένα σημείο που να μας ικανοποιεί πραγματικά. Συνήθως έχουμε περάσει το άγχος πριν το κυκλοφορήσουμε.
Σίγουρα μας δίνει έμπνευση. Ακόμα και όταν κάνουμε καινούργια, δικά μας κομμάτια προσπαθούμε να τα μπολιάσουμε με κάτι παλιό.
Θυμόμαστε μερικά στιγμιότυπα από συναυλίες, όπως για παράδειγμα η πρόσφατη πρώτη εμφάνισή μας στην Αμερική. Είναι στιγμές που είναι συγκινητικές για εμάς προσωπικά, επειδή καταφέρνουμε να κάνουμε ορισμένα πράγματα που φαίνονταν πολύ μακρινά μέχρι και πολύ πρόσφατα. Κατά τα άλλα, συνήθως αυτά που μας μένουν είναι οι διάφορες χαζομάρες που κάνουμε ιδίως όταν περνάμε πολλές μέρες συνεχώς μαζί. Μας πιάνει λίγο παλιμπαιδισμός είναι αλήθεια, κάπως σαν κατασκήνωση...
Η μεγάλη διαφορά είναι, εκ των πραγμάτων οι στίχοι. Στην Ελλάδα, ο στίχος είναι το σημαντικότερο στοιχείο, αυτό που κάνει το κοινό να αγαπήσει ή όχι ένα κομμάτι. Στο εξωτερικό, αυτό ισχύει σε λιγότερο βαθμό, προφανώς στην περίπτωσή μας, επειδή δεν καταλαβαίνουν τα λόγια, αλλά μάλλον και γενικότερα, με την έννοια ότι το κοινό στο εξωτερικό μάλλον ασχολείται εξίσου τόσο με το στίχο όσο και με τον ήχο ενός συγκροτήματος.
Η άλλη διαφορά είναι η αντίδραση, ιδίως στα πρώτα λεπτά κάθε συναυλίας. Στο εξωτερικό, ο κόσμος είναι λιγότερο ντροπαλός, για την ακρίβεια ασχολείται λιγότερο με το τι θα πει ο διπλανός του σε μια συναυλία. Ως εκ τούτου είναι πιο εκδηλωτικός εξ αρχής. Αντίθετα στην Ελλάδα συχνά υπάρχει ένας δισταγμός στην αρχή, μέχρι να χαλαρώσει ο κόσμος, να πιει μερικά ποτά κλπ.
Σε αντίθεση ωστόσο με όλα τα παραπάνω, πρέπει επίσης να πούμε ότι τελικά κάθε συναυλία, όπου κι αν είναι, και για όσο κόσμο κι αν είναι, είναι μια απρόβλεπτη διαδικασία. Μπορεί υπό τις χειρότερες συνθήκες να γίνει το καλύτερο live και το αντίστροφο. Και, τέλος, ότι ενώ μας αρέσει πολύ να παίζουμε στο εξωτερικό, δε θα σταματούσαμε ποτέ να παίζουμε στην Ελλάδα.
Οι μουσικοί είναι εξαρτημένα άτομα. Μην έχετε αυταπάτες, η ανάγκη των μουσικών να παίξουν στο κοινό τους και να εισπράξουν την ενέργεια του ακροατηρίου σε μια καλή συναυλία, είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη του κοινού να δει το αγαπημένο του συγκρότημα. Απλώς αυτό που μαθαίνεις παίζοντας με τον καιρό είναι να επιστρέφεις την ενέργεια που σου δίνει το κοινό πολλαπλάσια.
Αγαπάμε τα μπαράκια, τις νερατζιές την άνοιξη, τη φασαρία και τον κόσμο στους δρόμους 24 ώρες. Μισούμε την εξαθλίωση, το ρατσισμό και την αδιαφορία.
Όταν κάνεις μουσική, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν θα καταφέρεις με αυτό που φτιάχνεις να αγγίξεις τον άλλο. Είναι υπέροχο συναίσθημα να βλέπεις ότι κάποιος συγκινείται με αυτό που κάνεις, αλλά δε μπορείς ποτέ να καταλάβεις γιατί ακριβώς.
;Στον Ορέστη δεν αρέσουν καν οι μελιτζάνες. Ο Λύσανδρος το τρώει, αλλά προτιμά τις μελιτζάνες στο μουσακά. vkanel@clickatlife.gr
Πηγη clickatlife.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου