Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ο Γιάννης Μπέζος σε παράσταση «αφιέρωμα» στα ρεμπέτικα!

Ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι θα παρουσιάσει ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, στο θέατρο «Κιβωτός», στις 4 έως 8 Μαΐου και το τριήμερο 13 έως 15 Μαϊου.

Στη μουσική παράσταση «Μέσα απ' τα φύλλα της καρδιάς», θα τραγουδάει μαζί με την Χριστίνα Μαξούρη τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Βασίλη Τσιτσάνη, Γιώργου Μητσάκη και άλλων.

Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρει: «Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στον εμφύλιο πόλεμο και μετά, φαίνεται πως οι πρόγονοί μας δεν ήθελαν πολλά για να διασκεδάσουν. Αργότερα αποκτήσαμε αυτήν τη συνήθεια. Διότι για συνήθεια πρόκειται.

Όχι για ανάγκη. Την πραγματική μας ανάγκη για να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε και να ελπίσουμε την εκφράζει η λιτότητα, ο καθαρός στίχος, οι ρυθμοί της καταγωγής μας και της ρίζας μας, τα βυζαντινά μας μουσικά πατήματα.

Ας αφεθούμε σ' αυτά τα τόσο απλά και ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτικά τραγούδια. Τα γνήσια λαϊκά. Είναι δικά μας».
Πηγή www.star.gr

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου …;»



Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.



Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ρεμπέτες και ρεμπέτικα..

του Φίλιππου Φιλίππου
Όλοι οι ειδήμονες συμφωνούν ότι το επονομασθέν ρεμπέτικο τραγούδι είναι το ελληνικό αστικό τραγούδι που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα στα μεγάλα εμπορικά και κοινωνικά κέντρα, εκφράζοντας τους καημούς, τους πόθους και τις αντιλήψεις των περιθωριακών ατόμων, τα οποία είχαν αποκληθεί ή αυτοαποκληθεί, ρεμπέτες.

H ίδια η λέξη ρεμπέτης έχει κατά καιρούς επιδεχθεί ποικίλες ερμηνείες. Άλλοι χαρακτηρίζουν με αυτήν τον απείθαρχο, άλλοι τον παράνομο (ιδιότητα που περιλαμβάνει τον αλήτη, τον μάγκα, τον νταή, τον κουτσαβάκη) κι άλλοι τον γλεντζέ, τον ξενύχτη.

H λέξη ρεμπέτης και ρεμπέτικο προέρχονται πιθανότατα από την τουρκική γλώσσα (ρεμπέτ = ανυπότακτος) ή από τη σερβική (ρεμπέτ = με την έννοια του αντάρτη) ή ίσως από τη βενετική rebelo (αντάρτης) και την ισπανική rebelde (αντάρτης, επαναστάτης).

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Οι κουτσαβάκηδες και ο Μπαιρακτάρης.

Αθήνα, 19ος αιώνας, συνοικία του Ψειρή (συναντάται κι ως Ψυρή ή Ψυρρή).
Η συνοικία αυτή έγινε πασίγνωστη, λόγω του ότι, το κυρίαρχο στοιχείο της, ήταν οι Κουτσαβάκηδες, ιδιόρρυθμοι τύποι κακοποιών, που είχαν κυριαρχήσει στην περιοχή αυτή, επί 50 περίπου χρόνια, από τα τελευταία χρόνια του Όθωνος, εώς το τέλος του 19ου αιώνος και είχαν μεταβάλει τον κοσμοβριθή οικισμό του Ψειρή, σε ένα «κράτος εν κράτει».

Το όνομά τους οι Κουτσαβάκηδες, το οφείλουν στον Μήτσο Κουτσαβάκη, έναν δεκανέα του στρατού επί Όθωνος, που είχε γίνει ονομαστός για τα κατορθώματά του ως κακοποιός.
«Κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» αυτού, αναφάνηκαν και πολλοί άλλοι που ήταν ιδιόρρυθμοι και τυποποιημένοι στο ήθος, στην ενδυμασία, στην κόμμωση, ακόμη και στους τρόπους και τις μεθόδους.
Σαν αντάξιοι μιμητές του αρχικού τους προτύπου, επονομάσθηκαν κι αυτοί «Κουτσαβάκηδες», ή «Κούτσαβοι», αλλά παράλληλα και «Παλληκαράδες».

Φορούσαν μαύρο σακάκι, αλλά το φορούσαν μόνο απ’ το αριστερό μανίκι. Είχαν ριγέ χρωματιστό παντελόνι, που ήταν πολύ φαρδύ στα σκέλη, αλλά και πολύ στενό στους αστράγαλους. Στη μέση τους είχαν ζωσμένο ένα πολύ πλατύ και πολύπτυχο ζωνάρι, όπου τοποθετούσαν, τόσο τα όπλα τους (συνήθως κουμπούρες ή φοβερές αμφίστομες κάμες), όσο και τα καπνιστικά τους είδη.

Next page