![]() |
Μόνο ως φιλοφρόνηση δεν θα θεωρούνταν το μειδίαμα του Λευτέρη Παπαδόπουλου και το γέλιο του Γιώργου Νταλάρα. Απηχούν την αγάπη των μελών μιας οικογένειας |
Δεν υπάρχει τίποτε πιο άβολο από το μιλάς δημόσια για
δημόσια πρόσωπα. Οσο και αν τα αγαπάς και τα εκτιμάς, σε περίπτωση που
εκφραστείς με τον αντίστοιχο τρόπο, θα σε κατηγορήσουν ότι τα γλείφεις.
Αν πάλι τους επιφυλαχθείς, θα πούνε ότι τα χρησιμοποιείς για να κάνεις
το «κομμάτι» σου, ότι καμώνεσαι πως δεν υπολογίζεις τη διασημότητά τους
και τους τα «χώνεις». Μπρός βαθύ και πίσω ρέμα. Και ο Λευτέρης
Παπαδόπουλος και ο Γιώργος Νταλάρας δεν είναι μόνον πασίγνωστοι
δημιουργοί, είναι και δημόσια – αλλά και διάσημα – πρόσωπα. Η
δημοσιότητα όμως συνυφασμένη καθώς είναι με την έκθεση, έχει μαζί με τα
πλεονεκτήματα και ένα τρομερό μειονέκτημα. Ο,τι και αν πει ένα διάσημο
πρόσωπο, όσο καίριο, βαθύ και ειλικρινές και αν είναι, ο καθένας
ενδέχεται να το υποψιάζεται ως ανειλικρινές αλλά και να το στρέφει
εναντίον του ανθρώπου που το ξεστόμισε. Επειδή όσοι στερούνται τη
δημοσιότητα τη θεωρούν για τον άνθρωπο που τον περιβάλλει ταυτόσημη με
μια υπαρξιακή χαρά – πού να ξέρανε οι ταλαίπωροι – αδίσταχτα φθονούν
έναν άνθρωπο ευχαριστημένο χωρίς να φαντάζονται ότι θα άξιζε αντίθετα τη
συμπάθειά τους. Σε σχέση με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Γιώργο
Νταλάρα προτείνουμε να επιχειρηθεί κάτι πολύ πιο απλό: να μην τους
διαβάσουμε απλά αλλά να τους αφουγκραστούμε σε αυτή την εκ βαθέων
συνομιλία τους ώστε να καταλάβουμε πως η πολυώδυνη πείρα και η αθωότητα
είναι συχνά οι δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος.